ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1142

ตอนที่ 1142 ฐานทัพเรือไอร่อนบลัด

………………..

เมื่อเย่เชียนบอกกับจินเหว่ยห่าวและถังยู่ซินว่าถังจิงหนานมีทัศนคติยังไงบ้างแล้วเห็นได้ชัดว่าพวกเขามีความสุขและตื่นเต้นมากอย่างมาก ด้วยความยินยอมของถังจิงหนานนั้นจะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาดูสมเหตุสมผลและไม่ต้องกังวลอะไรอีกต่อไป จากนั้นเย่เชียนก็อธิบายให้จินเหว่ยห่าวฟังเกี่ยวกับบางอย่างและให้เขาจัดการความสัมพันธ์กับถังฮงอย่างระมัดระวังและอย่าใกล้ชิดกันเกินไปหรืออย่าห่างเหินเกินไป แน่นอนว่าเย่เชียนพูดอย่างละเอียดอ่อนมากและจินเหว่ยห่าวเองก็เป็นคนฉลาดเพราะงั้นเขาจึงรู้ว่าเย่เชียนหมายความว่ายังไงและจะสื่ออะไร ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมเย่เชียนถึงพูดแบบนั้นแต่เขาก็สามารถคาดเดาอะไรบางอย่างได้ว่ามันจะต้องเป็นสิ่งสำคัญในอนาคตอย่างแน่นอน

จินเหว่ยห่าวนั้นเกิดในตระกูลใหญ่เหมือนกับตระกูลถังดังนั้นเขาจึงรู้ดีถึงการต่อสู้นองเลือดภายในตระกูล เขายังชัดเจนมากเกี่ยวกับความหมายที่เย่เชียนจะสื่อก่อนหน้านี้และตอนนี้เขาเองก็กำลังคบหากับถังยู่ซินและถังฮงก็เป็นพ่อของถังยู่ซินดังนั้นจินเหว่ยห่าวต้องชนะใจด้วยตัวตนของเขา ด้วยเหตุนี้จินเหว่ยห่าวจึงต้องจัดการความสัมพันธ์กับถังฮงให้ดีและจะต้องไม่มากหรือไม่น้อยจนเกินไป

ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนว่าเขาจะสัมผัสได้ถึงความหมายที่ลึกซึ้งกว่านั้นในคำพูดของเย่เชียนและดูเหมือนว่าเย่เชียนจะต้องการให้เขาเข้าหาถังจิงหนานให้มากกว่านี้ แต่จินเหว่ยห่าวก็ไม่เข้าใจจุดประสงค์ของเย่เชียนอยู่ดีหรือเป็นไปได้ไหมว่าเย่เชียนต้องการที่จะครอบครองสำนักถัง? อย่างไรก็ตามเมื่อจินเหว่ยห่าวต้องการถามคำถามแต่เย่เชียนก็ได้เปลี่ยนเรื่องและประเด็นอื่นไปแล้ว

เย่เชียนบอกจินเหว่ยห่าวว่าเขาจะต้องออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ในวันพรุ่งนี้และหลังจากที่จินเหว่ยห่าวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ยืนกรานที่จะไปกับเย่เชียนด้วยแต่เย่เชียนปฏิเสธโดยบอกว่าจินเหว่ยห่าวมีเรื่องสำคัญกว่าที่ต้องทำในตอนนี้ ซึ่งจินเหว่ยห่าวเข้าใจว่านี่ไม่ใช่เพราะเย่เชียนกลัวว่าข้อมูลและสิ่งต่างๆของเขี้ยวหมาป่าจะถูกเปิดเผยต่อหน้าเขาแต่เย่เชียนนั้นหวังให้เขาอยู่ในสำนักถังในเวลานี้เพื่อที่จะเรียนรู้สิ่งต่างๆเพื่อใช้เป็นพลังในอนาคต ควบคู่ไปกับสำนักม่อจื๊ออีกฝ่ายซึ่งทั้งสองสำนักนี้จะเป็นกำลังรบที่สำคัญอย่างมากในอนาคต

จินเหว่ยห่าวก็ดันทุรังอีกต่อไปและเขาก็น้อมรับเจตนาดีของเย่เชียนเอาไว้และมันก็เป็นเรื่องจริงเพราะถ้าเขาติดตามเย่เชียนต่อไปเขาจะไม่มีทางที่จะขยายอำนาจและแสดงพลังของตัวเองได้เลย ถ้าเขาพึ่งพาเย่เชียนเพื่อช่วยเขาอย่างเดียวล่ะก็การเอาชนะตระกูลจินได้และเมื่อได้ตำแหน่งผู้นำตระกูลมามันจะมีความหมายอะไร ดังนั้นจินเหว่ยห่าวจึงพยักหน้าเห็นด้วยและบอกให้เย่เชียนระมัดระวังตัวให้มากขึ้น

เย่เชียนก็หัวเราะและบอกว่าเขาเป็นคนตายยากและจะไม่ตายง่ายๆแน่นอน ซึ่งเย่เชียนยังบอกว่าเขาต้องไปเยือนภาตตะวันออกเฉียงเหนือเพื่อทำการใหญ่และเขาต้องใช้ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีนเป็นสะพานเข้าสู่ประเทศรัซเสียและประกาศกร้าวให้ทั่วโลกเห็นสักยภาพของชาวจีน

เช้าวันรุ่งขึ้นเย่เชียนบอกลาถังจิงหนานและออกจากสำนักถังทันที จากนั้นถังเฉียงก็ได้รับการปล่อยตัวจากห้องขังโดยถังจิงหนาน เมื่อถังเฉียงรู้ว่าเป็นเย่เชียนที่พูดโน้มน้าวถังจิงหนานเพื่อให้ปล่อยตัวเขาแล้วถังเฉียงก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปครู่หนึ่งและรู้สึกขอบคุณเย่เชียนอย่างมาก เพราะไม่มีความเกลียดชังหรือความแค้นใดๆกับเย่เชียนและเหตุผลที่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาไม่ค่อยดีก็เป็นเพราะถังยู่เซิง ยิ่งไปกว่านั้นถังยู่เซิงไม่ได้ถูกเย่เชียนฆ่าดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องโทษเย่เชียนอีกต่อไป นอกจากนี้เขายังคิดอย่างชัดเจนเกี่ยวกับความผิดที่เขาทำลงไปจนถูกคุมขัง จริงอยู่ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นมากเกินไปและเขาก็คิดที่จะให้ซวนหมิงช่วยครอบครองตำแหน่งเจ้าสำนักและหวังว่าซวนหมิงจะสนับสนุนเขาโดยใช้พิธีกรรมแลกเปลี่ยนเลือดเพื่อทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นแต่ทั้งหมดเขาก็ทำเพื่อสำนักถังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ก่อนออกเดินทางเย่เชียนไปที่หมู่บ้านเมียวเพื่อไปพบหลัวสุ่ย เมื่อเห็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไร้เดียงสาและน่ารักซึ่งเคยมีชีวิตอยู่แต่ตอนนี้เธอกลับต้องนอนอยู่บนเตียงเหมือนคนตายแล้วเย่เชียนก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างอธิบายไม่ได้ในใจ เย่เชียนทำอะไรไม่ได้และสิ่งเดียวที่เย่เชียนทำได้คือรอหว่านไห่หาวิธีกำจัดคาถาสัมภเวสีในตัวของหลัวสุ่ย

ถ้าหากคาถามนต์ดำดังกล่าวเป็นเหมือนในตำนานจริงๆมันก็ไม่มีทางที่จะรักษาได้โดยยาทั่วไปเลย ดังนั้นวิธีเดียวที่จะกำจัดมันได้คือการค้นหาสิ่งเหนือธรรมชาติที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยวิทยาศาสตร์เท่านั้น เย่เชียนอยู่ในห้องของหลัวสุ่ยและคุยกับเธอทั้งคืนและเมื่อเห็นเย่เชียนเป็นแบบนี้หว่านไห่ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ไม่มีใครรู้ว่าเย่เชียนพูดอะไรกับหลัวสุ่ยในคืนนั้นหรือบางทีเขาอาจไม่ได้พูดอะไรเลยเพราะหลัวสุ่ยไม่ได้ยินหรือพูดได้ อย่างไรก็ตามเมื่อเย่เชียนออกมาจากห้องของหลัวสุ่ยในวันรุ่งขึ้นเขาก็มีรอยน้ำตาที่แห้งแล้วอยู่ที่มุมขอบตาของเขา

เย่เชียนไม่เคยคิดว่าเขาเป็นวีรบุรุษที่รับใช้ชาติและประชาชนและเขาไม่เคยประกาศว่าเขายิ่งใหญ่แค่ไหนแต่ในใจของเขานั้นเขามีความเชื่อว่าไม่มีใครหยุดเขาได้ ต่อให้บทสรุปสุดท้ายจะไม่ใช่อย่างที่เขาคาดหวังก็ตามแต่มันก็ไม่สำคัญเพราะถ้าหากเขาไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะลงมือทำอะไรเขาก็จะสูญเสียจิตวิญญาณที่แท้จริงไป

เย่เชียนโกรธมากเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับชาวประมงในน่านน้ำของประเทศจีนและเขาก็รู้สึกว่าเขาควรทำอะไรบางอย่าง ไม่ใช่ว่าเขาต้องการสร้างชื่อเสียงของตัวเองหรือได้รับความเคารพจากคนเหล่านั้นแต่เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ยุติธรรมต่อประเทศชาติ บางคนในโลกนี้ที่สงสัยจุดประสงค์ของคนที่ทำความดีนั่นเป็นเพราะอยากถูกสรรเสริญเยินยออย่างเศรษฐีบางคนที่ได้บริจาคเงิน เงินจำนวนมากเพื่อบรรเทาภัยพิบัติแต่คนมักจะพูดกันว่าจุดประสงค์ของพวกเขาคือเพียงเพื่อสร้างชื่อเสียง แต่ทว่าหากนักธุรกิจหรือเศรษฐีผู้มั่งคั่งทุกคนเต็มใจบริจาคเงินจำนวนมากเพื่อช่วยเหลือผู้ยากไร้เพื่อชื่อเสียงหรือไม่ก็ตามและไม่ว่าจะมีจุดประสงค์อะไรแต่สุดท้ายแล้วผลลัพธ์ของการกระทำก็ดีเสมอ ดังนั้นมันไม่จำเป็นต้องสงสัยและอิจฉาพวกเขาเพราะความอิจฉาริษยามันมักจะทำให้เราดูด้อยค่าลง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน