ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1209

ตอนที่ 1209 ความอ่อนโยนของมนุษย์

………………..

ผู้หญิงมักมีความรู้สึกกระตือรือร้นโดยกำเนิดในสิ่งต่างๆ และหัวใจของผู้หญิงก็เป็นเหมือนเข็มฉีดยาและผู้ชายก็ไม่รู้จักผู้หญิงมากพอและถึงแม้จะเป็นเรื่องยากสำหรับผู้หญิงที่จะมีชีวิตที่ต้องต่อสู้ดินรนผ่านความตายนับไม่ถ้วนเหมือนผู้ชายก็ตามแต่ผู้หญิงมักจะมองผู้หญิงด้วยกันเองและเข้าใจได้อย่างแม่นยำโดยเฉพาะอย่างยิ่งในแง่ของอารมณ์และความรู้สึก ซึ่งผู้หญิงสามารถตรวจจับภัยคุกคามต่อตัวเองได้ง่าย

ซูเหว่ยก็เป็นผู้หญิงที่มีจิตใจดีดังนั้นเธอจะไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของเหลียงหยานที่มีต่อเย่เชียนได้อย่างไรและถ้าเธอไม่สามารถสังเกตเห็นความแตกต่างในสายตาของเหลียงหยานเมื่อมองไปที่เย่เชียนได้ล่ะก็เธอคงจะล้มเหลวในฐานะผู้หญิง ถึงแม้ว่าเธอจะมีความอิจฉาริษยาอยู่ในใจแต่ซูเหว่ยและเหลียงหยานก็เข้ากันได้ดีในช่วงเวลาสั้นๆ

“อะไรนะ?” เหลียงหยานถามอย่างสงสัย

“ก็ตามนั้นแหละ” ซูเหว่ยทำท่าทางขณะพูดโดยมือซ้ายใช้นิ้วชีกับนิ้วโป้ทำเป็นวงกลมแล้วใช้นิ้วกลางของมือขวาสอดเข้าไปในวงกลมนั้นแล้วชักนิ้วเข้าออกและความหมายก็ชัดเจนอย่างมาก

เหลียงหยานถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งและหน้าแดงขึ้นทันที จากนั้นเธอก็มองซูเหว่ยด้วยความประหลาดใจแล้วพูดว่า “น้องซูทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ?”

“ทำไมล่ะพวกเราล้วนเป็นผู้หญิงและไม่มีคนนอกสักหน่อย..เพราะงั้นมันไม่สำคัญหรอกว่าจะเหมาะสมคุยเรื่องนี้กันหรือเปล่า” ซูเหว่ยพูดต่อ “ตอบมาเถอะพี่หยานเคยทำแบบนั้นกับเย่เชียนหรือเปล่า?”

เหลียงหยานส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า “ไม่!..อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลยเรายังไม่เคยแม้แต่จะจับมือกันเพราะงั้นเราจะไปทำเรื่องแบบนั้นกันได้ยังไง..ปกติพวกเราต่างก็มีงานที่ยุ่งวุ่นวายกันอยู่แล้วและไม่เคยถามเรื่องของกันและกันเลย”

ซูเหว่ยกลอกตาไปมาและพูดว่า “แล้วพวกคุณมีความสัมพันธ์แบบไหนกัน..ไม่ใช่ว่าเขามีปัญหาแต่เป็นเพราะพี่มีปัญหาเอง..เพราะงั้นสิ่งนี้ก็พิสูจน์ได้ว่าการคาดเดาของฉันถูกต้องเพราะความจริงแล้วพี่แอบรักเย่เชียนจริงๆ ใช่มั้ยล่ะ? ..ถึงแม้ว่าพี่อาจจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับความจริงก็ตามแต่พี่ก็น่าจะรู้ดีว่าการที่คนรักของเราไปสัมผัสกับคนอื่นมันเป็นสิ่งที่สกปรกมากเพราะงั้นแม้จะจับมือกันก็ไม่ถูกต้องอยู่ดี..เพราะงั้นถ้าพี่ยังเป็นแบบนี้ต่อไปมันก็จะไม่ดีสำหรับเขาคนนั้นหรือพี่เลย..แบบนี้พี่ต้องรีบปล่อยมือให้เร็วที่สุดซึ่งจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับทั้งสองฝ่าย

จากนั้นซูเหว่ยหัวเราะและขยับเข้าไปใกล้ๆ เหลียงหยานแล้วพูดกระซิบว่า “ฉันจะบอกความลับอะไรให้”

เหลียงหยานแน่นิ่งไปครู่หนึ่งและเธอก็แปลกใจเล็กน้อยกับการกระทำที่ลึกลับของซูเหว่ยและมองซูเหว่ยด้วยความประหลาดใจและถามว่า “ความลับอะไร?”

“พี่ต้องตอบฉันก่อนว่าพี่คิดว่าเย่เชียนเป็นคนแบบไหน..เขาโหดเหี้ยมหรือเขาอบอุ่น?” ซูเหว่ยถาม “เขาใจร้ายหรืออ่อนโยน?”

เหลียงหยานตกตะลึงอย่างมากและไม่รู้ว่าซูเหว่ยกำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่ ดังนั้นเธอจึงตอบไปว่า “ฉันเจอเย่เชียนแค่ไม่กี่ครั้งเองและถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้จักเขาอย่างเต็มที่แต่ฉันก็ยังเข้าใจอยู่บ้าง..เขาเป็นคนสองหน้าและมักจะปฏิบัติต่อคนรักของเขาอย่างอ่อนโยนและเต็มใจที่จะให้ทุกอย่างเพื่อพวกเธอ..แต่เมื่อเขาปฏิบัติต่อศัตรูเขาจะโหดเหี้ยมและกลายเป็นฆาตกรเลือดเย็น..แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันจำได้อย่างชัดเจนเสมอว่าตอนที่เครือน่านฟ้ากรุ๊ปเพิ่งเริ่มก่อตั้งขึ้นพี่หลันได้ทำงานล่วงเวลาทุกวันและอยู่กับบริษัททั้งคืนเพื่องาน..ซึ่งพี่เย่ก็มักจะตำหนิพี่หลันเสมอที่ทำงานหนักเกินไปแต่ถึงอย่างนั้นพี่เย่ก็ทำข้าวต้มให้พี่หลันที่บริษัททุกเช้า..และเขายังไปเรียนการนวดจากปรมาจารย์หมอนวดบางคนเพื่อหวังจะบรรเทาอาการปวดเมื่อยของพวกพี่สาวให้..เพราะงั้นผู้ชายแบบนี้จึงหาได้ยากและเขาก็เป็นคนดี”

ซูเหว่ยฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “แต่พี่ไม่จำเป็นต้องคิดไปถึงจุดนั้นหรอก..อย่ามองเขาราวกับว่าเขาเป็นคนไร้มนุษยธรรมอยู่เสมอสิ..เขาเป็นคนใจอ่อนมาก..เขาไม่ได้บอกพี่เกี่ยวกับวัยเด็กของเขาเหรอ? ..ฉันคิดว่ามันเป็นเพราะเขามีอดีตแบบนั้นที่ทำให้เขารู้สึกขอบคุณทุกคนที่ปฏิบัติต่อเขาอย่างดี..บางทีพี่ปฏิบัติต่อเขาอย่างดีและเขาก็รู้สึกขอบคุณมาเสมอแต่เขาไม่รู้ว่าจะตอบแทนพี่ยังไง..ซึ่งนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงมีแฟนเยอะขนาดนี้เพราะเขาไม่อยากทำร้ายพวกเธอและอยากจะปกป้องพวกเธออย่างสุดหัวใจเพราะงั้นพี่หยานฉันคิดว่าพี่ก็สามารถประสบความสำเร็จได้เหมือนกัน..บางครั้งชีวิตก็เป็นแบบนี้แหละเพราะถ้าพลาดแล้วอาจจะหามันไม่เจออีกเลย..เพราะงั้นเมื่อพี่ได้พบมันพี่ก็ควรคว้ามันเอาไว้ซะ!”

หลังจากหยุดไปชั่วขณะซูเหว่ยก็พูดต่อว่า “พรุ่งนี้ฉันจะไปทำงานที่บริษัทแล้วและฉันก็จะกลับบ้านของฉันและใช้ชีวิตตามปกติของฉัน..เพราะงั้นที่เหลือมันก็เป็นเรื่องของพี่แล้วฉันไม่อยากให้พี่เสียใจในภายหลัง..บางครั้งตราบใดที่พี่ต่อสู้เพื่อมันแล้วต่อให้ผลลัพธ์จะเป็นแบบไหนมันก็ไม่สำคัญอีกต่อไป”

เหลียงหยานอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงไปชั่วขณะและเธอก็รู้สึกประหลาดใจไปกับคำพูดที่น่าตกใจของซูเหว่ย จากนั้นเธอก็จ้องไปที่ซูเหว่ยอย่างว่างเปล่าและไม่สามารถพูดได้ไปสักพักหนึ่งเพราะเธอไม่รู้ว่าซูเหว่ยกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เมื่อเห็นแบบนั้นซูเหว่ยก็ยิ้มเล็กน้อยและไม่พูดอะไรอีกจากนั้นก็ก้มหน้ากินอาหารอย่างเงียบๆ ต่อ

โดยธรรมชาติแล้วเย่เชียนไม่รู้ว่าสาวสองที่ชั้นล่างกำลังคุยกันเรื่องแบบนี้อยู่เพราะเมื่อเขาไปถึงประตูห้องเย่เชียนก็หยุดแต่นากาซาวะเคโกะข้างหลังดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างและไม่ได้สังเกตว่าเย่เชียนหยุดดังนั้นเธอจึงเดินไปชนหลังของเย่เชียนและจมูกของเธอก็ชนเข้ากับหลังของเย่เชียนอย่างแรงจนน้ำตาของเธอเล็ดออกมา จากนั้นนากาซาวะเคโกะก็ละทิ้งความเจ็บปวดไปทันทีและรีบพูดว่า “ฉันขอโทษค่ะนายท่าน!..ฉันไม่ระวังเอง!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน