ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 1357

ตอนที่ 1357 โอกาสอีกครั้ง

………………..

จากนั้นทั้งสามคนก็คุยกันจนดึกก่อนจะแยกย้ายกันกลับห้องของตัวเอง อย่างไรก็ตามทุกคนก็อารมณ์ดีและถึงแม้ว่าจะไม่สามารถพูดได้ว่าปมระหว่างพวกเขาได้รับการคลายออกอย่างสมบูรณ์แล้วก็ตามแต่แน่นอนว่ามันเป็นแค่ปมเล็กๆและส่วนที่เหลือนั่นจะเป็นหน้าที่ของพวกเขาทั้งสองคนเองที่จะคลายมันออก

เช้าวันรุ่งขึ้นเย่เชียนได้บอกกับถังจิงหนานและเล่าให้เขาฟังสั้นๆว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้จากนั้นเย่เชียนก็ออกเดินทางไปหมู่บ้านเมียว ซึ่งระหว่างทางหัวใจของเย่เชียนก็เจ็บปวดมากและใบหน้าของเขาก็ซีดเผือด

เวลาประมาณเที่ยงเย่เชียนก็มาถึงหมู่บ้านเมียวและเขาก็ตรงไปที่บ้านของหว่านไห่ทันทีและเมื่อเขาไปถึงประตูเย่เชียนก็เคาะประตูแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับเป็นเวลานานดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อยและในเวลานี้ก็มีชาวบ้านคนหนึ่งเดินผ่านไปและเย่เชียนรีบหยุดเขาและถามว่า “ขอโทษครับผู้เฒ่าหว่านไม่อยู่บ้านเหรอ?..คุณรู้ไหมว่าเขาไปไหน?”

ตั้งแต่ที่เย่เชียนมาที่นี่ครั้งล่าสุดชาวบ้านส่วนใหญ่ก็รู้จักเย่เชียนและเมื่อเห็นเขาชาวบ้านก็ยิ้มอย่างเป็นมิตรและพูดว่า “อ้าว..คุณนี่เอง!..คุณกำลังตามหาผู้เฒ่าสูงสุดอยู่งั้นเหรอ?..ผู้เฒ่าสูงสุดไปที่ภูเขาพร้อมกับนายน้อยในตอนเช้าเพราะงั้นคุณไปที่นั่นดูสิ..คุณน่าจะเจอพวกเขาที่นั่น”

“นายน้อย?” เย่เชียนถึงกับผงะเล็กน้อยและคิดอย่างรอบคอบว่าใช่เยว่เหอตูหรือไม่? หลังจากพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วเขาก็เป็นเขาได้คนเดียวเท่านั้นเพราะนอกเหนือจากเยว่เหอตูแล้วใครจะถูกชาวบ้านเหล่านี้เรียกว่านายน้อยได้อีก จากนั้นเย่เชียนก็ยิ้มเล็กน้อยและขอบคุณชาวบ้านและเดินไปที่ภูเขาด้านหลังทันที

ถ้าเยว่เหอตูยอมรับหว่านไห่แล้วจริงๆเย่เชียนก็ดีใจอย่างมากเพราะหว่านไห่สูญเสียลูกสาวไปและตอนนี้เขาก็สามารถมีลูกชายอยู่ข้างๆซึ่งถือได้ว่าเป็นกำลังใจอย่างมาก จากระยะไกลเย่เชียนเห็นหว่านไห่และชายหนุ่มต่อสู้กันและท่วงท่าของชายหนุ่มก็ดุดันอย่างมากและทักษะของชายหนุ่มก็พริ้วไหวเช่นกัน ซึ่งชายหนุ่มคนนั้นจะเป็นใครได้อีกถ้าไม่ใช่เยว่เหอตู?

“ปัง” เยว่เหอตูกระแทกกำปั้นของเขาอย่างแรงไปที่ร่างของหว่านไห่จนหว่านไห่กระเด็นถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนที่เขาจะยืนนิ่งและรอยยิ้มที่พึงพอใจก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของหว่านไห่ทันทีและเขาก็พูดว่า “เหอตูศิลปะการต่อสู้ของเอ็งพัฒนาขึ้นมากและแม้แต่ฉันเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเอ็งอีกต่อไปแล้ว”

“โถ่พ่อ..พ่อก็แค่อ่อนข้อให้ผมเท่านั้นเองแหละหน่า” เยว่เหอตูพูด

หว่านไห่ก็ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “อีกไม่เกินสองปีฝีมือการต่อสู้ของเอ็งจะเหนือกว่าพ่อมาก..การมีลูกชายอย่างเอ็งฉันดีใจมากและฉันก็โล่งใจ” หว่านไห่ถอนหายใจและพูดว่า “มันน่าเสียดายจริงๆที่ตอนนี้แม่ของเอ็งไม่ได้อยู่เห็นความสง่าผ่าเผยของเอ็งไม่อย่างนั้นเธอจะต้องมีความสุขมากแน่ๆ..แต่ว่าพ่อก็จะเล่าเรื่องของเอ็งให้แม่ฟังเมื่อพ่อไปหาแม่ในอนาคต”

“พ่ออย่าพูดอย่างนั้นสิ” เยว่เหอตูพูด “ผมคิดว่าแม่ของผมจะต้องเฝ้าดูพวกเราอยู่ที่ไหนสักแห่งในตอนนี้และผมก็เชื่อว่าแม่เองก็หวังว่าพ่อกับผมจะมีชีวิตที่ดีได้น่ะ”

เย่เชียนซึ่งอยู่ไม่ไกลก็ได้ยินการสนทนาของพวกเขาและยิ้มอย่างพอใจและเอ่ยปากพูดว่า “ช่างเป็นพ่อกับลูกที่เข้ากันได้ดีจริงๆ..ฮ่าๆ!” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็พุ่งไปข้างหน้าในชั่วพริบตาและมาถึงหน้าของเยว่เหอตูทันทีจนเยว่เหอตูไม่มีเวลาที่จะตอบสนองได้เลยและเขาก็ไม่เห็นรูปร่างหน้าตาของเย่เชียนอย่างชัดเจนและรีบถอยออกไปหนึ่งก้าวด้วยความตื่นตระหนกและใช้หมัดต่อยเย่เชียนอย่างดุเดือด

เย่เชียนก็ดึงกำปั้นของเขากลับมาและเตะจากด้านข้างไปที่ใบหูของเยว่เหอตูแต่เยว่เหอตูก็รีบประสานมือของเขาเพื่อป้องกันจนได้ยินเสียง “ปัง” เย่เชียนก็เตะมือของเยว่เหอตูอย่างดุเดือดและเยว่เหอตูก็เจ็บปวดอยู่พักหนึ่งและอดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนที่จะยืนนิ่งและเมื่อเขาเห็นอย่างชัดเจนว่าเป็นเย่เชียนเขาก็กับผงะจากนั้นก็หัวเราะและพูดว่า “บอส!..โถ่บอสนี่เองผมก็นึกว่าใคร”

“อย่าพูดไร้สาระตั้งใจซะ!” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็กระโดดขึ้นและใช้เท้าฟาดลงมา เมื่อเห็นแบบนั้นเยว่เหอตูก็ยิ้มเล็กน้อยและหลบมันไปที่ด้านข้างของเย่เชียนและใช้ไหล่กระแทกเย่เชียนจนเย่เชียนผงะไปครู่หนึ่งจากนั้นเย่เชียนก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวและยิ้มด้วยความพึงพอใจ

ในแง่ของทักษะการต่อสู้แล้วเยว่เหอตูไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เชียนเลยและนั่นก็เป็นเพราะเย่เชียนไม่มีความตั้งใจที่จะฆ่าเขาดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเย่เชียนจึงไม่ได้ใช้พลังอะไรเลยแม้แต่น้อยและยังออมแรงปกติของเขาเอาไว้ด้วยไม่อย่างด้วยการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวเยว่เหอตูก็อาจจะตายได้เลย เมื่อเห็นเย่เชียนล่าถอยไปเยว่เหอตูก็พุ่งเข้าใส่เย่เชียนแต่เย่เชียนรีบพูดว่า “หยุดก่อนๆ!”

เมื่อได้ยินแบบนั้นเยว่เหอตูก็หยุดทันทีและยับยั้งกำปั้นของเขาเอาไว้

“ให้ตายเถอะนี่นายจะฆ่าฉันงั้นเหรอ?..ฉันยอมแล้วๆ..นายควรจะชื่นชมตัวเองนะนายเก่งมาก!”

เยว่เหอตูก็ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “โถ่บอสอย่าพูดแบบนั้นสิเพราะถ้าบอสเอาจริงผมคงทำอะไรไมได้หรอก”

เย่เชียนก็แสยะยิ้มแล้วหันไปมองหว่านไห่และพูดว่า “สวัสดีครับผู้เฒ่าหว่าน..หลัวสุ่ยเป็นไงบ้าง?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน