ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1220

1220 /1358

ตอนที่ 1220 ปัญหาเล็กๆน้อยๆ

………………..

ตอนนี้เหลือเวลาไม่มากนักดังนั้นนากาซาวะเคโกะจึงต้องทำความรู้จักกับตัวตนใหม่นี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เย่เชียนไม่ได้ดูอย่างละเอียดเพราะเขาเชื่อว่าแจ็คทำได้ดีและสิ่งเหล่านี้ก็เป็นพื้นฐานอยู่แล้วและไม่จำเป็นจะต้องกังวลเพราะแจ็คเป็นนักวางกลยุทธ์ขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าที่เก่งที่สุดและถึงแม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะยุ่งยากแต่ก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาสำหรับแจ็คเลย

เมื่อเดินไปรอบๆ ข้างนอกสักพักเย่เชียนก็เห็นว่าท้องฟ้ามิดแล้วดังนั้นเย่เชียนจึงโบกแท็กซี่กลับไปที่บ้าน ก่อนหน้านี้เย่เชียนเพียงแค่เดินเล่นไปรอบๆ เรื่อยๆ และจัดระเบียบความคิดของเขาใหม่เพราะไต้หวันเป็นสถานที่ที่ดีและการพัฒนาทางเศรษฐกิจก็ค่อนข้างดี ดังนั้นถึงแม้ว่านี่จะเป็นเพียงเกาะเล็กๆ แต่สำหรับเย่เชียนแล้วมันเป็นสถานที่ที่ควรค่าแก่การฝึกความแข็งแกร่งอย่างมากเพราะถ้าหากเย่เชียนชนะศึกในไต้หวันได้สำเร็จเย่เชียนก็จะสามารถเผชิญหน้ากับประเทศต่างๆ ได้และมันอาจจะเหนือกว่าประเทศญี่ปุ่นด้วยและด้วยความแข็งแกร่งของไต้หวันนั้นจะทำให้อิทธิพลและพลังของเย่เชียนพุ่งสูงขึ้นอย่างมาก

เมื่อเห็นเย่เชียนกลับมาเหลียงหยานผู้ซึ่งกระสับกระส่ายอยู่ตลอดเวลาก็ลุกขึ้นทันทีและรีบเดินไปหาเย่เชียน ถึงแม้ว่าในร้านกาแฟเธอจะเห็นเย่เชียนกับหลงซือยุติความขัดแย้งและนั่งคุยกันแล้วแต่เธอก็รู้สึกกังวลอย่างมากแต่ตอนนี้เย่เชียนกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วในที่สุดเธอก็โล่งใจ “พี่เย่ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?” เหลียงหยานถามด้วยความเป็นห่วง

ไม่ไกลจากตรงนั้นนักซูเหว่ยซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารและกำลังมองดูจานที่เต็มไปด้วยอาหารและน้ำลายของเธอก็ไหลลงมา แต่เมื่อเห็นฉากเหล่านี้มุมปากของซูเหว่ยก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาเพราะดูเหมือนว่าเหลียงหยานจะฟังคำพูดของเธอจริงๆ และเริ่มดำเนินทีละขั้นตอนไปเรื่อยๆ

เย่เชียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วยิ้มอย่างละอายใจและพูดว่า “มันจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันได้ล่ะ? ..อย่าเป็นแบบนี้สิเพราะถ้าเธออ่อนแอแบบนี้ฉันจะไม่ชินเอานะ” จากนั้นเย่เชียนก็เหลือบมองไปที่ซูเหว่ยแล้วพูดว่า “เธอก็อยู่ที่นี่ด้วยงั้นเหรอ?”

เหลียงหยานมองเย่เชียนด้วยหางตาแล้วพูดว่า “ไปกินข้าวกันเถอะ..ตอนนี้น้องซูเหว่ยหิวจะแย่อยู่แล้วเธอรอพี่เย่ตั้งนานน่ะ!” เหลียงหยานพูด

เหลียงหยานก็ตกตะลึงและไม่เข้าใจว่าเย่เชียนหมายถึงอะไรและมองเย่เชียนด้วยความประหลาดใจแต่เย่เชียนไม่ได้พูดอะไรอีกและก้มหน้ากินอาหารทันที “ธุรกิจที่บริษัทเป็นยังไงบ้าง..เธอหยุดไปสองสามวันมันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” เย่เชียนถามและขณะพูดเขาก็ไม่เงยหน้าขึ้นแต่ความหมายชัดเจนก็คือถามซูเหว่ย

“ไม่มีปัญหาอะไรเพราะลูกน้องจัดการกันอย่างเรียบร้อยตอนที่ฉันไม่อยู่..ถึงแม้ว่าฉันจะไม่อยู่แล้วก็ตามแต่กิจการของบริษัทก็จะได้รับการดูแลเป็นอย่างดี” ซูเหว่ยพูด อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าจะมีความหมายที่แปลกๆ อยู่ในคำพูดราวกับว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

เย่เชียนเหลือบมองเล็กน้อยจากหางตาและเห็นสีหน้าของซูเหว่ยที่ดูเปลี่ยนไป จากนั้นเย่เชียนก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ซูเหว่ยผงะเล็กน้อยแล้วรีบฝืนยิ้มทันทีและพูดว่า “อ๋อไม่มีอะไร” อย่างไรก็ตามคำตอบนี้ดูคลุมเครืออย่างมาก

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “เราไม่ใช่คนนอกเพราะงั้นถ้าเธอมีอะไรก็บอกพวกเรามาเถอะ..เธอไม่จำเป็นต้องเก็บมันเอาไว้ในใจคนเดียวเสมอไป..บอกมาสิเผื่อพวกเราจะช่วยได้”

“ใช่น้องซู..ฉันเองก็คิดอยู่ว่าเธอต้องมีอะไรในใจอย่างแน่นอน..ว่าแต่มันแย่มากหรือเปล่า?” เหลียงหยานพูดเสริมเย่เชียน “เราเป็นพี่น้องกันใช่ไหมเพราะงั้นเธอพูดมาเถอะเดี๋ยวฉันจะช่วยเอง..หลายสมองก็ดีกว่าสมองเดียวนะและบางทีเราอาจจะคิดหาทางออกได้ใช่มั้ยล่ะ?”

ซูเหว่ยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “จริงๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกเพราะเมื่อเร็วๆ นี้บริษัทได้ทำธุรกิจใหม่และการลงทุนแรงเริ่มจะต้องใช้ทุนประมาณ 50 ล้านหยวนแต่เงินทุนหมุนเวียนของบริษัทเราไม่เพียงพอและฉันก็เครียดนิดหน่อยเกี่ยวกับเรื่องนี้..ฉันไปที่ธนาคารเพื่อขอสินเชื่อเงินกู้แต่ก็ทำไม่ได้และฉันไม่รู้ว่าทำไมเพราะโดยปกติแล้วเงินทุนกู้ยืมมันทำได้ง่ายๆ แต่คราวนี้ประธานของธนาคารดูเหมือนจะไม่เต็มใจให้กู้ยืมเลย”

เย่เชียนขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “โถ่..เธอจะเครียดไปทำไมนี่มันก็แค่ 50 ล้านหยวนเอง..ถ้างั้นเธอก็บอกหมายเลขบัญชีธนาคารมาเดี๋ยวฉันจะโอนเข้าบัญชีของเธอให้..เงินที่ฉันฝากเอาไว้กับธนาคารสวิสนั้นมีมูลค่ามหาศาลและนับไม่ถ้วนและดอกเบี้ยรายปีก็ไม่ใช่น้อยๆ เลยเพราะงั้นเงิน 50 ล้านหยวนจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉัน”

“ไม่!..ฉันไม่ต้องการเงินของนาย” ซูเหว่ยพูดอย่างหนักแน่น “ฉันต้องการเอาชนะความยากลำบากนี้ด้วยตัวเองและฉันก็ไม่สามารถให้นายแบกรับภาระและแก้ปัญหาให้ฉันตลอดเวลาเมื่อฉันมีปัญหา..ฉันต้องการเป็นคนที่ช่วยนายได้ไม่ใช่ให้นายช่วยไปตลอด!”

เย่เชียนตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “เราเป็นครอบครัวเดียวกันเพราะงั้นเงินของฉันก็เหมือนเงินของเธอและเธอก็สามารถเอาไปได้ถ้าต้องการ..ในอนาคตถ้าฉันไม่มีเงินแล้วเธอจะดูแลฉันมั้ยล่ะ? ..แน่นอนว่าเธอต้องดูแลฉันอยู่แล้วเพราะงั้นอย่าไปคิดอะไรให้มากมายเลย”