ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1047

1047 /1358

ตอนที่ 1047 เปลี่ยนแผนไม่ทันตามสถานการณ์ (2)

……….

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นซูซี่พาจ้าวหยาไปที่สนามบิน ส่วนเย่เชียนกับจินเหว่ยห่าวก็เตรียมตัวและขับรถของจ้าวหยาไปยังห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง

ระหว่างทางไปสนามบินจ้าวหยาก็มักจะเมินเฉยเมื่อซูซี่คุยกับเธอเพราะเธอก็ดูหมกมุ่นและเหม่อลอยจนซูซี่งุนงงว่าจ้าวหยานั้นคิดอะไรอยู่ จากนั้นซูซี่ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “มันก็แค่การจากกันชั่วคราวเท่านั้นเดี๋ยวอีกไม่นานก็ได้เจอกันแล้ว..คุณไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนี้หรอก..เฮ้อ..ถ้าหลี่เหว่ยของฉันดีเหมือนเย่เชียนได้ครึ่งหนึ่งฉันก็ดีใจแล้ว” ซูซี่จงใจพูดปลอบใจเธอเพราะเธอไม่ต้องการให้จ้าวหยาต้องกังวลเพราะท้ายที่สุดแผนการของเย่เชียนครั้งนี้ก็อันตรายมากเพราะถ้าเธอไม่ปลอบใจจ้าวหยาจะต้องกังวลอย่างแน่นอน

จ้าวหยาก็ฝืนยิ้มอย่างไม่เต็มใจแล้วพูดด้วยความขมขื่นว่า “ฉันเสียใจมาก..ทำไมฉันถึงต้องเรียกเขามาที่นี่ด้วย..ฉันเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า?”

ซูซี่ก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ผู้หญิงที่มีความรักจะได้รับอนุญาตให้เห็นแก่ตัวกับคนรักรู้มั้ย?..นี่เป็นสิทธิของผู้หญิงอย่างเราเพราะงั้นคุณไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองหรอก”

จ้าวหยาก็ยิ้มอย่างขมขื่นและหันไปมองที่หน้าต่างอีกครั้งแล้วซูซี่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก จากนั้นบรรยากาศในรถก็ดูเงียบไปและซูซี่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนโยนดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรหรือพูดอะไรกับจ้าวหยาดี ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรเลยเพราะยิ่งพูดมันก็ยิ่งทำให้จ้าวหยาเป็นกังวลเท่านั้น

ก่อนที่จ้าวหยาจะรู้ตัวรถก็มาถึงที่สนามบิน JFK แล้ว และซูซี่ก็เดินไปส่งจ้าวหยาที่เค้าท์เตอร์เพื่อซื้อตั๋วและหลังจากเห็นจ้าวหยาเข้าไปในทางเดินของไฟลท์บินแล้วเธอก็รู้สึกโล่งใจและหลังจากสูดลมหายใจเข้าลึกๆซูซี่ก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาแล้วโทรไปที่สำนักงานหน่วยข่าวกรอง CIA แล้วพูดตามที่เย่เชียนวางแผนเอาไว้

เมื่อผู้อำนวยการสำนักข่าวหน่วยข่าวกรอง CIA ได้ยินคำพูดของซูซี่แล้วเขาก็โกรธเกรี้ยวทันทีและหลังจากพูดไม่กี่คำเขาก็วางสายไป ในที่สุดหาเหตุของสุดยอดทหารที่เขาทำการทดลองมาที่ตายในประเทศจีนครั้งก่อนก็มีเบาะแสแล้ว ซึ่งสิ่งนี่ทำให้เขาโกรธเกรี้ยวอย่างมากแต่น้ำเสียงของเขาไม่ได้โกรธจนเสียสมาธิไปเพราะเนื่องจากเย่เชียนมีความสามารถในการกำจัดสุดยอดทหารของเขาได้นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงถึงความสามารถของเย่เชียน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถประมาทได้และเกรงว่าการใช้เพียงสายลับของ CIA เหล่านี้จะไม่มีทางจับตัวเย่เชียนได้เลย หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพักเขาก็โทรออกทันที

สิ่งที่ผู้อำนวยการ CIA ทำนั้นซูซี่ไม่ทราบและมันไม่ได้อยู่ในแผนการเลย หลังจากวางสายแล้วซูซี่ก็มองดูเครื่องบินบินออกจากรันเวย์และหลังจากที่เครื่องบินค่อยๆหายไปบนท้องฟ้าเธอก็เดินออกจากสนามบินไป แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าในสนามบินแห่งนี้จะมีร่างคนร่างหนึ่งมองดูเธอที่กำลังจะจากไปอย่างเงียบๆและนั่นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากจ้าวหยานั่นเอง

ในขณะที่เครื่องบินกำลังจะปิดประตูห้องโดยสารจู่ๆจ้าวหยาก็ไปหาพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินและโกหกว่าเธอมีอาการโรคหัวใจกำเริบและต้องลงจากเครื่องบินทันทีเพื่อไปรักษาที่โรงพยาบาล ซึ่งหลังจากได้รับอนุญาตแล้วเธอก็รีบลงจากเครื่องบิน สาเหตุก็เพราะถ้าเธอไม่บอกให้เย่เชียนมาที่ประเทศสหรัฐอเมริกาด้วยตัวเองดังล่ะก็เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นเลย ดังนั้นจ้าวหยาก็รู้สึกว่าเธอเห็นแก่ตัวเกินไปและถ้าเธอจากไปแบบนี้แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเย่เชียนล่ะก็เธอก็พร้อมที่จะตายไปพร้อมกับเย่เชียนจะดีกว่า

บางครั้งผู้หญิงก็ได้รับอนุญาตให้เห็นแก่ตัวกับคนรักและจ้าวหยาก็ต้องการที่จะเห็นแก่ตัวอีกครั้งโดยการโน้มน้าวให้เย่เชียนล้มเลิกความคิดนั้นและไปจากประเทศสหรัฐอเมริกาพร้อมกับเธอเพราะเธอไม่ต้องการให้เย่เชียนเสียงอันตรายใดๆ แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติจะต้องมีบุคลากรในด้านนี้อยู่แล้วที่ต้องรับผิดชอบสิ่งต่างๆ ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการให้เย่เชียนเข้าไปเสี่ยงชีวิตเพื่อมีส่วนร่วมในเรื่องนี้

แน่นอนว่าเย่เชียนไม่ทราบเรื่องทั้งหมดนี้ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน หลังจากเดินไปรอบๆห้างสรรพสินค้ากับจินเหว่ยห่าวสักพักซูซี่ก็โทรเข้ามาโดยบอกว่าจ้าวยาวขึ้นเครื่องบินออกจากประเทศสหรัฐอเมริกาไปแล้วอย่างปลอดภัย เมื่อได้ยินแบบนั้นเย่เชียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเพราะถ้าจ้าวหยาอยู่ที่นี่ด้วยเขาก็จะไม่สามารถทำอะไรได้อย่างสบายใจ

จากนั้นซูซี่ก็บอกว่าเธอได้แจ้ง CIA ไปแล้วและบอกให้พวกเขาเตรียมระดมพลอย่างรวดเร็ว ถึงแม้ว่าจะมีผู้คนจำนวนมากในห้างสรรพสินค้าก็ตามแต่เมื่อเกิดภาวะฉุกเฉินห้ามสรรพสินค้าจะถูกปิดล้อมและมันจะเป็นเรื่องยากสำหรับเย่เชียนที่จะหนีออกมาได้ หลังจากที่ซูซี่วางสายไปเย่เชียนก็บอกกับจินเหว่ยห่าวถึงสถานการณ์ล่าสุดและทั้งสองก็เดินออกจากห้างสรรพสินค้าไป

ในเวลานี้นอกห้างสรรพสินค้ามีรถ Maserati จอดอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆและแรนดี้บูนร์ก็กำลังนั่งอยู่ข้างในพร้อมกับซิการ์และยิ้มอ่อนๆที่มุมปากของเขา เขาดูพอใจอย่างมากแล้วมองไปที่คนขับและแรนดี้บูนร์ก็ถามว่า “ทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ย?”

“ไม่ต้องกังวลไปครับหัวหน้า..ทุกอย่างถูกจัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว” คนขับรถพูด “ผมสั่งให้คนตามจ้าวหยาไปที่สนามบินเมื่อเช้านี้ตอนแรกผมคิดว่าเธอจะขึ้นเคื่องบินไปแต่ผมไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะแอบออกมาในนาทีสุดท้าย..หัวหน้าครับผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลยแต่น่าเสียดายที่เราต้องฆ่าเธอ”

แรนดี้บูนร์ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยามแล้วพูดว่า “น่าเสียดาย..ใช่!..เธอมีเสน่ห์มากจริงๆแต่ผู้หญิงก็มักจะเป็นอุปสรรคต่อความสำเร็จของผู้ชายเพราะงั้นฉันถึงไม่ชอบยุ่งกับผู้หญิงเหมือนพี่ชายของฉัน..นี่เป็นโอกาสที่ดีเพราะถ้าหากจ้าวหยาเป็นอะไรไปทุกอย่างจะต้องมุ่งเป้าไปที่เรกอย่างแน่นอนและเดอะมัวร์กรุ๊ปก็จะไม่ยอมกับสิ่งที่เกิดขึ้นและเมื่อถึงเวลานั้นเราก็จะมีโอกาสทำผลงานดีๆและเมื่อตระกูลบูนร์และเหล่ามาเฟียอยู่ในกำมือของฉันมันจะแข็งแกร่งขึ้นอย่างแน่นอน..มีเพียงฉันเท่านั้นที่สามารถนำตระกูลบูนร์ไปสู่ความรุ่งโรจน์ได้”

“ความคิดและไหวพริบของหัวหน้านั้นดีกว่าพี่ใหญ่ของคุณมาก..มันเป็นเพราะผู้อาวุโสในตระกูลโปรดปรานเขาแท้ๆไม่อย่างนั้นเขาจะมีอย่างที่มีในทุกวันนี้ได้ยังไง?”

แรนดี้บูนร์ยิ้มและพูดว่า “มันก็ไม่ใช่แบบนั้นเสมอไปเพราะเรกเองก็มีความสามารถเหมือนกัน..แต่ฉันจะต้องชนะเขาให้ได้และใครที่มาขวางทางฉันต้องตาย..เพราะงั้นถ้าเขาจะโทษใครก็โทษตัวเองเถอะ..บอกคนของเราให้ทำความสะอาดให้ดีและอย่างทิ้งร่องรอยเอาไว้เด็ดขาด..ถ้าเดอะมัวร์กรุ๊ปรู้ว่าพวกเราเป็นคนทำล่ะก็เราจะสูญเสียทุกอย่างไป”