ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1118

ตอนที่ 1118 มาแล้วก็ไป

………………..

ณ โรงพยาบาลประชาชนกลางแห่งแรกของเมืองเหอหนาน

ทันทีที่รถหยุดเย่เชียนก็แทบรอไม่ไหวที่จะลงจากรถและวิ่งเข้าไปในที่โรงพยาบาล ขณะที่เขาวิ่งไปเขาก็โทรหาหลินโรวโร่วและหลังจากรู้ว่าห้องที่ฉินหยูรักษาตัวอยู่ที่ไหนเย่เชียนก็วางวายทันที ไม่นานนักเย่เชียนก็ผลักประตูเปิดเข้าไปและเห็นผู้คนจำนวนมากนั่งอยู่ข้างใน นอกจากหลินโรวโร่วก็ยังมีถังซูหยาน,เย่หลิน,เย่ห่าวหรานด้วย

เย่เชียนรู้ว่าหูวเค่อเดินทางไปยังไต้หวันแล้วดังนั้นเธอจึงไม่ได้อยู่ที่นี่ ส่วนเย่หลินก็เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นกังวลแต่เย่ห่าวหรานนั้นดูสงบมากและคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยและไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ในตอนนี้เขาเปิดหนังสืออ่านและเป็นหนังสือเกี่ยวกับการแพทย์แผนจีนจนเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

หลินโรวโร่วเห็นความประหลาดใจของเย่เชียนอย่างชัดเจนและก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและพูดว่า “ห่าวหรานบอกว่าเขาจะหาวิธีรักษาพี่สาวหยูให้ได้เพราะตั้งแต่พี่สาวหยูล้มป่วยเขาก็ศึกษาตำราแพทย์แผนจีนทันที”

เย่เชียนก็ยิ้มด้วยความโล่งอกและไม่ใช่เพราะเย่ห่าวหรานคิดที่จะหาวิธีรักษาฉินหยูแต่เป็นเพราะเขามีความกตัญญูกตเวทีตั้งแต่อายุยังน้อย เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวและเมื่อไปถึงเตียงของฉินหยูแล้วเย่เชียนก็มองไปที่เธอซึ่งนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลด้วยความกังวลใจ

เห็นได้ชัดว่าน้ำหนักเธอลดไปมากและตาของเธอก็ซูบผอมลง อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นเย่เชียนแล้วฉินหยูก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่ต้องกังวลไปฉันสบายดี..บางทีอาจจะเป็นโรคโลหิตจางก็ได้”

เย่เชียนมองเธอด้วยความกังวลและพูดว่า “ผมรู้หมดทุกอย่างแล้ว..คุณต้องการซ่อนมันจากผมไปนานแค่ไหนกัน”

เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นจากนั้นก็เหลือบมองถังชูหยานและถามว่า “แม่ครับ..หมอเขาพูดว่ายังไงบ้าง?”

“หมอไม่พบสาเหตุที่แท้จริงของอาการป่วยของฉินหยูเลย..เขาบอกว่าเธอจะต้องอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสองสามวันเพื่อสังเกตอาการ..ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร” ถังซูหยานพูดด้วยร่องรอยของความสำนึกผิดในดวงตาของเธอราวกับว่าเธอโทษตัวเองที่ไม่ได้ดูแลฉินหยูให้ดี

เย่เชียนเห็นแบบนี้แล้วเขาก็สบายใจ “แม่.มันไม่ใช่เพราะแม่หรอกเพราะงั้นอย่าโทษตัวเองไปเลย” หลังจากนั้นไม่นานเย่เชียนก็พูดต่อ “ผมพบสาเหตุการป่วยของฉินหยูแล้ว..ไม่ต้องกังวลไปนะฉินหยูจะไม่เป็นอะไร”

“แล้วพี่สาวหยูเป็นอะไรไป?” หลินโรวโร่วถามด้วยความเป็นห่วง

เย่เชียนก็เหลือบมองไปที่ฉินหยูและเธอก็ก้มหน้าลงขอโทษและถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นเย่เชียนก็พูดว่า “เรื่องนี้มันซับซ้อนมาก..อีกอย่างผมได้จองตั๋วเครื่องบินแล้วและผมก็ต้องพาฉินหยูกลับไปที่เฉิงตูด่วน” จากนั้นเขาก็นั่งลงข้างเตียงของฉินหยูและพูดว่า “หยูเอ๋อร์..ในอนาคตคุณไม่ควรปิดบังผมอีกแล้วนะ..เราเป็นสามีภรรยากันเพราะงั้นคุณก็ควรบอกผมไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..คราวนี้ถ้าผมไม่ไปที่หมู่บ้านเมียวโดยบังเอิญล่ะก็ผมคงจะไม่มีวันรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับคุณอย่างแน่นอน”

ฉินหยูมองเย่เชียนอย่างขอโทษและพูดว่า “ฉันขอโทษ..ฉันกลัวว่าเธอจะเป็นห่วงฉันและฉันก็คิดว่ามันคงจะดีขึ้นแต่ฉันไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นแบบนี้”

“เอาล่ะไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” เย่เชียนพูด “อดีตก็คืออดีตเพราะตอนนี้เราต้องรีบกลับไปที่หมู่บ้านเมียวโดยเร็วที่สุด..ตอนนี้คุณตกอยู่ในอันตรายและถ้ามันสายเกินไปเราจะแก้ไขอะไรไม่ได้อีก” จากนั้นเย่เชียนก็หันไปมองหลินโรวโร่วและพูดว่า “โรวโร่วคุณไปทำตามขั้นตอนการขอออกจากโรงพยาบาลให้ทีนะ..ผมจะเก็บของแล้วพาฉินหยูออกไปทันที”

“อืม..ได้สิ” หลินโรวโร่วตอบหันหลังเดินออกไป

“คุณแม่คะมันไม่ใช่เพราะคุณแม่เลยเพราะงั้นคุณแม่ไม่ต้องกังวลไปหรอก..อีกอย่างมันก็ไม่ได้ร้ายแรงมากมันเป็นแค่ปัญหาเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น” ฉินหยูพูดอย่างสบายใจ

“หลินหลินกับห่าวหรานจะอยู่กับแม่” เย่เชียนพูด

“เอาล่ะไม่ต้องห่วง” หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดพร้อมกับพยักหน้าจากนั้นก็มองที่เย่หลินกับเย่ห่าวหรานแล้วพูดว่า “พวกเธอต้องดูแลคุณย่านะรู้มั้ย?”

เย่หลินทำหน้าบึ้งแล้วพูดว่า “พ่อไม่ต้องห่วงไปหรอก..หนูจะดูแลคุณย่าเอง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน