ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1276

ตอนที่ 1276 เคลื่อนไหว

………………..

ทุกวันนี้มีคนจำนวนไม่น้อยเลยที่โอ้อวดอำนาจด้วยการพึ่งพาความสามารถของตัวเองเพียงเล็กน้อยแต่พึ่งมาครอบครัวเสียมากกว่า แต่อย่างน้อยๆ เย่เชียนก็อยู่ในฐานะรองนายกเทศมนตรีด้วยดังนั้นเลขาของเขาจะต้องไม่โดนดูถูกหรือถูกคุกคามใช่ไหม? ดังคำกล่าวที่ว่าเสียเงินไม่ว่าแต่เสียหน้าไม่ได้แต่น่าเสียดายที่เย่เชียนได้ยินจากน้ำเสียงของเสี่ยวเทียนแล้วเขาก็รู้สึกได้ว่าเธอจะต้องประสบปัญหาบางอย่างอยู่

เมื่อมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือแล้วมันก็ยังเช้าอยู่และเย่เชียนก็ไม่มีอะไรทำในขณะนี้ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไปหาเสี่ยวเทียนเนื่องจากตอนนี้เขานั่งอยู่ในตำแหน่งนี้จึงจำเป็นต้องแก้ไขบางสิ่งบางอย่างและเมื่อคิดแบบนั้นเขาก็ลุกขึ้นออกจากออฟฟิศและลงไปชั้นล่างจากนั้นเย่เชียนก็เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูเพราะเย่เชียนต้องพาพวกเขาออกไปข้างนอกสักพักดังนั้นตอนนี้จึงเป็นเวลาที่เหมาะสมอย่างมาก

รปภ.ตื่นเต้นมากและเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ออกไปทำธุระกับรองนายกเทศมนตรีดังนั้นพวกเขาจึงมอบหมายให้หนึ่งคนเฝ้าที่นี่และที่เหลืออีกสามคนตามเย่เชียนออกไปข้างนอก

พวกเขานั่งแท๊กซี่ไปที่สี่แยกเพื่อไปยังสำนักงานกรมที่ดินและทรัพยากรไม่ไกลนักและประมาณครึ่งชม.ต่อมารถก็มาจอดที่ทางเข้าสำนักงานกรมที่ดินและทรัพยากรและเย่เชียนก็เงยหน้าขึ้นและเหลือบมองอาคารสำนักงานนั้นค่อนข้างสวยงามและดูเหมือนว่าจะใช้งบประมาณมากกว่าอาคารรัฐสภาเสียิอีก ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะกลายเป็นปรากฏการณ์ที่พิเศษมากในประเทศจีนเพราะอาคารในเครือรัฐบาลจะกลายเป็นอาคารสถานที่ที่หรูหราอย่างมากในที่สาธารณะ

ปกติแล้วรปภ.ทั้งสามไม่รู้ว่าต้องทำอะไรแต่เย่เชียนก็ยังไม่ได้พูดอะไรและระหว่างทางเย่เชียนก็ดูเหมือนจะไม่สบอารมณ์อย่างมาก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าถามอะไรมากไปกว่านี้เพราะเย่เชียนพาพวกเขามาและนี่เป็นสิ่งที่น่ายินดีสำหรับพวกเขาแล้วและพวกเขาจะกล้าดียังไงมาถามว่าพวกเขากำลังจะไปทำอะไร

หลังจากชำระค่าโดยสารแล้วเย่เชียนก็ลงจากรถและเดินเข้าไปและรปภ.ทั้งสามก็มองหน้ากันแล้วรีบตามไป จากระยะไกลเย่เชียนเห็นว่ารถ Lamboghini ยังคงจอดอยู่ที่นั่นซึ่งหมายความว่าเรื่องของเสี่ยวเทียนยังไม่จบและอันที่จริงมันก็ไม่ได้ยากที่จะดำเนินการเรื่องเอกสารเหล่านี้เลย อีกอย่างเขาก็เป็นรองนายกเทศมนตรีด้วยดังนั้นสิ่งที่คนเหล่านี้ทำคือการดูหมิ่นเขาใช่ไหม? จากนั้นเย่เชียนก็เดินตรงไปที่แผนกต้อนรับในห้องล็อบบี้ทันที

มีหญิงวัยกลางคนสองคนที่แผนกต้อนรับและกำลังกระซิบอะไรบางอย่างกันอยู่ทั้งหัวเราะเสียงดังและหยิ่งผยอง ซึ่งผู้หญิงในวัยนี้มักจะกล้าและไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับพวกเธอที่จะพูดเรื่องของคนอื่นและนินทาคนอื่น เช่นเดียวกับที่ผู้ชายมักจะโม้ว่าแฟนสาวของพวกเขาสวยแค่ไหนและพวกเธอจะรับมือกับเขาบนเตียงอย่างไรนั่นเอง อันที่จริงหลายๆ คนรู้ความจริงและกลายเป็นกฎที่ไม่ได้พูดสำหรับหลายๆ สถาบันในปัจจุบันนี้

เย่เชียนเดินไปโดยไม่พูดอะไรเพียงแค่ยืนและมองไปที่ผู้หญิงทั้งสองคนและดูเหมือนผู้หญิงสองคนจะไม่ได้พูดถึงใครอื่นนอกจากเขาเองเกี่ยวกับการกระทำอย่างโจ้งแจ้งสะดุดตาของเขาแต่เย่เชียนก็เหลือบมองดูอย่าเงียบๆ และไม่มีท่าทีโกรธหรือบูดบึ้งแต่อย่างใดจนทำให้พวกเธอคาดเดาไม่ได้ว่าเย่เชียนคิดอะไรอยู่

หลังจากนั้นไม่กี่นาทีผู้หญิงทั้งสองคนก็รู้สึกแปลกๆ เล็กน้อยและหยุดพูดและผู้หญิงคนหนึ่งก็หรี่ตาของเธอแล้วเหลือบมองเย่เชียนจากนั้นก็ถามว่า “คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?”

“พวกคุณคุยกันเสร็จแล้วงั้นเหรอ? ..ทำไมถึงไม่คุยกันต่อล่ะ?” เย่เชียนพูดอย่างเย็นชา “รัฐบาลรับพวกคุณเข้ามาทำงานที่นี่เพื่อนินทาชาวบ้านรึไง?”

ผู้หญิงคนนั้นจ้องมองเย่เชียนอย่างดูถูกและพูดว่า “แล้วแกเป็นใคร? ..แกมีสิทธิ์มาพูดแบบนี้ที่นี่งั้นเหรอ? ..หัดมีมารยาทซะบ้าง..แกมาที่นี่ทำไม? ..ถ้าแกจะมาหาหัวหน้าก็ค่อยมาวันอื่นเพราะวันนี้หัวหน้าบอกว่าไม่อยากพบใคร!”

“หึ..ถ้าแค่จัดการกับคนแบบนี้ยังไม่ได้ฉันก็คงจะไม่คู่ควรกับตำแหน่งนี้” เย่เชียนสูดลมหายใจอย่างเย็นชาและหันไปมองที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสามคนที่อยู่ข้างหลังเขาและพูดว่า “พาพวกเธอไปนั่งคุกเข่าลงที่หน้าประตูแล้วสั่งสอนพวกเธอจนทำให้เธอพูดไม่ออกอีกเลย”

เมื่อได้ยินแบบนั้น รปภ.ทั้งสามคนก็ตกตะลึงไปชั่วขณะและพวกเขาประหลาดใจเล็กน้อยกับคำสั่งของเย่เชียนและพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเย่เชียนด้วยความประหลาดใจ “พวกคุณไม่ได้ยินที่ผมพูดงั้นเหรอ?” เย่เชียนพูดอย่างเย็นชา “ถ้าผมกลับมาแล้วพวกเธอยังพูดได้ล่ะก็พวกคุณเจอผมแน่” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็เดินเข้าไป

“แกอย่าเข้าไปนะ..หยุดเขาเอาไว้!” ผู้หญิงวัยกลางคนรีบตะโกนและทันใดนั้น รปภ.ของกรมที่ดินก็ได้ยินเสียงและรีบเข้าไปหยุดเย่เชียนเอาไว้ “หยุดแล้วกรุณาตามพวกเราไปที่ห้องรักษาความปลอดภัยด้วยครับ” เจ้าหน้าที่ รปภ.ของกรมที่ดินพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน