ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 142

“คุณหลิน… ฉันไม่รู้เลยว่าการปรากฏตัวของฉันมันจะทำให้คุณต้องเดือดร้อนขนาดนี้ ฉันน่ะชอบเย่เชียนก็จริง แต่คุณช่างเป็นผู้หญิงที่ดีมาก ๆ คนนึงเลย คุณรู้มั้ยว่าสิ่งที่เย่เชียนต้องการนั้นไม่ใช่ผู้หญิงที่สามารถช่วยเขาหรือสามารถให้เขาพึ่งพาเธอได้… แต่เป็นผู้หญิงแบบคุณ! คนที่รักเขาทั้งหัวใจและจิตวิญญาณ ฉันรับรู้ได้จากสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลว่าคุณคือคนเย่เชียนเลือกแล้วและจะไม่มีใครสามารถมาแทนที่คุณได้ คุณหลิน… ฉันหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะคะ ถ้าหากว่าการปรากฏตัวของฉันนั้นทำให้คุณเสียใจ… ฉันก็อยากจะขอโทษคุณอีกครั้งจากใจค่ะ” ฉินหยูพูด

หลินโรโร่วหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ปัญหามันเป็นเพราะว่าฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ให้ดีและถี่ถ้วนพอ… ฉันอยากให้คุณและเย่เชียนได้อยู่ด้วยกันจริง ๆ ค่ะ คุณฉินน่ะเหมาะสมกับเขาจริง ๆ อีกอย่าง… ฉันคิดว่าเย่เชียนเองก็ชอบคุณด้วย แต่ด้วยความที่เขาเป็นแฟนที่ดี เขาก็เลยพยายามปกปิดมันเอาไว้ เขาคงไม่ต้องการทำให้ฉันเสียใจน่ะค่ะ… ฉันรู้สึกว่าการที่เรารักใครสักคน เราก็แค่อยากให้คนคนนั้นมีความสุข ที่ฉันนัดคุณมาเจอในวันนี้เพื่อที่จะได้รู้ว่าคุณชอบเขาจริง ๆ หรือเปล่าก็แค่นั้นเอง และในตอนนี้ฉันก็ได้รู้แล้ว เพราะงั้นถ้าคุณกับเขาอยู่ด้วยกัน… ฉันมั่นใจว่าคุณทั้งคู่จะมีความสุขมาก”

ฉินหยูยิ้มจาง ๆ เธอรู้สึกว่าหลินโรโร่วช่างเป็นคนโง่ที่น่ารักมาก และผู้หญิงคนนี้ก็ควรที่จะได้รับการดูแลปกป้องจากเย่เชียนไปตลอดชั่วชีวิตของเธอ

“ฉันว่าเราสองคนกำลังคิดคาดเดากันไปเองนะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบก็ได้ ฉันว่าคนขี้โกงนั่นคงไม่ได้มีความอารมณ์พิศวาสอะไรกับฉันหรอก” ฉินหยูหยุดพูดไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อไปว่า “คุณหลิน… คุณอย่าคิดอะไรให้มันหนักหัวสมองนักเลย ที่คุณชอบเย่เชียนน่ะเป็นเหตุผลหนึ่ง… ส่วนคนที่เขาต้องการเลือกที่จะอยู่ด้วยนั่นก็อีกเหตุผลหนึ่ง ซึ่งก็เห็นกันอยู่ชัด ๆ แล้วว่าคนคนนั้นก็คือคุณ ดังนั้น… คุณก็ไม่ควรที่จะกังวลอะไร ต่อให้วันนึงเย่เชียนจะทำให้คุณผิดหวังรืออะไร ฉันก็จะไม่ยอมเช่นกัน ฉันคนนี้จะคอยสนับสนุนคุณอยู่ห่าง ๆ เอง”

หลินโรโร่วมองไปที่ฉินหยูด้วยความประหลาดใจและซาบซึ้ง จากนั้นเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื้นตันว่า “คุณ…”

ฉินหยูยิ้มและพูดขัดจังหวะหลินโรโร่วว่า “พวกเราหยุดคิดเรื่องนี้กันก่อนดีกว่ามั้ย ? เอ่อ… จะว่าไปฉันคิดว่าฉันน่าจะแก่กว่าคุณ… ถ้าคุณไม่ขัดข้อง ฉันขอเรียกคุณว่าน้องหลินจะได้มั้ย ?”

“ได้ค่ะ… งั้นฉันก็จะเรียกคุณว่าพี่หยูก็แล้วกันนะคะ” หลินโรโร่วยิ้มอย่างอบอุ่น เธอไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่ แต่ในช่วงเวลาที่เธอเผชิญหน้ากับฉินหยูนั้น เธอรู้สึกได้ถึงเสน่ห์ที่พิเศษเหลือล้นของฉินหยูอย่างมาก ซึ่งมันทำให้แม้แต่ผู้หญิงอย่างเธอก็ยังอยากจะเข้าหาฉินหยูเพื่อทำความรู้จัก ในใจของเธอตอนนี้ต้องการให้เย่เชียนอยู่ร่วมกับฉินหยูอย่างแท้จริง แต่หลังจากที่เธอได้ยินคำพูดของฉินหยูทั้งหมด เธอก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นยังขาดประสบการณ์และไม่มีจิตใจที่กว้างขวางแบบฉินหยูเลย ท้ายที่สุดแล้ว หลินโรโร่วก็รักเย่เชียนอย่างแท้จริงและเต็มใจที่จะเสียสละทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเย่เชียน แม้กระทั่งสิทธิ์ที่เธอจะรักเขาก็ยอม

พวกเธอทั้งสองคนเป็นศัตรูหัวใจกันอย่างเห็นได้ชัด แต่ภายใต้เสน่ห์และจิตใจที่ดีงามของฉินหยูมันทำให้พวกเธอทั้งสองกลับกลายเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน สิ่งนี้มันยิ่งทำให้ยากที่จะรู้ได้ว่า เย่เชียนจะเลือกใครกันแน่ เพราะถึงยังไงพวกเธอทั้งสองคนก็ยังคงเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน บางครั้งความรักนั้นมันก็เห็นแก่ตัว แต่บางครั้งมันก็จะเป็นน้ำใจและความเสียสละที่ใหญ่ยิ่งกว่า

หลินโรโร่วนั้นมีแนวคิดเกี่ยวกับเรื่องคู่แต่งงานที่เหมาะสมมาตั้งแต่ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก พอเธอรู้ว่าเย่เชียนและฉินหยูชอบกัน เธอจึงเลือกที่จะถอยออกมา แต่ฉินหยูก็รั้งเธอเอาไว้ด้วยจิตใจที่ดีงาม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน