ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 107

ไม่มีใครสามารถสัมผัสเกล็ดย้อนของเขี้ยวหมาป่าได้ และชื่อเสียงของพวกเขาก็ไม่ควรถูกทำให้หมองหม่นด้วย ต่อให้ตี่ลุนมีผู้สนับสนุนซ่อนอยู่เบื้องหลังจริง ๆ จุดจบของพวกเขาก็จะยังคงเหมือนเดิมนั่นคือความตาย

เย่เชียนไม่ได้มองไปที่เงินพวกนั้นเลย เขาจ้องมองตี่ลุนอย่างเยือกเย็นและถามว่า “แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร ?”

“ฉัน… ฉันรู้สิ… หมาป่าไง ขะ… เขี้ยวหมาป่า” ตี่ลุนตอบอย่างหวั่นเกรง

“แกเคยเห็นคนที่ทำผิดพลาดพวกนั้นไหมล่ะ พวกนั้นต้องพบกับการลงทัณฑ์เพราะความโง่เขลาของแก… แกรู้มั้ยว่าตัวเองได้กระทำในสิ่งต้องห้ามที่เลวร้ายที่สุดของโลกแห่งทหารรับจ้าง และแกเองก็ทำให้เขี้ยวหมาป่าต้องเดือดดาลแบบนี้… บอกฉันมาซิว่าใครเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลังและสั่งให้แกทำแบบนี้ ?” เย่เชียนพูดช้า ๆ เสียงของเขาเย็นยะเยือกจนตี่ลุนปัสสาวะจะราดอยู่แล้ว

“ฉัน… ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาเป็นใคร เขาแค่บอกให้ฉันทำตามแผนของเขาที่ต้องว่าจ้างและหลอกให้พวกคุณมาปฏิบัติภารกิจที่นี่ให้ได้ และเมื่อพวกคุณมากันแล้วก็ให้พวกเราจับใครก็ได้ในกลุ่มเขี้ยวหมาป่ามาสักคนนึง ถ้าทำได้เขาจะให้เงินสิบล้านเหรียญสหรัฐเป็นรางวัล คือ… ฉัน… ฉันหิวเงินมาก ฉันมีตาหามีแววไม่… ได้โปรด… ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันเป็นแค่ตัวหมากเท่านั้น ตราบใดที่ปล่อยฉันไป ฉันจะทำทุกอย่างที่พวกคุณเขี้ยวหมาป่าต้องการ” ตี่ลุนพูดอย่างหวาดกลัว

เย่เชียนจ้องมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาของตี่ลุน และเขาก็รู้ว่าตี่ลุนไม่ได้โกหกใด ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้จริง ๆ ว่าใครคือผู้บงการอยู่เบื้องหลัง ฟังจากคำพูดและสีหน้าท่าทางของตี่ลุน เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งจริง ๆ

กลุ่มเขี้ยวหมาป่าและตัวตนของเย่เชียนนั้นลึกลับอย่างมาก เย่เชียนจึงไม่สามารถที่จะหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ แต่เขาก็คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะมีใครกันที่กล้าท้าทายและพยายามถึงขนาดนี้ในการต่อต้านกลุ่มเขี้ยวหมาป่า เพราะถ้าหากจะมีใครสักคนจริง ๆ มันก็เป็นได้เพียงรัฐบาลของสหรัฐอเมริกาและญี่ปุ่นเพียงเท่านั้น แต่พวกเขาก็น่าจะไม่ใช้วิธีเช่นนี้ หลังจากที่ตระหนักและไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้ว เย่เชียนก็ยังคงนึกอะไรไม่ออกอยู่ดี

หลังจากที่สถานการณ์เงียบไปสักพัก เย่เชียนก็หันไปหาหลิวเทียนเฉินและพูดว่า “ผมจะยกให้คุณตัดสินใจก็แล้วกัน”

“ได้!” หลิวเทียนเฉินตอบ จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ เดินไปข้างหน้าพร้อมกับแววตาแห่งความเกลียดชังและเดือดดาลอย่างรุนแรงราวกับปีศาจจากยมโลกที่ทำให้ผู้คนสั่นสะท้านจากก้นบึ้งของหัวใจ

ใบหน้าของตี่ลุนเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและวิงวอนอยู่ตลอดเวลา แต่ดูเหมือนว่าหลิวเทียนเฉินจะไม่รู้ไม่เห็นและไม่ได้ยินอะไรเลย เขาค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว ๆ อย่างช้า ๆ ซึ่งนั่นมันก็แทบจะทำให้จิตใจของตี่ลุนแตกสลาย เมื่อได้ยินเสียงเท้าที่ก้าวเข้ามาทีละก้าวนั้น เสียงของทุกย่างก้าวทำให้หัวใจของตี่ลุนถูกบีบจนแทบจะหายใจไม่ออก…

ตี่ลุนต้องจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถ ไม่มีกระดูกที่สมบูรณ์หลงเหลืออยู่ในร่างกายของเขาแม้แต่น้อย เพราะหลิวเทียนเฉินได้ทุบพวกมันจนแตกละเอียดไปหมดทั้งตัวแล้ว

อาจพูดได้ว่าตี่ลุนนั้นตายทั้งเป็นเลยทีเดียว ก่อนลมหายใจสุดท้ายจะหมดไป เขาได้มีชีวิตอยู่บนความเจ็บปวดผสมผสานกันอย่างสมบูรณ์ อันที่จริงเขาควรจะดีใจเสียด้วยซ้ำที่ต้องตายด้วยวิธีการนี้ เพราะหากว่าหลิวเทียนเฉินนั้นมีอาวุธชีวภาพของเขาอยู่กับตัว ความเจ็บปวดที่แสนทรมานทุรนทุรายมันจะเลวร้ายไปยิ่งกว่านี้อีกร้อยเท่าพันเท่า

ในกลุ่มเขี้ยวหมาป่านั้น หลิวเทียนเฉินมีฉายาว่า หมาป่าเขี้ยวพิษ เพราะในหมู่สมาชิกทั้งหมด เขาเป็นผู้ใช้พิษและสารเคมีระดับปรมาจารย์ที่แม้แต่ศาสตราจารย์ก็ยังเทียบเขาไม่ได้ นอกจากนี้ เขาเป็นคนที่สนุกกับการรักษาชีวิตของศัตรูเอาไว้แล้วปล่อยให้คนพวกนั้นต้องตกอยู่ในความทรมานอย่างแสนสาหัส แม้ว่าพวกเขาจะอยากตายเพราะความเจ็บปวดจากสารพิษและสารเคมีของเขามากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่มีวันตายได้ถ้าหลิวเทียนเฉินไม่ยินยอม

นอกเหนือไปจากการใช้พิษในการทรมานผู้คนแล้ว แน่นอนว่าหลิวเทียนเฉินยังสามารถใช้สารพิษและสารเคมีช่วยชีวิตคนได้อีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นบาดแผลใด ๆ รูปแบบไหนก็ตาม ท้ายที่สุดแล้วไม่ว่าสารพิษหรือสารเคมีนั้นจะดีหรือไม่ดี มันก็ล้วนแล้วแต่ขึ้นอยู่กับวิธีการใช้และผู้ที่ใช้มัน

การที่จะใช้พิษอย่างเชี่ยวชาญได้นั้น ผู้ใช้ต้องเป็นผู้รอบรู้ในการต่อต้านพิษต่าง ๆ เนื่องจากจะต้องเข้าใจองค์ประกอบของสารต่าง ๆ เป็นอย่างดีจึงจะสามารถนำพิษและสารเคมีไปใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากที่สุด

“ไปกันเถอะ!” เย่เชียนมองไปที่ซากศพนับร้อยที่กองอยู่บนพื้นและพูดอย่างเยือกเย็น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน