ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1187

ตอนที่ 1187 เขี้ยวหมาป่า ปะทะ อินทรีขาว (2)

………………..

ในสถานการณ์นี้คนโง่ทุกคนยังรู้ดีว่ามันจะดำเนินไปอย่างไรไม่ว่าแคสเปอร์เจคส์จะโง่ขนาดไหนเขาก็รู้ว่าการออกไปและมอบตัวในเวลานี้ย่อมเท่ากับการแสวงหาความตายของตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย ชื่อเสียงของเย่เชียนในโลกของทหารรับจ้างต่างก็เป็นที่ขนานนามไปทั่วโลกและใครๆ ก็รู้ว่าเขาคืออสูรจากนรกและเป็นปีศาจที่ฆ่าโดยไม่กะพริบตา ดังนั้นการออกไปมอบตัวในเวลานี้มันก็เหมือนกับการส่งแกะเข้าปากเสือแล้วแสวงหาความตายนั่นเอง

ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะถึงยังไงพวกทหารรับจ้างอินทรีขาวก็ล้ำเส้นถึงขนาดนี้ดังนั้นเย่เชียนจะไม่มีวันปล่อยพวกเขาไป ไม่อย่างนั้นศักดิ์ศรีของเขี้ยวหมาป่าก็จะถูกทำลาย ดังนั้นจุดจบเดียวของพวกทหารรับจ้างอินทรีขาวก็คือความตาย

“คุณเย่..ทำแบบนี้มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ?” แคสเปอร์เจคส์พูด “เราเป็นองค์กรทหารรับจ้างเหมือนๆ กันและอีกอย่างพวกเราเองก็ยังไม่ได้ล้ำเส้นอะไรเลย..พวกเราเข้าใจแล้วว่าที่นี่เป็นดินแดนของแก..แต่นี่มันก็เป็นงานของพวกเรา!”

“บัดซบ!” เย่เชียนพูด “ต่อหน้าฉันมันก็เป็นแค่ข้ออ้าง..ที่ฉันขึ้นเป็นราชาแห่งโลกทหารรับจ้างได้นั่นก็เพราะว่าฉันเด็ดขาดในทุกๆ อย่าง..พวกแกมาท้าทายฉันถึงถิ่นแบบนี้พวกแกคิดว่าจะรอดกลับไปได้งั้นเหรอ? ..ฉันไม่สนหรอกว่าพวกแกจะคิดยังไงเพราะถ้าพวกแกมีความสามารถมากพอพวกแกก็คงจะเป็นราชาไปแล้วแต่ตอนนี้ฉันคือราชาและพวกแกก็ต้องทำตามกฎของเรา!”

“ในเมื่อคุณเย่พูดแบบนั้นถ้างั้นเราจะได้เห็นดีกัน” แคสเปอร์เจคส์พูด “ถึงแม้ว่าทหารรับจ้างอินทรีขาวของเราจะไม่ได้โด่งดังเท่ากับเขี้ยวหมาป่าของแกก็ตามแต่พวกเราก็ไม่กลัวตาย..มันขึ้นอยู่กับว่าพวกแกมีความสามารถที่จะฆ่าพวกเราได้หรือเปล่า..ทีมของฉันมีแต่ทหารผ่านศึกที่ไม่กลัวตายไม่เหมือนพวกแกที่เอาแต่มุดหัวซ่อนตัวอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้!”

เย่เชียนแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “น่าสนใจดีนี่..แล้วแกคิดว่าพวกแกมีโอกาสชนะงั้นเหรอ? ..ถึงแม้ว่าพวกแกจะเป็นอินทรีที่บินโฉบอย่างสง่างามในอเมริกาแต่ที่นี่พวกแกต้องสยบแทบเท้าฉัน!..หึ..แกมั่นใจแค่ไหนว่าแกจะสามารถออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัยในวันนี้?”

เย่เชียนยักไหล่เล็กน้อยแล้วพูดว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็อย่ามาโทษฉันก็แล้วกัน” เมื่อคำพูดนั้นจบลงเย่เชียนก็หันไปมองเฉินโม่แล้วพูดว่า “หลังจากนี้พวกเราต้องลุยกันแล้วเพราะหน่วยเงาหมาป่าไม่เหมาะกับการโจมตีแบบซึ่งๆ หน้า” อันที่จริงหน่วยของนากาซาวะเคโกะเก่งในการลอบสังหารแต่ถ้าเป็นการปะทะกันซึ่งๆ หน้าล่ะก็พวกเธอไม่ถนัดและเสี่ยงอย่างมาก ดังนั้นจะต้องให้เฉินโม่ออกมารับหน้าแทน

จากนั้นเย่เชียนก็หันไปมองนากาซาวะเคโกะแล้วพูดว่า “เคโกะเธอตรวจสอบทีว่าเธอเสียพี่น้องไปกี่คนและมีคนบาดเจ็บกี่คนจากนั้นก็พาพวกเธอไปรักษาทันที..ส่วนค่าชดเชยทั้งหมดก็ติดต่อชิงเฟิงได้เดี๋ยวเขาจะจัดการให้ตามพิธี”

“ไม่ค่ะบอส!..มันคือสิ่งที่เราควรทำ” นากาซาวะเคโกะพูด

ใบหน้าของเย่เชียนเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและพูดว่า “นั่นคือสิ่งที่เธอควรทำ..แต่ฉันไม่สามารถทนดูเธอไปต่อสู้เพื่อฉันจนพี่น้องบาดเจ็บล้มตายได้หรอก..เธอทำตามที่ฉันพูดซะเพราะนี่คือสิ่งที่เธอสมควรทำ”

นากาซาวะเคโกะไม่พูดอะไรอีกเพียงตอบแล้วเดินจากไป การลอบสังหารของหน่วยเงาหมาป่านั้นทำให้สมาชิกทหารรับจ้างอินทรีขาวหลายคนเสียชีวิตไปเป็นจำนวนมาก ซึ่งสามารถสังหารทหารรับจ้างอินทรีขาวได้ถึง 20 คน และบางส่วนก็บาดเจ็บสาหัส นี่คือกลยุทธ์ที่ดีเพราะขั้นแรกเป็นการลอบสังหารโดยที่ศัตรูไม่ทันตั้งตัวของหน่วยเงาหมาป่าจากนั้นเมื่อศัตรูเริ่มไหวตัวทันแล้วก็เป็นหน้าที่ของทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าแทนที่รับหน้าที่ปะทะซึ่งๆ หน้า จนในตอนนี้สมาชิกทหารรับจ้างอินทรีขาวทุกคนรวมตัวกันอยู่ในห้องและกลายเป็นเต่าในโกศโดยสมบูรณ์แบบ

แคสเปอร์เจคส์และคนอื่นๆ ก็เริ่มมีความหวาดกลัวขึ้นเรื่อยๆ และที่พวกเขาบอกว่าไม่กลัวนั้นมันคือการโกหกอย่างเห็นได้ชัด เพราะตอนนี้สมาชิกทั้งหมดเหลือน้อยกว่าสิบคนและพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าฝั่งเย่เชียนมีกี่คนซึ่งพวกเขาไม่มีทางที่จะหลบหนีได้เลย

“กัปตันหนีไปเถอะ..พวกเราจะต้านมันอยู่ที่นี่เอง..พวกเราไปไหนไม่รอดแล้วแต่อย่างน้อยๆ กัปตันต้องรอดไปให้ได้” ลูกน้องคนหนึ่งพูด

“ไม่!..ฉันจะปล่อยให้พวกคุณตายได้ยังไง? ..เราจะตายด้วยกันถ้าเราต้องตาย” แคสเปอร์เจคส์พูด

“กัปตันถ้ากัปตันตายแล้วใครจะล้างแค้นให้พวกเราในอนาคตล่ะ? ..กัปตันต้องนำเรื่องนี้ไปบอกพี่น้องของเราไม่อย่างนั้นมันจะถอนรากถอนโคนพวกเราเหมือนสำนวนของจีน!..เพราะงั้นกัปตันต้องหนีไป!” ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งพูด

“ใช่แล้วกัปตัน..เราไม่รู้เลยว่าข้างนอกมีศัตรูเท่าไหร่..ถ้ากัปตันไม่หนีไปตอนนี้เราจะไม่สามารถเตือนพี่น้องของเราได้เลย..เพราะงั้นถ้ากัปตันหนีไปได้อย่างน้อยๆ ในอนาคตก็ยังมีโอกาสล้างแค้นให้พวกเรา..แต่ถ้าพวกเราทุกคนตายที่นี่บอสก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนฆ่าเรา..หรือบางทีองค์กรของเราอาจจะถูกพวกเขี้ยวหมาป่ากวาดล้างในอนาคตเหมือนที่มันทำกับพวกรัสเซียก็ได้!” ผู้ใต้บังคับบัญชาอีกคนหนึ่งพูดอย่างเห็นด้วย

“แต่…” แคสเปอร์เจคส์ลังเลเล็กน้อย ถึงยังไงพวกเขาก็เป็นเหมือนพี่น้องกันที่เกิดมาและตายไปพร้อมๆ กัน ซึ่งมันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะทิ้งพวกเขาเอาไว้และหนีไปคนเดียว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน