ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1148

ตอนที่ 1148 ของปลอมเจอของจริง

………………..

หลังจากได้รับสายโทรศัพท์จากหลี่เหว่ยแล้วอิดาอับส์ก็ตื่นเต้นมากเพราะตอนนี้เขาสนใจเรื่องเงินมากที่สุด ส่วนเรื่องรัฐบาลเกาหลีเขานั้นไม่สนใจเลย อีกอย่างเขาเป็นโจรสลัดมานานหลายปีแล้วและมีไม่รู้ตั้งกี่ประเทศที่โกรธแค้นพวกเขาอยู่ ดังนั้นพวกเขาจะไปสนใจสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร?

เย่เชียนมอบข้อเสนอดีๆแบบนี้ให้กับอิดาอับส์และแน่นอนว่าเขาจะไม่พลาดอย่างแน่ เรือลาดตระเวนของกองทัพเกาหลีและทหารอีกสิบนายนั้นจะสามารถทำเงินได้มากอย่างแน่นอนและถึงแม้ว่าจะเป็น 60% ก็ตามถึงยังไงเขาก็ได้กำไรมหาศาลอยู่ดี

อิดาอับส์ก็แทบไม่ลังเลเลยและรีบตอบตกลงและสั่งกองเรือโจรสลัดของเขาให้แล่นไปยังทะเลเหลืองทันที แน่นอนว่าเย่เชียนไม่คิดที่จะนำทหารเกาหลีเหล่านี้กลับไปที่ฐานทัพเรือไอร่อนบลัดเพราะนั่นจะไม่เป็นผลดีต่อพวกเขาในอนาคต

จากนั้นก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นและไม่กี่วันต่อมาพวกเขาก็ไปถึงใจกลางมหาสมุทรแปซิฟิกและเย่เชียนกับคนอื่นๆก็ผ่อนคลายเช่นกัน เย่เชียนเปิดวิทยุเป็นครั้งคราวและฟังข่าวจากประเทศเกาหลีและทัศนคติของรัฐบาลเกาหลีในเรื่องนี้ ส่วนที่เหลือก็ใช้เวลาสบายๆและเย่เชียนกับหลี่เหว่ยก็นั่งรับลมทะเลอยู่บนดาดฟ้า ส่วนสมาชิกไอร่อนบลัดบางคนก็อยู่บนเรือประมงและบางส่วนก็อยู่บนเรือลาดตระเวนที่ขับตามมาด้านหลัง

จากระยะไกลเย่เชียนเห็นเรือที่ทรุดโทรมมากแล่นเข้ามาหาเขาในระยะไกลและเขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงครู่หนึ่งและเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาเห็นว่ามีธงของกองทัพเรือไอร่อนบลัดแขวนอยู่บนเรือ เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่ากองทัพเรือไอร่อนบลัดของเราจะมีชื่อเสียงไม่ใช่เล่นเลยนะ”

หลี่เหว่ยอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “ไอ้พวกของปลอมมันต้องเจอของจริงอย่างพวกเราสักที!”

ใช้เวลาไม่นานกว่าเรือก็เข้ามาใกล้ๆและเรือก็ทรุดโทรมมากซึ่งหากมีคลื่นแรงๆล่ะก็เรือลำนั้นอาจจะแตกเป็นชิ้นๆ บนเรือมีชายหนุ่มสองสามคนที่ชุดขาดรุ่งริ่งและผู้หญิงที่อุ้มเด็กเอาไว้ในอ้อมแขน

เมื่อเทียบกับเรือหาปลาของเย่เชียนแล้วเรือของคนเหล่านั้นค่อนข้างโทรมและผุพังกว่ามาก แน่นอนว่าถ้าหากเย่เชียนไม่คิดที่จะปล่อยพวกเขาไปโดยเจตนาล่ะก็พวกเขาคงถูกเรือดำน้ำที่ตามหลังมาทำลายจนจมน้ำไปแล้ว จากนั้นก็มีคนสองสามคนหยิบปืนที่ชำรุดบนดาดฟ้าเรือเล็งไปที่เย่เชียนและชายวัยกลางคนก็ตะโกนว่า “อย่าขยับ..นี่คือการปล้น!”

เย่เชียนกับหลี่เหว่ยก็มองหน้ากันและยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นพวกเขาก็ยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “พี่ชายพวกเราชาวประมงธรรมดาๆและไม่มีเงินเลย..พวกพี่ชายเป็นโจรสลัดเหรอ?”

“บัดซบ..พวกแกไม่เห็นธงบนเรือพวกเราเหรอไง?..พวกเราเป็นสมาชิกของกองทัพเรือไอร่อนบลัดเพราะงั้นพวกแกควรจะเชื่อฟังไม่งั้นฉันจะส่งพวกคุณทั้งหมดลงทะเลเป็นอาหารฉลาม” ชายวัยกลางคนพูด

“แน่ใจเหรอ?..ผมได้ยินมาว่ากองทัพเรือไอร่อนบลัดนั้นเป็นกองทัพที่ยิ่งใหญ่แต่เรือของพี่ชายดูพุพังเกินไป..นี่พี่ชายกำลังลอกเลียนแบบพวกเขาอยู่หรือเปล่า” หลี่เหว่ยพูด

ชายวัยกลางคนก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งและเขาก็ยืดอกออกราวกับกำลังทำให้ตัวเองดูแข็งแกร่งแล้วพูดว่า “พวกแกอย่ามาพูดมาก..พวกแกจะให้เราเรียกกองทัพมางั้นเหรอ?..อย่าลีลารีบเอาของมีค่าออกมาให้หมดเพราะเมื่อไหร่ที่กองเรือของเรามาถึงมันจะไม่มีใครสามารถหลบหนีไปได้อีกต่อไปและเมื่อถึงตอนนั้นพวกแกก็อย่ามาโทษที่ฉันโหดเหี้ยมก็แล้วกัน..ฉันเองก็เป็นคนจีนเพราะงั้นเห็นแก่ความเป็นชาติเดียวกันฉันจะไม่ฆ่าพวกแก”

เย่เชียนก็ยิ้มแล้วพูดว่า “พี่ชายทำแบบนี้มันไม่ลำบากเกินไปหน่อยเหรอ?..ที่พี่ชายต้องออกมาปล้นและต้องพาครอบครัวมาด้วยแบบนี้มันดูลำบากมากเลย”

“ลำบากแค่ไหนก็ต้องทำเพราะสมัยก่อนเราเป็นชาวประมงแต่ช่วงไม่กี่ปีมานี้ปลามันเริ่มน้อยลงเพราะงั้นเราไม่มีวิธีอื่นนอกจากออกมาทำแบบนี้” ชายวัยกลางคนถอนหายใจและพูด แต่ทันทีที่คำพูดจบลงดูเหมือนเขาจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและเขาก็รีบทำหน้าโกรธแล้วพูดว่า “แกพล่ามอะไรของแกวะ..รีบๆส่งของมีค่ามาให้หมด”

จากนั้นเย่เชียนกับหลี่เหว่ยก็ส่งยิ้มให้กันและกันแล้วส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้จากนั้นก็ก้มลง “อย่าขยับ!..พวกแกจะทำอะไร?” ชายวัยกลางคนพูดอย่างประหม่า “อย่ามาเล่นตลกกับฉัน..ฉันถือปืนอยู่ในมือเพราะงั้นมันไม่คุ้มกันที่พวกแกจะทิ้งชีวิตเอาไว้ที่นี่!”

“พี่ชายเราจะเอาของมีค่ามาให้ยังไงถ้าเราไม่ขยับไปไหน?” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น

“อย่าตุกติกก็แล้วกัน” ชายวัยกลางคนรู้สึกประหม่าอย่างเห็นได้ชัดและปืนในมือก็สั่นเล็กน้อยเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้ ถ้าหากสถานการณ์เป็นปกติพวกเขาก็คงจะไปหาปลาเหมือนที่เคยทำแต่ตอนนี้เรือของพวกเขาพุพังแล้วดังนั้นพวกเขาจะต้องจำใจทำแบบนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ฉากต่อไปทำให้ชายวัยกลางคนและคนของเขาถึงกับตกตะลึงเพราะพวกเขาเห็นเย่เชียนคว้าปืนไรเฟิลส่วนหลี่เหว่ยก็คว้าบาซูก้าขึ้นมา คราวนี้พวกเขาตกใจมากเพราะเขาไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้จนขาของเขาสั่นและควบคุมไม่อยู่ จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงทันที “ได้โปรดไว้ชีวิตพวกเราเถอะ..พวกเรามีตาหามีแววไม่..นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราลองทำแบบนี้และเราจะไม่ทำอีก” ชายวัยกลางคนพูดด้วยใบหน้าเศร้าๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน