ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1102

ตอนที่ 1102 อดีตที่น่าเศร้า

………………..

การเป็นพี่น้องกันต้องเข้าใจกันและวิธีการที่ดีที่สุดที่จะเข้าใจคนๆหนึ่งคือการรู้เรื่องราวที่ลึกซึ้งที่สุดที่ซ่อนอยู่ในใจของอีกฝ่ายเพราะเรื่องราวที่ลึกซึ้งที่สุดของทุกคนมักจะเป็นจุดอ่อนของเขาและถ้าเขาเต็มใจที่จะเปิดเผยจุดอ่อนของเขากับเรานั่นก็หมายความว่าเขาไว้ใจเราและเต็มใจที่จะเป็นพี่น้องกับเรา

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะได้เรียนรู้บางสิ่งเกี่ยวกับจินเหว่ยห่าวจากรายงานการสืบค้นของแจ็คและจากปากของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนแล้วก็ตามแต่ข้อมูลดังกล่าวก็ยังน้อยเกินไป ซึ่งเย่เชียนก็อยากรู้ว่าสิ่งที่ฝังอยู่ในใจของจินเหว่ยห่าวที่เขาเจ็บปวดมานานนั้นคืออะไรแต่ในเมื่อจินเหว่ยห่าวไม่ได้พูดเย่เชียนก็ไม่อยากที่จะถาม

จินเหว่ยห่าวยังคงไม่ได้สังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติกับไวน์ที่เย่เชียนนำมาและเขาก็เทไวน์ลงไปในแก้วอีกครั้งแล้ววางลง หลังจากผ่านไปสักพักจินเหว่ยห่าวก็พูดอย่างช้าๆ ว่า “นายรู้ใช่ไหมว่าตระกูลจินเป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณและเป็นทายาทของลัทธิเต๋า” เย่เชียนก็ยิ้มอย่างขมขื่นแต่ไม่ได้พูดเพราะเขาฟังอย่างเงียบๆ

“เป็นเวลานานแล้วที่ตระกูลจินอยู่บนจุดสูงสุดมาเสมอโดยคิดว่าพวกเขาเป็นตระกูลชั้นขุนนาง..แม่ของฉันเป็นคนรับใช้ของตระกูลจินแต่ท่านเป็นคนที่มีพรสวรรค์และมากความสามารถอีกทั้งยังสวยมากด้วย..พ่อของฉันผู้ชายคนนั้นตกหลุมรักแม่ของฉันและสัญญากับแม่นับไม่ถ้วนแต่พอฉันเกิดมาตระกูลจินกลับไม่เคยทำตามสัญญาและเพิกเฉยแม่ของฉันมาโดยตลอด..ถึงแม้ว่าฉันจะฝึกฝนหนักหน่วงและพยายามแค่ไหนตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็กแต่เป็นเพราะปัญหาจากการเกิดมาของฉันจึงทำให้พวกเขาไม่เคยมองฉันในสายตา..ไม่ว่าฉันจะทำดีแค่ไหนแต่ในสายตาของพวกเขาฉันมักจะโดนดูถูกเสมอ..ซึ่งในคืนวันแต่งงานของพ่อฉันกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งนั้นแม่ฉันได้ฆ่าตัวตายด้วยการโดดตึก..ฉันเฝ้าดูแม่กระโดดลงมาด้วยตาของตัวเองและน้ำตาไหลอยู่ที่หางตาทั้งเศร้าและสิ้นหวังแต่ฉันทำอะไรไม่ได้เลย..มันคือตระกูลจินที่ฆ่าแม่ของฉัน..แม่เคยบอกฉันว่าพวกเขาไม่ได้ผิดอะไรและพวกเขาเป็นคนดีแต่ฉันยังไม่เห็นเลยว่าพวกเขาดียังไงและทำไมแม่ถึงยังปกป้องพวกเขาอยู่..แต่พอฉันเติบโตขึ้นฉันก็รู้ว่าแม่ไม่ได้ปกป้องพวกเขาแต่แม่แค่ไม่อยากให้ฉันแก้แค้นพวกเขาเพราะฉันใช้ชีวิตที่ด้อยกว่าคนรับใช้ของตระกูลจินมาเสมอและทนความอัปยศอดสูด้วยการถูกเยาะเย้ยและดูถูกตลอดทั้งวัน” จินเหว่ยห่าวพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบโดยไม่มีอารมณ์ผสมมากจนเกินไป แต่เย่เชียนเข้าใจดีว่าเป็นเพราะเหตุนี้ที่ทำให้จินเหว่ยห่าวเจ็บปวดและยิ่งไปกว่านั้นเป็นเพราะความเจ็บปวดที่มาถึงจุดหนึ่งจนมันด้านชาไปแล้ว

“ต่อมาผู้หญิงคนนั้นก็ให้กำเนิดลูกชายคนหนึ่งซึ่งน่ารักน่าเอ็นดูมากและเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันมองดูพวกเขาสามคนมีความสุขในแบบครอบครัวฉันก็คิดอย่างบ้าคลั่งว่าฉันจะต้องฆ่าเด็กคนนั้นให้ได้แต่ทุกๆ ครั้งที่ฉันเห็นเด็กคนนั้นฉันกลับไม่สามารถทำได้เพราะรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของเขาทำให้ฉันทำไม่ลง..เมื่อเขาเติบโตขึ้นมาเขาก็เดินตามฉันมาตลอดและไม่ว่าฉันจะพูดยังไงเขาก็ยืนกรานเสมอว่าในใจเขาถือว่าฉันเป็นพี่ชายของเขาและนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกได้ถึงความรักแบบครอบครัว..ตั้งแต่นั้นมาทุกๆ ครั้งที่คนในตระกูลจินเยาะเย้ยและดูถูกฉันเขาก็จะช่วยเหลือฉันและปกป้องฉันเสมอ..อย่างไรก็ตามเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้ฉันเฉยเมยกับเขาตลอดมาแต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจที่ฉันทำแบบนั้น..อยู่มาวันหนึ่งเมื่อฉันกลับจากโรงเรียนจู่ๆ ก็มีชายแปลกหน้าเดินเข้ามาหาฉันแล้วลักพาตัวฉันไปและทันใดนั้นเด็กคนนั้นก็วิ่งตามฉันมาและพอเห็นสถานการณ์แบบนี้เขาก็ไม่รีรอใช้หมัดที่ไร้พลังทุบตีคนพวกนั้นเพื่ออยากจะปกป้องฉันแต่มันไม่มีประโยชน์เลย..ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใครและพวกเขาลักพาตัวฉันเพื่อจะโจมตีตระกูลจินหรือเปล่าแต่ถ้าใช่ฉันคงจะดีใจไม่น้อยเพราะนี่ก็เป็นการแก้แค้นอีกทางด้วย..หลังจากนั้นไม่นานผู้ชายคนหนึ่งถือปืนจ่อที่หน้าผากของฉันและนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกได้ถึงอันตรายถึงชีวิตและความตายมันก็อยู่ใกล้ฉันมากแต่ฉันไม่มีอะไรต้องกลัวเลยเพราะฉันคิดว่าในที่สุดฉันก็สามารถไปหาแม่ได้ในอีกโลกหนึ่งและคงจะไม่เจ็บปวดอย่างนี้..เพราะมีแม่ผู้หนึ่งให้กำเนิดฉันเลี้ยงดูฉันและรักฉันอย่างที่ไม่มีใครเหมือน” ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ใบหน้าของจินเหว่ยห่าวถูกปกคลุมไปด้วยน้ำตาหยดทีละหยด “ท้ายที่สุดฉันก็ไม่ตายและดวงตาของคนที่มาช่วยฉันนั้นเต็มไปด้วยความเฉยเมยและต่อมาในที่สุดฉันก็รู้ว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุหรือการก่อการร้ายแต่เป็นเพราะผู้หญิงคนภรรยาของพ่อฉันที่จงใจจะฆ่าฉันแต่ด้วยความบังเอิญที่ลูกชายของเธอเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเธอจึงต้องยอมยกเลิกทุกอย่างไป”

เย่เชียนไม่รู้ว่านี่เป็นครอบครัวแบบไหนแต่เขารู้สึกเจ็บปวดลึกๆ จากคำพูดของจินเหว่ยห่าวซึ่งแทงทะลุหัวใจของเขาอย่างเจ็บปวด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน