ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 103

หลังจากที่หลี่เหว่ยยี่พูดเช่นนั้น เหล่าทหารก็มองหน้ากันพลางมองไปรอบ ๆ จนกระทั่งมีชายวัยกลางคนร่างกำยำคนหนึ่งก้าวเท้าออกมาข้างหน้า เขาสวมเพียงเสื้อกล้ามทหารบาง ๆ และมันก็เผยให้เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ ภายใต้เสื้อตัวนั้นได้อย่างชัดเจน

หลี่เหว่ยยี่ฉีกยิ้มทันทีเพราะเขารู้ดีว่าการมีร่างกายที่ใหญ่โตกำยำไม่ได้หมายความว่ามันจะเหมาะกับการใช้งานทุกประเภทเสมอไป ประเด็นสำคัญมันอยู่ที่ความแข็งแรงของกล้ามเนื้อต่างหากเพราะมันจะทำให้พลังที่ถูกเค้นออกมาระเบิดรวมถึงเผาผลาญได้

กล้ามเนื้อของหลี่เหว่ยยี่นั้นไม่ได้ปรากฏให้เห็นชัดมากนัก แต่พลังที่เขาสามารถเค้นออกมาได้จากกล้ามเนื้อของตัวเองก็แข็งแกร่งไม่แพ้ใคร

ชายร่างกำยำมองหลี่เหว่ยยี่และกำหมัดแน่น จากนั้นก็พูดว่า “น้องชาย… ระวังเอาไว้ให้ดี!”

หลี่เหว่ยยี่ฉีกยิ้มและเข้าโซนเตรียมตั้งท่าอย่างสบาย ๆ

ชายร่างกำยำอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธเคือง เมื่อเห็นว่าหลี่เหว่ยยี่ยังคงมีท่าทีเฉยเมย เขาเดือดดาลและพุ่งไปข้างหน้าทันทีเตรียมจู่โจม

เย่เชียนที่เฝ้าดูฉากนี้อยู่ฉีกยิ้ม ในการต่อสู้นั้น คนเราต้องหลีกเลี่ยงการใช้อารมณ์และความใจร้อน เพราะสมาธิเป็นสิ่งที่สำคัญมาก เช่นเดียวกับการต่อสู้ด้วยดาบในสมัยก่อนที่ต้องใจเย็นและตั้งสมาธิให้มั่นคง มิฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นการโจมตีหรือการตั้งรับ มันก็จะเต็มไปด้วยความผิดพลาด ซึ่งจะนำมาสู่จุดจบและความพ่ายแพ้เพียงเท่านั้น

หลี่เหว่ยยี่ไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ ในขณะที่เขามองดูชายร่างกำยำพุ่งเข้าหาตัวเอง เขาเพียงแต่มองไปข้างหน้าอย่างสงบใจเย็น ส่วนเหล่าทหารที่เฝ้าดูอยู่โดยรอบ พวกเขากำลังจินตนาการภาพว่าหลี่เหว่ยยี่กำลังถูกชายร่างกำยำชกจนตัวลอยขึ้นไปในอากาศ ทำให้พวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดีอยู่ภายในใจ

ไม่ว่าจะอย่างไร จนกว่าจะได้เห็นว่าหลี่เหว่ยยี่จากกลุ่มเขี้ยวหมาป่าแข็งแกร่งจริง ๆ พวกเขาก็จะยังคงคิดว่ากลุ่มเขี้ยวหมาป่าคงจะไม่มีอะไรที่วิเศษวิโสไปมากกว่าพวกเขาสักเท่าไหร่อยู่ดี

ขณะที่กำปั้นของชายร่างกำยำกำลังจะปะทะเข้ากับหลี่เหว่ยยี่ ทันใดนั้นหลี่เหว่ยยี่ก็ขยับตัวก้าวไปด้านข้างเล็กน้อย ทำให้ชายร่างกำยำเสียหลักโซซัดโซเซไปข้างหน้า จากนั้นหลี่เหว่ยยี่ก็ก้าวตามมาอย่างรวดเร็วพลันใช้มือสับไปที่ท้ายทอยของชายร่างกำยำ จากนั้นก็หมุนตัวและเตะเสยด้านหลังของเขา

ร่างของชายกำยำถูกเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศและค่อย ๆ ตกลงมาเหมือนกับใบไม้ร่วงหล่น เมื่อร่างกำยำนั้นตกลงสู่พื้นอย่างแรงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็หมดสติไปในทันที

‘นี่มันเทคนิคการต่อสู้อะไรกัน!’ วินาทีนี้ทุกคนยกเว้นเย่เชียนตกตะลึงจนแทบจะไม่ขยับตัวกันเลย

หลี่เหว่ยยี่เอาชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างง่ายดาย และนี่ก็เป็นเรื่องที่เกินความคาดหวังเกินไปในสายตาของพวกเหล่าทหาร ส่วนหวังเต๋อเซินนั้น เขาคิดกับตัวเองว่า ‘เขี้ยวหมาป่าก็คือเขี้ยวหมาป่าวันยังค่ำ… นี่เป็นเพียงแค่ความสามารถในการต่อสู้ของคนคนเดียว แล้วคิดดูว่าพวกเขาก็ยังมีกันอีกเป็นกองทัพ! ช่างเก่งสมคำร่ำลือจริง ๆ’

หลี่เหว่ยยี่เดินไปที่ร่างของชายร่างกำยำและเอื้อมมือไปหยิกคอของเขา จากนั้นชายร่างกำยำก็ค่อย ๆ ฟื้นคืนสติขึ้นมา เขารู้สึกหวาดกลัวอย่างมากเมื่อภาพเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นนั้นแวบเข้ามาในหัว แต่เขาก็ยอมรับความพ่ายแพ้ของตนอย่างลูกผู้ชาย

จากมุมมองของเขานั้น หลี่เหว่ยยี่เป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง การพ่ายแพ้ต่อผู้ที่แข็งแกร่งเช่นหลี่เหว่ยยี่ มันไม่ใช่เรื่องที่น่าอายสำหรับเขาเลย

การเฝ้าดูหลี่เหว่ยยี่ที่กำลังสนุกทำให้เย่เชียนอยากที่จะต่อสู้ด้วยเหมือนกัน เขายิ้มให้หวังเต๋อเซินและพูดว่า “ท่านนายพล… ผมขอลองด้วยคนสิ ผมไม่ได้ฝึกมานานแล้ว ผมกลัวว่าสนิมมันจะขึ้นน่ะ”

หวังเต๋อเซินรู้ดีว่าเย่เชียนเป็นคนถ่อมตัวมากแค่ไหน ขนาดแค่สมาชิกของกลุ่มเขี้ยวหมาป่ายังน่าประทับใจและเก่งกาจขนาดนี้ แล้วผู้ที่เป็นดั่งราชาหมาป่าอย่างเย่เชียนจะแข็งแกร่งมากขนาดไหนกัน ?

หวังเต๋อเซินไม่ได้ห้ามเย่เชียนแต่อย่างใด การที่จะได้ดูเขี้ยวหมาป่าลองต่อสู้กับทหาร มันก็เป็นการที่จะได้เปรียบเทียบและบันทึกทักษะต่าง ๆ เพื่อนำไปปรับใช้ในอนาคต ตัวเขาเองก็อยากจะเห็นทักษะของเย่เชียนมากเช่นกัน

เย่เชียนเดินเข้ามาหาเหล่าทหารพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตรที่เผยอยู่บนใบหน้าของเขา “พวกคุณควรออกมากันมากกว่านี้หน่อยนะ… คุณ คุณ คุณ และก็คุณทั้งสิบคน… ก้าวออกมาข้างหน้าเลยครับ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน