ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1067

ตอนที่ 1067 ขอโทษ

…………….

ตระกูลบิลล์นั้นมีสถานะสูงมากในประเทศสหรัฐอเมริกาแต่ธุรกิจของพวกเขานั้นก็ค่อนข้างน้อยจึงทำให้มีคนภายนอกเพียงไม่กี่คนที่รู้เกี่ยวกับการดำรงอยู่ของพวกเขา แม้แต่คนที่เรียกได้ว่าร่ำรวยที่สุดในโลกก็เป็นคนที่ผลักดันโดยเครือบิลล์กรุ๊ป บนเวทีโลกนั้นบิลล์กรุ๊ปเป็นเจ้าของกองทุนมหาศาลดังนั้นผิวเผินพวกเขาจึงไม่ได้ถูกระบุว่าเป็นบุคคลที่รวยที่สุดในโลก

ต้นตำรับของตระกูลบิลล์นั้นเป็นตระกูลมาเฟียและถึงแม้ว่าพวกเขาจะย้ายไปอยู่ในแวดวงการเมืองและธุรกิจในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาแต่แหล่งเงินทุนที่ใหญ่ที่สุดของพวกเขาก็ยังคงพึ่งพาธุรกิจใต้ดินเหล่านั้นมาโดยตลอด สภาพแวดล้อมทางการเมืองในประเทศสหรัฐอเมริกาเองก็เช่นกันพวกเขาอยู่เบื้องหลังหลายๆคนในสภา ด้วยอำนาจและอิทธิพลใต้ดินแล้วจึงทำให้บิลล์กรุ๊ปพัฒนาอย่างรวดเร็วจนทำให้รัฐวิสาหกิจและบริษัทผลิตอาวุธหลายแห่งเข้าร่วมกับบิลล์กรุ๊ป ดังนั้นจึงทำให้ผู้ผลิตอาวุธที่มีชื่อเสียงระดับโลกมากมายอยู่ภายใต้สังกัดบิลล์กรุ๊ปและนอกเหนือนั้นพวกเขาก็ยังขายอาวุธในราคาที่สูงให้กับประเทศที่ยากจนเหล่านั้นที่มีสงครามบ่อยๆ ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่บิลล์กรุ๊ปเข้ามาทำธุรกิจในทวีปตะวันออกกลางซึ่งเป็นสถานที่ที่มีสงครามอยู่บ่อยครั้ง

อย่างไรก็ตามคราวนี้ดูเหมือนว่าจะมีปัญหากับกลยุทธ์ทางการตลาดของบิลล์กรุ๊ปด้วยเหตุผลที่ว่าเขาควรจะส่งคนที่มีความสามารถและรอบคอบมาดูแลงานครั้งนี้จริงๆเพราะพอลบิลล์นั้นดูไร้ความสามารถและไม่รอบคอบแบบนี้แต่ตระกูลบิลล์กับกล้าส่งให้เขามาที่นี่ซึ่งดูไม่สมเหตุผลไปหน่อย ความจริงก็คือพอลบิลล์ก็แค่ถูกส่งมาทดสอบและเป็นหนูทดลองเท่านั้นเพราะสถานที่ที่วุ่นวายและเดือดดาลอย่างทวีปตะวันออกกลางก็ไม่มีใครรู้ว่าน้ำในบ่อนั้นลึกแค่ไหน แน่นอนว่าเพื่อทำการทดสอบให้แน่ใจเสียก่อนว่าควรจะลงทุนหรือไม่นั่นเองและพอลบิลล์ก็คือตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุดเพราะเขาถูกตระกูลบิลล์ส่งมาเพราะไม่ว่าเขาจะตายหรือมีชีวิตอยู่มันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อตระกูลบิลล์เลย

แน่นอนว่าพอลบิลล์เองก็รู้เรื่องนี้ดีเช่นกันและเขารู้ว่าทำไมตระกูลบิลล์ถึงส่งเขามาที่นี่ ดังนั้นเขาจึงกระตือรือร้นที่จะทำสิ่งต่างๆให้สำเร็จมากกว่าเดิมเพื่อพิสูจน์ให้ตระกูลบิลล์เห็น แต่บางทีอาจเป็นความโชคร้ายของพอลบิลล์เพราะเขาทำงานหนักมาหลายปีแล้วแต่ทุกๆการตัดสินใจดูเหมือนจะผิดพลาดและทุกๆการลงทุนก็เสียเปล่าไปอย่างไร้ประโยชน์ซึ่งทำให้เขายิ่งตกต่ำมากขึ้นเรื่อยๆ แต่คราวนี้เป็นโอกาสที่ดีและพอลบิลล์ก็รู้ดีว่าน้ำที่นี่ลึกมากแต่เพื่อที่จะเปลี่ยนชะตากรรมของเขาให้ดีขึ้นเขาก็ต้องยอมเสี่ยงกับโอกาสครั้งนี้

หลังจากที่พอลบิลล์กับวาก้าบรรลุข้อตกลงกันเมื่อไม่นานมานี้พอลบิลล์ก็รู้สึกตื่นเต้นมากเพราะเขาไม่ได้คาดหวังว่าการกระทำของเขาในครั้งนี้จะราบรื่นโดยได้รับสิทธิ์ในการพัฒนาที่นี่อย่างอิสระและมันจะก่อให้เกิดประโยชน์อย่างมากต่อตระกูลบิลล์..จากนั้นจะไม่มีใครในตระกูลบิลล์ที่กล้าดูถูกเขาอีกต่อไป

อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดว่าความเย่อหยิ่งและความมั่นใจของเขาจะทำให้คนอื่นขุ่นเคืองโดยไม่รู้ตัว เขาลืมกฎของโลกแห่งความจริงไปอย่างสิ้นเชิง ไม่เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าจะทักทายเจ้าถิ่นอย่างไรเมื่อไปถึงดินแดนของคนอื่นแต่ยังคิดที่จะเขี่ยคนอื่นออกไปจากดินแดนนั้นอีก เขามีความคิดที่หยิ่งผยองทั้งๆที่ความแข็งแกร่งและความสามารถของเขายังไม่มั่นคงแบบนี้ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาไม่สามารถถูกตระกูลบิลล์ยอมรับ

หลังจากขับไปได้นานรถก็มาหยุดที่ทางเข้าโรงแรมที่หรูหราที่สุด “พี่เล้งยี่กลับไปก่อนเถอะ..ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก” เย่เชียนพูดและลงจากรถ ส่วนจินเหว่ยห่าวก็เดินตามไปอย่างเป็นธรรมชาติและตอนนี้เขาก็รู้สึกดีมากขึ้นเรื่อยๆเพราะเขารู้ว่าการได้อยู่เคียงข้างเย่เชียนนั้นทำให้เขาได้เรียนรู้อะไรมากมาย ซึ่งดูเหมือนว่าเหตุผลที่องค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่ามีทุกวันนี้ได้จะไม่ใช่เพราะโชคช่วยแต่ทั้งหมดเป็นเพราะเย่เชียนที่มีพรสวรรค์แบบนี้

หลังจากเข้าไปในโรงแรมแล้วเย่เชียนก็สอบถามเกี่ยวกับห้องพักของพอลบิลล์ที่แผนกต้อนรับและเดินขึ้นไป เดิมทีทางโรงแรมไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลของลูกค้าได้แต่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเงินก็มีบทบาทสำคัญเสมอ ดังนั้นเย่เชียนแค่โยนธนบัตรให้พนักงานต้อนรับเพียงไม่กี่ใบสุดท้ายเธอก็ตอบคำถามทุกอย่างและยิ่งไปกว่านั้นพนักงานเหล่านี้ยังพยายามหว่านเสน่ห์ใส่เย่เชียนเพราะในสถานที่อย่างโรงแรมพวกเธอเคยพบเห็นเศรษฐีมากมายและพวกเธอก็เพ้อฝันถึงการเป็นที่โปรดปรานของเศรษฐีเหล่านั้น

เมื่อขึ้นลิฟต์ถึงชั้น 16 เย่เชียนเดินไปที่ห้องของพอลบิลล์และถึงแม้ว่าจะไม่มีวิวทะเลแต่ก็ถือได้ว่าเป็นที่พักที่หรูหราที่สุดในประเทศซาอุดิอาระเบีย หลังจากเคาะประตูเสียงของพอลบิลล์ก็ดังขึ้นข้างใน “นั่นใคร” จากนั้นประตูก็เปิดออก

ชายหนุ่มชาวอเมริกันในชุดนอนปรากฏตัวต่อหน้าเย่เชียนด้วยดวงตาที่ดูง่วงนอนและค่อนข้างขี้เกียจ จากนั้นเขาก็เขามองเย่เชียนจากหัวจรดเท้าและเย่เชียนก็พูดด้วยความประหลาดใจว่า “คุณเป็นใคร..คุณมาผิดห้องหรือเปล่า?”

หลังจากพอลบิลล์ก็กำลังจะปิดประตูแต่เย่เชียนหยุดเอาไว้และยิ้มแล้วพูดว่า “นี่คือห้อง 1604 ผมมาไม่ผิดหรอก..ผมมาหาคุณพอลบิลล์..คุณคือพอลบิลล์หรือเปล่า?”

พอลบิลล์ก็ไม่ได้แสดงความแปลกใจหรือกลัวใดๆเพราะเขายังขี้เกียจราวกับว่าเขายังไม่ตื่นและมองไปที่เย่เชียนโดยหรี่ตาและพูดว่า “คุณมีอะไรเกี่ยวข้องกับผมงั้นเหรอ?..วาก้าส่งพวกคุณมาที่นี่เหรอถ้างั้นก็กลับไปบอกเขาว่าผมยังไม่ว่าง..ผมจะนอน”

“วาก้าไม่ได้ส่งพวกเรามาที่นี่..ผมเย่เชียนที่แปลว่าอ่อนน้อมถ่อมตนและสุภาพเรียบร้อยมาเยี่ยมคุณพอลบิลล์เป็นพิเศษ..ผมหวังว่าคุณบิลล์จะไม่หน้าซื่อใจคดหรอกใช่มั้ย?” เย่เชียนยิ้มแล้วพูด

เมื่อเห็นแบบนั้นพอลบิลล์ก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็มองเย่เชียนแล้วพูดว่า “เย่เชียนงั้นเหรอ..ชื่อนี้ฟังดูคุ้นมากเหมือนจะเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน..คุณเป็นใครกันแน่?”

เย่เชียนก็รู้สึกขมขื่นอย่างมากเพราะพอลบิลล์คนนี้เป็นคนที่ไร้พรสวรรค์ขนานแท้เพราะพอลบิลล์กล้ามาแย่งผลประโยชน์ไปจากเขาแต่กลับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขานั้นเป็นใคร? เรื่องบางเรื่องก็ตลกเกินไปและบอกได้คำเดียวว่ามันน่าสมเพชมาก “ให้ผมเข้าไปก่อน..เราจะยืนคุยกันแบบนี้ต่อไปงั้นเหรอ?” หลังจากนั้นเย่เชียนก็ไม่รอให้พอลบิลล์โต้ตอบและเปิดประตูเดินตรงเข้าไปเลย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน