ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 136

เย่เชียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อพวกเขาถูกนำทางมาที่ห้องรับรองวีไอพี ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่ได้รู้เกี่ยวกับสโมสรเจิดจรัสมากนัก แต่ความสำคัญและข้อจำกัดของห้องนี้ก็ชัดเจนสำหรับเขา เพราะห้องรับรองส่วนตัววีไอพีนี้ไม่ได้ถูกเปิดใช้งานมานานมากแล้ว แต่มาวันนี้มันถูกเตรียมเอาไว้ให้เขาโดยไม่คาดคิด เขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกใจกับเรื่องนี้

ในทางกลับกันม่อหลงกลับไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่แปลกอะไรเลย ในมุมมองของเขาเอง เขาคิดว่ามันก็เหมาะสมและสมควรแล้วอย่างยิ่งที่คนอย่างเย่เชียนจะได้ใช้ห้องรับรองวีไอพี ม่อหลงผู้ซึ่งมีความภาคภูมิใจในฐานะสมาชิกของกลุ่มเขี้ยวหมาป่า เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าสำหรับราชาหมาป่าเย่เชียนที่เป็นถึงผู้นำของเขี้ยวหมาป่าของเขานั้น การที่เขาได้รับการต้อนรับเช่นนี้มันช่างเหมาะสมกับเกียรติของเขาอย่างยิ่ง

ฟูจุนเฉิงเองก็รู้สึกประหลาดใจอยู่ลึก ๆ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา ในขณะที่จ้าวไถ่จู้ยังคงมีใบหน้ายิ้มแย้มตามปกติและไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ส่วนหวันชุนหัวนั้นรู้สึกประหลาดใจอย่างมากจนอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปทางเย่เชียนอย่างตกใจ เห็นได้ชัดว่าเขารู้เรื่องสโมสรเจิดจรัสไม่มากก็น้อย ดังนั้นการที่เย่เชียนสามารถเข้าไปใช้ห้องรับรองส่วนตัววีไอพีของสโมสรนี้ได้โดยไม่คาดคิดนั้นจึงทำให้เขาประหลาดใจอย่างช่วยไม่ได้

เมื่อผู้จัดการชางกวนเห็นสีหน้าที่ดูประหลาดใจของเย่เชียน เขาก็ยิ้มจาง ๆ และพูดว่า “คุณครับ… คุณไม่ต้องแปลกใจอะไรหรอกครับที่คุณสามารถเข้าไปใช้ห้องรับรองวีไอพีนี้ได้ หากคุณต้องการเข้าใช้ห้องวีไอพีนี้อีกในคราวหน้า คุณก็สามารถเรียกใช้ได้เหมือนอย่างในวันนี้เช่นกันครับ และถ้าหากคุณต้องการสิ่งใด โปรดอย่าลังเลใจที่จะมอบคำสั่งของคุณให้กับผม สำหรับวันนี้… ค่าใช้จ่ายทั้งหมด ผมจะดูแลให้เองนะครับ โปรดรับไว้เพื่อแทนคำขอโทษสำหรับความผิดพลาดของเราด้วยครับ”

เย่เชียนพึมพำกับตัวเอง เขาเดาว่าผู้จัดการคนนี้คงเป็นเพียงผู้จัดการที่คอยดูแลและจัดการอยู่เบื้องหน้าของสโมสรเจิดจรัสเพียงเท่านั้น คนที่เป็นหัวหน้าตัวจริงของสถานที่แห่งนี้คงจะไม่แสดงตัวตนออกมาให้เห็นได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว ซึ่งดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้เกี่ยวกับตัวตนของเย่เชียนอยู่บ้าง เย่เชียนยิ้มจาง ๆ และพูดว่า “ถ้าเช่นนั้น… ผมก็จะน้อมรับด้วยความเคารพ”

“ด้วยยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ… หากคุณต้องการสิ่งใด คุณสามารถเรียกพวกเราให้มารับใช้ได้ตลอดนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนครับ” ผู้จัดการชางกวนตอบ

“ขอบคุณครับ… คุณไปทำงานของคุณต่อได้เลย ถ้าหากผมต้องการอะไรเพิ่ม เดี๋ยวผมเรียกนะครับ” เย่เชียนพูด

ผู้จัดการชางกวนโค้งคำนับอย่างเคารพแล้วจากไป เขาเดินตรงไปที่ลิฟต์และขึ้นไปที่สำนักงานชั้นบนสุด จากนั้นเขาก็เคาะประตูและเข้าไปในออฟฟิศ

“คุณผู้หญิง… ผมทำตามคำสั่งของคุณเรียบร้อยแล้วครับ”

หญิงสาวคนนั้นพยักหน้าเบา ๆ จากนั้นก็พูดว่า “ทำได้ดีมากค่ะ… ผู้จัดการชางกวน”

“คุณผู้หญิงมีคำสั่งอื่นอีกหรือไม่ครับ ?” ผู้จัดการชางกวนถาม

หญิงสาวพึมพำกับตัวเองสักพักแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรแล้วค่ะ… คุณไปได้”

ผู้จัดการชางกวนพยักหน้าและออกไป เมื่อเขาออกไปแล้วหญิงสาวก็นั่งลงพึมพำกับตัวเองว่า “เย่เชียน… คุณกำลังวางแผนอะไรอยู่กันนะ ? แล้วคุณสั่งให้คนพวกนั้นมาอยู่ในเซี่ยงไฮ้นี่เหรอ ?”

……

ภายในห้องรับรองส่วนตัววีไอพี

หลังจากที่ผู้จัดการชางกวนออกไปแล้ว หวันชุนหัวก็โวยวายขึ้นมาอย่างตื่นเต้น “นี่มันอะไรกันเนี่ย ? ฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดเลยว่าวันนึงฉันจะได้มานั่งอยู่ข้างในห้องวีไอพีแบบนี้ เย่เชียน! นายนี่มันยอดเยี่ยมมาก”

เย่เชียนยิ้มแหย ๆ และพูดว่า “เออ… ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผู้จัดการคนนั้นถึงเตรียมห้องวีไอพีนี้ให้ผม… ผมเองก็ยังงงอยู่เลยเนี่ย” จากนั้นเขาก็หันไปหาฟูจุนเฉิงและมองเขาด้วยสายตาขอบคุณ จากนั้นก็พูดว่า “พี่จุนเฉิง… ขอบคุณครับ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน