ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1137

1137 /1358

ตอนที่ 1137 ทองคำแท่งฟาดหัว

………………..

จากนั้นโอ่วหยางหมิงเฟิงก็สะบัดผมของเขาและทำท่าทางที่เขาคิดว่าหล่อที่สุด แต่เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกประหลาดใจกับปฏิกิริยาของหลี่ซือผู้ซึ่งเย็นชากับเขามาตลอดแต่ตอนนี้หลี่ซือกลับแสดงความกระตือรือร้นขนาดนี้และถึงกับเรียกเขาว่า ‘ที่รัก’ จนเขาไม่ทันได้ตั้งตัว อย่างไรก็ตามเมื่อคิดว่าเขาไม่เคยแพ้ให้กับผู้หญิงคนไหนเลยเขาก็เต็มไปด้วยความมั่นใจเพราะมีผู้หญิงหลายคนที่หมกมุ่นอยู่กับเขาดังนั้นเขาจึงคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติที่ผู้หญิงจะหลงเสน่ห์ของเขา ยิ่งไปกว่านั้นเข้ายังใจว่าผู้หญิงหลายคนที่แสร้งทำเป็นว่าห่างเหินและเย็นชากับเขาตั้งแต่แรกก็เพียงเพื่อเพิ่มคุณค่าให้กับพวกเธอในสายตาของเขาเท่านั้นและนี่เป็นเรื่องธรรมดามากสำหรับโอ่วหยางหมิงเฟิงผู้ซึ่งอยู่ท่ามกลางการสรรเสริญเยินยอ

เมื่อเห็นหลี่ซือเดินลงบันไดมาอย่างตื่นเต้นโอ่วหยางหมิงเฟิงก็ทักทายเธออย่างช้าๆ ด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์บนใบหน้าของเขาและเมื่อมาถึงด้านข้างของหลี่ซือแล้วโอ่วหยางหมิงเฟิงก็ยิ้มอย่างสง่าผ่าเผยและพูดว่า “หลี่ซือฉันตั้งตัวไม่ทันกับความน่ารักของเธอจริงๆ ..ฮ่าๆ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นหลี่ซือก็กลอกตาไปมาและมองโอ่วหยางหมิงเฟิงราวกับว่าเขาเป็นคนงี่เง่าจากนั้นเธอก็เดินสวนโอ่วหยางหมิงเฟิงไปด้วยสายตาที่มีความสุขและโบกพร้อมกับตะโกนว่า “ที่รัก!”

เมื่อเห็นแบบนั้นโอ่วหยางหมิงเฟิงก็ประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันไปมองและเห็นชายหนุ่มยืนอยู่ข้างหลังเขาจนโอ่วหยางหมิงเฟิงอดไม่ได้ที่จะโกรธเกรี้ยวและเจตนาฆ่าก็แวบเข้ามาในดวงตาของเขา

จากนั้นหลี่ซือก็กอดเย่เชียนอย่างตื่นเต้นและพูดว่า “ที่รักเสร็จธุระแล้วเหรอ?”

“อืม” เย่เชียนพยักหน้าเล็กน้อยแล้วหันไปมองที่โอ่วหยางหมิงเฟิงจากนั้นก็เหลือบมองที่หลี่ซือและถามว่า “เขาเป็นใครน่ะ..เขาดูโง่มากเลย”

“ไม่รู้สิ..รู้แค่ว่าเขาเป็นคนที่หลงตัวเองมาก” หลี่ซือแลบลิ้นและหัวเราะ

เย่เชียนก็เหลือบมองเขาและเมื่อได้ยินชื่อก็รู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อยและคิดว่าโอ่วหยางหมิงเฟิงกับโอ่วหยางหมิงซวนเป็นญาติกันหรือเปล่า?อย่างไรก็ตามโอ่วหยางหมิงซวนซึ่งเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงที่สุดในตระกูลโอ่วหยางดังนั้นโอ่วหยางหมิงเฟิงคนนี้ก็คงจะไม่ได้มีสถานะมากนัก จากนั้นเย่เชียนก็พูดอย่างเฉยเมยว่า “ใครเป็นพี่ชายของนาย? ..ฉันไม่รู้จักนายและฉันก็ไม่สนใจหรอกว่านายเป็นใครหรือทำอะไร..แต่ฉันขอเตือนเอาไว้นะว่าหลี่ซือเป็นผู้หญิงของฉันเพราะงั้นนายควรอยู่ให้ห่างจากเธอในอนาคตเข้าใจมั้ย?” คำพูดของเย่เชียนเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองและแรงกดดันมหาศาล

หลี่ซือก็ยิ้มอย่างมีความสุขและมองไปที่เย่เชียนด้วยใบหน้าที่มีความสุขและพูดว่า “ที่รักนายหล่อมาก..ฉันชอบรูปลักษณ์ที่น่าเกรงขามของนายมาก”

“จริงเหรอ?” เย่เชียนจับคางของหลี่ซือแล้วยิ้มอย่างร่าเริงและพูดว่า “ฉันจะแสดงให้เธอเห็นว่าในอนาคตฉันจะมีอำนาจเหนือกว่าใครให้ดู!”

โอ่วหยางหมิงเฟิงก็สูดลมหายใจเข้าและดึงมือของเขากลับอย่างแนบเนียนและมองไปที่เย่เชียนแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “พี่ชายอย่าหยิ่งเกินไปเลย..ตอนนี้หลี่ซือยังไม่ได้แต่งงานเพราะงั้นฉันก็ยังมีโอกาสอยู่..แต่ถึงแม้ว่าเธอจะแต่งงานกับพี่ชายนั่นก็ไม่ได้หมายความว่าหย่าร้างไม่ได้อยู่ดี..เพราะงั้นฉันมีสิทธิ์ไล่จีบหลี่ซือและพี่ชายก็ห้ามฉันไม่ได้”

“จริงเหรอ?” เย่เชียนยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่านายเดินลำบากหรือเปล่า..ถ้าไม่รังเกียจฉันช่วยตัดมันให้นายได้นะ”

ถึงแม้ว่าโอ่วหยางหมิงเฟิงจะไม่โดดเด่นเหมือนโอ่วหยางหมิงซวนก็ตามแต่ในตระกูลโอ่วหยางเขาก็ไม่ได้ต่ำต้อยและไร้สถานะใดๆ เพราะเขายังได้รับผิดชอบในธุรกิจของตระกูลบางส่วน ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาในเมืองซีจิงนั้นธุรกิจของเขาถือได้ว่าเป็นธุรกิจที่เฟื่องฟูและประสบความสำเร็จ แต่ถึงแม้ว่าจะเทียบไม่ได้กับอุตสาหกรรมและอำนาจของตระกูลโอ่วหยางที่โอ่วหยางหมิงซวนดูแลก็ตามแต่ก็ไม่สามารถมองข้ามได้ อีกทั้งยังมีคนจำนวนมากในหมู่ชนชั้นสูงของเมืองซีจิงที่ยอมรับพรสวรรค์ของชายหนุ่มคนนี้ นอกจากนี้เมื่อหลายๆ คนรู้ว่าเขาเป็นนายน้อยและลูกหลานของตระกูลโอ่วหยางแล้วพวกเขาก็ประจบประแจงเขาและมีใครเคยพูดกับเขาแบบนี้เลยสักคน

ความเย่อหยิ่งของเย่เชียนทำให้โอ่วหยางหมิงเฟิงทนไม่ไหวดังนั้นเขาจึงพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าเย่อหยิ่งให้มากนัก..เชื่อมั้ยว่าถ้าฉันแค่โทรออกฉันก็สามารถส่งแกไปลงนรกได้เลย..ก็นะ..ตราบใดที่มีเงินมันก็สามารถทำได้ทุกอย่างที่ต้องการและชีวิตของแกก็มีค่าเพียงแค่หนึ่งหมื่นหยวนเท่านั้นเอง”

ในเวลานี้หยุนโอ่วเทียนและฟู่เซิงต่างก็เดินกลับมาเห็นฉากนี้จากระยะไกลและพวกเขาก็รีบวิ่งเข้ามา จากนั้นฟู่เซิงก็จ้องมองไปที่โอ่วหยางหมิงเฟิงอย่างดุเดือดแล้วพูดว่า “ให้ตายเถอะนี่แกรู้มั้ยว่าแกกำลังเล่นอยู่กับใคร? ..อย่างแกแค่ฉันก็พอแล้วไม่ต้องถึงมือลูกพี่หรอก..ถ้าฉันฆ่าแกไม่ได้ก็อย่ามาเรียกฉันว่าฟู่เซิง!”