ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1275

1275 /1358

ตอนที่ 1275 รักและเกลียด

………………..

ทุกอย่างที่อู๋เป้งเต๋าทำเพื่อตระกูลจินล้วนเป็นคำสั่งของฮั่นหนิงซือทั้งหมดดังนั้นเขาจึงไม่เคยถามว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้เช่นเดียวกันกับสิทธิ์ในการขุดเจาะของภูเขาหินและไม่เคยถามตระกูลจินเลยว่าทำไม อย่างไรก็ตามมันก็ไม่สามารถระงับความอยากรู้อยากเห็นของเขาเอาไว้ได้เพราะเขาเองก็รู้ว่าภูเขาหินนั้นไม่มีมูลค่าในการทำธุรกิจแต่อย่างใดและนั่นคือเหตุผลที่ทำให้เขาอยากรู้อยากเห็นมาก

หลังจากได้ยินคำอธิบายของฮั่นหนิงซือแล้วอู๋เป้งเต๋าก็ตระหนักได้ว่าแท้ที่จริงแล้วหากสิ่งที่ฮั่นหนิงซือพูดเป็นความจริงก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าภูเขาหินนั้นจะต้องมีสมบัติทางฮวงจุ้ยอย่างแน่นอนและเมื่อลองคิดดูว่ามันเป็นสถานที่ที่กองทัพในสมัยราชวงศ์ชิงเคยประจำการอยู่และสมบัติที่ซ่อนอยู่ในนั้นย่อมเป็นมรดกทางดาราศาสตร์และประวัติศาสตร์ทั้งนั้น ซึ่งเต็มไปด้วยสิ่งล่อใจสำหรับทุกคนโดยเฉพาะผู้ที่มาจากตระกูลจินหรือตระกูลหยุนเนื่องจากบรรพบุรุษของพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับราชวงศ์ชิงดังนั้นพวกเขาจึงสามารถรู้สิ่งต่างๆ และความลับที่ซ่อนอยู่ในสมัยโบราณได้เป็นอย่างดี

อย่างไรก็ตามฮั่นหนิงซือก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนักเพราะความมั่งคั่งของเขาก็มีมากอยู่แล้วแต่สิ่งที่เขาคาดหวังในตอนนี้คือการไม่ได้รับความรักจากฮั่นหนิงซือนั่นเอง ดังนั้นเมื่อได้ยินคำถามของฮั่นหนิงซือแล้วอู๋เป้งเต๋าก็รีบพูดว่า “ดูสิ่งที่เธอพูดสิ..ไม่ว่าเธอจะขอให้ฉันทำอะไรเพื่อเธอฉันก็จะทำด้วยความเต็มใจและต่อให้ต้องตายก็ตาม”

ฮั่นหนิงซือพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและพูดว่า “เอาล่ะในเมื่อแกพูดอย่างนั้นแกก็ตายเพื่อฉันกับลูกก็แล้วกัน!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกออกมาอู๋เป้งเต๋าก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงอยู่พักหนึ่งและมองฮั่นหนิงซือด้วยความประหลาดใจและแทบจะไม่เชื่อสิ่งที่เขาได้ยินเลยจนเขารีบพูดว่า “หนิง..หนิงซือ..เธอล้อเล่นใช่มั้ย?”

“คิดว่าฉันพูดเล่นงั้นเหรอ?” ฮั่นหนิงซือพูดอย่างจริงจัง “แกควรจะทำเอง..อย่าปล่อยให้ฉันลงมือเลย!”

เมื่อเห็นการแสดงออกของฮั่นหนิงซือกับคำพูดที่จริงจังแล้วอู๋เป้งเต๋าก็เข้าใจแล้วว่าสิ่งที่ฮั่นหนิงซือพูดนั้นเป็นความจริงและไม่ได้ล้อเล่นกับเขา เพราะหลังจากอยู่กับฮั่นหนิงซือมานานขนาดนี้อู๋เป้งเต๋าจะไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไร? จากนั้นเขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามว่า “ทำไมกันล่ะ? ..ถ้าเธออยากจะให้ฉันตายจริงๆ ฉันก็อยากจะรู้เหตุผล”

“เหตุผลนั้นก็ง่ายมากเพราะตอนนี้จินเจิ้งผิงสงสัยในความสัมพันธ์ของเราดังนั้นฉันจึงต้องอธิบายให้เขาฟังและถ้าไม่เป็นแบบนั้นเขาจะระแวงฉันอย่างแน่นอนและนั่นจะเป็นอันตรายต่อเสี่ยวเซียง..เพราะแบบนี้แกจะต้องตายเท่านั้น!” ฮั่นหนิงซือพูด “ถ้าแกต้องการทำเพื่อฉันและเสี่ยวเซียงจริงๆ ก็ปลิดชีพตัวเองซะ!”

เมื่อได้ยินแบบนั้นอู๋เป้งเต๋าก็หัวเราะอย่างน่าสังเวชและมองไปที่ฮั่นหนิงซือแล้วพูดว่า “ฮ่าๆ ..ถ้าเธออยากจะให้ฉันตายฉันก็จะทำ..แต่ก่อนที่ฉันจะตายฉันขอถามอะไรเธอสักอย่างได้มั้ย?”

“ถามมาสิ” น้ำเสียงของฮั่นหนิงซือดูสงบมากราวกับว่าเธอไม่มีความรู้สึกเลย

“เธอเคยรักฉันบ้างมั้ย?” อู๋เป้งเต๋าถาม

“แล้วแกคิดว่าไง?” ฮั่นหนิงซือไม่ตอบคำถามของอู๋เป้งเต๋าแต่ถามกลับ

อู๋เป้งเต๋าก็แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ต้องมีอยู่แล้วไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ยอมมีลูกกับฉันหรอก..ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่ของเธอคัดค้านในตอนนั้นบางทีในตอนนี้เราอาจจะเป็นคู่รักกันไปแล้ว..ทุกอย่างคือโชคชะตาเพราะงั้นถ้าฉันตายเพื่อทำให้เธอกับเสี่ยวเซียงมีชีวิตที่ดีได้ฉันก็จะทำ..แต่ฉันหวังมาเสมอว่าสักวันหนึ่งเสี่ยวเซียงจะเรียกฉันว่าพ่อจากปากของเขา..แต่ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มีโอกาสที่จะได้ยินมันอีกแล้วสินะ..หนิงซือเธอช่วยสัญญาอะไรกับฉันหน่อยได้มั้ย?”

“ว่ามา!” การแสดงออกของฮั่นหนิงซือก็ยังคงเหมือนเดิมราวกับว่าเขาไม่ได้จริงจังกับคำพูดสุดท้ายและคำสั่งเสียของอู๋เป้งเต๋าเลย

“ถ้ามีโอกาสในอนาคตเมื่อเสี่ยวเซียงโตขึ้นเธอช่วยบอกเขาได้มั้ยว่าฉันเป็นพ่อแท้ๆ ของเขาและบอกให้เขามาที่หลุมศพของฉันเพื่อสักการะและเรียกฉันว่าพ่อสักครั้ง” อู๋เป้งเต๋าพูด

ฮั่นหนิงซือก็พยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “ได้..ฉันจะบอกเขาให้!”

เมื่อได้ยินแบบนั้นอู๋เป้งเต๋าก็ยิ้มอย่างเศร้าสร้อยและพูดขอบคุณและทันใดนั้นเขาก็หยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมาจากบนโต๊ะแล้วแทงเข้าที่หน้าอกของตัวเองและเลือดก็ไหลออกจากมุมปากของเขาแต่เขาก็ยังคงยิ้มและพูดว่า “หนิงซือรู้อะไรมั้ย? ..ในใจของฉันน่ะมีเธอเพียงคนเดียวและเพื่อเธอแล้วฉันก็ทำได้ทุกอย่าง..ชีวิตของฉันน่ะเป็นของเธอเสมอ..อีกอย่างฉันมีเงินหลายสิบล้านอยู่ในธนาคารสวิสและถึงแม้ว่ามันจะไม่มากนักแต่นี่ก็คือความตั้งใจของฉัน..ส่วนบัตรเครดิตธนาคารอยู่ในตู้ในห้องของฉันและรหัสผ่านคือวันเกิดของเธอ..เลี้ยงดูลูกชายของเราให้ดีล่ะ”

“อ๊ะ…อ๊ะ…” หลังจากไอไปสองครั้งอู๋เป้งเต๋าก็กระอักเลือดออกมาแล้วพูดว่า “หนิงซือเธอต้องระวังตัวให้มากล่ะ..ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอแล้ว..ความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตฉันคือการที่ฉันไม่สามารถอยู่กับเธอได้..หากมีชีวิตหลังความตายฉันก็ยังหวังที่จะรู้จักและตกหลุมรักเธอในชาติหน้าอีกครั้งและฉันจะไม่ปล่อยให้เธอจากฉันไปอีก”