ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1188

ตอนที่ 1188 แค่เล่นๆ ไม่ได้จริงจัง!

………………..

ความจริงนั้นเกินความคาดหมายของเย่เชียนไปเล็กน้อยและอย่าดูถูกมาเฟียและนักเลงตามท้องถนนมากเกินไป เพราะถึงแม้ว่าความสามารถในการต่อสู้ของแต่ละคนอาจไม่เพียงพอที่จะเปรียบเทียบกับทหารมืออาชีพเหล่านี้ของกลุ่มทหารรับจ้างอินทรีขาวได้ก็ตามเพราะมดยังสามารถรุมกัดช้างจนตายได้และพวกเขาทั้งหมดก็เป็นพวกนอกกฎหมายที่ไม่กลัวความตายและโหดเหี้ยมอย่างมาก

ในตอนนี้แคสเปอร์เจคส์ไม่เป็นอะไรเพราะเขาได้รับการคุ้มครองจากพอลล์และชาลล์แต่ทั้งสองคนอยู่ในสถานการณ์ที่น่าสังเวชอย่างมากโดยมีบาดแผลตามร่างกายและแขนของชายผิวดำพอลล์ก็ห้อยลงมาเพราะกระดูกหักไปทั้งแขน ในตอนนี้ทั้งสามหายใจหอบเล็กน้อยและท่าทางก็ประหม่าอย่างมาก ณ เวลานี้พวกเขาไม่มีเจตนาที่จะสู้ต่อเลยเพราะถ้าหากไม่หนีให้เร็วที่สุดแล้วพวกเขี้ยวหมาป่ามาพวกเขาก็คงไม่รอด

“หืม..ทำไมพวกแกถึงยังไม่หนีไปอีกล่ะ” เย่เชียนแสยะยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “แคสเปอร์เจคส์แกนี่มันน่าละอายใจจริงๆ ..แกจะรีบหนีไปไหนฉันยังไม่ได้ทักทายแกเลย”

เมื่อได้ยินเสียงของเย่เชียนแล้วแคสเปอร์เจคส์ก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดและหลังจากนั้นเขาก็หันไปมองและตัวสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ เขาไม่มีวันลืมใบหน้านี้ตลอดช่วงชีวิตของเขาเพราะเขาจำได้ว่าในการประชุมร่วมขององค์กรทหารรับจ้างทั่วโลก ในตอนนั้นมีสมาชิกทหารรับจ้างระดับสูงคนหนึ่งทำผิดกฎจนถูกเย่เชียนกระชากผมแล้วฟาดลงบนโต๊ะกลางที่ประชุม ซึ่งรอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เชียนดูเป็นมิตรแต่กลับน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกซึ่งได้ทิ้งความหวาดกลัวเอาไว้ลึกๆ ในใจของเขาตั้งแต่นั้นมา

ถึงแม้จะผ่านไปหลายปีแล้วแต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนี้หัวใจของแคสเปอร์เจคส์ก็ยังคงสั่นสะท้านและหวาดกลัวโดยไม่มีเหตุผล

เมื่อเห็นแบบนั้นผู้คนขององค์กรสามมุมเมืองก็ตกตะลึงอยู่พักหนึ่งและพวกเขาก็ไม่รู้ว่าเย่เชียนเป็นใคร ไม่นานหลังจากนั้นก็มีนักเลงคนหนึ่งวิ่งเข้าไปหาเย่เชียนพร้อมกับท่อเหล็ก เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วแล้วหมุนตัวเตะนักเลงคนนั้นกระเด็นออกไปเหมือนว่าวหักกลางอากาศ “นี่แกตาบอดเหรอไง? ..ประธานโจวสั่งให้พวกแกมาช่วยฉันหรือมาเพื่อฆ่าฉันกันแน่วะ? ..ถ้าใครเข้ามาก็อย่ามาโทษว่าฉันโหดร้ายก็แล้วกัน” เย่เชียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์

เมื่อได้ยินแบบนั้นเย่เชียนก็ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “พวกคุณทำได้ดีมาก..พวกคุณทำให้พวกมันไม่สามารถหนีไปได้เพราะงั้นผมจะไปบอกประธานโจวเกี่ยวกับสิ่งที่พวกคุณทำในวันนี้” จากนั้นเย่เชียนก็ไม่สนใจพวกเขาอีกแล้วหันไปมองแคสเปอร์เจคส์แล้วพูดว่า “อะไรกัน..นี่แกจะหนีหัวซุกหัวซุนไปแบบนี้น่ะเหรอ? ..ฉันบอกแล้วไงว่าพวกแกหนีไปไม่ได้หรอก”

แคสเปอร์เจคส์ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยายามทำอารมณ์ให้สงบแล้วพูดว่า “คุณเย่..คุณรู้ผลที่ตามมาจากการทำแบบนี้หรือเปล่า? ..ถ้าผมตายที่นี่ในวันนี้ล่ะก็องค์กรทหารรับจ้างอินทรีขาวทั้งกองร้อยจะไม่มีวันปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน..ต่อให้เขี้ยวหมาป่าของคุณจะมีกำลังรบมากแค่ไหนแต่อินทรีขาวของเราก็ไม่ใช่พวกนักเลงหัวไม้โง่ๆ หรอกนะ..เชื่อเถอะมันไม่ดีสำหรับทั้งสองฝ่ายเลย..คราวนี้ผมยอมรับว่าผมได้ละเมิดกฎของคุณเพราะงั้นเราจะขอโทษและถอนกำลังออกจากไต้หวันทันที”

เมื่อได้ยินแบบนั้นปากของเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะร่างรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมาและพูดว่า “แคสเปอร์เจคส์นี่แกล้อเล่นหรือเปล่า? ..แกจะให้ฉันปล่อยแกไปแบบนี้น่ะเหรอ? ..ถ้างั้นมันจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันในอนาคตล่ะ..ทั่วทั้งโลกจะมองฉันยังไง..อีกอย่างแกคิดว่าพี่ชายของแกจะมีโอกาสรู้ว่าฉันเป็นคนฆ่าแกงั้นเหรอ?”

ใบหน้าของแคสเปอร์เจคส์ก็เปลี่ยนไปทันทีเพราะเขายอมจำนนแล้วแต่เย่เชียนกลับยังกดดันเขามากกว่าเดิมเรื่อยๆ และดูเหมือนว่าเย่เชียนจะไม่ยอมปล่อยเขาไปในวันนี้อย่างแน่นอน “โลกนี้มันไม่มีกำแพงใดๆ ปิดกั้นความเป็นจริงได้..แกคิดว่าแกสามารถซ่อนเรื่องใหญ่แบบนี้ไปจากพี่ชายของฉันได้งั้นเหรอ?” แคสเปอร์เจคส์พูด

เย่เชียนก็ยักไหล่แล้วพูดว่า “หึ..เมื่อกี้นี้แกยังพูดดีอยู่เลย..บอกตามตรงฉันไม่ได้คิดที่จะซ่อนเรื่องนี้จากคริสพาร์คเกอร์สักหน่อย..ไม่ใช่แค่ฉันจะไม่ซ่อนมันจากโลกใบนี้แต่ฉันจะเผยแพร่มันออกไปทั่วทั้งโลกด้วยเพื่อให้องค์กรทหารรับจ้างอื่นๆ ได้เห็นว่าถ้าใครกล้าละเมิดกฎของฉันมันจะมีจุดจบยังไง!..ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาถึงแม้ว่าฉันจะเปลี่ยนเป้าหมายการทำงานของฉันไปแต่ตำแหน่งของฉันในโลกทหารรับจ้างก็ไม่ได้สั่นคลอนและไม่มีใครสามารถมาเย้ยหยันฉันได้!..พวกแกไม่เห็นองค์กรทหารรับจ้างจิ้งจอกหิมะงั้นเหรอ? ..ไม่ว่าจะองค์กรหรือกองทัพไหนๆ ฉันก็จะถล่มพวกมัน!..เพราะงั้นถ้าพี่ชายของแกอยากสู้กับฉันจริงๆล่ะก็ฉันยินดีที่จะถล่มพี่ของแกให้รอบเป็นหน้ากองทุกเมื่อ!..เฮ้อ..ฉันเหงาและเบื่อมานานแล้วเพราะมันไม่มีคู่ต่อสู้เลย..เพราะงั้นถ้ามีคู่ต่อสู้อย่างพวกแกก็ถือว่าสนุกดี!”

แคสเปอร์เจคส์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และตอนนี้เขาก็เข้าใจดีแล้วว่าไม่ว่าเขาจะพูดอะไรในวันนี้และไม่ว่าเขาจะยอมก้มหัวหรือพูดสุภาพและดีแค่ไหนกับเย่เชียนก็ตามถึงยังไงเย่เชียนก็จะไม่มีวันปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน ดังนั้นในกรณีนี้เขาควรจะยืดหยัดให้ถึงที่สุด “ถ้างั้นฉันจะพูดอะไรได้อีกล่ะ..มาเถอะ..ฉันแคสเปอร์เจคส์ไม่กลัวแกหรอก..เข้ามา!” แคสเปอร์เจคส์พูดอย่างเกรี้ยวกราด

เย่เชียนขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันจะให้โอกาสแกก็แล้วกัน..ตราบใดที่แกสามารถรอดจากการโจมตีของฉันได้ถึงสิบครั้งฉันจะปล่อยพวกแกไป..และในอนาคตไม่ว่าพวกแกจะทำอะไรฉันก็จะไม่เข้าไปแทรกแซง..เอาไงแกตกลงมั้ย..แกกล้าพอหรือเปล่า?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน