ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 113

หลังจากที่หวังปิงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดว่า “ถึงแม้ว่าอู่หยางเฉิงจะพ้นโทษแล้วก็ตาม… แต่ฉันก็คิดว่าเขาคงจะไม่เคลื่อนไหวหรือทำการใหญ่ใด ๆ ได้ในเร็ววันหรอก ฉันแค่กังวลว่าอู่หยางเฉิงจะไม่ปล่อยเสี่ยวเย่ไปง่าย ๆ น่ะสิ… ยังไงเสี่ยวเย่ก็ควรระมัดระวังตัวเอาไว้ให้มากนะในอนาคต”

เย่เชียนยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวลหรอกครับ… ผมจะรอให้เขามาหาเลย”

เช่นเดียวกับการฟันดาบ ยิ่งคุณโจมตีมากเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งมีช่องโหว่มากขึ้นเท่านั้น เย่เชียนนั้นไม่ได้เป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องของอู่หยางเฉิงเลย ยิ่งไปกว่านั้น หากว่าอู่หยางเฉิงโจมตีเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งจะมีโอกาสสวนกลับได้เยอะมากขึ้นเท่านั้น และนี่ก็จะเป็นโอกาสที่สมบูรณ์แบบสำหรับเย่เชียนที่จะทำให้อู่หยางเฉิงพ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า ในทางกลับกัน สิ่งที่เย่เชียนกลัวว่าจะเกิดขึ้นก็คือ เขากลัวว่าอู่หยางเฉิงจะตัดสินใจกลับตัวกลับใจเป็นคนดีและขี้ขลาดตาขาวขึ้นมามากกว่า เพราะนั่นจะเป็นการลดโอกาสของเย่เชียนในการกำจัดเขาลง

“เสี่ยวเย่…! มันยังมีอีกเรื่องนึง”

หวังปิงหยุดชั่วคราวก่อนที่เขาจะพูดต่อ “เมื่อคืนก่อนอู่หยางเทียนหมิงแหกคุก! และตอนนี้ทางเราก็ยังไม่ทราบที่อยู่ของเขาเลย อู่หยางเทียนหมิงลูกชายเขาน่ะได้ช่วยอู่หยางเฉิงประสานงานและติดต่อกับพวกอาชญากรใต้ดินมาโดยตลอด เขาทำหน้าที่เป็นตัวแทนระหว่างทั้งสองฝ่าย ไอ้เหตุผลที่อู่หยางเทียนหมิงได้รับการพิจารณาให้เป็นหนึ่งในสี่หนุ่มผู้เกรียงไกรในเซี่ยงไฮ้นั้น มันไม่ใช่เพราะอิทธิพลของอู่หยางเฉิงหรอก แต่เป็นเพราะความสัมพันธ์ของเขากับพวกอาชญากรใต้ดินต่างหาก…

เขาน่ะสามารถหยิบยืมอิทธิพลของพวกอาชญากรใต้ดินมาเพื่อที่จะจัดการกับเสี่ยวเย่ได้ ดังนั้นเสี่ยวเย่ต้องคอยระวังสองพ่อลูกนั่นเอาไว้ให้มาก ๆ นะ เขาจะต้องมาหาเสี่ยวเย่อย่างแน่นอน”

คิ้วของเย่เชียนขมวดเล็กน้อยขณะที่เขาพูดว่า “พัศดีและการจัดการของหน่วยงานเรือนจำในเซี่ยงไฮ้นี้ไร้ความสามารถขนาดนั้นเลยเหรอครับ…? พวกเขาปล่อยให้นักโทษหลบหนีออกมาได้ง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไง นี่มันเป็นฝีมือของอู่หยางเฉิงอีกแล้วใช่มั้ย ?”

“ฉันเองก็คิดเอาไว้แบบนั้นเหมือนกัน อู่หยางเฉิงมีสัมพันธไมตรีใกล้ชิดกับเจ้าหน้าที่ในระบบเรือนจำมาโดยตลอด และในวันที่อู่หยางเทียนหมิงแหกคุก ฉันก็รีบไปที่เรือนจำทันทีแต่ก็ไม่พบเบาะแสใด ๆ เลย ถึงเราจะรู้ว่าเป็นฝีมือของอู่หยางเฉิงก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่มีหลักฐานที่สามารถสาวไปถึงตัวของเขาได้” หวังปิงพูดเครียด ๆ

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่ได้ทำงานในระบบราชการ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มีความเข้าใจเกี่ยวกับวิธีการทำงานของคนในระบบนี้ เพราะไม่ว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่ระดับบนไล่ลงมาจนถึงระดับล่าง พวกเขาต่างก็มีคนที่ต้องการกำจัดทิ้งด้วยกันทั้งนั้น แต่ทว่าการกำจัดคนเพียงคนเดียว มันก็อาจหมายถึงการกำจัดทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคนคนนั้นไปด้วย เพราะหากไม่ทำเช่นนั้นล่ะก็ พวกเขาเหล่านั้นก็จะย้อนกลับมาทำให้ตัวเองเผชิญกับปัญหามากมายในอนาคตได้

หวังปิงรู้เรื่องเกี่ยวกับเครือข่ายของอู่หยางเฉิงเป็นอย่างดี แต่เขาไม่สามารถสั่งให้คนไปลอบสังหารทุกคนทั้งหมดในรายชื่อของพวกนั้นได้ ถ้าทำแบบนั้น ไม่เพียงแค่มันไม่ได้ทำให้หวังปิงไม่ได้รับประโยชน์ใด ๆ เลย แต่ยังทำให้เขาต้องเผชิญกับปัญหาที่ไม่รู้จักจบสิ้นด้วย สิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้ก็คือ หาทางโค่นอู่หยางเฉิงและผู้ที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดให้สิ้นซาก

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่กลัวการตอบโต้ของอู่หยางเทียนหมิง แต่หากอู่หยางเทียนหมิงเกิดตัดสินใจที่จะเปลี่ยนเป้าหมายจากเย่เชียนไปที่คนรอบข้างของเขาแทน มันก็คงจะเป็นเรื่องที่เลวร้ายสำหรับเขาอย่างมาก เมื่อคิดแบบนั้นเย่เชียนก็ตัวสั่นเล็กน้อยเพราะอู่หยางเทียนหมิงหลบหนีไปตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้ว เขาจำเป็นต้องรีบสั่งให้แจ็คหามือดีสักคนมาคอยคุ้มกันพ่อและฮันเซ่ล รวมทั้งหลินโรโร่ว ฉินหยู และคนอื่น ๆ อีก

ถ้าหากอู่หยางเทียนหมิงคิดพาลไปเล่นงานคนรอบข้างเขาจริง ๆ ล่ะก็ มันจะเป็นปัญหาใหญ่สำหรับเย่เชียนอย่างแน่นอน ถึงอย่างไรเย่เชียนก็ไม่สามารถปล่อยให้ครอบครัวและเพื่อน ๆ ของเขาถูกทำร้ายได้

ถึงตอนนี้ เย่เชียนไม่รอช้า รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดไปที่เบอร์ของแจ็คอย่างรวดเร็ว

“ฮัลโหล… ไอ้เพื่อนตัวแสบของฉันมันแหกคุกออกมาเมื่อสองวันก่อน นายว่าเราควรเอาไงต่อดี ?” เย่เชียนพูดอย่างคลุมเครือ เขาเพิ่มความหมายที่จริงจังมากขึ้นในน้ำเสียง เมื่อพูดคำว่า ‘เพื่อนตัวแสบ’

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน