ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1011

ตอนที่ 1011 เคาะภูเขาเขย่าถ้ำเสือ

……………………………………………………………………..

ดูเหมือนว่าจะมีการเตรียมการในความมืดอยู่ตั้งแต่แรกแล้วและมันโชคของหวังฉิงเซิงก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นอย่างมากเพราะเมื่อเขาต้องการติดต่อกับผู้คนในตระกูลโอ่วหยางนั้นจู่ๆคนในตระกูลโอ่วหยางก็ปรากฏตัวออกมาอย่างน่าประหลาดใจซึ่งทำให้หวังฉิงเซิงตื่นเต้นมาก โอกาสครั้งเดียวในชีวิตนี้เต็มไปด้วยสิ่งล่อใจอย่างไม่ต้องสงสัยสำหรับหวังฉิงเซิงนักฉวยโอกาสตัวยงคนนี้

ถึงแม้ว่าหวังหว่านยู่จะเริ่มรู้สึกไม่พอใจกับตระกูลโอ่วหยางและเริ่มวางแผนที่จะกำจัดโซ่ตรวนของตระกูลโอ่วหยางออกไปเพื่อสร้างอำนาจของตัวเองก็ตามแต่เขาก็ไม่กล้าทำอย่างโจ่งแจ้งเพราะท้ายที่สุดมันก็ยังไม่ถึงเวลาอันควรและสมาชิกของตระกูลโอ่วหยางก็อยู่ทุกหนทุกแห่งในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ซึ่งความแข็งแกร่งของตระกูลโอ่วหยางก็กว้างขวางมากดังนั้นเขาจึงยังคงมีความกลัวอยู่จึงต้องดำเนินทุกอย่างในระยะยาว

เมื่อเขาได้ยินลูกน้องของเขารายงานว่าลูกชายของตระกูลโอ่วหยางอย่างโอ่วหยางหมิงซวนกำลังเดินทางมาที่เมืองซีหนิงนั้นเขาก็ตกตะลึงอย่างมากและเขาก็คิดว่าตระกูลโอ่วหยางรู้เรื่องที่เขาคิดจะฆ่าหยานซื่อฉุยแล้วแต่เขาก็ยังไม่แน่ใจสักเท่าไหร่ดังนั้นเขาจึงต้อนรับอย่างระมัดระวังและประหม่าอย่างมาก หลังจากสั่งให้คนรับใช้ให้เสิร์ฟชาแล้วเขาก็นั่งลงตรงข้ามกับโอ่วหยางหมิงซวนและถามด้วยความประหม่าว่า “นายน้อยโอ่วหยางมาที่เมืองซีหนิงแบบนี้มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าครับ?”

ในใจของเขาสาปแช่งหวังฉิงเซิงว่าเป็นคนที่ขี้ขลาดและไร้ประโยชน์ที่ไม่สามารถฆ่าคนกลุ่มเล็กๆในถิ่นของตัวเองได้

โอ่วหยาวหมิงซวนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมไม่มีอะไรทำเพราะงั้นก็เลยอยากมาเที่ยวเล่นในเมืองนี้ดู” จากนั้นเขาก็มองไปที่หวังหว่านยู่และพูดว่า “ผมได้ยินมาว่าคุณกำลังทำเหมืองกราไฟต์อยู่เมื่อเร็วๆนี้ใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว..ส่วนปัญหาต่างๆก็ได้รับการแก้ไขหมดแล้วดังนั้นกำหนดการเริ่มก่อสร้างจะสามารถเริ่มได้ในเร็วๆนี้” หวังหว่านยู่ตอบ “ที่นายน้อยโอ่วหยางถามแบบนี้มันมีอะไรผิดปกติหรือเปล่าครับ?” หวังหว่านยู่ถามด้วยความระมัดระวังเพราะเขาไม่เข้าใจว่าจุดประสงค์ของโอ่วหยาวหมิงซวนคืออะไร

“ผมแค่ถามเฉยๆเพราะงั้นคุณหวังไม่ต้องกังวลไปหรอก” โอ่วหยางหมิงซวนพูด “แต่คุณกำลังเสี่ยงมาก..คุณเองก็น่าจะรู้ดีว่าชนกลุ่มน้อยในประเทศจีนเป็นพวกที่ละเอียดอ่อนมาก..คุณคิดจริงๆเหรอว่าคนอื่นจะไม่รู้ว่าคุณทำอะไรที่นั่น..ทางตระกูลโอ่วหยางอยากให้คุณหยุดโปรเจ็คนี้เพราะหากเรื่องนี้ไปถึงรัฐบาลกลางล่ะก็คุณซวยแน่!” โอ่วหยางหมิงซวนพูดต่อ “ผมคิดว่าคุณหวังโลภมากเกินไปหน่อยเพราะทั้งอสังหาริมทรัพย์..โรงแรม..เหมืองแร่ธาตุต่างๆ..ธุรกิจการสื่อสารทางอิเล็กทรอนิกส์และธุรกิจโภชนาการไวน์กับร้านอาหารนั้นก็เพียงพอแล้วที่จะกินอยู่ไปตลอดชีวิต..ผมไม่เข้าใจเลยว่าคุณจะทำการใหญ่เกินตัวไปทำไม”

เนื่องจากไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับหยานซื่อฉุยแล้วหวังหว่านยู่ก็โล่งใจอย่างมาก เมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็พูดด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจว่า “แน่นอนผมรู้เรื่องนี้ดีแต่ถ้าเราต้องการทำเงินในบางครั้งเราก็ต้องเสี่ยงบ้าง..ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้มีคนมากมายที่จะสนับสนุนผมและผมก็หวังว่านายน้อยโอ่วหยางจะสนับสนุนผมด้วย”

“นั่นไม่ใช่ประเด็นเพราะผมแค่อยากจะบอกคุณว่าถ้าไม่มีตระกูลโอ่วหยางคอยสนับสนุนคุณล่ะก็คุณคิดว่าธุรกิจของคุณจะราบรื่นได้งั้นเหรอ?..ผ่านมานานหลายปีแล้วคุณก็แค่จ่าย 20% ของกำไรในทุกๆปีให้กับตระกูลโอ่วหยาง..ทั้งๆที่ตระกูลโอ่วหยางได้ทำอะไรให้คุณมากมายแต่ตอนนี้คุณไม่เพียงแต่ขยายธุรกิจเพิ่มเท่านั้นแต่ที่น่าสงสัยคือทำไมกำไรโดยรวมถึงไม่เพิ่มขึ้นเลยมันไม่ต่างอะไรจากเดิมเลยแม้แต่น้อย..ผมคิดว่าคุณควรจะบอกความจริงกับผมว่าอุตสาหกรรมเหล่านี้ได้กำไรน้อยลงหรือยังไงกันแน่?” ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของโอ่วหยางหมิงซวนจะดูสงบแต่เห็นได้ชัดว่ามันมีความเยือกเย็นซ่อนอยู่

“นายน้อยโอ่วหยางไม่รู้เหรอว่าต่อให้อุตสาหกรรมจะขยายตัวแต่มันก็มีค่าใช้จ่ายมากขึ้นในทุกๆปี..เพราะเราต้องจ่ายค่าบำรุงและค่าดูแลจัดการต่างๆ..ยิ่งไปกว่านั้นการทำธุรกิจไม่จำเป็นต้องมีกำไรเสมอเพราะบางครั้งมันก็ขาดทุนบ้าง” หวังหว่านยู่พูดต่อ “ตระกูลโอ่วหยางได้ทำสิ่งต่างๆมากมายให้ผมและหลายสิ่งหลายอย่างให้ผมก็จริงแต่เงินจำนวน 20% ของกำไรทั้งหมดนั้นก็มากมายมหาศาลแต่ผมจะเพิ่มให้ตระกูลโอ่วหยางประมาณ 30% ของกำไรทั้งหมดในอนาคต..ซึ่งนี่มันก็เกินขีดจำกัดแล้ว ไม่อย่างนั้นผมไม่รู้จะอยู่ยังไงเลย”

“หืม” โอ่วหยางหมิงซวนหัวเราะอย่างเย็นชาและพูด “หวังหว่านยู่ราชาแห่งภาคตะวันตกเฉียงเหนือเป็นนักพูดที่เก่งจริงๆ” คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความโกรธอย่างมาก

ส่วนแววตาของหวังหว่านยู่ก็เต็มไปด้วยความเกลียดชังและเขาก็แอบคิดในใจว่า ‘ไอ้หมอนี่มันมาขูดเลือดขูดเนื้อกันชัดๆ’ แต่เขาไม่กล้าพูดแบบนี้เพราะตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาดังนั้นหวังหว่านยู่ต้องรับมือด้วยความระมัดระวัง เมื่อได้ยินแบบนั้นหวังหว่านยู่ก็ยิ้มอย่างขมขื่ยและพูดว่า “ถ้างั้นนายน้อยโอ่วหยางมีคำแนะนำอะไรหรือเปล่า?”

“อย่างแรกเลยคุณหวังต้องเข้าใจก่อนว่าที่คุณมีทุกวันนี้ได้เพราะใครให้ทุกอย่างกับคุณ?” โอ่วหยางหมิงซวนพูด

“แน่นอนว่าเป็นเพราะตระกูลโอ่วหยาง..เพราะถ้าหากไม่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลโอ่วหยางล่ะก็ผมคงมีวันมาถึงจุดนี้ได้จริงๆ..นี่คือสิ่งที่ผมควรจำไว้และจะไม่ลืมไปตลอดชีวิต” หวังหว่านยู่พูดอย่างประจบประแจง

“ก็ดีที่รู้ตัวเพราะตระกูลโอ่วหยางจะทำอะไรก็ได้และยังสามารถตัดหางคนที่ไม่ซื่อสัตย์ได้ทุกเมื่อ..คุณไม่ควรเล่นตลกกับตระกูลโอ่วหยางเพราะสิ่งที่คุณทำในปีนี้มันชัดเจนมากแต่ยังดีที่คุณไม่ได้ล้ำเส้นพวกเราแต่ถ้าคุณลับหลังพวกเราล่ะก็คุณน่าจะรู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง!” โอ่วหยางหมิงซวนพูดอย่างเย็นชา “คราวนี้ผมมาที่เมืองซีหนิงก็เพราะคำสั่งพิเศษของท่านพ่อโดยตรง..และสิ่งที่ท่านพ่อต้องการตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปก็คือคุณหวังต้องมอบเงินจำนวน 50% ของกำไรในทุกๆปีให้กับตระกูลโอ่วหยางและผมก็หวังว่าคุณหวังจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังและนำข่าวร้ายกลับไปบอกท่านพ่อ!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน