ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 131

เมื่อหลินโรโร่ววิ่งเข้าไปในห้องของหมอเฉียน เธอก็เห็นว่าหมอเฉียนกำลังทายาลงบนแขนของเย่เชียนอย่างเบามือโดยมีฉินหยูยืนดูอยู่ข้าง ๆ ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยราวกับภรรยามายืนเฝ้าสามีอย่างไรอย่างนั้น

หมอเฉียนพูดเป็นครั้งคราวว่าให้เย่เชียนระมัดระวังแผลด้วย ซึ่งเขาเองก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

หลินโรโร่วนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ และก้าวเข้าไปข้างใน สีหน้าเธอกระวนกระวาย เธอถามอย่างเป็นกังวล “เย่เชียน… คุณเป็นอะไรมากมั้ย ? ได้รับบาดเจ็บได้ยังไงน่ะ ? คุณหมอเฉียนคะ บาดแผลของเขาเป็นยังไงบ้างคะ ? มันจะอักเสบและเป็นแผลเป็นมั้ย ?”

หมอเฉียนมองหลินโรโร่วด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดไม่ออกว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาคิดเอาเองไปแล้วว่าเย่เชียนและฉินหยูคงจะเป็นคู่รักกัน ทว่าตอนนี้กลับมีหลินโรโร่วอีกคนที่กำลังแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยและกังวลต่อเย่เชียน

อย่างไรก็ตาม หมอเฉียนถือได้ว่าเป็นคนที่ได้เห็นโลกมามากและเหตุการณ์แบบนี้ก็เกิดขึ้นในโรงพยาบาลอยู่บ่อยครั้ง พูดง่าย ๆ มันก็คือ ‘รักสามเส้า’ นั่นเอง

จากนั้นหมอเฉียนก็พูดว่า “ไม่ต้องกังวลครับพยาบาลโรโร่ว ร่างกายเขาแข็งแรงมากและบาดแผลก็ไม่อักเสบแล้ว เขาแค่ต้องคอยระวังไม่ให้แผลมันเปิดอีก เพราะถ้ามันเปิดอีก มันอาจจะเป็นอันตรายได้”

หลินโรโร่วรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินคำพูดของหมอเฉียน จากนั้นเธอก็มองเย่เชียนด้วยท่าทางตำหนิและพูดว่า “ดูคุณสิ… คุณโตเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ก็ยังไม่รู้จักระวังตัวอีก! ไหนขอฉันดูหน่อยซิ… คุณยังเจ็บอยู่มั้ย ?”

ถึงแม้ว่าเธอจะบ่น แต่ความห่วงใยของเธอที่มีต่อเขาก็ปรากฏชัดเจนในคำพูดของเธอ

ฉินหยูจ้องมองอย่างว่างเปล่าอยู่ข้าง ๆ พวกเขาทั้งสอง จากนั้นเธอก็ยิ้มจาง ๆ

เย่เชียนยิ้มเจื่อน ๆ เขาดึงหลินโรโร่วขึ้นมานั่งบนตักของเขาแล้วพูดว่า “คุณเป็นภรรยาที่ดีมาก… มาให้ผมจูบคุณหน่อยสิ”

เย่เชียนไม่เพียงพูดเปล่า เขาขยับริมฝีปากของเขาเข้าไปหาใบหน้าเธออย่างใกล้ชิด

“หยุดนะ!” หลินโรโร่วเริ่มเขินอาย

เย่เชียนหัวเราะเบา ๆ และหยุดล้อเล่นกับเธอ หลังจากทายาเสร็จแล้ว หมอเฉียนก็พูดกับหลินโรโร่วว่า “พยาบาลโรโร่วช่วยพันแผลนี้ให้เขาทีสิ… ผมจะขอตัวไปดูคนไข้คนอื่นก่อน ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วล่ะ แต่อย่าปล่อยให้แผลติดเชื้อนะ ไม่อย่างนั้นแผลมันจะกลับมาอักเสบอีก”

หลินโรโร่วลุกขึ้นจากตักของเย่เชียน เธอเอาผ้าพันแผลและผ้าก๊อซปิดบาดแผลของเขาอย่างระมัดระวัง ในขณะเธอที่กำลังพันแผลให้ เธอก็ถามว่า “เย่เชียน… นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ ? คุณได้รับบาดเจ็บได้ยังไง ?”

“ไม่มีอะไรหรอก… ผมแค่ประมาทน่ะก็เลยโดนมีดแทงเข้า” เย่เชียนตอบยิ้ม ๆ

“ประมาทได้ยังไง ? นี่ถ้ามันเลยขึ้นไปอีกหน่อย มันจะถึงเส้นเลือดใหญ่แล้วนะ คุณอาจจะต้องเสียแขนไปเลยรู้มั้ย ทำไมถึงทำแบบนี้” หลินโรโร่วตำหนิเย่เชียน ทว่าน้ำเสียงเธอมีความอ่อนโยน

“ก็ผมมีภรรยาที่ดีไม่ใช่เหรอ ? ต่อให้ผมเสียแขนไปข้างนึง ถึงยังไงคุณก็ยังรักผม ยังต้องการผมอยู่ใช่มั้ย ?” เย่เชียนพูดพลางทำท่าทางอ้อนวอน “ว่าไงล่ะ คุณจะยังต้องการผมอยู่ใช่หรือเปล่า ?”

หลินโรโร่วไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับพฤติกรรมขี้โกงของเย่เชียนดี และเธอก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรที่เธอจะสามารถทำได้ อีกทั้งตอนนี้เธอก็ไม่ค่อยสบอารมณ์มากนัก เธอมองเย่เชียนด้วยสีหน้าตำหนิอีกครั้งก่อนที่จะหันไปหาฉินหยูที่ยืนอยู่ด้านข้างและพูดว่า “เย่เชียน… เธอเป็นเพื่อนของคุณเหรอ ? ทำไมคุณถึงไม่แนะนำเธอให้ฉันรู้จักล่ะ”

“ฉันชื่อฉินหยู… คุณต้องเป็นแฟนของเย่เชียนคนนั้นแน่ ๆ เลย เย่เชียนมักจะพูดถึงคุณให้ฉันฟังบ่อย ๆ” ฉินหยูยื่นมือออกไปอย่างสุภาพขณะที่เธอตอบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน