ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1136

ตอนที่ 1136 พ่อลูกเหมือนคนแปลกหน้า

………………..

ถึงแม้ว่าเยว่เหอตูจะรู้สึกได้จางๆ ว่าลูกชายที่หายตัวไปของหว่านไห่ที่เย่เชียนพูดถึงคือตัวเขาเองก็ตามแต่เขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลย เพราะเขาใช้ชีวิตแบบนี้มานานหลายปีแล้วแต่ถึงแม้ว่าสภาพความเป็นอยู่จะไม่ได้ดีนักแต่ก็เป็นครอบครัวที่มีความสุข ดังนั้นสิ่งเหล่านี้จึงทำให้เขาเชื่อว่าพ่อแม่ที่เขาอยู่ด้วยกันมานานเป็นเหมือนพ่อแม่แท้ๆ ของเขาด้วยเหตุนี้จึงยากหน่อยที่เขาจะยอมรับเรื่องเหล่านี้ได้

เย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันไปมองที่หว่านไห่และพูดว่า “ผู้เฒ่าหว่าน..ลูกชายของคุณปานหรือจุดไหนที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์หรือเปล่า?” หว่านไห่ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว ซึ่งใบหน้าของเขาก็กังวลอย่างมากราวกับว่าเขาไม่มีหลักฐานอะไรที่บ่งบอกได้เลยว่าเยว่เหอตูเป็นลูกชายของเรา จากนั้นเขาก็มองไปยังเยว่เหอตูด้วยสายตาที่มีความคาดหวังอยู่ในนั้น

“ถ้ามันไม่ได้ผลจริงๆ เราก็ทำได้แค่ตรวจดีเอ็นเอ” เย่เชียนหันไปมองที่เยว่เหอตูแล้วพูดว่า “เหอตู..นายคิดว่าไง?”

เยว่เหอตูกัดริมฝีปากแน่นแล้วส่ายหัวไปมาและพูดว่า “ผมใช้ชีวิตแบบนี้มานานหลายปีแล้วและไม่ว่าจะลำบากหรือมีความสุขแต่อย่างน้อยๆ ผมก็มีครอบครัวทั้งพ่อกับแม่..คุณปู่และน้องสาว..แต่จู่ๆ จะมาบอกว่าผมคือลูกชายของเขาเนี่ยนะ..ผมไม่เชื่อหรอก!”

ไม่รู้ว่าทำไมเยว่เหอตูถึงมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ในใจเมื่อเขามองไปที่หว่านไห่แต่เยว่เหอตูก็ยังลังเลที่จะยอมรับเพราะถ้าเขายอมรับเขาจะต้องทำยังไง?แบบนั้นทุกๆ อย่างก่อนหน้าก็เป็นแค่ภาพลวงตางั้นเหรอ?เขาอยากจะมีชีวิตแบบนี้ต่อไปเพราะเขาไม่จำเป็นต้องรู้ว่าใครคือพ่อแม่ที่แท้จริงของเขาและในใจของเขามีเพียงแค่คู่สามีภรรยาวัยกลางคนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ภูเขาชนบทที่ห่างไกลเท่านั้นและนั่นคือพ่อแม่กับปู่และน้องสาวของเขา

“เหอตู..พ่อ..พ่อรู้ว่าฉันไม่ได้ทำหน้าที่พ่อที่ดีเลย..พ่อขอโทษจริงๆ ..พ่อไม่กล้าขอการอภัยจากลูก..แต่ว่าแม่ของลูกน่ะ..ถ้าลูกไม่ยกโทษให้พ่อก็ไม่เป็นไรแต่ขอแค่ลูกกลับไปสักการะหลุมศพของแม่แค่นั้นก็พอจะได้หรือเปล่า?” หว่านไห่มองดูการตัดสินใจของเยว่เหอตูอย่างอ้อนวอนและเจ็บปวดแต่เขาก็ยังเข้าใจความรู้สึกของเยว่เหอตูได้และไม่โทษเยว่เหอตูเลยแม้แต่น้อย นี่คือหัวใจของพ่อแม่ทุกคน

“คุณหว่านครับผมคิดว่าคุณคงเข้าใจผิดเพราะผมมีพ่อกับแม่และปู่แล้วก็น้องสาว..ซึ่งครอบครัวของเราอาศัยอยู่อย่างมีความสุขมาก” เยว่เหอตูพูด “ผมไม่ต้องการให้ชีวิตที่สงบสุขของผมถูกทำลายไป..ผมน่ะเข้าใจความรู้สึกของคุณนะแต่ผมคิดว่าคุณคงเข้าใจผิดจริงๆ ..แต่ผมไม่อยากฟังเรื่องพวกนี้แล้วเพราะงั้นก็อย่าพูดถึงมันอีกเลย”

หว่านไห่อ้าปากเพื่อจะพูดอะไรบางอย่างแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรใดๆ ในตอนนี้เกิดความเหงาไม่รู้จบบนใบหน้าของเขาและเขาถอนหายใจเบาๆ เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็เหลือบมองหว่านไห่แล้วมองไปที่เยว่เหอตูและเมื่อเย่เชียนกำลังจะพูดจู่ๆ เยว่เหอตูก็ขัดจังหวะเขาว่า “ลูกพี่ผมรู้ว่าลูกพี่ต้องการจะพูดอะไรแต่ตอนนี้ผมไม่อยากฟังอะไรอีกแล้ว..ผมรู้ว่าลูกพี่ดูแลผมมาตลอดและถ้าไม่มีลูกพี่ผมก็คงจะไม่มีวันนี้อย่างแน่นอน..ผมรู้สึกขอบคุณจริงๆ จากใจแต่ลูกพี่ครับผมไม่อยากพูดอะไรในตอนนี้เพราะงั้นผมขอตัวกลับก่อนนะ”

เย่เชียนถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “อืม..ถ้างั้นนายก็กลับไปก่อนเถอะ..อย่าคิดมากล่ะ..ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันมานานแต่ฉันก็เข้าใจนายดี..ตอนเที่ยงมากินมื้อเที่ยงกันและค่อยคุยกันทีหลังก็แล้วกัน”

เยว่เหอตูพยักหน้าแล้วลุกขึ้นเดินลงบันไดไปแต่ก่อนจะจากไปเขาเหลือบมองไปที่หว่านไห่และสีหน้าของเขาก็ดูแปลกๆ เล็กน้อยโดยเขาไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อเห็นแบบนั้นหว่านไห่ก็มองไปที่แผ่นหลังของเยว่เหอตูและเฝ้ามองเยว่เหอตูเดินลงบันไดไปเรื่อยๆ จนเขาออกไปจากร้านอาหารและค่อยๆ หายเข้าไปในฝูงชน จากนั้นหว่านไห่ก็หันกลับมาและถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ และหลังจากถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วหว่านไห่ก็พูดว่า “ฉันดีใจที่เขามีชีวิตที่ดีมีความสุข..อันที่จริงฉันเองก็ไม่ควรมาทำลายชีวิตที่สงบสุขแบบเดิมของเขาเลย..ฉันมันเห็นแก่ตัวจริงๆ”

เย่เชียนตกตะลึงเล็กน้อยและเหลือบมองหว่านด้วยความประหลาดใจและพูดว่า “คุณไม่อยากรู้ว่าเขาเป็นลูกชายแท้ๆ ของคุณงั้นเหรอ? ..แล้วถ้าเขาเป็นลูกชายของคุณจริงๆ ล่ะ?”

หว่านไห่ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ฉันไม่ต้องการการตรวจดีเอ็นเอแล้ว..ฉันรู้ดีว่าเขาต้องเป็นลูกชายของฉันแน่ๆ และไม่มีใครสามารถลบล้างความรู้สึกที่ว่าเลือดข้นกว่าน้ำได้..ฉันเชื่อว่าลึกๆ แล้วเขาเองก็คิดเหมือนกับฉัน!”

เย่เชียนตกตะลึงไปครู่หนึ่งและอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสถานการณ์เมื่อเขาได้พบกับถังซูหยานครั้งแรก ที่จริงแล้วมันก็เหมือนกับที่หว่านไห่กำลังรู้สึกไม่ใช่เหรอ?ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่แน่ใจว่าตอนนั้นมันเป็นความรู้สึกแบบไหนแต่เย่เชียนรู้สึกจริงๆ เขาคุ้นเคยกับถังซูหยานมาก เมื่อคิดแบบนั้นเย่เชียนก็ถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ถ้างั้นก็ดีที่ทั้งสองรู้สึกเหมือนกันเพราะสิ่งต่างๆ จะได้ง่ายขึ้น..แต่คุณไม่ต้องห่วงแล้วหรอกเพราะผมคิดว่าตอนนี้เหอตูก็แค่ตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันแบบนี้..ผมรู้จักเขาดีและเขาก็แค่ระมัดระวังคนแปลกหน้าเท่านั้นแต่จริงๆ แล้วเขาเป็นคนที่มีจิตใจดี..คุณให้เวลาเขาสักหน่อยก็แล้วกัน”

“ไม่ว่าเขาจะเลือกแบบนั้นฉันก็จะเคารพการตัดสินใจของเขาและฉันก็ไม่ต้องการให้เขายกโทษให้ฉันเพราะฉันไม่ได้ทำหน้าที่พ่อที่ดีเลย..ฉันแค่อยากให้เขาไปกราบหลุมศพของแม่ก็เท่านั้นเอง..เธอจะได้ตายตาหลับสักที” หว่านไห่พูด

“อย่าคิดมากเลย..อันที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องโทษเองสำหรับทุกอย่างที่เกิดขึ้นในสมัยก่อนหรอก..เราจะเลือกอะไรก็ได้ในโลกใบนี้แต่มีสิ่งหนึ่งที่เราเลือกไม่ได้ก็คือพ่อแม่ที่ให้กำเนิดและคนที่เลี้ยงดูเรา..คุณเองก็ยังพักผ่อนได้ไม่เต็มที่เพราะงั้นไปหาโรงแรมแล้วพักผ่อนก่อนเถอะ..ผมจะหาเวลาคุยกับเหอตูเอง..ผมเชื่อว่าเขาจะต้องเข้าใจ” เย่เชียนพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน