ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1189

ตอนที่ 1189 เชือดไก่ให้ลิงทั้งโลกดู

………………..

ยิ่งเขาต่อสู้มากเท่าไหร่แคสเปอร์เจคส์ก็ยิ่งรู้สึกผิดหวังมากเท่านั้นเพราะการโจมตีของเขาอย่างสุดกำลังยังไม่สามารถแม้แต่จะแตะต้องตัวของเย่เชียนได้ หากเป็นแบบนี้ต่อไปเขาจะมีพลังอยู่ดีอีกนานแค่ไหน? เมื่อถึงตอนนั้นเขากลัวว่าเย่เชียนจะต้องเริ่มโจมตีเขาอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามแคสเปอร์เจคส์ก็ไม่มีทางอื่นเพราะถ้าเขาหยุดตอนนี้มันก็จะเปิดช่องว่างให้กับเย่เชียนและเย่เชียนก็จะฉวยโอกาสอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงต้องกัดฟันและทำต่อไปเรื่อยๆ

ตอนนี้เขาทำได้เพียงหวังว่าด้วยการโจมตีเต็มกำลังของเขาจะสามารถทำให้เย่เชียนบาดเจ็บได้ไม่มากก็น้อยและทำให้เย่เชียนเริ่มโจมตีเขาและเขาจะต้องอยู่ทนให้ได้ถึงสิบครั้ง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่คาดหวังให้เย่เชียนทำตามคำพูดแต่เขาก็คิดวิธีอื่นนอกเหนือจากนี้ไม่ได้แล้วจริงๆ

การโจมตีของแคสเปอร์เจคส์ครั้งนี้เป็นครั้งที่เก้าและทุกๆ ครั้งที่เขาโจมตีเขาใช้พละกำลังทั้งหมดของเขาซึ่งทำให้ร่างกายอ่อนแออย่างลงมากแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น ซึ่งเมื่อเขาเห็นเย่เชียนหลบหมัดที่เก้าของเขาแล้วเขาก็หมุนตัวแล้วต่อยเย่เชียนด้วยแรงทั้งหมดของเขาอีกครั้ง

ทุกคนต่างพากันเหงื่อออกเพราะการโจมตีของแคสเปอร์เจคส์เป็นครั้งที่เก้าแล้วแต่เย่เชียนยังหลบหลีกอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าและไม่ได้ต่อสู้กับแคสเปอร์เจคส์เลยแล้วแบบนั้นเย่เชียนจะชนะได้อย่างไร แต่ยกเว้นเฉินโม่แล้วที่รู้จักเย่เชียนดีเพราะทุกคนในตอนนี้คิดว่าเย่เชียนถอดใจไปแล้ว

อันที่จริงในการดวลระหว่างยอดฝีมือนั้นผลลัพธ์มักจะตัดสินได้ในทันทีและการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวสามารถตัดสินความสำเร็จหรือความล้มเหลวได้เลย ดังนั้นในการแข่งขันระหว่างปรมาจารย์แล้วสมาธิล้วนกำหนดทุกอย่างและใครมีสมาธิที่ดีกว่าก็จะเป็นผู้ได้เปรียบ เพราะไม่เพียงแค่ต้องโจมตีเท่านั้นแต่ต้องมองสถานการณ์โดยรวมให้ออก ดังนั้นการถอยและหลบหลีกของเย่เชียนเป็นเพียงเพื่อลดขวัญกำลังใจของแคสเปอร์เจคส์และลดกำลังให้เหลือน้อยที่สุด เนื่องจากการโจมตีของแคสเปอร์เจคส์ไม่ได้ราบรื่นนักจึงทำให้แคสเปอร์เจคส์ไม่มีใจที่จะสู้ต่อและนี่ก็เป็นโอกาสที่ดีที่สุด

เมื่อเห็นการชกจากแคสเปอร์เจคส์แล้วเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างชั่วร้ายและเขาก็เอนตัวเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของแคสเปอร์เจคส์ จากนั้นเย่เชียนก็หมุนตัวแล้วใช้ฟ่ามือสับเข้าไปที่คอของแคสเปอร์เจคส์ทันที ซึ่งแรงนั้นไม่ได้แรงมากนักแต่ก็ไปกระทบจุดที่สำคัญที่สุดของหลอดลมทันที จากนั้นแคสเปอร์เจคส์ก็ล้มลงกับพื้นทันที

เมื่อเห็นแบบนั้นสมาชิกองค์กรสามมุมเมืองก็โล่งใจอย่างมากเพราะพวกเขาได้รับคำสั่งจากโจวเจิ้งผิงโดยไม่ว่าจะทำยังไงพวกเขาก็ต้องฆ่าพวกทหารรับจ้างอินทรีขาวให้ได้ ซึ่งนี่ไม่ใช่แค่ช่วยเหลือเย่เชียนแต่เป็นการแสดงความแข็งแกร่งและความจริงใจของพวกเขาอีกด้วย ในตอนแรกพวกเขาเป็นกังวลอย่างมากเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับทหารรับจ้างอินทรีขาวได้หรือเปล่าและเมื่อเห็นการล่าถอยอย่างต่อเนื่องของเย่เชียนพวกเขาก็แอบคิดว่าถ้าหากเย่เชียนสู้แคสเปอร์เจคส์ไม่ได้ล่ะก็พวกเขาจะต้องเป็นรายต่อไปอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามเมื่อเห็นสถานการณ์ในปัจจุบันแล้วในที่สุดเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างมาก

เมื่อเห็นแคสเปอร์เจคส์ล้มลงแล้วพอลล์กับชาลล์ก็รีบวิ่งไปหาเขาและหยุดอยู่ตรงหน้าเย่เชียนราวกับเป็นผู้พิทักษ์ของแคสเปอร์เจคส์ เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “อะไรกัน..พวกแกจะไม่ทำตามการเดิมพันงั้นเหรอ?”

“เย่เชียนตราบใดที่เรายังอยู่ที่นี่เราจะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายกัปตันจนกว่าพวกเราจะตายซะก่อน!” ชาลล์พูดอย่างเกรี้ยวกราด

เย่เชียนพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันก็เคารพในความภักดีของพวกแกแต่ถ้าไม่ใช่เพราะความแตกต่างในสถานะของเราล่ะก็ฉันยินดีที่จะเป็นมิตรด้วย..แต่พวกแกก็ต้องยอมรับผลที่ตามมาด้วย..โทษทีนะ” เมื่อเสียงนั้นจบลงใบหน้าของเย่เชียนก็เปลี่ยนไปและร่างกายของเย่เชียนก็พุ่งออกไปราวกับธนูจากคันศร โดยไม่ทันได้ตั้งตัวพวกเขาทั้งสองก็ถูกเย่เชียนโจมตีพร้อมๆ กันจนร่างทั้งสองกระเด็นออกไปแล้วล้มลงกับพื้นอย่างแรงและกระอักเลือดออกมาเต็มปาก “ว้าว” เมื่อตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งหัวหน้ากลุ่มองค์กรสามมุมเมืองก็รีบชำเลืองมองลูกน้องของเขาและพวกเขาก็รีบวิ่งเข้าไปเพื่อซ้ำพอลล์กับชาลล์ให้ตาย

เย่เชียนอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากัน จากนั้นความโกรธพุ่งออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจและสูดลมหายใจอย่างเย็นชา จากนั้นก็หันไปมองหัวหน้ากลุ่มคนนั้นแล้วพูดว่า “ใครสั่งให้ทำแบบนั้น?”

เมื่อเห็นดวงตาของเย่เชียนที่เย็นชาราวกับคุกน้ำแข็งใต้ดินแล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านและเขาก็กลัวจนพูดอะไรไม่ออก เขาอยู่ในวงการมาเฟียมานานมากแล้วและได้เห็นฉากการตายมามากมายและถึงแม้ว่าเขาจะถูกไล่ล่าจากคนหลายสิบคนเขาก็ไม่เคยกลัวแต่ตอนนี้มันเป็นความรู้สึกที่หวาดกลัวไม่มีเหตุผล “เพลี้ยะ!” เย่เชียนพุ่งเข้าไปตบหน้าขาแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่าคิดว่าแกเป็นสมาชิกขององค์กรสามมุมเมืองแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรแก..แกเชื่อมั้ยว่าต่อให้ฉันฆ่าพวกแกตรงนี้แต่ประธานโจวก็ไม่ว่าอะไรฉันอยู่ดี”

“ครับ..ผมขอโทษครับ..ผม..ผม..” หัวหน้ากลุ่มลังเลแต่ไม่รู้จะพูดอะไร

เย่เชียนไม่พูดอะไรอีกเพราะเรื่องนี้ได้เกิดขึ้นแล้วและเขาจะทำอะไรได้ เขาจะฆ่าคนพวกนี้จริงๆ เหรอ? แน่นอนว่าไม่เพราะคนพวกนี้ไม่ผิดอะไรและถึงแม้ว่าพวกเขาไม่ฆ่าสมาชิกทหารรับจ้างอินทรีขาวก็ตามแต่ถึงยังไงเย่เชียนก็จะลงมือเอง เพียงแต่เย่เชียนต้องการให้พวกเขาเข้าใจสิ่งหนึ่งและนั่นคือพวกเขาไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจด้วยตนเอง

จากนั้นเย่เชียนก็หันไปมองที่เฉินโม่แล้วพูดว่า “เป็นไงบ้าง..นายถ่ายได้ชัดหรือเปล่า?”

“ชัดครับ..ทุกอย่างออกมาชัดเจนมากครับบอส” เฉินโม่พูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน