ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 135

เย่เชียนไม่ค่อยสบอารมณ์นักกับคนประเภทที่มีอคติกับคนอื่นเช่นนี้ แต่คำพูดของอีกฝ่ายก็ไม่ได้ร้ายแรงจนเกินไป เขาจึงยิ้มให้อย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า “เท่าที่ผมรู้มา สโมสรแห่งนี้น่ะมีห้องส่วนตัวที่แตกต่างกันถึงห้าระดับ คุณคงจะไม่หันหลังให้แขกของคุณหรอกใช่ไหม ?”

บอดี้การ์ดของสโมสรมองเย่เชียนอีกครั้งด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามยิ่งกว่าเก่า

“แล้วไง ? ถ้าผมบอกว่าคุณเข้าไม่ได้ คุณก็เข้าไม่ได้! คุณจ่ายไม่ไหวหรอกหน่า… ไป ๆ ๆ อย่าให้ผมต้องไล่คุณออกไปเหมือนหมูเหมือนหมาเลย มันจะดูไม่ดีไปเสียเปล่า ๆ” บอดี้การ์ดเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย เขาคิดว่าเด็กคนนี้มันน่ากระทืบจริง ๆ

ขณะเดียวกันนั้น ในห้องทำงานของประธานชั้นบนสุดของสโมสรมีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าต่าง เธอมองลงมาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้านล่างทั้งหมด เมื่อเธอเห็นเย่เชียน เธอก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อย มันแทบไม่จำเป็นต้องคิดเลยว่าเกิดอะไรขึ้นข้างล่างนั่น การที่เย่เชียนถูกบอดี้การ์ดหยุดเอาไว้ตรงนั้นก็คงเป็นเพราะการแต่งกายของเขานั่นเอง

ทันใดนั้นเธอหันกลับไปกดโทรศัพท์ จากนั้นก็พูดว่า “ผู้จัดการชางกวน โปรดมาพบฉันสักครู่”

เพียงครู่เดียวชายวัยกลางคนที่มีชื่อว่า ชางกวนเฟยหยุน ก็เดินเข้ามาในออฟฟิศ เขาโค้งคำนับด้วยความเคารพและพูดว่า “คุณผู้หญิง มีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ ?”

“คุณช่วยไปเตรียมห้องส่วนตัววีไอพีให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย” หญิงสาวตอบและพูดต่อ “อีกอย่าง คุณลงไปข้างล่างแล้วช่วยอนุญาตให้ผู้ชายคนนั้นเข้ามาด้วยนะ แล้วก็ อย่าบอกเขานะว่าเป็นคำสั่งของฉันน่ะ”

ชางกวนเฟยหยุนเดินไปที่หน้าต่างพลางชะโงกหน้ามอง จากนั้นเขาก็ทำเสียงพึมพำตกลงแล้วเดินออกจากห้องไป เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเพราะห้องส่วนตัววีไอพีนั้นไม่ได้ถูกใช้งานมาเป็นเวลานานมากแล้ว ชายหนุ่มคนนั้นเป็นใครกัน ? ถึงทำให้คุณผู้หญิงถึงกับต้องสั่งให้เตรียมห้องวีไอพีให้ขนาดนี้

ผู้จัดการชางกวนนั้นไม่เหมือนกับบอดี้การ์ดหน้าประตูที่จะตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกเพียงอย่างเดียว เขาเป็นอีกคนหนึ่งที่เคยเห็นโลกมามากมายแล้ว เขาเคยพบกับคนชนชั้นสูงบางคนที่ไม่ได้ชอบโอ้อวดตนทั้งยังแต่งตัวเรียบง่าย ซึ่งถ้าเขาปฏิบัติกับคนเหล่านั้นเหมือนคนธรรมดาทั่วไป มันก็อาจจะนำมาซึ่งหายนะได้ ถึงแม้ว่าผู้สนับสนุนของสโมสรเจิดจรัสจะแข็งแกร่งมากก็ตาม แต่ก็ไม่ควรที่จะทำให้คนจำนวนมากต้องขุ่นเคืองมากเกินไป

ที่ด้านล่าง เย่เชียนขมวดคิ้วมองไปที่บอดี้การ์ดอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “แล้วถ้าผมไม่ไปล่ะ ? ผมอยากจะรู้จริง ๆ ว่าคุณจะ… ไล่! ผมไปยังไง!” เย่เชียนไม่พูดเปล่า เขายังไม่ลืมที่จะเน้นคำว่า ‘ไล่’ ใส่หน้าบอดี้การ์ดคนนั้น

“ให้ตายเถอะ! ผมพยายามจะไว้หน้าคุณแล้วนะ แต่คุณก็ดันมาหน้าด้านหน้าทนอย่างนี้” บอดี้การ์ดตะคอกเขา เขายกแขนขึ้นหมายจะผลักเย่เชียนออกไปเพราะในสายตาเขา เขาคิดว่าเย่เชียนคงไม่มีความแข็งแกร่งมากพอ อีกทั้งการที่จะเข้ามาทำงานเป็นการ์ดของสโมสรเจิดจรัสแห่งนี้ได้ หนึ่งสิ่งที่ขาดไม่ได้ก็คือความแข็งแกร่งไม่อ่อนแอ ซึ่งเขาก็เห็นว่าร่างกายของเย่เชียนช่างดูไม่มีความกำยำเลย ดังนั้นการผลักเขาออกไปมันก็เพียงพอแล้ว

ขณะที่มือของเขากำลังจะสัมผัสกับร่างของเย่เชียน ทันใดนั้นเย่เชียนก็คว้าข้อมือของบอดี้การ์ดคนนั้นเอาไว้ทันที ด้วยพละกำลังที่มากมายมาศาลของเย่เชียน เขาบิดมันเพียงเล็กน้อยแล้วหมุนตัวเตะอย่างรุนแรง

บอดี้การ์ดคนนั้นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างมากจนเขาต้องลงไปนอนขดตัวอยู่กับพื้น ทว่าเย่เชียนยังมีความเมตตาอยู่ มิฉะนั้นลูกเตะก่อนหน้านี้มันก็อาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้เลยทีเดียว

เมื่อบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ เห็นว่าเพื่อนร่วมงานของตนถูกทำร้าย พวกเขาจึงวิ่งเข้าไปทีละคน ๆ โดยถือกระบองเหล็กไปด้วย

งานที่สโมสรแห่งนี้ถือเป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกเขามากในฐานะบอดี้การ์ดรักษาความสงบ เนื่องจากบรรดาแขกมักจะเป็นคนมีฐานะ จึงทำให้โดยทั่วไปแล้วแทบจะไม่มีปัญหาใด ๆ เกิดขึ้นเลย ยิ่งไปกว่านั้นชื่อเสียงของสโมสรเจิดจรัสก็ยังเป็นที่รู้จักอย่างมาก ไม่เพียงแต่ในเซี่ยงไฮ้เท่านั้นแต่รวมไปถึงในประเทศจีนทั้งหมด

ฉะนั้น ลืมเรื่องนักเลงและอันธพาลตามท้องถนนไปได้เลย เพราะแม้แต่มาเฟียของแก๊งชิงจากชิงกรุ๊ปก็ยังไม่กล้าที่จะก่อปัญหาที่นี่ ดังนั้นเมื่อพวกบอดี้การ์ดเห็นเย่เชียน พวกเขาก็คิดว่าแค่ต้องไปเผชิญหน้ากับเด็กที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงอะไรเลยแค่นั้น

ในขณะเดียวกัน รถแท็กซี่อีกสองคันก็ได้มาจอดอยู่ตรงหน้าสโมสรเจิดจรัส ม่อหลง ฟูจุนเฉิง จ้าวไถ่จู้ และหวันชุนหัวก้าวลงมาจากรถ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน