ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1077

ตอนที่ 1077 การต่อสู้ในพิธีงานศพ (4)

…………….

ความขัดแย้งค่อยๆทวีความรุนแรงขึ้นและฝ่ายของหยานซื่อฉุยกับชาฮัวเอียนเริ่มการเผชิญหน้ากันด้วยวาจากันแล้ว แต่สาวกคนอื่นๆของสำนักม่อจื๊อส่วนใหญ่ก็นิ่งเงียบ สำหรับพวกเขาแล้วพวกเขาไม่สนว่าใครจะเป็นเจ้าสำนัก อย่างไรก็ตามเมื่อพิจารณาจากสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้เห็นได้ชัดว่าการแสดงของชาฮัวเอียนทำให้พวกเขาพึงพอใจมากและทำให้พวกเขารู้สึกว่าคำพูดของชาฮัวเอียนเหมาะกับการเป็นเจ้าสำนักม่อจื๊อเพราะนั่นจะดีกว่าสำหรับอนาคตของพวกเขา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาฮัวเอียนที่คอยดูแลเศรษฐกิจและอุตสาหกรรมต่างๆของสำนักม่อจื๊อมาหลายปีและทำรายได้ให้กับสำนักม่อจื๊อมากมาย แน่นอนว่านักรบโบราณเหล่านี้ไม่ได้อมตะหรืออยู่ยงคงกระพันเพราะพวกเขาต้องกินต้องอยู่และต้องการปัจจัย 4 ดังนั้นพวกเขามีแนวโน้มที่จะอยู่ข้างชาฮัวเอียนมากกว่าเพราะท้ายที่สุดชาฮัวเอียนจะทำให้พวกเขาได้รับประโยชน์ในด้านต่างๆมากขึ้น

ความขัดแย้งครั้งต่อไปจะรุนแรงขึ้นอย่างแน่นอนโดยที่เย่เชียนไม่จำเป็นต้องคอยยั่วยุให้เกิดความการต่อสู้ใดๆทั้งสิ้น ซึ่งสิ่งที่เย่เชียนต้องการคือให้ทั้งชาฮัวเอียนและหยานซื่อฉุยพ่ายแพ้นั่นเอง จากนั้นเย่เชียนก็เดินไปทักทายเย่หานห่าวและคนอื่นๆจากตระกูลต่างๆ

เมื่อออกจากห้องโถงพิธีงานศพเย่เชียนก็เหลือบมองเย่หานห่าวและพูดอย่างจริงใจว่า “ขอบคุณมาก..ว่าแต่ตอนนี้คุณปู่และคุณลุงสบายดีมั้ย?”

“พวกท่านสบายดี” เย่หานห่าวพูด “คุณปู่บอกว่าไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรถึงยังไงนายก็เป็นคนของตระกูลเย่เสมอ..พวกเราสมาชิกตระกูลเย่ทุกคนพร้อมที่จะสนับสนุนนายและถ้าหากใครกล้าทำร้ายนายล่ะก็นั่นจะเป็นการประกาศสงครามกับตระกูลเย่เหมือนกัน..พวกเราเป็นพี่น้องกันเพราะงั้นถ้าใครทำร้ายนายเราจะไม่มีวันปล่อยมันไปเป็นอันขาด”

เย่เชียนนั้นรู้สึกขอบคุณอย่างจริงใจเพราะสำหรับเย่เชียนแล้วไม่มีอะไรมีค่ามากไปกว่าความสัมพันธ์ที่ดีในครอบครัว ซึ่งสิ่งที่เขาต้องการคือครอบครัวที่ห่วงใยกันและสามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้และการที่เย่หานห่าวและคนอื่นๆเป็นแบบนี้ทำให้เย่เชียนรู้สึกมีความสุข จากนั้นเย่เชียนก็หันไปมองเย่หานถิงซึ่งผู้หญิงคนนี้ที่เมื่อก่อนไม่เคยสนใจอะไรนอกจากตัวเองแต่ตอนนี้เธอดูใส่ใจกับความเป็นครอบครัวเล็กน้อย เมื่อหันไปมองเธอเย่เชียนก็พูดว่า “ถิงเหม่ยขอบใจนะ”

“ไม่…ไม่เป็นไร..” เย่หานถิงไม่กล้าสบตากับเย่เชียนโดยตรงด้วยเหตุผลบางอย่างแล้วพูดอย่างตะกุกตะกัก

เมื่อเห็นฉากดังกล่าวหัวใจของจินเหว่ยห่าวก็ปวดร้าวราวกับถูกมีดกรีดและความรู้สึกที่หนาวเหน็บนั้นก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในห้องใต้ดินน้ำแข็งและความเจ็บปวดก็สุดจะเหลือทน ไม่ว่าใครจะยิ่งใหญ่สักแค่ไหนหรือมีทุกสิ่งทุกอย่างที่เพียบพร้อมก็ตามแต่ความสัมพันธ์ในครอบครัวก็มีค่าเสมอใช่ไหม? อย่างไรก็ตามสำหรับบางคนสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งที่สูงเกินกว่าจะเอื้อมถึง

จากนั้นเย่เชียนก็หันศีรษะไปมองคนจากตระกูลหม่าแล้วพูดว่า “ขอบคุณมากครับ..ช่วยฝากบอกคุณปู่หม่าทีว่าผมสบายดีไม่ต้องเป็นห่วงครับ” หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็หันหลังกลับไปมองไปที่คนจากสำนักถังด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “เอ่อ..ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรเหรอครับ”

“ฉันถังฮง..ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องของนาย” ถังฮงพูดแล้วหัวเราะ

“ขอบคุณมากครับ..ฝากบอกคุณปู่ด้วยว่าผมจะไปหาท่านหลังจากที่ผมทำธุระเสร็จ..ฝากสวัสดีท่านด้วย” เย่เชียนพูด เกี่ยวกับลูกพี่ลูกน้องคนนี้เย่เชียนไม่คุ้นเคยกับเขาดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะเรียกชื่อ “ถังฮง” อย่างทันทีที่พบกันครั้งแรก

ถังฮงก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากเขาแค่หัวเราะแต่ไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเห็นแบบนั้นชายหนุ่มจากตระกูลจินที่อยู่ข้างๆก็จ้องมองไปที่เย่เชียนด้วยใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวแล้วหันไปเหลือบมองจินเหว่ยห่าวเป็นครั้งคราวด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามในสายตาของเขา ซึ่งจินเหว่ยห่าวก็ไม่พูดอะไรเพราะเขากำลังรู้สึกปวดใจจึงไม่ใส่ใจกับการกระทำของชายหนุ่มคนนั้น จากนั้นเย่เชียนก็หันกลับไปมองด้วยดวงตาที่คมกริบราวกับมีดแทงใส่เขาในทันทีและพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณไม่พอใจขนาดนั้นเลยเหรอ?..ทำไมถึงทำหน้าบูดบึ้งแบบนั้นล่ะ..ผมจะเตือนคุณอีกครั้งนะว่าเหวยห่าวเป็นพี่น้องของผมเพราะงั้นถ้าคุณกล้าทำอะไรกับเขาอีกในอนาคตล่ะก็อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ”

“หืม..คนแบบไหนกันที่อยู่กับไอ้สารเลวแบบนี้ได้” ชายหนุ่มชี้ไปที่จินเหว่ยห่าวแล้วพูดอย่างดูถูก

‘ไอ้สารเลว’ จู่ๆคำพูดนี้ก็ทำให้จินเหว่ยห่าวตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้และนัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและนี่ก็ทำให้ความโกรธของเขารุนแรงจนถึงขีดสุดในทันที “ถึงแม้ว่าตระกูลเย่ของนายจะแข็งแกร่งและเป็นตระกูลใหญ่ก็ตามแต่ตระกูลจินของฉันไม่ใช่ตระกูลที่ใครจะมาดูถูกเหยียดหยามได้..ถ้านายอยากจะเล่นกับฉันล่ะก็ฉันจะเล่นกับนานจนจบเอง” ชายหนุ่มตระกูลจินพูดต่อ

“ปัง” เย่เชียนพุ่งเข้าไปตบหน้าชายหนุ่มตระกูลจินอย่างรวดเร็วและแม่นยำอย่างไม่คาดคิด ซึ่งชายหนุ่มคนนั้นไม่มีโอกาสแม้แต่จะตอบโต้เลยแม้แต่น้อยและเขาก็ปวดแสบปวดร้อนแล้วใช้มือจับแก้มเอาไว้ เห็นได้ชัดว่าแปลกใจอย่างมากเพราะเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเย่เชียนกล้าที่จะทำร้ายเขาจริงๆ ซึ่งนี่ไม่ใช่การตบหน้าเขาเท่านั้นแต่ยังเป็นการตบหน้าตระกูลจินทั้งตระกูล

“แก..แกกล้าตบหน้าฉันงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน