ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 112

ชายวัยกลางคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่ใครอื่น เขาคือหวังปิง เลขานุการคณะกรรมการเทศบาลเซี่ยงไฮ้ที่ตอนนี้ก็ใกล้จะได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้ว่าการเทศบาลเซี่ยงไฮ้ เดิมทีเขาตั้งใจจะมาพบกับหลี่ฮ่าวในศาลาเซียงเฟยแห่งนี้เพื่อหารือเกี่ยวกับแผนการในอนาคตของเขา แต่เขาไม่คาดคิดเลยว่าจะได้พบกับเย่เชียนที่นี่ด้วย

เมื่อหวังปิงเห็นซูเหม่ยนั่งอยู่ตรงข้ามกับเย่เชียน เขาก็รู้สึกว่าซูเหม่ยมีอะไรคล้ายกับตัวเขาเอง ซึ่งมันอาจจะเป็นเพราะหวังปิงนั้นอยู่ในระบบราชการระดับสูงมานาน เขาจึงมีโอกาสได้พบปะกับคนประเภทนี้มาแล้วหลายต่อหลายคน ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นแค่การคาดเดาของหวังปิงเอง เขาจึงตัดสินใจถามว่า “แล้วคุณคนนี้คือ…?”

ซูเหม่ยเป็นเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นเมืองหางโจวในมณฑลเจ้อเจียง เธอดำรงตำแหน่งหัวหน้าสำนักงานการเงินอยู่ที่นั่น ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ตำแหน่งที่สูงส่งอะไรมากนัก ทว่าอำนาจของเธอก็ไม่ได้น้อย

อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งของเธอนั่นมันก็เป็นเพียงตำแหน่งในท้องถิ่นที่ถือว่าห่างไกลจากตำแหน่งของหวังปิงมาก อย่างไรเสีย หวังปิงก็เป็นถึงคนที่ทำงานในคณะกรรมการเทศบาลเมืองใหญ่อย่างเซี่ยงไฮ้ แม้ว่าหวังปิงจะไม่รู้จักเธอ แต่ซูเหม่ยต้องเคยได้ยินชื่อของหวังปิงมาบ้างแล้วอย่างแน่นอน

เมื่อหวังปิงทักทายเย่เชียนอย่างเป็นกันเอง เธอก็มองทั้งคู่ด้วยสายตาประหลาดใจ ด้วยเพราะความสนิทสนมคุ้นเคยนี้เองที่ทำให้เธอเริ่มอยากรู้สถานะและตัวตนของเย่เชียนมากขึ้น บางทีหนุ่มน้อยคนนี้อาจจะมีบางอย่างที่น่าภาคภูมิใจจริง ๆ แอบซ่อนอยู่เบื้องหลังก็เป็นได้

“อ้าว! นึกว่าใครมาทักทายผมเสียอีก ที่แท้ก็เป็นท่านผู้ว่าหวังปิงนี่เอง เธอคนนี้คือแม่ยายของผมเองครับ ทำงานรัฐบาลอยู่ที่เมืองหางโจวน่ะ” เย่เชียนพูดอย่างยิ้มแย้มและตรงไปตรงมา เขาไม่สนว่าซูเหม่ยจะยินยอมอยู่ในสถานะแม่ยายของเขาหรือไม่ยอมอยู่ แต่เขาก็พูดไปแล้ว

เย่เชียนคิดว่าอีกไม่นาน หวังปิงก็จะได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้ว่าการเทศบาลเซี่ยงไฮ้แล้ว เขาจึงไม่ลังเลที่จะเรียกหวังปิงด้วยตำแหน่งใหม่ เขามั่นใจว่ามติจะต้องออกมาเป็นเอกฉันท์ให้หวังปิงได้ตำแหน่งผู้ว่าฯ เพราะหลังจากที่อู่หยางเฉิงถูกตัดสิทธิ์ไปจากเรื่องฉาวโฉ่ที่เขาเคยกระทำ คู่แข่งของหวังปิงก็ลดลง

หลังจากที่หวังปิงชะงักไปชั่วครู่ เขาก็ยิ้มและยื่นมือออกไปทักทายซูเหม่ย “สวัสดี… ผมหวังปิง”

ซูเหม่ยเหลือบมองเย่เชียนและตำหนิเขาด้วยสายตาคมกริบ เพราะเขาดันบอกกับหวังปิงว่าเธอเป็นแม่ยาย แต่เธอก็ไม่ได้พูดแก้ต่างอะไรกับสถานะนั้น ด้วยความที่เธอก็มาจากครอบครัวที่มีฐานะดีการศึกษาเด่น แม้ว่าเธอจะไม่เห็นด้วยกับการที่เย่เชียนคบกับหลินโรโร่ว แต่เธอก็จะไม่มีทางตะโกนด่าทอเขาเหมือนกับพวกแม่ค้าขายปลาข้างถนนเป็นอันขาด

ซูเหม่ยจับมือทักทายหวังปิงอย่างสุภาพ จากนั้นเธอก็พูดว่า “ฉันได้ยินชื่อเสียงของคุณหวังมานานแล้ว… ฉัน ซูเหม่ย… รู้สึกเป็นเกียรติและโชคดีมากที่บังเอิญได้มาเจอกับคุณหวังในวันนี้ค่ะ”

เย่เชียนไม่ได้ให้ความสนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้ามากนัก เขายังคงนึกถึงบุคลิกที่ดูเย่อหยิ่งและเย็นชาที่เขาได้รับจากซูเหม่ยก่อนหน้านี้ เย่เชียนแอบคิดอยู่คนเดียวในใจว่า ถ้าหากซูเหม่ยไม่ได้เป็นคนเย่อหยิ่ง เธอคงจะเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มาก

“คุณซู… คุณก็ชมผมเกินไป… ที่ผมสามารถมีวันนี้ได้ ก็ต้องขอบคุณความช่วยเหลือจากเสี่ยวเย่เลย… คุณซูนี่ช่างโชคดีจริง ๆ นะครับที่มีลูกเขยยอดเยี่ยมอย่างเขา” หวังปิงพูดอย่างเป็นกันเอง

การที่หวังปิงพูดแบบไม่เป็นทางการเช่นนี้ทำให้ซูเหม่ยประหลาดใจและตกตะลึงอย่างมาก การที่หวังปิงจะได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ว่าการเทศบาลเซี่ยงไฮ้โดยมีเย่เชียนที่มีส่วนเข้าไปช่วยเหลือเขาในเรื่องบางอย่างด้วย นี่มันเป็นสิ่งที่เธอนึกไม่ถึงเลย

เธออดไม่ได้ที่จะจ้องมองเย่เชียน แต่เขากลับมีเพียงรอยยิ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรอยู่บนใบหน้า นั่นมันทำให้เธอทำอะไรไม่ถูกและรู้สึกสับสนงุนงงมากยิ่งขึ้นไปอีก ตอนนี้ซูเหม่ยชักจะเริ่มสงสัยและอยากรู้แล้วว่าการเดิมพันกันระหว่างซูเหม่ยกับเย่เชียน ใครจะเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะไป แต่ถึงแม้ว่าเธอจะชนะหรือแพ้ มันก็จะไม่ทำให้เธอหรือตระกูลหลินได้รับอันตรายใด ๆ

เย่เชียนหัวเราะแห้ง ๆ “แหะ ๆ ๆ อย่าว่าผมโมเมอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะครับ อันที่จริงตอนนี้แม่ยายของผม เธอยังไม่ยอมรับผมเป็นลูกเขยในอนาคตของเธอเลย…”

หวังปิงผงะไปชั่วครู่ จากนั้นก็หัวเราะแห้ง ๆ เช่นกัน การที่แม่ยายมาพบกับว่าที่ลูกเขยเป็นการส่วนตัว ถือเป็นเรื่องน่าแปลกใจมากสำหรับหวังปิง แต่เขาก็ยังพอคาดเดาและเข้าใจสถานการณ์ได้บ้าง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน