ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1117

1117 /1358

ตอนที่ 1117 ความสุขของชายชรา

………………..

ถึงแม้ว่าการคุกเข่าของผู้ชายจะมีค่าดั่งทองคำก็ตามและยิ่งไปกว่านั้นหว่านไห่ก็ไม่ใช่คนที่สูงส่งหรือน่าเคารพแต่อย่างใดแต่เย่เชียนก็เต็มใจที่จะคุกเข่าอยู่ดี นั่นก็เพราะว่าเขาเป็นลูกผู้ชายและมีความรับผิดชอบและแม้ต้องแลกมาด้วยศักดิ์ศรีก็ตาม

ในชีวิตของผู้ชายมีอยู่ไม่กี่คนที่พวกเขาจะไม่เสียใจที่ทำเพื่อพวกเขาและนั่นก็คือพ่อกับแม่ผู้ให้กำเนิดเราและเลี้ยงดูเรา คนที่เคารพเราและให้เกียรติเราและคนเต็มใจที่จะแต่งงานกับเราและให้กำเนิดลูกของเรา เย่เชียนไม่คิดว่าเขาจะเป็นสุภาพบุรุษที่ดี แต่ถึงแม้ว่าเขาจะหยิ่งผยองและรักศักดิ์ศรีแค่ไหนแต่เขาก็ยอมคุกเข่าเพื่อฉินหยู ถึงแม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตของเขาถึงยังไงเขาก็จะไม่ลังเล

ยิ่งไปกว่านั้นหว่านไห่ก็เองก็ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณของเย่เชียนเพราะเขาเคยช่วยชีวิตของเขาเอาไว้ดังนั้นการคุกเข่าลงต่อหน้าหว่านไห่จึงไม่ใช่เรื่องน่าละอายใจแต่อย่างใด

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเย่เชียนแล้วหว่านไห่ก็รีบเอื้อมมือไปหยุดเขาเพราะเขาไม่อยากให้เย่เชียนคุกเข่าลง จากนั้นหว่านไห่ก็ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ฉันดูโหงวเฮ้งของเอ็งแล้วและฉันก็พอจะรู้ว่าชะตากรรมของเอ็งนั้นไม่ธรรมดาเลย..ฉันเองก็เกลี้ยกล่อมหลัวสุ่ยและเตือนเธอไปแล้วแต่เธอดื้อรั้นเหมือนกับฉัน..เอาเถอะเอ็งรีบพาฉินหยูมาที่นี่โดยเร็วที่สุดเพราะฉันเกรงว่าถ้านานมันสายไปคาถามนต์ดำของผมผีจะไม่สามารถแก้ไขได้..มันแตกต่างจากคาถาทั่วไปอย่างมาก..ในหมู่บ้านเมียวมันเป็นสิ่งต้องห้ามและฉันก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าฉันจะช่วยเธอได้สำเร็จ”

“ไม่หรอกผมรู้ว่าคุณทำได้” เย่เชียนเหลือบมองไปที่หว่านไห่อย่างซาบซึ้งและพูดว่า “ผมจะรีบไปที่สนามบินเฉิงตูในคืนนี้เพื่อดูว่ามีไฟลท์บินหรือเปล่า” หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดอีกครั้ง “แต่หลัวสุ่ย..เธอ..”

“ไม่ต้องกังวลไปหรอกตอนนี้มันยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น..เดี๋ยวฉันจะตรวจสอบอย่างลับๆ” หว่านไห่พูด

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะกังวลเล็กน้อยแต่ก็ไม่มีวิธีอื่นใดที่ดีไปกว่านี้แล้ว เขาจึงพยักหน้าเล็กน้อยและไม่พูดอะไรอีกเพราะสถานการณ์ของฉินหยูนั้นอยู่ในขั้นวิกฤติและเธอจะตกอยู่ในอันตรายและตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราวของหลัวสุ่ยเลย ซึ่งไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะอยู่ที่นี่ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะแก้ไขปัญหาของฉินหยูก่อน

ที่จริงแล้วในจิตใต้สำนึกของเย่เชียนก็ยังเป็นห่วงฉินหยูมากกว่า อย่างไรก็ตามความสัมพันธ์ของฉินหยูกับเขานั้นก็ลึกซึ้งกว่ามากและยิ่งไปกว่านั้นฉินหยูยังให้กำเนิดลูกชายที่ฉลาดมากให้กับเขาด้วย

หลังจากส่งหว่านไห่กลับไปที่บ้านแล้วเย่เชียนก็ออกจากหมู่บ้านเมียวทันทีและไปที่เมืองเฉิงตู เนื่องจากเย่เชียนไม่มีรถยนต์ดังนั้นหว่านไห่จึงมอบจักรยานที่ชำรุดให้เย่เชียน ซึ่งหว่านไห่สะสมและเก็บรักษามันมาเป็นเวลานานกว่า 20 ปี แต่เย่เชียนก็ไม่มีทางเลือกอื่นเพราะถ้าเขาออกจากที่นี่โดยการเดินเท้าล่ะก็ขาของเขาก็คงจะไม่ไหวใช่ไหม? ถึงแม้ว่าจักรยานที่พังคันนี้จะส่งเสียงกึกก้องไปทุกที่ยกเว้นเสียงกริ่งแต่อย่างน้อยๆก็สามารถช่วยเย่เชียนให้พ้นจากความทุกข์ทรมานได้และความเร็วก็เร็วกว่าการเดินเท้าอีกด้วย

หมู่บ้านเมียวตั้งอยู่ในพื้นที่ห่างไกลและใช้เวลาประมาณ 20 กิโลเมตรจนกว่าจะถึงเมืองที่ใกล้ที่สุดและนั่นคือเมืองที่สำนักถังตั้งอยู่และระหว่างทางก็ไม่ค่อยจะมีรถโดยสารประจำทางหรือแท๊กซี่มากนัก ซึ่งหลังจากผ่านพิธีกรรมการแลกเปลี่ยนเลือดนั้นร่างกายของเย่เชียนก็แข็งแกร่งกว่าเดิมมากและบาดแผลบนร่างกายก็หายดีแล้ว ดังนั้นถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถออกแรงอย่างเต็มที่ได้ แต่เย่เชียนก็ยังคงรู้สึกถึงความเร็วที่มากกว่าปกติอยู่ดี หลังจากปั่นจักรยานมาเป็นระยะทางหนึ่งไมล์เขาก็พบว่าร่างกายของเขาก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเขาไปถึงเมืองเขาก็โชคดีพบแท๊กซี่ดังนั้นเขาจึงโบกแท๊กซี่แล้วนั่งตรงไปที่สนามบิน ส่วนจักรยานคันนั้นเย่เชียนก็โยนทิ้งไป เมื่อไปถึงสนามบินก็มีคนน้อยมายเพราะท้ายที่สุดมันก็ไม่ใช่วันหยุด ดังนั้นเย่เชียนจึงรีบเดินไปที่เค้าท์เตอร์และถามแล้วได้ข้อมูลมาว่าเที่ยวบินแรกต้องรอจนถึงตีห้า ด้วยเหตุนี้ไม่ว่าเย่เชียนจะกังวลแค่ไหนเขาก็ทำได้เพียงรอและแทนที่จะไปที่โรงแรมใกล้เคียงแต่เขาก็เลือดที่จะไปซื้อตั๋วเครื่องบินและนั่งอยู่ในเทอร์มินอลของสนามบิน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเย่เชียนที่จะไม่พักผ่อนตลอดทั้งคืน แต่ก่อนตอนที่เขารับภารกิจเขาก็เคยไม่หลับไม่นอนเป็นเวลาสามวันสามคืนซึ่งเป็นเรื่องปกติและยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเย่เชียนได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้โบราณแล้วเย่เชียนก็สามารถปรับสมาธิเพื่อเป็นการพักผ่อนได้

ตอนเวลาตีห้าเย่เชียนขึ้นเครื่องตรงเวลาและอารมณ์ของเขาก็ปั่นป่วนเล็กน้อยและยากที่จะสงบสติลง เขาไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ของฉินหยูเป็นอย่างไรบ้าง แต่ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ก็ตามแต่เขาก็ได้ยินจงโหลวซานพูดถึงคาถาดังกล่าวว่ามันเลวร้ายอย่างมากบวกกับคำพูดของหว่านไห่นั้นก็ทำให้เย่เชียนยิ่งกังวลมากขึ้น

ชายชราคนหนึ่งที่นั่งข้างเย่เชียนเขาแต่งตัวธรรมดาอย่างมากและใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นและดูเศร้าเล็กน้อย จู่ๆชายชราก็เหลือบมองเย่เชียนด้วยรอยยิ้มแล้วถามเบาๆว่า “จะไปที่เมืองเหอหนานอย่างงั้นเหรอ?” เย่เชียนก็พยกหน้าตอบแต่ไม่ได้พูดอะไรและชายชราก็ดูเหมือนจะไม่ต้องการให้เย่เชียนเพราะเขารีบพูดต่อ “ฉันก็ด้วย..ฉันเพิ่งกลับมาจากเฉิงตูเพราะไปหาหลานชายตัวน้อยๆอายุห้าขวบเพราะลูกสะใภ้กับลูกชายของฉันไม่ยอมไปเยี่ยมฉันเพราะงั้นฉันก็เลยต้องมาเอง..เฮ้อต้องมาลำบากเอาตอนแก่แบบนี้อีกทั้งยังมีภรรยาของฉันที่รอฉันอยู่ที่บ้านด้วย..เธอคงจะเป็นห่วงแย่ฮ่าๆ”

คำพูดที่หนักแน่นมีความรู้สึกที่เศร้าโศกอย่างลึกซึ้ง เพราะความเป็นจริงควรเป็นอย่างที่ชายชราพูดเพราะเขาควรอยู่กับลูกชายของเขาที่บ้านอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุข อย่างไรก็ตามพ่อแม่ทุกคนก็เหมือนกันเพราะถึงแม้ว่าลูกๆของพวกเขาจะทำผิดพลาดไปแต่พวกเขาก็รักลูกๆเสมอและพวกเขาก็จะหาเหตุผลมากมายมาปลอบใจตัวเอง

อาจเป็นเพราะความสัมพันธ์ของเขากับพ่อที่รับเลี้ยงดูเขามานั้นจึงทำให้เย่เชียนรู้ดีว่าคนแก่มักจะเหงาและต้องการใครสักคนคุยด้วยเสมอ ดังนั้นเย่เชียนก็แทบรอไม่ไหวที่จะคุยกับเขาเพราะนานมาแล้วที่เย่เชียนไม่ได้คุยกับใครสักคนอย่างสบายๆ ด้วยเหตุนี้เย่เชียนจึงไม่ปฏิเสธและพูดคุยกับชายชรา

เครื่องบินนั้นบินขึ้นเร็วมากและจู่ๆชายชราก็หยุดพูด เขาดูประหม่าและกลัวเล็กน้อย “ลุงครับอย่ากังวลไปเลยเพราะตอนที่เครื่องบินกำลังจะออกมันก็จะเป็นแบบตามปกติ..เดี๋ยวรออีกสักพักมันก็จะดีขึ้นครับ” เย่เชียนพูดอย่างสบายใจ

“อืม” ชายชราพยักหน้าแต่เขาคว้าที่วางแขนของเก้าอี้ด้วยมือทั้งสองข้างอย่างแน่นและเห็นได้ชัดว่าพยายามระงับความกลัวของเขาเอาไว้

ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนที่เครื่องบินค่อยๆทรงตัวและชายชราก็ผ่อนคลายแล้วมือของเขาก็ค่อยๆปล่อยจากที่วางแขนแล้วมองเย่เชียนอย่างซาบซึ้งและพูดว่า “ตอนแรกฉันอยากจะเดินทางด้วยรถไฟแต่ลูกชายของฉันเป็นห่วงโดยบอกว่ารถไฟคนเยอะ เลยให้ฉันขึ้นเครื่องบินหน่อยมา..ฮ่าๆนี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันขึ้นเครื่องบินและฉันก็คิดว่ารถไฟทำให้ฉันสบายใจกว่า”