ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1087

ตอนที่ 1087 สถานการณ์กลับมาเป็นปกติ

………………..

หลังจากที่ม่อหลงเข้ายึดครองสำนักม่อจื๊อแล้วเขาก็ได้ดำเนินการปฏิรูปครั้งใหญ่โดยธรรมชาติโดยเปลี่ยนทัศนคติเกี่ยวกับระบบศักดินาและเผด็จการทั้งหมดของสำนักม่อจื๊อเมื่อตอนที่ตู้ฟู่เหว่ยอยู่ในอำนาจ จากนั้นม่อหลงก็แบ่งกลุ่มการจัดการออกเป็นเก้ากลุ่มเพื่อดูแลธุรกิจและสิ่งต่างๆ ของสำนักม่อจื๊อ ซึ่งแต่ละกลุ่มจะมีทั้งสาวกหมิงม่อและอันม่อทำงานร่วมกันเพื่อที่จะรวมทั้งสองฝ่ายให้เป็นหนึ่งเดียว

ช่วงเวลานี้ราวกับสำนักม่อจื๊อได้เกิดใหม่และม่อหลงก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อพัฒนาสำนักม่อจื๊อและทำความคุ้นเคยกับการดำเนินการทั้งหมดของสำนักม่อจื๊อ ถึงแม้ว่าเขาจะเหนื่อยเล็กน้อยแต่หัวใจของม่อหลงก็ยังคงสู้และเต็มเปี่ยมไปด้วยจิตวิญญาณ ส่วนหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อช่วยม่อหลงจัดการสิ่งต่างๆ อย่างไรก็ตามเนื่องจากสถานะพิเศษของเขาและความรับผิดชอบที่สำคัญในฐานะผู้อำนวยการสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติแล้วเขาจึงไม่สะดวกนักที่จะอยู่ข้างๆ ม่อหลงได้เป็นเวลานาน

ในด้านของโอ่วหยางหมิงซวนถึงแม้ว่าเขาจะถูกปล่อยตัวแต่เหมืองถ่านหินก็ถูกยึดไปหมดแล้วและการลงทุนทั้งหมดก็สูญเปล่าไปโดยธรรมชาติ จากนั้นโอ่วหยางหมิงซวนก็เริ่มทนทุกข์ทรมานจากการตำหนิของสมาชิกในตระกูลและนอกจากนี้เขายังรู้สึกหนักใจไปกับคำวิจารณ์ของผู้คนอีกด้วย ซึ่งถึงแม้ว่าการลงทุนจะไม่สามารถกู้คืนได้แต่ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ก็ยังมีโอกาสกอบโกยกำไรอื่นๆ อีกมากมาย

ส่วนเหมืองถ่านหินก็ถูกเย่เชียนเข้าซื้อกิจการแต่มันไม่ได้อยู่ภายใต้ชื่อของเครือน่านฟ้ากรุ๊ปหรือเย่เชียนแต่อยู่ภายใต้อุตสาหกรรมของเมืองหนานจิงเพื่อให้พวกเขาดูแลธุรกิจของที่นี่ อันที่จริงถ้าไม่ใช่เพราะการกระทำของโจวหยวนที่ทำให้เย่เชียนไม่พึงพอใจล่ะก็เย่เชียนก็คิดที่จะมอบเหมืองถ่านหินเหล่านี้ให้กับโจวหยวนจริงๆ ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำแบบนั้น

หลังจากอยู่ในเมืองซีหนิงเป็นเวลาสองวันเย่เชียนก็บอกลาม่อหลงและคนอื่นๆ และรีบไปที่เมืองเฉิงตูพร้อมกับจินเหว่ยห่าว แต่ทว่าก่อนที่เย่เชียนจะออกเดินทางม่อหลงก็มอบคัมภีร์ของผู้สืบทอดเจ้าสำนักม่อจื๊อให้กับเย่เชียนซึ่งทำให้เย่เชียนประหลาดใจอย่างมากเพราะคัมภีร์เล่มนี้เป็นสิ่งที่แสดงถึงเอกลักษณ์อันทรงเกียรติที่สุดของจินเหว่ยห่าวและห้ามสูญหายโดยเด็ดขาด

อย่างไรก็ตามม่อหลงก็อธิบายว่าคัมภีร์ดังกล่าวเป็นเพียงสัญลักษณ์เท่านั้นเพราะถ้าหากเจ้าสำนักไร้ความสามารถมันก็เท่านั้น ถึงแม้ว่าม่อหลงจะพูดอย่างนั้นแต่เย่เชียนเข้าใจดีว่านี่เป็นเพียงการปัดป้องทางอ้อมของม่อหลงเท่านั้น เพราะเย่เชียนคิดว่าในใจของม่อหลงคงคิดที่จะอยู่ดูแลสำนักม่อจื๊ออย่างใกล้ชิดนับจากนี้ไป

เย่เชียนก็ไม่ได้ปฏิเสธและรับคัมภัร์ผู้สืบทอดมาเพราะเขารู้จักนิสัยของม่อหลงดีและเป็นการยากที่จะเปลี่ยนการตัดสินใจของเขา เนื่องจากพวกเขาเป็นพี่น้องที่ผ่านความตายด้วยกันมานับไม่ถ้วนดังนั้นเย่เชียนจึงไม่ต้องการโต้เถียงกับม่อหลงเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าม่อหลงจะเป็นเจ้าสำนักม่อจื๊อแต่เขาก็ยังคงเป็นม่อหลงคนเดิมอยู่ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่ได้ใส่ใจหรือกังวลอะไรใดๆ

ความยากเย็นของเส้นทางแห่งความสำเร็จนั้นทั้งอันตรายและยากราวกับการทะยานขึ้นไปบนฟ้า

ตั้งแต่สมัยโบราณภูเขาระหว่างมณฑลเสฉวนและกานซู่ถูกขวางกั้นภูเขาที่สูงตระหง่านและมีเพียงนกที่บินสูงๆ เท่านั้นที่สามารถบินผ่านไปได้ ยอดเขาไท่ไป่นั้นตั้งอยู่ทางภาคตะวันตกเฉียงใต้ของเซียนหยางและเป็นยอดเขาที่สูงที่สุดในมณฑลอีกด้วย

ดินแดนตอนกลางของมณฑลกานซู่นั้นเป็นสถานที่ของยอดฝีมือและปรมาจารย์และตระกูลใหญ่ๆ หรือคนที่มีความสามารถมาตั้งแต่สมัยโบราณ ซึ่งในหมู่พวกเขาสำนักที่เก่าแก่ที่สุดตระกูลถังและกลายมาเป็นสำนักถังในทุกวันนี้ หลายปีที่ผ่านมาสมาชิกสำนักถังหลายๆ คนต่างก็เก่งในการออกแบบประดิษฐ์และใช้อาวุธเคลือบยาพิษที่ซ่อนอยู่ต่างๆ และความสามารถของพวกเขานั้นก็น่าทึ่ง ซึ่งปรมาจารย์สำนักถังแต่ละคนนั้นรอบๆ ตัวพวกเขาต่างก็รายล้อมไปด้วยสิ่งซ่อนเร้นและอาวุธมากมาย ดังนั้นถึงแม้ว่าสำนักถังจะมีชื่อเสียงมากก็ตามแต่ก็พวกเขากลับถูกปกคลุมไปด้วยม่านแห่งความลึกลับอยู่เสมอ ยิ่งไปกว่านั้นผู้คนจากสำนักถังยังไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอกสักเท่าไหร่ พฤติกรรมเหล่านี้ทำให้ผู้คนหวาดกลัวกันอย่างมาก ส่วนสิ่งต่างๆ ในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณก็ไม่ค่อยมีความหมายสำหรับผู้คนในสำนักถังสักเท่าไหร่เพราะพวกเขาอาศัยอยู่ในโลกของตัวเองมาเสมอและไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับผู้คนจากตระกูลอื่นๆ ซึ่งพวกเขาต่างก็เกลียดชังวิธีการและการกระทำของลัทธิมารมาโดยตลอด ผู้คนในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณต่างก็กลัวอาวุธเคลือบพิษที่ซ่อนเร้นและไม่มีใครเทียบศาสตร์การต่อสู้ด้วยอาวุธเคลือบพิษกับสำนักถังได้ สำนักถังนั้นห่างไกลจากโลกภายนอกและไม่สนใจการเคลื่อนไหวใดๆ จากโลกภายนอกเลยแต่พวกเขาก็ยังคงยืนหยัดได้จนถึงทุกวันนี้

บรรพบุรุษของตระกูลถังนั้นมีสูตร “พิษโบราณ” ที่สืบทอดและเป็นมรดกตกทอดจากรุ่นสู่รุ่นและใช้ยาพิษนับร้อยชนิดเพื่อกำจัดศัตรูและผู้รุกรานมาตั้งแต่สมัยโบราณ ซึ่งสิ่งนี้มีเอาไว้เพื่อต่อสู้และปกป้องสำนักถังนั่นเอง

ด้วยการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัยนั้นถึงแม้ว่าสำนักถังจะไม่ถูกปกคลุมไปด้วยม่านแห่งความลึกลับอีกต่อไปเหมือนแต่ก่อนและเริ่มก้าวออกมาสู่โลกภายนอกแล้วแต่ทั่วทั้งโลกก็ยังเต็มไปด้วยความกลัวที่มีต่อสำนักถังอยู่ดี ท้ายที่สุดแล้วไม่ว่าจะใครสูงส่งและยิ่งใหญ่หรือเก่งกาจแค่ไหนแต่เมื่อเผชิญหน้ากับพิษของสำนักถังแล้วทุกคนต่างก็ต้องหวั่นเกรง อย่างไรก็ตามสำนักถังนั้นก็มีจุดยืนและศัจธรรมของตัวเองและใครที่ไม่มารุกรานพวกเขาก่อนพวกเขาก็ไม่คิดที่จะสร้างปัญหาใดๆ กับโลกภายนอกทั้งสิ้น

ถังซูหยานแม่ของเย่เชียนนั้นเป็นลูกสาวของถังจิงหนานซึ่งเขาเป็นเจ้าสำนักถังคนปัจจุบัน ในตอนแรกเย่เจิ้งหรานพยายามที่จะท้าทายสำนักถังโดยการเอาชนะสุดยอดปรมาจารย์ของสำนักถังจนทำให้ถังซูหยานตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็นและในที่สุดเธอก็ สัญญาว่าต่อให้เย่เจิ้งหรานจะพยายามทำลายสำนักถังก็ตามแต่ถึงยังไงเธอก็จะรักเขาไม่เปลี่ยนแปลง แน่นอนว่าถังจิงหนานก็รู้ถึงสภาพจิตใจของลูกสาวผู้ที่รักของเขาดังนั้นเขาจึงตกลงกับเย่เจียอู๋ผู้นำตระกูลเย่และยื่นข้อเสนอการแต่งงานของลูกๆ ทั้งสองฝ่ายและเย่เจียอู๋ก็เห็นด้วยตามธรรมชาติและมีความสุขมากเกี่ยวกับการแต่งงานเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์กับสำนักถังในครั้งนี้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน