ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1301

ตอนที่ 1301 ความสบายใจ

………………..

เมื่อได้ยินคำพูดของเสียวเทียนและเห็นท่าทางของเธอแล้วเย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากเพราะทั้งสองมีเส้นทางที่แตกต่างกันและไม่ได้มาจากสังคมเดียวกันดังนั้นเย่เชียนจึงไม่ต้องการให้เธอตกหลุมรักเขาเพราะเรื่องราวเล็กๆน้อยๆแบบนี้และนอกจากนี้เสี่ยวเทียนยังแตกต่างจากฉินหยูและหลินโรวโร่วและคนอื่นๆมากเพราะเย่เชียนมีความรักต่อพวกเธอและรักจากก้นบึ้งของหัวใจแต่สำหรับเสี่ยวเทียนนั้นเย่เชียนมองเธอแบบเพื่อนมากกว่าและถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไปช่วยเธอโดยไม่คำนึงถึงอันตรายก็ตามแต่นั่นก็เป็นเพียงเพราะเย่เชียนรู้สึกว่าเขาต้องรับผิดชอบดังนั้นสิ่งเหล่านี้จึงแตกต่างไปจากความรักอย่างสิ้นเชิง

ในชีวิตย่อมมีอุปสรรคอยู่เสมอและความพ่ายแพ้ในหน้าที่การงานหรือความพ่ายแพ้ทางอารมณ์ก็มักจะเกิดขึ้นแต่เมื่อเวลาผ่านไปสิ่งเหล่านี้จะค่อยๆลืมเลือนไปและเมื่อวันหนึ่งเมื่อเธอจากที่นี่ไปแสนไกลทุกสิ่งในวันนี้จะกลายเป็นเพียงเหตุการณ์ชั่วขณะหนึ่งและเป็นเพียงความทรงจำเล็กๆน้อยๆในใจของเธอ

หลังจากมาถึงออฟฟิศเย่เชียนก็โทรหาจินเหว่ยห่าวและจินเหว่ยห่าวก็รับสายอย่างรวดเร็วและเสียงของจินเหว่ยห่าวก็ดังมาจากฝั่งตรงข้าม “น้องเย่เป็นไงบ้าง?..ฉันเพิ่งได้ยินมาจากหลินเฟิงว่าเสี่ยวเทียนเลขาของนายถูกลักพาตัว”

“ไม่เป็นไรแล้วตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว” เย่เชียนพูด “ตอนนี้พี่จินอยู่ที่ไหน..ผมมีบางอย่างที่ผมคิดว่าควรจะบอกพี่” เกี่ยวกับจินเหว่ยเซียงนั้นเย่เชียนรู้สึกว่าเขาควรบอกทุกอย่างให้จินเหว่ยห่าวรู้โดยบอกกับเขาต่อหน้าไม่ใช่ผ่านโทรศัพท์มือถือ

“ฉันอยู่ในร้านอาหารหัวมุมถนนไม่ไกลจากอาคารรัฐสภามากนักนายจะมาตอนนี้เลยไหมฉันจะรอนาย” จินเหว่ยห่าวพูด

“ได้..เดี๋ยวผมจะไปที่นั่นในอีกสิบนาที” หลังจากที่เย่เชียนพูดจบเขาก็วางสายไปและรับกุญแจรถจากเสี่ยวเทียนและรีบออกไป

ร้านอาหารอยู่ใกล้มากและเย่เชียนก็ถึงหน้าประตูโรงแรมในเวลาไม่ถึงสิบนาทีและหลังจากจอดรถแล้วเย่เชียนก็เดินตรงเข้าไปแล้วหันมองไปรอบๆและเห็นร่างของจินเหว่ยห่าว อย่างไรก็ตามมีร่างที่คุ้นเคยหันหลังให้กับเขาอยู่และเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นจึงเดินไป

เมื่อเขามาถึงด้านหน้าและเห็นว่านั่นคือจินเหว่ยเซียงที่นั่งอยู่สีหน้าของเย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะชะงักไปครู่หนึ่งจากนั้นก็นั่งลง การแสดงออกของจินเหว่ยเซียงดูเศร้าอย่างมากและมีความแตกต่างอย่างมากจากอารมณ์ที่เย่อหยิ่งและเกรี้ยวกราดก่อนหน้านี้ไปโดยสิ้นเชิง ลองคิดดูแล้วใครก็ตามที่เจอเรื่องแบบนี้ก็คงยากที่จะมีความสุขและเฉยเมยได้ มันยากจริงๆที่จะยอมรับว่าพ่อผู้ให้กำเนิดของเขาต้องการฆ่าเขาและไม่ว่าจินเหว่ยเซียงจะเป็นลูกชายแท้ๆของจินเจิ้งผิงหรือไม่ก็ตามแต่เขาก็อยู่กับจินเจิ้งผิงมาสิบกว่าปีและในใจของจินเหว่ยเซียงนั้นจินเจิ้งผิงก็คือพ่อของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย ดังนั้นถึงแม้ว่าสิ่งต่างๆมันจะผิดแต่จินเจิ้งผิงก็ไม่ควรโทษหรือตำหนิจินเหว่ยเซียงเลยใช่ไหม?

“เขาอารมณ์ไม่ดีแต่เขาไม่เป็นอะไร” จินเหว่ยห่าวพูดและถึงแม้ว่าเย่เชียนได้ยินสิ่งที่หยุนเซินพูดในวันนั้นเกี่ยวกับจินเหว่ยเซียงก็ตามแต่สำหรับจินเหว่ยห่าวแล้วมันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปว่าจินเหว่ยเซียงจะเป็นน้องชายแท้ๆของเขาหรือไม่และถึงแม้ว่าจินเหว่ยเซียงจะเป็นลูกของฮั่นหนิงซือกับอู๋เป้งเต๋าก็ตามแต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาจินเหว่ยเซียงไม่เคยรังเกียจเขาเลยและเขายังคอยปกป้องและห่วงใยเขาอยู่เสมอ ดังนั้นทำไมความสัมพันธ์เหล่านี้ถึงต้องสนใจความเป็นพี่น้องแท้ๆด้วย?

ดังนั้นหลังจากได้รับสายจากหลัวอวี้แล้วจินเหว่ยห่าวก็รีบไปทันทีโดยไม่ลังเลและมันก็ทันเวลาพอดีไม่อย่างนั้นถ้าหากจินเหว่ยเซียงตกอยู่ในอันตรายเขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ว่าแต่น้องเย่นายมีอะไรจะบอกฉันงั้นเหรอ?” จินเหว่ยห่าวพูด

“ตอนแรกผมอยากจะบอกพี่ว่าเด็กคนนี้น่ะตายไปแล้วแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพี่จะช่วยเขาเอาไว้ทันเวลา..เห็นแบบนี้ผมก็โล่งใจมาก” เย่เชียนพูดและหันไปมองจินเหว่ยเซียงและตบไหล่เขาเบาๆแล้วพูดว่า “คนจะไม่มีวันเติบโตหากไม่ผ่านความยากลำบาก แบบนี้และนี่อาจจะเป็นเรื่องยากที่จะยอมรับแต่นายต้องเข้าใจว่าถ้านายผ่านมันไปไม่ได้นายก็จะจมดิ่งไปตลอดชีวิต..พูดตรงๆว่าโลกนี้มันเละเทะมากเพราะงั้นหากนายยอมแพ้กับตัวเองและปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความเจ็บปวดล่ะก็มันจะยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆและถ้านายเต็มใจที่จะออกมานายก็จะพบว่านายประสบความสำเร็จมากกว่าคนอื่นๆได้”

จินเหว่ยเซียงดูเหมือนจะเข้าใจแต่เขากลับเงียบและหยิบขวดไวน์ขึ้นมาแล้วดื่มอย่างดุเดือด หากเป็นปกติจินเหว่ยห่าวจะห้ามเขาอย่างแน่นอนแต่ตอนนี้จินเหว่ยห่าวรู้ว่าจินเหว่ยเซียงกำลังเศร้าดังนั้นเขาจึงไม่ได้ห้ามและไม่มีใครสามารถเข้าใจอารมณ์ของจินเหว่ยเซียงได้ดีไปกว่าจินเหว่ยห่าวเพราะพวกเขาสนิทกันมาตั้งแต่ยังเด็ก

“วันนี้ผมได้รับโทรศัพท์จากรองผู้อำนวยการจ้าวแห่งสำนักงานกรมที่ดินและทรัพยากรเมืองเสิ่นหยางก็เลยรีบไปที่นั่นและผมคิดว่าเขาแค่จะแก้แค้นผมเท่านั้นแต่ผมไม่คิดว่าเขาจะบังคับให้ผมมอบสิทธิ์การขุดเจาะภูเขาหินและผมก็เดาว่ามันจะต้องมีคนอยู่เบื้องหลังอย่างที่คาดเอาไว้” จากนั้นเย่เชียนก็รีบอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างช้าๆโดยละเอียด แน่นอนว่าเย่เชียนรู้ว่าการบอกกับจินเหว่ยเซียงว่าแม่ของเขาเสียชีวิตในเวลานี้จะทำให้เขาเสียใจมากยิ่งขึ้นแต่เย่เชียนก็เชื่อว่าในฐานะผู้ชายคนหนึ่งเขาควรจะมีความสามารถในการแบกรับความเจ็บปวดทุกรูปแบบไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่ใช่ลูกผู้ชาย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน