ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1346

ตอนที่ 1346 การต่อสู้หรือเปล่า

………………..

ในเรื่องนี้พวกเขาไม่ได้โกหกเลยเพราะถึงแม้ว่าภายนอกพวกเขาจะดูเป็นชายหนุ่มแต่ชายร่างกำยำก็เป็นรุ่นลุงของพวกเขาจริงๆไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รู้จักพ่อของตั๋วโพ่อย่างเลิ่งหานปิงหรอกใช่ไหม? ซึ่งชายหนุ่มคนนั้นก็แก่กว่าชายร่างกำยำถึงสิบปีแต่จะบอกว่าเขาเป็นคนแกก็คงจะดูเกินจริงไปหน่อย

เมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่มชายร่างกำยำก็ผงะไปครู่หนึ่งและตะโกนทันทีว่า “นี่แกจะแกทับฉันงั้นเหรอ?..ฉันบอกไปว่าฉันเป็นรุ่นลุงของเขาแต่แกกลับบอกว่าเป็นรุ่นปู่ของเขา..แกนี่มัน!”

เมื่อพูดแบบนั้นชายหนุ่มก็หันมามองเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันพูดไม่ถูกเหรอ?”

“แน่นอนมันไม่ถูกต้องแกแก่กว่าฉันแค่สิบเอ็ดปีเพราะงั้นแกจะมีลูกได้ยังไงตอนอายุสิบเอ็ดปี” ชายร่างกำยำพูด

“แต่ยังไงฉันก็แก่กว่าแกอยู่ดี” ชายหนุ่มพูด “ถ้าแกเอาแต่ตะโกนอยู่แบบนี้ฉันจะหุบปากแกซะ..แกอย่าเอาแต่โบกดาบนั่นไปทั่วสิวะ..เพราะต่อหน้าฉันมันก็เป็นได้แค่มีดทำครัว”

เมื่อได้ยินแบบนั้นชายร่างกำยำก็กัดฟันแน่นแต่เขาไม่ได้พูดอะไรอีกและแน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธสิ่งที่ชายหนุ่มพูดเพราะดาบของเขานั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าชายหนุ่มแล้วมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆและเขาก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะเข้าใกล้ชายหนุ่มได้หรือเปล่าถ้าสู้กันจริงๆ จากนั้นชายร่างกำยำก็เม้มริมฝีปากเล็กน้อยและถอนหายใจอย่างโกรธเกรี้ยวและหันหน้าหนีไป

เมื่อได้ยินการสนทนาของพวกเขาเย่เชียนกับคนอื่นๆก็อดไม่ได้ที่จะผงะเพราะความสงบและความสบายใจเฉิบที่แสดงออกมาโดยทั้งสองคนนี้น่าชื่นชมและพวกเขาก็ไม่มีความกลัวเลยแม้แต่น้อยเมื่อเผชิญหน้ากับสำนักม่อจื๊อทั้งสำนักแบบนี้ จากนั้นชายหนุ่มก็หันไปมองเย่เชียนจากหัวจรดเท้าแล้วพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าแกเก่งใช่เล่นเลยนี่?..ว่าไงล่ะแกกล้าที่จะสู้กับฉันหรือเปล่า..ถ้าแกแพ้ฉันจะไม่ฆ่าแกและปล่อยแกไปแต่ถ้าแกชนะฉันได้ก็ฆ่าฉันทิ้งซะ!”

“หืม..ทำไมเขาต้องสู้กับคุณด้วยล่ะ?..พวกคุณทำให้สาวกของสำนักม่อจื๊อของผมบาดเจ็บมากมายเพราะงั้นวันนี้คุณจะไม่ได้ออกไปไหนทั้งนั้น!” ม่อหลงพูดอย่างดุเดือด

“พ่อหนุ่มอย่ามั่นใจในตัวเองแบบนี้สิ..ฉันแสดงความเมตตาแค่ไหนแล้วที่ไม่ฆ่าพวกเขาเพราะงั้นแกควรปล่อยให้ขยะเหล่านั้นมีชีวิตอยู่ต่อและอย่าส่งพวกเขามาตายจะดีกว่า..นอกจากนี้ฉันมาที่นี่ก็เพื่อตามหาเขาและฉันก็ไม่ต้องการพูดกับพวกแก..อย่าคิดว่าที่นี่คือสำนักม่อจื๊อแล้วฉันจะกลัวไปล่ะ!” ชายหนุ่มพูด

ม่อหลงเปิดปากของเขาและต้องการที่จะพูดอีกครั้งแต่เย่เชียนยื่นมือออกมาเพื่อหยุดเขาและมองไปที่ฝั่งตรงข้ามแล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “แล้วทำไมผมถึงต้องสู้กับคุณด้วย?..ถ้าคุณไปได้ยินมาว่าฝีมือการต่อสู้ของผมนั้นดีเพราะงั้นคุณก็เลยต้องการที่จะสู่กับผมแบบนี้จริงๆผมก็คิดว่าคุณมาหาผิดคนแล้ว..เพราะถึงแม้ว่าชื่อเสียงของผมในแวดวงใต้ดินจะดีแค่ไหนแต่ฝีมือการต่อสู้ของผมก็ไม่ได้ดีถึงขนาดนั้นหรอกและผมก็พึ่งพาพวกพ้องของผมเสมอ”

“แกไม่มีแม้แต่ความกล้าเลยงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มพูด “ดูเหมือนว่าข่าวลือที่เขาลือกันทั่วโลกจะเป็นแค่เรื่องเท็จสินะราชาหมาป่าเย่เชียนผู้ยิ่งใหญ่มันก็แค่เรื่องโกหกไร้สาระสิ้นดี”

“คุณไม่จำเป็นต้องยั่วยุผมเพราะผมไม่สนใจหรอก” เย่เชียนพูด “แล้วพวกคุณเป็นใครกันแน่?”

“ถ้าแกสู้กับฉันแล้วจะบอกแก” ชายหนุ่มพูด “แน่นอนว่าแกเลือกที่จะไม่สู้ก็ได้แต่ฉันจะฆ่าเพื่อนของแกเรื่อยๆหลังจากนี้ไปและในที่สุดแกก็ต้องยอมสู้กับฉันอยู่ดี”

“นี่คุณกำลังขู่ผมอยู่งั้นเหรอ?..ผมไม่เคยกลัวคำขู่ของคนอื่นหรอกแต่วันนี้คุณจะออกไปจากที่นี่ได้หรือเปล่า?” เย่เชียนพูดอย่างเย็นชา “ผมรู้ว่าพวกคุณเก่งแต่ที่นี่คือสำนักม่อจื๊อและมีสาวกไม่น้อยกว่าหนึ่งพันคนที่นี่เพราะงั้นคุณแข็งแกร่งพอที่จะสู้กับคนหนึ่งพันคนได้อย่างงั้นเหรอ?”

“เฮ้ๆ..หนึ่งต่อหนึ่งพันอะไรกันนี่มันควรเป็นสองต่อหนึ่งพันสิ..เอาสิวะไปเรียกคนของแกมาให้หมดแล้วคอยดูฉันสับพวกมันด้วยดาบทีละคนก็แล้วกัน” ชายหนุ่มกำยำอดไม่ได้ที่จะตะโกน

ชายหนุ่มมองเขาอย่างดุร้ายและพูดว่า “ถ้าแกไม่พูดก็ไม่มีใครคิดว่าแกเป็นใบ้หรอกนะ..แต่ถ้าแกยังพูดแบบนี้อยู่อีกฉันจะตัดลิ้นแกเชื่อไหมล่ะ?”

“ให้ตายเถอะฉันทนกับแกมานานแล้ว..เอาสิวะเอาเลย..แกกับฉันมาสู้กันให้ตายไปข้าง..นี่แกคิดว่าฉันกลัวแกจริงๆงั้นเหรอ?..ฉันอยากจะสู้กับแกมานานแล้ว!” ชายร่างกำยำตะโกนและทันทีที่เขาพูดจบดาบขนาดใหญ่ในมือของเขาก็เฉือนออกไปโดยพุ่งเป้าไปที่หัวของชายหนุ่ม

เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนและคนอื่นๆก็งุนงงเพราะความสัมพันธ์ระหว่างสองคนนี้คืออะไร? ทำไมเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูพวกเขายังมีเวลาที่จะต่อสู้กันเอง? นี่มันค่อนข้างจะบ้าบิ่นเกินไปรึเปล่า?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน