ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 130

หูวเค่อและคุณปู่หูวยังคงสนทนากันต่อไปอีกเล็กน้อยเกี่ยวกับสถานการณ์ในปัจจุบันของเซี่ยงไฮ้ จากนั้นก็วางสายไปในที่สุด

หูวเค่ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจทุกครั้งที่เธอนึกถึงตัวตนที่แท้จริงของเย่เชียนจากคำบอกเล่าของคุณปู่ เธอสงสัยจริง ๆ ว่าผู้นำของกองกำลังทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าผู้ยิ่งใหญ่มาเยือนเซี่ยงไฮ้เพียงเพื่อมาเป็นบอดี้การ์ดเท่านั้นน่ะเหรอ ? เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายของเย่เชียนคงไม่ใช่แค่นี้อย่างแน่นอน แต่หูวเค่อก็ไม่สามารถรู้ได้ว่า ความจริงแล้วเย่เชียนกำลังคิดวางแผนทำอะไรอยู่กันแน่

อาจเป็นเพราะเย่เชียนเสียเลือดมากเกินไป เขาจึงไม่ได้ตื่นเช้าเหมือนอย่างเคย เมื่อฉินหยูมาปลุกและบอกเขาว่าถึงเวลาที่ต้องไปโรงพยาบาลกันแล้ว เขาก็ลุกออกจากเตียงด้วยความพยายามอย่างยิ่งยวด ร่างกายของเขารู้สึกอ่อนล้าไปหมด ทำให้เมื่อเขาเข้าไปนั่งในรถได้เพียงอึดใจเดียว เขาก็กลับเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างง่ายดาย

เมื่อฉินหยูเห็นเย่เชียนสลบไสลไปเช่นนี้ เธอก็เข้าใจว่าเขาต้องเหนื่อยมากแน่ ๆ จากการไปช่วยจ้าวหยา กว่าที่ทั้งคู่จะกลับมาถึงที่บ้านกันได้ก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว อีกทั้งเขายังบาดเจ็บกลับมาด้วย เธอจึงไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ปล่อยให้เขานอนต่อไปอย่างมีความสุข

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาทั้งสองก็เดินทางไปถึงโรงพยาบาล ฉินหยูปลุกเย่เชียนให้ตื่น “เย่เชียน… ตื่นได้แล้ว เรามาถึงแล้วนะ”

เมื่อเย่เชียนลืมตาตื่นขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาก็เห็นป้ายโรงพยาบาลเหรินเหมินตั้งตระหง่านอยู่ มันทำให้เขาลุกลี้ลุกลนในทันทีที่เห็นป้ายนั้น เพราะเขารู้ว่าหลินโรโร่วคงกำลังเข้าเวรอยู่แน่ ๆ

“ไม่ดีกว่า… ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ตอนนี้ผมรู้สึกสบายดีแล้ว… ผมไม่จำเป็นต้องไปหาหมอหรอก” เย่เชียนรีบบอกอย่างร้อนรน

ท้ายที่สุดแล้ว หลินโรโร่วก็เป็นผู้ที่ครอบครองตำแหน่งสำคัญที่สุดในหัวใจของเขา ถึงแม้ว่าระหว่างเขากับฉินหยูจะไม่มีอะไรลึกซึ้งกันก็ตาม แต่ถ้าหากหลินโรโร่วเห็นพวกเขาทั้งสองคนมาด้วยกัน เธอก็อาจจะเข้าใจเขาผิดได้ ซึ่งเขาไม่ได้อยากให้มันต้องเป็นเช่นนั้น เขาจะไม่มีวันปล่อยให้หลินโรโร่วต้องเสียใจเพราะเขา

ฉินหยูมองเย่เชียนด้วยความประหลาดใจเมื่อเขาทำตัวแปลก ๆ เธอถามว่า “มีอะไรผิดปกติหรือไง ? อย่าบอกนะว่าผู้ชายอย่างนายจะกลัวเข็มน่ะ!”

เย่เชียนยิ้มแหย ๆ เขาหัวเราะและพูดว่า “แหะ ๆ ๆ คุณนี่รู้ใจผมจริง ๆ เดาถูกเผงเลย”

ฉินหยูเป็นผู้หญิงฉลาดมาก เธอรู้ว่าเย่เชียนไม่ได้กลัวเข็มจริง ๆ มันช่างเป็นเรื่องน่าตลกยิ่งนักที่ผู้ชายที่กล้าถึงขนาดแทงตัวเองด้วยมีดคม ๆ กลับมากลัวเข็มฉีดยา เธอจ้องมองเย่เชียนไม่วางตาและพูดขึ้นว่า “ถึงยังไงนายก็ต้องไป… แม้นายจะกลัวยังไงนายก็ต้องไป อย่ามาหลอกฉันดีกว่าหน่า”

ไม่รอให้เย่เชียนตอบอะไร เธอเปิดประตูรถออกไปทันที

เย่เชียนยิ้มอย่างขมขื่น เขาจำต้องฝืนตัวเองเพื่อเดินออกจากรถ

ฉินหยูพยุงเย่เชียนอย่างดีราวกับว่าเย่เชียนมีอาการป่วยขั้นรุนแรง เย่เชียนผู้น่าสงสารไม่มีความรู้สึกยินดีเลยในครั้งนี้ แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธฉินหยูได้ การแสดงออกและนิสัยของเธอในบางครั้งมันน่ากลัวมาก

เขาขัดอะไรเธอไม่ได้เลยให้ตายเถอะ!

ณ ทางเข้าตรงทางเดินของโรงพยาบาล จู่ ๆ ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งตรงเข้ามาทางเย่เชียน ชายคนนั้นดูเหมือนกำลังรีบเร่งไปที่ไหนสักแห่ง จึงบังเอิญพุ่งเข้าชนเย่เชียนอย่างแรงและรวดเร็วโดยที่เย่เชียนไม่ทันระวังตัว

เย่เชียนถูกกระแทกจนล้มลงไปกับพื้น นั่นทำให้ฉินหยูขมวดคิ้วแน่น เธอจ้องมองไปยังชายหนุ่มคนนั้นด้วยแววตาดุร้ายเต็มที่

“นี่คุณ! เดินยังไงของคุณเนี่ย ? ไม่รู้จักดูตาม้าตาเรือเลย” ฉินหยูแหว

“ผมขอโทษ… ผมขอโทษจริง ๆ!” ชายหนุ่มก้มหัวขอโทษ และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นเย่เชียน ชายคนนั้นจ้องมองเย่เชียนด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่งแล้วพูดว่า “อ้าว…? ลูกพี่สอง อะไรกัน ลูกพี่สองมาทำอะไรที่นี่ ?”

ชายคนนั้นคือ หลี่ตง นั่นเอง

เมื่อเย่เชียนเห็นว่าคนที่วิ่งมาชนคือหลี่ตง เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความประหลาดใจ “อ้าวหลี่ตง! ทำไมนายถึงมาอยู่นี่ได้ ?”

“คือ… พี่หวังน่ะ… ผมมาเยี่ยมเขา มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นทำให้เขาต้องเข้าโรงพยาบาลด่วน” หลี่ตงพูด

“พี่หวัง ? ไอ้เสือน่ะเหรอ ?” เย่เชียนถาม

“ใช่แล้วครับ ผมลืมไปเลยว่าลูกพี่สองกับพี่หวังรู้จักกัน” หลี่ตงพูด “ย้อนกลับไปตอนนั้นน่ะ… ผมเห็นพี่หวังเรียกลูกพี่ว่าพี่สอง พอผมได้รับการสั่งสอนบทเรียนจากลูกพี่แล้ว ผมก็เลยตัดสินใจไปติดตามพี่หวังเขาน่ะ เอาจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะลูกพี่ ผมก็คงยังทำธุรกิจสกปรก ๆ นั่นต่อไปทั้งชีวิตแหง ๆ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน