ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1110

ตอนที่ 1110 สู้จนตัวตาย

………………..

จงโหลวซานก็ตกตะลึงเพราะเขาไม่ได้คาดคิดว่าความสามารถของเย่เชียนจะมาถึงระดับนี้ตั้งแต่อายุยังน้อยเพราะการปะทะก่อนหน้านี้ทำให้เขาถึงกับถอยกลับไปสองสามก้าวเพื่อทำให้ร่างกายของเขามั่นคง แน่นอนว่ามียอดฝีมือมากมายในหมู่บ้านเมียวแต่ฐานการฝึกฝนของจงโหลวซานนั้นถือได้ว่าเป็นบุคคลที่หาได้ยากในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณในปัจจุบัน แต่ทว่าในความเห็นของจงโหลวซานนั้นเย่เชียนก็ยังคงดูอ่อนแอเมื่อเทียบกับลูกศิษย์ของเขา

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะต้องการหลบหลีกคาถามนต์ดำของจงโหลวซานก็ตามแต่ความแข็งแกร่งทางกายภาพของจงโหลวซานกลับไม่ได้อ่อนแอเลย แต่สิ่งที่ทำให้เย่เชียนรู้สึกประหลาดใจก็คือพลังของจงโหลวซานนั้นคล้ายกับของหลัวสุ่ยมาก เมื่อหมัดของเย่เชียนปะทะเข้ากับร่างของจงโหลวซานแล้วเย่เชียนรู้สึกว่ามีพลังงานบางอย่างต้านทานหมัดของเขาเอาไว้แต่ทว่าการโจมตีของจงโหลวซานกลับกลายเป็นว่ามันสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ ซึ่งพลังงานมหาศาลนี้ทำให้เย่เชียนตกใจอย่างมาก

แน่นอนว่าเย่เชียนไม่คิดที่จะมาตายที่นี่และเขาต้องหลบหนีโดยเร็วที่สุดในขณะนี้เพราะถ้าเขายังอยู่ที่นี่บทสรุปเดียวของเขาก็คือความตาย นอกจากนี้เขาต้องไปบอกหว่านไห่เกี่ยวกับแผนการของจงโหลวซาน ไม่งั้นเกรงว่าหมู่บ้านเมียวเล็กๆแห่งนี้จะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่เลวร้ายอย่างแน่นอน

จงโหลวซานรู้ถึงความคิดของเย่เชียนอย่างชัดเจนและเขาก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “แกหนีไปไหนไม่พ้นหรอก”

“หืม..ฉันไม่เคยคิดที่จะหนี..ถ้าแกมีความสามารถมากพอก็มาฆ่าฉันสิ” เย่เชียนลุกขึ้นอย่างช้าๆแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อทำสมาธิและปรับการไหลเวียนของเลือดภายในร่างกายเพื่อฟื้นฟู

“เดี๋ยวแกได้ตายแน่” จงโหลวซานพูด “อย่าคิดว่าสิ่งที่เรียกว่านักรบโบราณของพวกแกจะอยู่ยงคงกระพันในโลกใบนี้ล่ะ!..เพราะต่อหน้าพวกเราแล้วพวกแกมันก็แค่ถนนที่ให้พวกฉันเหยียบย่ำ..ว่าแต่แกเก่งพอที่จะรอดไปได้อย่างงั้นเหรอ?”

“พวกแกนี่มันเลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ” เย่เชียนพูด “ฉันเกลียดคนทรยศที่สุด..แกในฐานะผู้อาวุโสที่ยิ่งใหญ่ของหมู่บ้านเมียวแต่แกกลับคิดที่จะฆ่าผู้นำของแก..นี่แกไม่กลัวว่าเทพแม่หมอของแกจะลงโทษพวกแกหรือไง?” เย่เชียนจงใจถ่วงเวลาและเหตุผลแรกก็คือเขาต้องการที่จะรักษาอาการบาดเจ็บภายในของเขาโดยเร็วที่สุด ส่วนเหตุผลที่สองเราจะรอว่าหลัวสุ่ยจะโผล่มาหรือเปล่าเพราะถ้าหลัวสุ่ยมาบางทีเธออาจจะทำให้จงโหลวซานกดดันก็เป็นได้ แต่เมื่อคิดๆดูแล้วถ้าหากหลัวสุ่ยมาเธออาจจะเป็นอันตรายถึงชีวิตก็ได้ดังนั้นเย่เชียนจึงต้องพึ่งพาตัวเองเพียงเท่านั้น

“หืม..หว่านไห่ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรเลยตั้งแต่เขารับตำแหน่งผู้เฒ่าเพราะงั้นตำแหน่งนี้ควรจะถูกยกเลิกไปตั้งนานแล้ว” จงโหลวซานพูด “ถ้าฉันรับตำแหน่งผู้นำล่ะก็หมู่บ้านเมียวจะเจริญรุ่งเรืองอย่างแน่นอนและยิ่งใหญ่ในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณ..จากนั้นฉันจะทำลายสำนักถังและเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ในตอนนี้..ฉันต้องการให้ทุกคนโลกศิลปะการต่อสู้โบราณก้มหน้าให้ฉัน!”

จงฮุ่ยที่ด้านข้างยิ้มอย่างดูถูกและดวงตาของเขาก็ฉายแววแปลกๆแต่เย่เชียนก็ไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไรและเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะในแง่ของการกระทำนั้นจงโหลวซานทำให้เย่เชียนโกรธอย่างมาก เพราะนอกจากจงโหลวซานจะทำร้ายหลัวสุ่ยแล้วเขายังทำร้ายฉินหยูอีกด้วยดังนั้นเย่เชียนจึงไม่สามารถให้อภัยได้ แต่วันนี้เย่เชียนต้องออกจากที่นี่ให้ได้ไม่อย่างนั้นฉินหยูจะต้องทนทุกข์ทรมานกับพิษอย่างแน่นอน ซึ่งเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเพราะเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ขึ้นในหมู่บ้านเมียวแต่ฉินหยูกลับไม่บอกเขาเลย แต่เย่เชียนก็เข้าใจด้วยว่าเหตุผลที่ฉินหยูทำแบบนี้จะต้องเป็นเพราะเธอไม่ต้องการเขากังวลใจและยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนว่าฉินหยูจะไม่รู้ว่าเธอโดนหมอมนต์ดำหมอผีของจงโหลวซานทำร้าย

เมื่อได้ยินคำพูดของจงโหลวซานแล้วเย่เชียนก็สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้เพราะเมื่อฉินหยูมาที่หมู่บ้านเมียวเพื่อสอนหนังสือนั้นเธอได้ดึงดูดความสนใจของจงโหลวซานแต่เป็นเพราะเธอนั้นรักเย่เชียนเพียงคนเดียวดังนั้นจึงปฏิเสธจงโหลวซาน แต่ทว่าจงโหลวซานไม่เต็มใจยอมรับและด้วยทัศนคติของจงโหลวซานที่คิดว่าถ้าเขาไม่ได้คนอื่นก็ต้องไม่ได้เช่นกันและนั่นทำให้เขาใช้ศาสตร์มนต์ดำกับฉินหยู จากนั้นหว่านไห่พ่อของหลัวสุ่ยก็ช่วยชีวิตของเธอโดยการทำพิธีกรรมแลกเปลี่ยนเลือดและส่งเธอออกมาจากหมู่บ้านเมียวอย่างปลอดภัยแต่สิ่งที่หว่านไห่ไม่คาดคิดก็คือภายในร่างกายของฉินหยูยังมีพิษของหมอผีหลงเหลืออยู่

อย่างไรก็ตามเย่เชียนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเพราะถ้าเป็นเพียงพิษของหมอผีนั้นหว่านไห่ก็ไม่จำเป็นต้องใช้พิธีกรรมการแลกเปลี่ยนเลือดเพื่อช่วยชีวิตฉินหยูใช่ไหม? ในฐานะปรมาจารย์และจอมขมังเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ของหมู่บ้านเมียวแล้วเขาควรจะมีวิธีกำจัดพิษดังกล่าวไม่ใช่เหรอ? แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดมากเพราะเย่เชียนต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ฉันล่ะสงสารผู้คนในหมู่บ้านเมียวจริงๆ..อันที่จริงด้วยความสามารถของแกแล้วแกก็มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะทำให้ชีวิตของแกดีขึ้นโดยที่ไม่ต้องทำแบบนี้เลย..แต่ถ้าแกฆ่าหว่านไห่ล่ะก็แกไม่รู้เลยว่าจะมีกี่คนที่ต่อต้านแกและเมื่อถึงเวลานั้นเผ่าเมียวของแกจะต้องนองเลือดและสูญเสียพี่น้องชาวเมียวไม่มากก็น้อย..ส่วนสิ่งที่แกเรียกว่าอุดมคติมันก็เป็นเพียงข้ออ้างที่ฟังดูสูงส่งสำหรับแกเท่านั้น” เย่เชียนพูดอย่างเย้ยหยัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน