ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1139

ตอนที่ 1139 แรงจูงใจและเชื่อใจ

………………..

เย่เชียนสั่งให้หลี่ซือกลับไปที่หอพักเพื่อรอให้เขาคุยกับเยว่เหอตูให้เสร็จก่อนจากนั้นเย่เชียนก็จะไปกับเธอ ถึงแม้ว่าหลี่ซือจะลังเลเล็กน้อยแต่แล้วเธอก็พยักหน้าและจากไป ส่วนฟู่เซิงกับหยุนโอ่วเทียนก็ดื่มมากเกินไปหน่อยจนพวกเขาไม่สามารถยืนอยู่นิ่งๆ ได้และทั้งสองก็พยุงกอดคอกันเดินกลับไปที่หอพัก

เย่เชียนกับเยว่เหอตูเดินอยู่เงียบๆ ในมหาวิทยาลัยโดยไม่พูดจนกระทั่งถึงใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งจากนั้นเย่เชียนก็นั่งลงบนเก้าอี้หินและบอกให้เยว่เหอตูนั่งลงเช่นกัน ไวน์ทำให้เยว่เหอตูมึนงงเล็กน้อยและเขาก็ไม่ได้เมามาเป็นเวลานานแล้วดังนั้นวันนี้จึงค่อนข้างผิดปกติและเขาก็เดาว่าที่เย่เชียนเรียกเขามาตอนนี้ก็คงจะเป็นเรื่องของหว่านไห่อย่างแน่นอน

จากนั้นเย่เชียนก็ลุกขึ้นไปซื้อน้ำสองขวดแล้วเดินกลับมาอีกครั้งจากนั้นก็ยื่นขวดน้ำให้เยว่เหอตูแล้วพูดว่า “นายยังจำเหตุการณ์ตอนที่เราพบกันครั้งแรกได้มั้ย?”

เยว่เหอตูตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นก็พยักหน้าแล้วเปิดฝาขวดน้ำออกแล้วจิบมันราวกับว่าเขาต้องการเรียกสติของเขากลับมาเล็กน้อยแต่เพราะเขาดื่มเร็วเกินไปจนเขาสำลักน้ำออกมา จากนั้นเยว่เหอตูก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ผมจำได้..นั่นคือจุดเปลี่ยนในชีวิตของผมเลยเพราะถ้าผมไม่ได้พบกับลูกพี่ล่ะก็ชีวิตของผมคงจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลกและต้องถูกคนอื่นดูถูกต่อไป”

“บางทีนายอาจจะโชคดีกว่านั้น..ครั้งแรกที่ฉันเห็นนายฉันคิดว่าเราคล้ายกันมากเพราะงั้นฉันก็เลยยินดีที่จะช่วยเหลือนาย..แต่มันจะมากหรือน้อยมันก็ขึ้นอยู่กับความพยายามของนายเอง” เย่เชียนพูดต่อ “ตอนนี้เป็นเวลาที่นายจะต้องคิดและควรจะทำอะไรให้ช้าลงบ้างเพราะมันจะเป็นประโยชน์สำหรับนายในอนาคต..นายรู้ใช่มั้ยว่าพ่อของหลี่ซือนั้นเป็นใครเพราะงั้นฉันจะบอกเขาให้ช่วยแนะนำนายเพื่อที่นายจะได้เรียนรู้เส้นทางการใช้ชีวิตในอนาคต..นายเกิดมาแตกต่างจากฟู่เซิงและคนอื่นๆ เพราะงั้นมันอาจจะต้องมีอุปสรรคและขวากหนามมากมายเพราะงั้นนายต้องผ่านมันไปให้ได้..ถ้านายทำได้อนาคตของนายก็จะดีไม่ต่างจากคนอื่นๆ”

เยว่เหอตูก็พยักหน้าอย่างหนักหน่วงพูดว่า “ขอบคุณมากครับลูกพี่”

จากนั้นเย่เชียนก็ตบไหล่ของเยว่เหอตูด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “เราทุกคนเป็นพี่น้องกันเพราะงั้นไม่ต้องขอบคุณกันหรอก” หลังจากนั้นไม่นานเย่เชียนก็พูดต่อ “ไม่ว่านายจะชอบหรือไม่ก็ตามแต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันจะบอกนายว่าคนเราเลือกเส้นทางเดินของตัวเองได้..เราเลือกที่จะร้องไห้หรือหัวเราะก็ได้แต่สิ่งที่เราเลือกไม่ได้ก็คือพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดเราและเลี้ยงดูเรา..ฉันคิดว่าที่จริงแล้ว นายเองก็รู้ดีอยู่ในใจว่านายมีบางอย่างในใจเกี่ยวกับลุงหว่านไห่ใช่มั้ย? ..อันที่จริงทั้งหมดนี้ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เขาคาดหวัง..เขาเป็นพ่อที่ล้มเหลวอย่างมากที่ต้องพัดพรากจากลูกยี่สิบปี..จริงๆ แล้วฉันคิดว่าลุงหว่านไห่น่ะกำลังเจ็บปวดที่สุดและฉันก็รู้ว่าตอนนี้นายกำลังคิดอะไรอยู่..นายกลัวว่าหว่านไห่จะทำให้ความทรงจำยี่สิบปีหายไปใช่ไหม..จริงๆ นายก็ไม่ต้องกังวลหรอกเพราะนายควรจะเห็นอะไรหลายๆ มาแล้ว..นายตัดสินใจเอาเองก็แล้วกันตอนนี้ลุงหว่านไห่พักอยู่ในห้อง 302 ของโรงแรมหลังมหาวิทยาลัย..ถ้านายอยากจะเข้าใจเรื่องต่างๆ ก็ไปหาเขาแล้วกัน”

หลังจากที่เขาพูดจบเย่เชียนก็หยิบทองคำแท่งออกมาอีกครั้งแล้วพูดว่า “ฉันตกใจเลยตอนที่ลุงหว่านไห่เอาทองคำแท่งก้อนนี้ให้ฉันเมื่อวาน..แต่ฉันก็เข้าใจอารมณ์ของเขาดีเพราะหมู่บ้านเมียวไม่ใช่สถานที่ที่มั่งคั่งและทองคำก้อนนี้จริงๆ แล้วแม่ของนายได้ทิ้งเอาไว้และมันก็สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นเป็นมรดกตกทอด..เพราะงั้นนายต้องรับมันไป”

เมื่อได้ยินแบบนั้นเยว่เหอตูก็ตกตะลึงเล็กน้อยและเหลือบมองไปที่เย่เชียนและเอื้อมมือไปหยิบทองคำแท่งและคาดว่านี่จะเป็นของขวัญที่ดีที่สุดในโลก อย่างไรก็ตามความหมายที่แสดงออกมานั้นก็ว่างเปล่าเพราะฮั่นหยานตายไปตั้งนานแล้วและไม่เหลือความทรงจำอะไรเลยและเหลือเพียงทองคำแท่งก้อนนี้ ในสมัยนั้นหว่านไห่ยังคงจำตอนที่พวกเขากอดกันอยู่และพูดถึงการรอให้ลูกชายของเขาเติบโตในอนาคตและหลังจากนั้นเขาจะนำทองคำก้อนนี้เพื่อซื้อบ้านให้ลูกชายของพวกเขาและสู่ขอภรรยาให้ลูก พูดได้ว่าทองคำก้อนนี้มีความหมายที่พิเศษมากสำหรับหว่านไห่ที่มีต่อเยว่เหอตู

เย่เชียนไม่ได้พูดอะไรอีกเพราะหลายสิ่งหลายอย่างเขาไม่ใช่คนกำหนดและเขาก็เชื่อว่าเยว่เหอตูไม่ใช่คนโง่แต่เป็นคนฉลาดที่ภายนอกดูโง่เท่านั้น ซึ่งจริงๆ แล้วเยว่เหอตูฉลาดมากดังนั้นเขาจะต้องเข้าใจสิ่งต่างๆ อย่างแน่นอน ในเวลานี้เย่เชียนหรี่ตาลงแล้วมองไปยังที่อื่น

เป็นเวลานานที่ทั้งสองไม่พูดกันและเย่เชียนก็ยังคงจ้องมองออกไปยังที่ไกลๆ ส่วนเยว่เหอตูก็จ้องไปที่ทองคำในมือของเขาด้วยความงุนงงและไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ จากนั้นเย่เชียนก็หันมาอย่างช้าๆ และลุกขึ้นยืนจากนั้นก็ตบไหล่เยว่เหอตูและเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เยว่เหอตูมองไปที่แผ่นหลังของเย่เชียนเป็นเวลานานและไม่ละสายตาไปไหนและเขาไม่รู้ว่าเย่เชียนกำลังคิดอะไรอยู่จนร่างของเย่เชียนค่อยๆ หายไปจากสายตาของเขา จากนั้นเยว่เหอตูก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และลุกขึ้นยืน

“อืม” เย่เชียนก็พยักหน้าและพูดว่า “ไปกันเถอะ..ฉันจะพาเธอไปซื้อของ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน