ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1111

ตอนที่ 1111 ขจัดพิษ

………………..

เย่เชียนตระหนักดีถึงผลที่ตามมาของการใช้วิชาลับประตูทั้งแปดด่านเป็นอย่างดีเพราะครั้งสุดท้ายที่เขาต่อสู้กับตู้ฟู่เหว่ยนั้นเย่เชียนได้ใช้วิชาลับประตูแปดด่านแต่หลังจากต่อสู้จบเขาก็ต้องเจ็บปวดและทรมานจนขยับแทบไม่ได้เลย ซึ่งหยานตงเคยพูดเอาไว้ว่าผู้ใช้วิชาลับประตูแปดด่านนั้นต้องมีร่างกายที่แข็งแกร่งเพื่อหลีกเลี่ยงผลที่จะตามมาให้มากที่สุดและถ้าต้องใช้มันจริงๆเราต้องมีคนที่ไว้ใจอยู่ด้วย เพราะในกรณีนี้ถึงแม้เขาจะต่อสู้ไม่ได้เพราะผลกระทบที่ตามมาแต่อย่างน้อยๆก็มีใครบางคนคอยปกป้องและคุ้มกันในเวลานั้น

ก่อนหน้านี้เย่เชียนลังเลที่จะใช้วิชาลับประตูแปดด่านเพราะด้วยเหตุผลดังกล่าวแต่ในตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากจะต้องเผชิญหน้าและต่อสู้เพื่อให้มีโอกาสรอด

เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของเย่เชียนแบบนี้จงโหลวซานก็อดไม่ได้ที่จะผงะและตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าความแข็งแกร่งของเย่เชียนจะแข็งแกร่งขึ้นในทันทีภายใต้สถานการณ์แบบนี้จนจงโหลวซานไม่กล้าที่จะประมาทเลยแม้แต่น้อยแล้วจ้องไปที่เย่เชียนอย่างระมัดระวัง

“หืม..แกอยากฆ่าฉันงั้นเหรอ?..ถ้างั้นก็มาดูกันว่าแกจะมีความสามารถมากพอหรือเปล่า” เย่เชียนเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆและดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีแดงราวกับว่าเขาเป็นอสูรชั่วร้ายจากขุมนรก จากนั้นก็พุ่งไปหาจงโหลวซานด้วยหมัด

ประตูด่านที่สี่นั้นความเร็วปกติของเย่เชียนเทียบไม่ได้กับตอนนี้เลยเพราะภายในชั่วพริบตาเย่เชียนก็มาอยู่ตรงหน้าของจงโหลวซานแล้วและความเร็วนั้นก็เร็วมากจนเวียนหัวและมองไม่ทัน จงโหลวซานในฐานะผู้อาวุโสผู้ยิ่งใหญ่แห่งหมู่บ้านเมียวนั้นยังไม่สามารถตามความเร็วของเย่เชียนได้ทัน

จงฮุ่ยที่อยู่ใกล้ๆก็ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่เพราะเขาไม่มีเจตนาที่จะเข้าไปช่วยจงโหลวซานเลย ในฐานะลูกชายแล้วเขาควรจะเข้าไปช่วยผู้เป็นพ่อแต่เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้เขาก็เลือกมองดูอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไร

ในเวลานี้เย่เชียนไม่สนใจเกี่ยวกับเรื่องนั้นและตั้งสมาธิที่การเผชิญหน้ากับจงโหลวซานเพราะเขารู้ดีว่าวิชาลับประตูแปดด่านนั้นมีเวลาจำกัดและร่างกายของเขาก็ไม่สามารถแบกรับพลังมหาศาลนี้ได้นานและยิ่งใช้เวลานานเท่าไหร่ก็ยิ่งส่งผลเสียต่อเย่เชียนมากขึ้นเท่านั้น หากคุณไม่สามารถกำจัดจงโหลวซานได้โดยเร็วที่สุดและเมื่อผลที่ตามมาของการใช้วิชาลับประตูแปดด่านเกิดขึ้นเย่เชียนก็อาจจะเป็นฝ่ายที่ถูกฆ่าเอง

ในโลกของศิลปะการต่อสู้มีเพียงความแน่วแน่และความรวดเร็วและความแข็งแกร่งเท่านั้นที่จะอยู่รอด ทั้งสองคนนั้นรวดเร็วอย่างสมบูรณ์แบบและพวกเขาเองก็มองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของกันและกันเลย อย่างไรก็ตามด้วยประสาทสัมผัสทั้งห้าที่เพิ่มขึ้นของเย่เชียนนั้นทำให้เขาสามารถโจมตีอย่างต่อเนื่องได้

หลังจากช่วงเวลาสั้นๆจงโหลวซานก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาค่อยๆทนไม่ไหวเพราะพลังของเย่เชียนแข็งแกร่งเกินไปและเกรงว่าเขาจะต้องแพ้การต่อสู้ในไม่ช้านี้ แน่นอนว่าเขาไม่รู้ถึงผลที่ตามมาของการใช้วิชาลับประตูแปดด่านของเย่เชียนดังนั้นเขาจึงรู้สึกไม่สบายใจและประหม่าอย่างมาก

ทั้งสองมีความคิดเกือบเหมือนกันและทั้งสองต้องการที่จะจัดการอีกฝ่ายโดยเร็วที่สุดและเกือบจะในเวลาเดียวกันพวกเขาทั้งสองก็ได้รวบรวมพลังทั้งหมดของพวกเขาเอาไว้ที่หมัด แต่ทว่าร่างจงโหลวซานก็กระเด็นออกไปราวกับว่าวที่แตกหักกลางอากาศและล้มลงกับพื้นอย่างแรงจนกระอักเลือดออกมาและใบหน้าของเขาก็แสดงความสยดสยองออกมา

แน่นอนว่าเย่เชียนเองก็รู้ถึงขีดจำกัดของเขาดีดังนั้นเขาจึงไม่กล้าที่จะประมาทหรือเสียเวลาไปมากกว่านี้ไม่งั้นเขาอาจจะต้องตายที่นี่อย่างแน่นอน ด้วยเหตุนี้เขาจึงรีบออกไปจากที่นี่โดยเร็ว

เมื่อเห็นแบบนั้นจงฮุ่ยก็รีบเข้าไปพยุงจงโหลวซานแล้วพูดว่า “พ่อเป็นอะไรหรือเปล่า?”

จงโหลวซานโบกมืออย่างแผ่วเบาและมองดูเย่เชียนที่จากไปด้วยแววตาที่ไม่เชื่อเพราะเขาสัมผัสได้ถึงพลังอันแข็งแกร่งของเย่เชียนจากการถูกโจมตีก่อนหน้านี้ทั้งๆที่เขาแข็งแกร่งถึงขนาดนี้แต่กลับได้รับความเสียหายอย่างมาก เขาคิดว่าเย่เชียนไม่ใช่เด็กธรรมดาและถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมเย่เชียนถึงไม่ฆ่าเขาแต่เลือกที่จะหนีไปก็ตามแต่ปัญหาสำคัญมันไม่ใช่เรื่องนั้น

“ถ้าหว่านไห่รู้แล้วมันจะทำไม?..ถึงยังไงเขาก็ไม่มีหลักฐานอะไรเลยแล้วเขาจะมาโทษเราได้ยังไง?” จงโหลวซานพูด “แต่ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องจัดการมันอยู่ดี..ที่สำคัญความสามารถของเขานั้นไม่ธรรมดาและยังมีฝีมือขนาดนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย..คนแบบนี้มันหายากมากในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณแต่ก็โชคดีที่ฉันปล่อยหนอนไหมสีทองออกไปแล้วและฉันคิดว่าคืนนี้มันคงจะไม่รอด”

หลังจากหยุดชั่วขณะจงโหลวซานก็พูดต่อ “ช่วยพยุงฉันกลับไปที..แกมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบในการติดต่อกับพวกหมอผีมนต์ดำ..ส่วนฉันจะพักฟื้นรักษาตัวจนกว่าอาการบาดเจ็บของฉันจะหายก่อน”

จงฮุ่ยก็พยักหน้าตอบรับแต่ร่องรอยของความเจ้าเล่ห์ก็แวบวาบอยู่ภายในดวงตาของเขา

หลังจากที่เย่เชียนออกไปจากที่นั่นเขาก็ไม่กล้าหยุดเลยและรีบวิ่งไปที่บ้านของหลัวสุ่ยด้วยความเร็วสูงสุดและทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บไปทั้งตัวแต่เขาต้องอดทนเพื่อวิ่งไปข้างหน้าต่อไปแต่ในทันใดนั้นเย่เชียนก็รู้สึกปวดท้องราวกับมีบางอย่างกัดเขาอยู่ภายในร่างกายและเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกตะลึงและคิดอย่างลับๆว่า ‘เป็นไปได้ไหมที่จงโหลวซานใช้พิษกับเขา?’

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน