ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1116

ตอนที่ 1116 อาการของฉินหยู

………………..

หลายปีที่ผ่านมาถึงแม้ว่าหลัวสุ่ยจะไม่เคยมองเขาในแง่ดีแต่เขาก็เคยใจร้ายกับเธอซึ่งทำให้จงฮุ่ยรู้สึกว่าหลัวสุ่ยกำลังปกป้องใครสักคนอยู่แล้วคนๆนั้นจะเป็นใครได้นอกจากเย่เชียน? นอกจากเย่เชียนแล้วจงฮุ่ยก็นึกถึงใครไม่ออกซึ่งทำให้จงฮุ่ยโกรธมากยิ่งขึ้นเพราะหลัวสุ่ยกล้าที่จะหลอกเขาดังนั้นเขาจึงรู้สึกไม่ดี

เมื่อเห็นหลัวสุ่ยทำสิ่งเหล่านี้เพื่อผู้ชายอีกคนหนึ่งแล้วหัวใจของจงฮุ่ยก็บิดเบี้ยวและโกรธเกรี้ยวอย่างมากและสีหน้าของเขาก็ดูมืดมนจนน่ากลัว จากนั้นจงฮุ่ยก็ใช้หมัดต่อยเข้าไปที่หลัวสุ่ยจนเธอไม่มีเวลาที่จะหลบหลีกและด้วยเสียง “ปัง” เธอโดนต่อยที่หน้าท้องอย่างแรงและร่างกายของเธอก็กระเด็นออกไปทันที

เมื่อหลัวสุ่ยล้มลงกับพื้นเธอก็กระอักเลือดออกมาและจงฮุ่ยก็ถึงกับตกใจแล้วรีบวิ่งเข้าไปพยุงหลัวสุ่ย ซึ่งใบหน้าของเขาแสดงความเสียใจและกังวลอย่างสุดซึ้งและถามว่า “หลัวสุ่ยเป็นอะไรมากหรือเปล่า..ฉันไม่ได้ตั้งใจ..ฉันไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเธอ”

ความคิดที่ขัดแย้งกับคำพูดและจิตใจที่วิปริตคิดหลอกตัวเองแบบนื้ทำให้หลัวสุ่ยจ้องเขาด้วยความโกรธแล้วพูดว่า “อย่ากังวลไปเลย..ถ้านายชอบฉันจริงๆนายก็ควรจะปล่อยฉันไปรักกับใครสักคนและให้ฉันมีความสุขสิ”

การแสดงออกของจงฮุ่ยก็แข็งทื่อทันทีและเขาก็สูดลมหายใจเข้าอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ถ้าเธอจะรักใครสักคนล่ะก็คนๆนั้นจะต้องอยู่ข้างๆเธอตลอดและฉันก็เชื่อว่าไม่มีใครรักเธอได้มากไปกว่าฉันอีกแล้วและไม่มีใครดูแลเธอได้เท่าฉันอีก” คำพูดนั้นเย้ยหยันอย่างมากและในความเห็นของเขานั้นเขาคิดว่ามันถูกต้อง

หลัวสุ่ยก็ถอนหายใจด้วยความโกรธและไม่พูดอะไรอีกเพราะเธอรู้สึกว่าถ้าพูดมากกว่านี้ก็คงไร้ประโยชน์เพราะจงฮุ่ยไม่รู้ว่าความรักคืออะไร เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหลัวสุ่ยแล้วสีหน้าของจงฮุ่ยก็ยิ่งโกรธเกรี้ยวขึ้นไปอีกจากนั้นเขาก็ใช้ฝ่ามือสับเข้าไปที่ท้ายทอยของหลัวสุ่ยจนเธอหมดสติไป

จงฮุ่ยก็ถอนหายใจอย่างเย็นชาแล้ววางหลัวสุ่ยเอาไว้ที่พื้นแล้วลุกขึ้นเดินไปที่เขตพื้นที่ต้องห้ามอย่างเงียบๆ จากระยะไกลเขาเห็นหว่านไห่นั่งไขว่ห้างอยู่ใต้เสาหิน เมื่อเห็นแบบนั้นเขาก็ขมวดคิ้วแล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พิธีกรรมแลกเลือด?”

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและทำไมหว่านไห่จึงใช้พิธีกรรมแลกเปลี่ยนเลือดกับเย่เชียนก็ตามแต่ความเกลียดชังของเขาที่มีต่อเย่เชียนก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่ทว่าเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะในใจเพราะเมื่อรู้ว่าหว่านไห่แอบใช้พิธีกรรมการแลกเปลี่ยนเลือดกับเย่เชียนแบบนี้เขาก็มีข้ออ้างในการกำจัดหว่านไห่ แน่นอนว่าจงฮุ่ยไม่ได้เข้าไปหยุดเขาแล้วเขาถอยกลับมาอย่างเงียบๆและพาหลัวสุ่ยไปกับเขา

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนเย่เชียนก็ค่อยๆลอยขึ้นจากบ่อน้ำและดวงตาของเขาก็เปิดออกอย่างช้าๆและเขาก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งและความเจ็บปวดในร่างกายของเขาก็หายไปอย่างสมบูรณ์และที่สำคัญกว่านั้นเย่เชียนกลับรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเส้นลมปราณของเขาแข็งแกร่งขึ้นมากจนเขาอดไม่ได้ที่จะสับสนอย่างมาก เมื่อเขาหันไปรอบๆเขาก็ตกใจที่พบว่าเขาอยู่ในบ่อเลือดแต่กลิ่นของเลือดนั้นไม่ได้รุนแรงมากนัก

จากนั้นเย่เชียนก็รีบลุกขึ้นกระโดดลงไปในบ่อเลือดแต่สิ่งที่แปลกก็คือร่างกายของเขาไม่ได้เปื้อนเลือดเลยแม้แต่น้อยซึ่งทำให้เย่เชียนตกตะลึง ซึ่งเมื่อเขามองลงไปเขาก็เห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของหว่านไห่อยู่ที่เสาหิน เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็เดินไปพยุงหว่านไห่และถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ท่านผู้เฒ่าหว่านเป็นอะไรหรือเปล่า?”

หว่านไห่โบกมืออย่างแผ่วเบาและพูดว่า “ไม่เป็นไร..ฉันก็แค่เหนื่อยนิดหน่อยแค่ได้พักก็หายแล้ว”

“ท่านผู้เฒ่ามันเกิดอะไรขึ้น” เย่เชียนถาม “ผมจำได้แค่ว่าผมได้ยินการสนทนาระหว่างจงฮุ่ยกับจงโหลวซานพ่อของเขาแต่ผมก็ถูกพวกเขาจับได้จนเกิดการต่อสู้กันและทำให้ผมบาดเจ็บสาหัส..ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับบาดแผลของผม?”

“มันคือคาถาลับของชนเผ่าเมียวพิธีกรรมแลกเปลี่ยนเลือดและตอนนี้เอ็งก็มีเลือดของชนเผ่าเมียวของฉันแล้ว” หว่านไห่พูด “ชนเผ่าเมียวของฉันเกิดมาพร้อมกับร่างกายที่แข็งแกร่งและแตกต่างไปจากนักรบโบราณของเอ็ง..ในขณะที่นักรบโบราณฝึกฝนพลังปราณแต่ชนเผ่าเมียวของเราฝึกร่างกายและพละกำลัง..แต่เอ็งที่เพิ่งจะถูกพิธีกรรมแลกเปลี่ยนเลือดเอ็งจึงยังไม่สามารถปรับตัวได้..แต่หลังจากที่คุ้นเคยอย่างสมบูรณ์แล้วในอนาคตเอ็งจะสามารถใช้วิชาลับประตูแปดด่านของนักรบโบราณได้อย่างไม่ต้องกังวลผลกระทบที่จะตามมา”

เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะแน่นิ่งไปชั่วขณะหนึ่งและจ้องมองหว่านไห่ด้วยความขอบคุณและพูดว่า “ขอบคุณครับท่านผู้เฒ่า”

“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก..นี่เป็นเพราะหลัวสุ่ยถ้าไม่ใช่เพราะหลัวสุ่ยอ้อนวอนล่ะก็ฉันจะไม่มีวันละเลยข้อห้ามของหมู่บ้านเมียวโดยการใช้พิธีกรรมแลกเปลี่ยนเลือดกับเอ็งอย่างแน่นอน” หว่านไห่พูด “มันไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่นานๆเราควรรีบออกไปโดยเร็วที่สุด..ตอนนี้หลัวสุ่ยยังรออยู่ข้างนอกและฉันคิดว่าเธอคงกระวนกระวายมาก”

“อืม” เย่เชียนพยักหน้าแล้วช่วยพยุงหว่านไห่ลุกขึ้นแล้วหันไปมองสมาชิกเผ่าเมียวที่นอนอยู่บนพื้นแล้วพูดว่า “แล้วเราควรจะทำยังไงกับพวกเขา?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน