ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1312

ตอนที่ 1312 ชายชรา

………………..

การแสดงออกของจินถิงซานนั้นค่อนข้างเศร้าหมองและขุ่นเคืองในเวลาเดียวกันเพราะเมื่อเขายังหนุ่มยังแน่นเขาทำสิ่งที่ผิดพลาดมากเกินไปและเขาก็จัดการกับความสัมพันธ์ในครอบครัวได้แย่มากแต่ตอนนี้เขาแก่แล้วเขาจึงมีความเข้าใจอย่างถ่องแท้และเขาก็ไม่ต้องการให้จินเจิ้งผิงเดินตามเส้นทางของเขาในอดีตเพราะมันจะเจ็บปวดมากที่ต้องถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในวัยชรา

ความสำเร็จอะไร อาชีพอะไร อำนาจคืออะไร? มันไม่สำคัญต่อหน้าครอบครัวถ้าหากไม่มีครอบครัวและไม่มีญาติเพราะไม่ว่าคุณจะประสบความสำเร็จในอนาคตมากแค่ไหนแต่สุดท้ายสิ่งที่คุณเผชิญก็คือความโดดเดี่ยวไร้เพื่อนและไร้ญาติ อนาคตของตระกูลจินไม่สามารถคงอยู่ได้ด้วยคนเพียงคนเดียวและสิ่งที่จำเป็นคือความพยายามอย่างต่อเนื่องของคนรุ่นต่อไปอย่างแน่นแฟ้นนั่นเอง

เมื่อได้ฟังคำพูดของจินถิงซานแล้วจินเจิ้งผิงก็ยิ้มอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดว่า “อดีตงั้นเหรอ?..หึ..ผมบอกพ่อไปแล้วว่ามันจะไม่มีวันผ่านไปเพราะงั้นพ่อไปอยู่ที่โรงพยาบาลหรือบ้านพักคนชราสำหรับผู้สูงอายุจะดีกว่า..พ่อไม่จำเป็นต้องมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลจินอีกต่อไปแล้ว..พ่อแค่รอดูว่าตระกูลจินจะเจริญรุ่งเรืองได้ยังไงในมือของผมแค่นั้นก็พอ..อีกอย่างผมจะบอกให้พ่อรู้ว่าทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดของพ่อที่เอาแต่รักเจิ้งรุ่ยมากเกินไปโดยไม่สนคนอื่นๆ”

“ฉันยอมรับว่าตอนนั้นฉันค่อนข้างลำเอียงแต่จะมีพ่อแม่สักกี่คนในโลกนี้ที่สามารถเสียสละได้ขนาดนี้กันล่ะ!” จินถิงซานพูด “นอกจากนี้หลังจากผ่านมาหลายปีในที่สุดแกก็ได้เป็นผู้นำตระกูลจินแล้วและทำไมแกถึงไม่ปล่อยวางบ้าง..แกฆ่าเขาทำไม..แกฆ่าน้องชายของแกได้ยังไง?..เขาสู้แกไม่ได้เพราะงั้นแกก็ควรจะปล่อยเขาไปสิ!”

“ไม่ใช่ว่าผมไม่ให้โอกาสเขาแต่เขาไม่รู้จักรักษามันเอาไว้เอง..เพราะตอนที่ผมเสนอทางออกให้กับเขาแล้ว” จินเจิ้งผิงพูดต่อ “เป็นเพราะเขาต้องการจะฆ่าผมและเอาแต่คิดว่าผมแย่งทุกจากอย่างเขามาเพราะงั้นเขาจึงวางแผนต่อต้านผมมาเป็นเวลาหลายปีและแม้กระทั่งคิดที่จะร่วมมือกับตระกูลหยุนเพื่อจัดการกับผม..แบบนี้พ่อคิดว่าผมจะไว้ชีวิตเขาต่อไปได้งั้นเหรอ?”

“แต่แกก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่สามารถทำอะไรแกได้เลยไม่ใช่เหรอ?..แกมีทุกสิ่งที่แกต้องการแล้วและทำไมแกถึงปล่อยเขาไปไม่ได้..แกก็รู้ดีว่าเขาทำอะไรไม่ได้แล้วและถ้าแกรู้สึกว่าเขาเป็นภัยคุกคามต่อแกจริงๆแกก็แค่ขังเขาเอาไว้ในบ้านที่ไหนสักที่แต่แกไปฆ่าเขาทำไม?” จินถิงซานพูดพร้อมน้ำตา

“เขาอยากตายเองเพราะงั้นพ่อจะมาโทษผมไม่ได้..อีกอย่างสำหรับอนาคตของตระกูลจินแล้วผมจะไม่ยอมให้ใครมาขัดขวางแผนการของผมเด็ดขาด” จินเจิ้งผิงพูดต่อ “ท้ายที่สุดแล้วพ่อก็เสียใจที่เสียเจิ้งรุ่ยไปและพ่อก็เกลียดที่ผมทำแบบนั้นจนถึงตอนนี้พ่อก็ยังเกลียดผมอยู่และไม่เคยถือว่าผมเป็นลูกเลยใช่ไหม?..รู้ไหมตอนเด็กผมถามตัวเองนับครั้งไม่ถ้วนว่าผมเป็นลูกของพ่อจริงๆหรือเปล่าทำไมพ่อถึงปฏิบัติกับผมและเจิ้งรุ่ยต่างกันถึงขนาดนี้..จนถึงตอนนี้ผมทำเพื่อตระกูลจินมามากแต่ในใจของพ่อก็ยังมีแค่เขาเท่านั้น..นี่พ่อไม่รู้สึกผิดสักนิดเลยเหรอ?” จินเจิ้งผิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดต่อ “ผมฆ่าเขาไปแล้วเพราะงั้นต่อให้พ่อจะพูดอะไรยังไงเขาก็ไม่มีวันฟื้นขึ้นมาอยู่ดี..ตอนนี้ผมมีวิธีของผมในการทำสิ่งต่างๆและผมก็ไม่ต้องการให้พ่อเข้ามาแทรกแซงอะไรทั้งนั้น”

จินถิงซานถอนหายใจอย่างเงียบๆและรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเขาเพราะถ้าเขาไม่ทำตัวแบบนั้นตั้งแต่แรกมันก็คงไม่ทำให้จินเจิ้งผิงกลายเป็นอย่างที่เป็นในตอนนี้ ซึ่งเด็กที่จิตใจดีและเต็มไปด้วยความรักในครอบครัวคนนั้นไม่มีอีกแล้ว “แล้วหนิงซือกับเสี่ยวเซียงล่ะ?..ทำไมแกถึงต้องฆ่าพวกเขาด้วย..หนิงซือเป็นภรรยาของแกและถ้าแกไม่มีเธอในตอนนั้นแกคงไม่สามารถขึ้นเป็นผู้นำตระกูลจินได้หรอกแกไม่ควรทำแบบนั้นกับเธอเลย..ยิ่งไปกว่านั้นเสี่ยวเซียงก็เป็นลูกชายแท้ๆของแกเพราะงั้นถึงแม้ว่าหนิงซือจะทำอะไรผิดมันก็ไม่เกี่ยวกับเสี่ยวเซียงเลย” จินถิงซานพูด

“ไม่เกี่ยวงั้นเหรอ?..ตั้งแต่เด็กผมไม่เคยทำอะไรให้พ่อเสียใจเลยและผมก็ระวังทุกๆอย่างเพื่อเอาใจพ่อแต่สุดท้ายพ่อก็ยังเพิกเฉยผมอยู่ดี..ต่อมาผมมีคนรักแต่พ่อกลับแยกพวกเราออกจากกัน..พอหลังจากที่แต่งงานใหม่ผมก็ทำงานหนักเพื่อตระกูลจินและแทบจะไม่ได้นอนเลยผมมีเวลานอนแค่วันละสามหรือสี่ชั่วโมงต่อวันและอุทิศตนเพื่อตระกูลจิน..แต่..แต่..แต่พ่อกลับทำแบบนี้กับผม..มิหนำซ้ำผมยังถูกหลอกมาโดยตลอดและต้องช่วยคนอื่นเลี้ยงลูกที่ไม่ใช่ลูกตัวเองเพราะงั้นผมยังไม่ดีพออีกเหรอ?” จินเจิ้งผิงถามอย่างขมขื่น “พ่อคิดว่าผมจะให้อภัยได้งั้นเหรอ..ทุกคนทำเหมือนผมเป็นคนโง่และถูกรังแกง่าย..เพราะงั้นเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะให้อภัยและใครก็ตามที่ทรยศผมมันจะต้องตายเท่านั้น!”

“แต่ทั้งหมดนี้เสี่ยวเซียงไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเลย..แกกับลูกชายของแกอยู่ด้วยกันมานานกว่าสิบปีแล้วแกไม่มีความรู้สึกผูกพันกับเขาเลยงั้นเหรอ?” จินถิงซานพูด

“อย่ามาพูดเรื่องความรู้สึกกับผม!..ถ้าพ่อมีความรู้สึกจริงๆแล้วทำไมพ่อถึงทำกับเหว่ยห่าวแบบนั้นล่ะ?..นอกจากนี้พ่อยังบังคับให้ผมเกลียดเขาอีกจนผมไม่มีทางเลือกและถ้าผมไม่ทำแบบนั้นล่ะก็พ่อจะต้องทำอะไรกับเหว่ยห่าวบ้างก็ไม่รู้จนผมต้องละทิ้งสิ่งที่ควรทำในฐานะพ่อ..พ่อรู้ไหมว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมคิดถึงแม่ของเหว่ยห่าวมาตลอดและหัวใจของผมก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและผมจะไม่มีวันใช้หนี้เธอคืนได้เลย” จินเจิ้งผิงพูด

“ผมจะไปทำอะไรได้เพราะฮั่นหนิงซือมักจะเกลียดเขาอยู่เสมอและปฏิบัติต่อเขาราวกับหนามยอกอก..ในเวลานั้นผมเพิ่งรับตำแหน่งผู้นำตระกูลและผมต้องให้ฮั่นหนิงซือช่วยอีกหลายๆอย่าง” จินเจิ้งผิงพูด “ตอนที่เหว่ยห่าวถูกลักพาตัวไปตอนเด็กพ่อคิดว่าผมไม่รู้จริงๆเหรอว่าใครเป็นคนทำ..ผมรู้ดีว่าถ้าเขาอยู่ในบ้านตระกูลจินต่อมันก็มีแต่จะทำให้เขาเสี่ยงและอาจจะตายได้ทุกเมื่อเพราะงั้นผมเลยบังคับให้เขาออกจากบ้านไป..แต่เขากลับไม่เข้าใจความหวังดีของผมเลยและไม่นับถือผมในฐานะพ่ออีกต่อไป..แน่นอนว่าบางครั้งผมก็อยากจะฆ่าเขาจริงๆแต่พอนึกถึงแม่ของเขาแล้วผมก็รู้สึกผิดทุกครั้ง” แท้จริงแล้วในใจของจินเจิ้งผิงอาจกล่าวได้ว่าจินเหว่ยห่าวเป็นคนที่ขัดแย้งในใจมากที่สุดและบางครั้งเขาก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับความสัมพันธ์ของเขากับจินเหว่ยห่าวอย่างไร แต่จินเจิ้งผิงเป็นคนประเภทที่มีจิตวิทยาที่บิดเบี้ยวอย่างมากและมีบุคลิกที่แตกแยกและบางครั้งเขาก็ทำในสิ่งที่เขาไม่อยากจะทำเลยด้วยซ้ำ

“ฉันคิดผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆตอนแรกฉันไม่ชอบเขาและไม่สนใจเขาแต่หลังจากที่ฉันอยู่ในโรงพยาบาลมาหลายปีฉันก็คิดออกได้ว่าถึงยังไงเขาก็ยังเป็นทายาทและลูกหลานของตระกูลจินเสมอและเขาควรได้รับอนุญาตให้กลับมายังตระกูลจินเพราะอนาคตของตระกูลจะต้องถูกสร้างขึ้นโดยคนรุ่นต่อไป” จินถิงซานพูด “ถ้าแกต้องการก็ไปพาเขากลับมาซะ!” หลังจากพูดจบจินถิงซานก็ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน