ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 141

เย่เชียนผงะไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “คราวหน้านะ… คราวหน้าพี่ชายจะซื้อเจ้าแพะน้อยให้”

เบ็งเบ็งอุ้มตุ๊กตาเอาไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับยิ้มหวาน “ขอบคุณค่ะพี่ชาย!”

เวลานี้จีเมิงฉิงได้นำอาหารออกมาวางไว้ที่โต๊ะจนหมดแล้ว เธอยิ้มออกมาอย่างพอใจแล้วพูดว่า “มากินกันเถอะ!”

“คุณแม่คะ… พี่ชายบอกว่าคราวหน้าพี่เขาจะซื้อแพะน้อยมาให้หนูด้วยล่ะ” เบ็งเบ็งพูดพลางวิ่งไปที่ด้านข้างของจีเมิงฉิงอย่างมีความสุข

จีเมิงฉิงมองเธออย่างอ่อนโยนและพูดว่า “แล้วหนูขอบคุณพี่ชายเขารึยังจ๊ะ ?”

“แน่นอนสิคะ… หนูขอบคุณพี่ชายไปแล้ว… เบ็งเบ็งเป็นเด็กดีนะ” เบ็งเบ็งทำปากเล็ก ๆ และพูดอย่างน่ารัก

เย่เชียนยิ้มกว้าง หลังจากนั่งลงแล้วเขาก็ลูบหัวของเบ็งเบ็งอย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า “เบ็งเบ็งจ๋า… วันนี้เป็นวันเกิดของหนู หนูอธิษฐานอะไรเหรอ ?”

เบ็งเบ็งเอียงหัวไปมาอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็พูดขึ้นมาว่า “หนูอธิษฐานไปแค่อย่างเดียวเองค่ะพี่ชาย… หนูขอให้คุณแม่หาพ่อใหม่ให้หนูน่ะ… เพราะเพื่อน ๆ ที่โรงเรียน เขาก็มีพ่อกันทุกคนเลย มีแต่หนูคนเดียวที่ไม่มีพ่อ… หนูเองก็อยากมีพ่อเหมือนกับเพื่อน ๆ บ้าง”

จีเมิงฉิงและจางเจี้ยนหย่าร้างกันหลังจากที่เบ็งเบ็งเกิดมาได้ไม่นาน และจางเจี้ยนเองก็ไม่เคยดูแลแยแสเบ็งเบ็งเลย ดังนั้นเบ็งเบ็งจึงไม่มีความรู้สึกผูกพันกับจางเจี้ยนเลยแม้แต่น้อย ทุก ๆ ครั้งที่เบ็งเบ็งเห็นจางเจี้ยน เธอก็ไม่เคยเรียกเขาว่าพ่อเลยแม้แต่ครั้งเดียว

จีเมิงฉิงจ้องมองอย่างหมดหนทางและพูดว่า “ลูกพูดอะไรของลูกน่ะ” จากนั้นเธอก็หันหน้าไปทางเย่เชียนโดยไม่ได้ตั้งใจ แววตาของเธอเผยให้เห็นความหมายอันลึกซึ้งอย่างชัดเจน มันทำให้เย่เชียนตกตะลึงอย่างมากและรีบหันหน้าไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว

“คุณแม่เร็ว ๆ สิคะ หนูหิวแล้ว” จีเมิงฉิงได้ยินลูกสาวพูดดังนั้น เธอจึงรีบอุ้มเบ็งเบ็งไปนั่ง จากนั้นเธอก็นั่งลงตรงกันข้ามกับเย่เชียนและสบตากับเย่เชียนด้วยความขอบคุณ “ขอบคุณสำหรับคืนนี้นะคะ… มากินอาหารเถอะ”

เย่เชียนยิ้มอย่างซุกซนและพูดว่า “ผมต่างหากที่ควรจะเป็นคนขอบคุณ… เพราะไม่งั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคืนนี้ผมจะไปหาข้าวกินที่ไหน ฮ่า ๆ ๆ ”

“ถ้างั้น… ว่าง ๆ คุณก็แวะมาที่นี่สิ… บางครั้งเราสองคนแม่ลูกกินข้าวด้วยกันมันก็จะเหงาหน่อย ๆ น่ะ… ถ้าคุณมากินข้าวกับเราบ่อย ๆ บ้านจะได้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง” จีเมิงฉิงพูด

เมื่อเห็นการจ้องมองที่ร้อนแรงของจีเมิงฉิงแล้ว เย่เชียนก็ยิ้มกลับอย่างโง่เขลาและไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไรดี เขาเพียงตอบแค่ว่า “อือฮึ…” ซ้ำกันหลาย ๆ ครั้งเพื่อเป็นการตอบกลับ

ส่วนเบ็งเบ็งนั้นกำลังหยิบช้อนขึ้นมาและค่อย ๆ ตักอาหารเข้าปากตัวเอง ขณะเดียวกันเธอก็จ้องมองไปที่จีเมิงฉิงและเย่เชียนด้วยรอยยิ้มที่อิ่มเอมบนใบหน้า “คุณแม่คะ! คุณแม่ชอบพี่ชายเหรอ ? ถ้างั้นทำไมคุณแม่ไม่ให้พี่ชายเขามาเป็นพ่อของเบ็งเบ็งซะเลยล่ะ”

เมื่อเย่เชียนได้ยินเช่นนี้ เขาก็ตกตะลึงอย่างมากและสูญเสียความเป็นตัวเองไปอย่างสมบูรณ์ ส่วนจีเมิงฉิงก็จ้องมองเบ็งเบ็งด้วยสายตาตำหนิและพูดว่า “หนูเป็นเด็กจะไปรู้อะไร… เอ้า! กินเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ นะลูก” จากนั้นเธอก็หันไปหาเย่เชียนพร้อมกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังอย่างลึกซึ้ง

เย่เชียนรีบก้มหน้าลงและแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เขารู้สึกได้ถึงความหมายภายในดวงตาของจีเมิงฉิง แต่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ หรืออย่างน้อย ๆ ก็ยังไม่ใช่ตอนนี้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน