ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1230

ตอนที่ 1230 การเปลี่ยนแปลงของเด็กสาว

………………..

เมื่อออกจากบาร์เย่เชียนก็พาฟู่ฉวยขึ้นแท็กซี่แล้วไปโรงพยาบาล ซึ่งไม่มีรอยแผลใดๆ บนใบหน้าของเธอแต่เนื่องจากเธอหมดสติ เธอต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสภายในอย่างแน่นอนและเธอก็เป็นแค่นักศึกษาสาวที่อ่อนแอและเธอจะทนต่อการทุบตีและทำร้ายเหล่านั้นได้อย่างไร

อาการบาดเจ็บไม่รุนแรงมากนักและหลังจากที่หมอได้ตรวจอาการของเธอแล้วเขาก็ใช้ฉีดยาให้เธอจากนั้นก็สั่งยาและบอกให้เธอพักผ่อนให้มากๆ และไม่นานเธอก็จะหายดี “หมอบอกว่าอาการบาดเจ็บไม่ร้ายแรงและเธอแค่พักผ่อนให้เยอะๆ ก็พอ” เย่เชียนมองฟู่ฉวนแล้วพูดว่า “เธอเป็นลูกสาวของฟู่อันหรือเปล่า?”

ฟู่ฉวนก็มองเย่เชียนด้วยความประหลาดใจและถามว่า “คุณเป็นใครแล้วทำไมคุณถึงช่วยฉันล่ะ?”

เย่เชียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “พ่อของเธอฟู่อันน่ะเขาทำงานกับฉันและโจวหยวนเองก็เป็นลูกน้องของฉันแต่เมื่อเร็วๆ นี้เขาหักหลันและทรยศฉันและทำเรื่องเลวร้ายที่นี่..พ่อของเธอคือคนที่ฉันส่งไปคอยตรวจสอบโจวหยวนเพื่อให้เขาทำงานได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแต่ฉันไม่คิดว่าโจวหยวนจะฆ่าพ่อของเธอเพราะงั้นฉันเองก็มีส่วนรับผิดชอบในเรื่องนี้ด้วย..ตอนนี้พ่อของเธอตายไปแล้วเพราะงั้นฉันจึงไม่สามารถปล่อยให้ลูกสาวของเขาเป็นอันตรายได้เด็ดขาด” หลังจากหยุดไปสักพักเย่เชียนก็พูดต่อ “เธอน่ะ..เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะไปเป็นคู่ต่อสู้ของโจวหยวนได้ยังไง? ..ถ้าเธอไปแก้แค้นเขานั่นก็เหมือนกับการฆ่าตัวตายไม่ใช่เหรอ? ..ถ้าวันนี้ฉันไม่อยู่ที่นั่นเธอรู้หรือเปล่าว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง?”

“ฉันไม่กลัวหรอก” ฟู่ฉวนพูด “โจวหยวนฆ่าพ่อของฉันเพราะงั้นฉันจะปล่อยเขาไปได้ยังไง? ..ถ้าฉันไม่ล้างแค้นให้พ่อฉันจะไม่สบายใจไปตลอดชีวิตอย่างแน่นอน” หลังจากหยุดชั่วขณะฟู่ฉวนก็มองไปที่เย่เชียนด้วยความไม่พอใจในสายตาของเธอและพูดว่า “มันเป็นเพราะคุณ..ตอนแรกพ่อของฉันและฉันก็มีชีวิตที่ดีแล้วทำไมคุณถึงให้เขาไปทำเรื่องแบบนั้น? ..ไม่อย่างนั้นพ่อของฉันก็คงจะไม่ต้องตายหรอก”

“ฉันรู้ว่าฉันมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบและหลีกเลี่ยงไม่ได้แต่เนื่องจากฉันมาที่นี่ฉันก็คาดเอาไว้แล้วว่าเธอจะต้องเกลียดฉันและฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดเพราะฉันเป็นหนี้พ่อของเธอจริงๆ ..แต่เธอไม่ต้องห่วงนะเพราะฉันจะล้างแค้นให้กับการตายของฟู่อันเองและเธอก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับชีวิตของเธอในอนาคตเพราะฉันจะช่วยเธอและชดใช้ทุกอย่างทั้งค่าเลี้ยงดูและค่าใช้จ่ายทั้งหมด..เพราะงั้นเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกแล้ว..เธอกลับไปอ่านหนังสือและตั้งใจเรียนและมีชีวิตที่ดีในอนาคตเถอะ” เย่เชียนพูด

“ไม่ฉันจะล้างแค้นด้วยตัวเองฉันไม่ต้องการความเหลือช่วยจากคุณ!” ฟู่ฉวนพูดอย่างดื้อรั้น

“เธอจะล้างแค้นด้วยตัวเองเหรอ? ..เธอจะแก้แค้นยังไง? ..เอาชนะพวกนั้นได้งั้นเหรอ? ..คนพวกนั้นมันเป็นพวกนอกกฎหมายที่ฆ่าโดยไม่สนใจอะไร..เธอจะทำอะไรได้..เธอจะตะโกนใส่พวกมันให้พวกมันกลัวเหรอ?” เย่เชียนพูด

เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เชียนแล้วฟู่ฉวนก็ร้องไห้ออกมาและแน่นอนว่าเธอรู้ว่าเย่เชียนกำลังพูดความจริงเพราะตัวเธอเองไม่มีความสามารถในการเผชิญหน้ากับคนเหล่านั้นเลย เมื่อเห็นฟู่ฉวนเป็นแบบนี้เย่เชียนก็ถอนหายใจและพูดว่า “คราวนี้ฉันมาที่นี่เพื่อฆ่าโจวหยวนอยู่แล้วเพราะงั้นเธอไม่ต้องกังวลไปหรอก..ฉันรับปากเลยว่าโจวหยวนจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสามวัน..ฉันขอโทษสำหรับเรื่องพ่อของเธอจริงๆ”

“ไม่!..ฉันต้องการแก้แค้น..ฉันต้องการฆ่าไอ้โจวหยวนด้วยมือของฉันเอง!” ฟู่ฉวนพูดอย่างดื้อรั้นจากนั้นมองก็ไปที่เย่เชียนแล้วเธอก็พูดว่า “คุณพาฉันออกมาจากที่นั่นได้เพราะงั้นนั่นก็หมายความว่าคุณเองก็มีอิทธิพลไม่น้อยเลย..ถ้างันคุณช่วยสอนฉันหน่อยสิ..สอนฉันทีว่าฉันว่าต้องทำยังไงเพื่อที่จะแก้แค้นได้?”

“มันไม่มีทางที่จะสอนเรื่องแบบนี้ให้กันได้หรอก” เย่เชียนพูด “เธอกล้าฆ่าคนจริงๆ งั้นเหรอ? ..ถึงแม้ว่าโจวหยวนจะยืนอยู่ตรงหน้าเธอตรงนี้เธอจะกล้าเขาหรือเปล่า?”

ฟู่ฉวนก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นเธอก็หลั่งน้ำตาด้วยความแค้นและอัดอั้นใจพราะอันที่จริงเธอรู้เรื่องของตัวเองดี ซึ่งถึงแม้ว่าโจวหยวนจะยืนอยู่ตรงหน้าเธอจริงๆ เธอก็ไม่กล้าที่จะฆ่าเขาและไม่ใช่เพราะเรื่องอื่นแต่เพราะเธอเต็มไปด้วยความกลัว เดิมทีเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ใส่ใจกับการเรียนมาโดยตลอดและเป็นเด็กดีดังนั้นเธอจะรู้วิธีฆ่าและกล้าที่จะฆ่าคนได้อย่างไร? หลังจากร้องไห้อยู่ครู่หนึ่งฟู่ฉวนก็กลั้นน้ำตาของเธอเอาไว้และกัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันกล้า!..ฉันจะฆ่ามัน!”

“จริงเหรอ? ..ฉันงั้นเธอก็ลองแทงฉันด้วยมีดดูสิ!” เย่เชียนหยิบมีดปอกผลไม้บนโต๊ะแล้วยื่นให้เธอและพูดต่อ “เธอกล้ามั้ยล่ะ!”

ฟู่ฉวนตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นก็เหลือบมองเย่เชียนด้วยความประหลาดใจและมือของเธอก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้ “อะไรกันเธอกลัวงั้นเหรอ? ..เธอไม่อยากล้างแค้นให้พ่อรึไง? ..ถ้าเธอไม่มีความกล้าแล้วเธอจะสู้กับพวกมันได้ยังไง? ..ถ้างั้นก็กลับไปตั้งใจเรียนและเป็นเด็กดีซะ..อย่าคิดที่จะแก้แค้นอีกเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่เธอทำได้” เย่เชียนพูด

“ไม่!..ฉันทำได้!” ฟู่ฉวนตะโกนอย่างบ้าคลั่งด้วยมือที่สั่นเทาและเขาหยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมาและตะโกนอีกครั้งราวกับจะเรียกความกล้าของตัวเองและแทงเย่เชียนโดยที่หลับตาอยู่

เย่เชียนคว้ามีดปอกผลไม้จากมือของเธออย่างง่ายดายแล้วพูดว่า “นี่หรือที่เธอเรียกว่ากล้า? ..เธอไม่มีความกล้าแม้แต่จะลืมตาเพราะงั้นเธอจะฆ่าคนได้ยังไง..พวกมันไม่ใช่หุ่นเชิดที่จะยืนเฉยๆ ให้เธอแทงหรอกนะ..ในการฆ่าคนเธอควรมองไปที่อีกฝ่ายโดยตรงก่อนฆ่าแต่ถ้าหากเธอไม่มีความกล้าแม้แต่จะมองเธอก็อย่าทำเลย”

ฟู่ฉวนดูเหมือนจะถูกยั่วยุหรืออาจเป็นเพราะความคิดในการแก้แค้นที่แข็งแกร่งของเธอดังนั้นเธอจึงหยิบมีดขึ้นมาแล้วแทงเย่เชียนอีกครั้งและในขณะนั้นเย่เชียนก็มองเห็นความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าและความแน่วแน่และความพากเพียรของเธอดังนั้นเย่เชียนจึงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจแต่เย่เชียนก็ถอนหายใจเบาๆ เพราะถ้าหากเป็นไปได้เขาก็หวังว่าเธอจะใช้ชีวิตอย่างปกติโดยมีสมาชิกเขี้ยวหมาป่าคอยปกป้องเธออยู่ห่างๆ และในอนาคตธอจะไม่มีปัญหาอะไร ซึ่งหลังจากสำเร็จการศึกษาเธอก็จะมีการงานที่ดีและหาสามีที่ดีและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

เย่เชียนคว้ามีดปอกผลไม้แล้ววางกลับลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “เธอรู้หรือเปล่าว่าเมื่อเธอเลือกเส้นทางนี้เธอจะไม่มีวันหันหลังกลับได้อีก..ถ้ามือเธอเปื้อนเลือดแล้วเธอจะล้างมันไม่ได้ไปตลอดทั้งชีวิต”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน