ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1347

ตอนที่ 1347 หนี!

………………..

การโจมตีของชายหนุ่มนั้นแม่นยำและรวดเร็วอย่างมากโดยต่อยผ่านระหว่างมือทั้งสองของเย่เชียนไปยังหน้าอกของเย่เชียน ซึ่งถ้าหากเป็นเรื่องง่ายที่ผู้คนจะค้นพบข้อบกพร่องในเชิงรุกของมวยไทชิล่ะก็ทุกคนคงจะไม่พูดว่ามวยไทชิเป็นมวยตั้งรับเท่านั้นอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็พลิกมือของเขาอย่างรวดเร็วและด้วยการบิดข้อมือของเขานั้นเขาก็คว้าแขนของชายหนุ่มและดึงมันกลับมาอย่างแรงแล้วใช้หมัดไทชิกระแทกออกไปอีกครั้งแต่ก่อนที่หมัดของเย่เชียนจะพุ่งออกไปชายหนุ่มก็รีบคว้าแขนของเย่เชียนเอาไว้และพลิกกลับอย่างแรงแล้วใช้ฝ่าเท้าของเขาเตะเข้าไปที่ข้างตัวของเย่เชียนอย่างแรง

เย่เชียนไม่สามารถบอกได้ว่าชายหนุ่มใช้ศิลปะการต่อสู้แบบไหนและเขาก็ไม่สามารถบอกได้ว่ามันคืออะไรแต่การเคลื่อนไหวของชายหนุ่มรุนแรงและซับซ้อนมากและความเร็วในการตอบสนองของเขาก็เร็วมากเช่นกัน เมื่อเห็นแบบนั้นเย่เชียนก็งอตัวของเขาเพื่อหลีกเลี่ยงการเตะด้านข้างของชายหนุ่มและก้าวไปข้างหน้าจากนั้นก็ดันไหล่ของเขาไปที่ต้นขาของชายหนุ่มแล้วกระแทกร่างของชายหนุ่มจนกระเด็นออกไปทันทีแต่ก็ตกลงบนพื้นอย่างมั่นคงได้

จากนั้นเย่เชียนก็ตามหลังมาติดๆและใช้มือขวาชกไปที่หน้าอกของฝ่ายตรงข้ามแต่ชายหนุ่มก็ก้มตัวเพื่อหลบกำปั้นของเย่เชียน อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็โจมตีอย่างต่อเนื่องและกระแทกหน้าอกของชายหนุ่มอีกครั้งด้วยศอก ซึ่งความเร็วนั้นค่อนข้างเร็วและการเคลื่อนไหวทั้งหมดก็เสร็จสิ้นภายในเสี้ยววินาที

“ปัง” ศอกของเย่เชียนกระแทกหน้าอกของชายหนุ่มอย่างแรงและถอยหลังไปสองสามก้าว “ฮ่าๆ..” ภายใต้ความเจ็บปวด ชายร่างกำยำที่อยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า “ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าลองดี..เป็นไงล่ะตอนนี้แกคงจะอับอายขายหน้ามากใช่ไหม?”

ชายหนุ่มจ้องมองเขาอย่างดุเดือดและหันไปมองเย่เชียนและปัดหน้าอกของเขาเบาๆราวกับว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับการโจมตีของเย่เชียนเลย “ก็ดี..แกมีทักษะบางอยางจริงๆ” หมิงพูดเบาๆ “แต่แกที่พยายามอย่างเต็มที่แล้วก็ยังทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดี” ทันทีที่พูดจบชายหนุ่มก็เร่งความเร็วขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อและชั่วพริบตาเขาก็มาถึงด้านหน้าของเย่เชียนทันที

เย่เชียนไม่ได้คาดคิดเลยและเขาก็ไม่มีเวลาตอบสนองด้วยเพียงเห็นว่าหมัดของชายหนุ่มกระแทกเขาอย่างแรงและด้วยความตื่นตระหนกเย่เชียนก็ไม่มีเวลาที่จะหลบและรีบวางมือบนหน้าอกของเขาเพื่อป้องกัน “ปัง” ชายหนุ่มต่อบเย่เชียนอย่างดุเดือดและเย่เชียนก็รู้สึกได้ถึงแรงอันมหาศาลที่ออกมาจากมือของเขาและร่างกายของเขาก็ถอยหลังไปอย่างควบคุมไม่ได้

หลังจากถอยหลังไปสองสามก้าวเย่เชียนก็ยืนนิ่งและรู้สึกเจ็บที่มือเพราะแรงของหมัดนั้นไม่น้อยเลยจริงๆและถ้าเขาไม่ใช้มือป้องกันเอาไว้บางส่วนมันคงกระแทกเขาอย่างแรงที่หน้าอกและเกรงว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส ถึงอย่างนั้นเย่เชียนก็ยังรู้สึกว่าเลือดของเขากำลังไหลออกมาจากลำคอของเขาและเขาแทบอดไม่ได้ที่จะกระอักเลือดออกมาแต่เย่เชียนก็กลืนมันลงไปทันทีแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“หืม..แกทำได้แค่นี้เองเหรอ” ชายร่างกำยำที่อยู่ข้างๆพูดและแสยะยิ้ม

ชายหนุ่มก็หันไปมองแล้วพูดว่า “ถ้าแกยังพูดไม่หยุดฉันจะฆ่าแก!”

ชายร่างกำยำก็เม้มริมฝีปากเล็กน้อยแล้วพูดว่า “แกควรตั้งหน้าตั้งตาจัดการกับเขาซะเพราะถ้าแกไม่ระวังแกจะเสียหน้าเอานะและยิ่งไปกว่านั้นฉันไม่อยากให้คนอื่นมาดูถูกฉันว่าคู่หูของฉันพ่ายแพ้ย่อยยับน่ะ..แบบนั้นฉันจะไม่ถูกหัวเราะเยาะจนตายเลยเหรอ?”

“ไอ้บ้านี่!” ชายหนุ่มตะโกนด้วยความโกรธหันกลับมาแล้วเตะไปทางชายร่างกำยำแต่ชายร่างกำยำรีบยกดาบขนาดใหญ่ของเขาปิดกั้นการโจมตีและแสยะยิ้ม “ถ้าแกยังไม่หุบปากพรุ่งนี้แกจะไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์อีก” ชายหนุ่มพูดอย่างเย็นชาและดูโกรธมาก เมื่อได้ยินแบบนั้นชายร่างกำยำก็เม้มปากเล็กน้อยแล้วรีบถอยห่างออกไปทันที

ด้วยการต่อสู้ระยะสั้นๆครั้งนี้เย่เชียนก็รู้ว่าทักษะของคู่ต่อสู้นั้นเป็นอย่างไรและเขาก็อาจไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้เลยด้วยหมัดไทชิของเขา จากนั้นเย่เชียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆและตะโกนว่า “ประตูที่ห้าเปิดออก!” เมื่อเสียงของเย่เชียนจบลงทันใดนั้นเย่เชียนก็ถูกล้อมรอบไปด้วยพลังงานที่รุนแรงและพื้นหินอ่อนรอบตัวเขาก็แตกละเอียดและใบไม้ที่ร่วงหล่นก็ลอยขึ้นมาบนอากาศและผมของเย่เชียนก็ปลิวว่อน

ด้วยวิธีนี้บางทีเย่เชียนอาจยังมีความหวังริบหรี่ที่จะเอาชนะได้เพราะนี่เป็นเคล็ดวิชาที่หยานตงผู้นำแห่งลัทธิมารแนะนำให้เขาเพื่อเอาชนะหยานตงอดีตเจ้าสำนักของสำนักม่อจื๊อนั่นเอง แต่ผลที่ตามมาก็ค่อนข้างหนักหน่วงเช่นกัน อย่างไรก็ตามในขณะนี้เย่เชียนก็ไม่สามารถลังเลได้อีกต่อไปเพราะถ้าหากเขาไม่แสดงทักษะที่แท้จริงของเขาออกมาเขาก็ไม่สามารถเอาชนะได้เลย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน