ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 134

หลังจากที่ทั้งคู่รับประทานอาหารกลางวันกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เย่เชียนก็พาหลินโรโร่วกลับไปส่งที่โรงพยาบาล

ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ดูมีความสุขมาก แต่เย่เชียนก็รู้ว่าเธอเป็นคนที่ชอบเก็บซ่อนความรู้สึกเอาไว้ในใจ เขารู้ดีว่าต่อให้ถามไป มันก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรถ้าเธอไม่ต้องการพูดถึงมัน เพราะฉะนั้นเขาจึงทำได้แค่เพียงอยู่ดูแลเธอให้มากขึ้นในอนาคต พยายามทำทุกอย่างที่เขาพอจะทำได้เพื่อทำให้ความเศร้าโศกและความผิดหวังของเธอจางหายไป

ขณะเดียวกันหลินโรโร่ที่ยืนมองดูร่างของเย่เชียนที่กำลังจะออกจากโรงพยาบาลไปนั้น น้ำตาของเธอก็เริ่มไหลรินลงมาอาบใบหน้าที่ยังคงยิ้มแย้ม เธอรู้ว่าเย่เชียนไม่ได้โกหกเรื่องที่ว่าเขารักเธออย่างสุดซึ้ง เธอเข้าใจดีว่าผู้ชายอย่างเย่เชียนจะต้องมีผู้หญิงดี ๆ มากมายอยู่รอบตัวเขาเสมอ เธอรู้ตัวว่าตัวเองหลงรักเย่เชียนไปแล้วจนหมดทั้งหัวใจ ถึงกระนั้นแล้ว การที่เธอต้องมาเจอกับเหตุการณ์อะไรแบบนี้ เธอกลับไม่รู้ว่าควรทำตัวอย่างไรดี เพราะบางครั้งความรักมันก็อาจเป็นแค่ความเห็นแก่ตัวของคนคนหนึ่งที่ไม่สามารถอดทนต่อสิ่งต่าง ๆ ได้ เหมือนกับที่หลินโรโร่วได้บอกกับเย่เชียนไปว่า เธอเองก็เป็นแค่ผู้หญิงที่มีความเห็นแก่ตัวคนหนึ่งที่หวังว่าเขาจะรักเธอเพียงคนเดียวเสมอ

แต่หลินโรโร่วก็รู้ดีว่าถ้าหากเธอเป็นคนเห็นแก่ตัวและพูดทุกอย่างออกไปอย่างที่ใจคิดล่ะก็ เย่เชียนั้นคงจะยอมทิ้งผู้หญิงคนอื่นทุกคนเพื่อมาอยู่กับเธอเพียงคนเดียว ซึ่งนั่นจะทำให้พวกเธอเหล่านั้นต้องพบกับผิดหวังและเสียใจ

หลินโรโร่วไม่ได้ต้องการให้สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้น เธอรักเย่เชียนที่เป็นเย่เชียน รักทั้งหมดทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นตัวเขาจากใจจริง แต่ขณะเดียวกันเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าตัวเองไม่คู่ควรกับคนอย่างเย่เชียน

เมื่อเย่เชียนเดินไปไกลจนลับสายตาแล้ว หลินโรโร่วก็เดินกลับไปที่ห้องรับรองของพยาบาล เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรออกไปยังหมายเลขของฉินหยูที่เธอแอบคัดลอกมาจากโทรศัพท์ของเย่เชียนก่อนหน้านี้

ทันใดนั้นเสียงของฉินหยูก็ดังมาตามสายโทรศัพท์ว่า “สวัสดีค่ะ… ดิฉันขอทราบได้มั้ยคะว่านี่ใครโทรเข้ามา ?”

“สวัสดีค่ะ…” หลินโรโร่วหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบสติอารมณ์แล้วพูดว่า “ฉันหลินโรโร่วเอง เราเพิ่งจะพบกันที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้”

ฉินหยูถึงกับผงะ แล้วเธอก็ตอบว่า “อ๋อค่ะ… มีอะไรหรือเปล่าคะ ?”

“คุณฉินคะ คุณพอจะมีเวลาว่างไหม ? คุณออกมาดื่มกาแฟกับฉันหน่อยได้ไหมคะ ?” หลินโรโร่วถามอย่างประหม่า

ฉินหยูเป็นคนที่มีจิตสัมผัสเฉียบคม เธอรู้ว่าหลินโรโร่วอาจจะเห็นอะไรบางอย่างก่อนหน้านี้ในโรงพยาบาล และอาจจะกำลังคิดอะไรไปเอง แต่เธอก็ไม่เข้าใจว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงในการมาเจอกับเธอของหลินโรโร่วนั้นคืออะไร เธอไม่คิดว่าหลินโรโร่วจะต้องการมาพบกับเธอเพียงเพื่อจะตำหนิติเตียน เพราะตอนที่อยู่ในโรงพยาบาลหลินโรโร่วดูเป็นคนที่มีบุคลิกอ่อนโยนและจิตใจดีมาก ดังนั้นฉินหยูจึงรู้ว่าหลินโรโร่วไม่ใช่คนที่จะหุนหันพลันแล่นและฉุนเฉียวแบบนั้น

ฉินหยู “ฉันมีสอนตอนบ่ายน่ะ… งั้นเรามาเจอกันตอนหกโมงเย็นที่สตาร์บัคส์ได้มั้ยคะ ?”

หลินโรโร่ว “ได้ค่ะ… เจอกันหกโมงเย็นนะคะ”

ฉินหยู “แล้วเจอกันค่ะ…”

หลังจากที่วางสายไปแล้ว หลินโรโร่วก็จ้องมองไปบนท้องฟ้าอย่างว่างเปล่า เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ดูเหมือนว่าเธอจะตัดสินใจอะไรบางอย่างไปแล้ว

……

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน