ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 140

เย่เชียนจ้องมองจางเจี้ยนอย่างเฉยเมย เขายิ้มมุมปาก จากนั้นก็ถามอย่างกวนประสาทว่า “แล้วคุณว่า… ผมควรจะเลือกให้เงินคุณหนึ่งล้านหยวนหรือว่ามือข้างหนึ่งของผมดีล่ะ ?”

จางเจี้ยนขมวดคิ้วและจ้องมองเย่เชียนอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “ไอ้เด็กน้อย… นี่นายคิดว่าฉันแค่พูดล้อเล่นเหรอวะ ? ออกไปถามใครดูก็ได้ว่าแถวนี้น่ะมีใครไม่รู้จักจางเก่อคนนี้บ้าง… ถิ่นนี้น่ะเป็นถิ่นของฉัน ฉันต้องแบกรับความรับผิดชอบอย่างมหาศาล และตอนนี้พี่ใหญ่คนนี้ก็กำลังโกรธมาก รู้มั้ยว่าผลที่ตามมาเวลาคนอย่างฉันโกรธน่ะ มันจะรุนแรงมากขนาดไหนไอ้น้องชาย!”

เย่เชียนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือจะร้องไห้ดี เขาไม่รู้ว่าทำไมไอ้คนขี้อวดจอมปลิ้นปล้อนคนนี้ถึงได้พูดเรื่องแบบนี้ออกมา

“ผมเข้าใจ… ว่านี่มันเป็นเรื่องระหว่างคุณกับจีเมิงฉิง ผมเองก็ไม่อยากจะเข้ามาแทรกแซงเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก แต่ในฐานะที่ผมเป็นเพื่อนของจีเมิงฉิง… ผมก็มีความรับผิดชอบมากพอที่จะไม่ปล่อยปละละเลยหรือเพิกเฉยให้คนอย่างคุณกลับเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตของเธอ… คุณคิดว่าคุณเลิศเลอเพอร์เฟคมากขนาดนั้นเลยเหรอ ? ขอบอกเลยว่า… ผมน่ะเคยเห็นนักเลงกระจอก ๆ แบบคุณมานักต่อนักแล้ว คุณคิดว่าคำพูดเพียงไม่กี่คำแบบนั้น มันจะทำให้ผมกลัวเหรอ ? อ่ะ… เอาสิ… มือของผมอยู่นี่แล้ว ถ้าคุณอยากได้มัน คุณก็มาตัดเอาเองเลย!” เย่เชียนพูดอย่างเย็นชาและอำมหิต

ตอนแรกที่เย่เชียนได้ยินว่าจางเจี้ยนนั้นเป็นอดีตสามีของจีเมิงฉิง เขาไม่ได้คิดที่จะพาตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องและแทรกแซงกับเรื่องนี้เลย แม้ว่าในความเป็นจริงพวกเขาจะหย่ากันแล้วก็ตาม แต่ถึงยังไงพวกเขาก็ยังมีลูกสาวด้วยกันอยู่ดี เย่เชียนเชื่อว่าทุกคนยังคงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันได้ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่สามีภรรยากันแล้ว มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้ ทว่าเมื่อเย่เชียนได้เห็นพฤติกรรมอันเลวทรามของจางเจี้ยนแล้ว เขาก็รู้สึกได้ว่าตัวเองไม่สามารถปล่อยให้เรื่องเลวร้ายเช่นนี้เข้ามารบกวนชีวิตที่มั่นคงและสุขสบายของจีเมิงฉิงได้

ถึงแม้ว่าจางเจี้ยนจะขลุกอยู่กับอาชญากรรมและพวกอาชญากรต่าง ๆ มานาน แต่ความจริงแล้วนั้นเขาก็ยังเป็นเพียงแค่ลูกเจี๊ยบตัวเล็ก ๆ น่าแปลกที่เขากลับมองว่าเหนือฟ้าใต้พิภพนี้ ตัวเขาเองเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด และเมื่อเขาได้ยินคำพูดของเย่เชียน จางเจี้ยนก็ลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ไอ้เด็กเวรนี่… แกคิดว่าฉันไม่กล้ารึไงวะ!”

พูดจบเขาก็พุ่งตัวไปหาเย่เชียนทันที!

“จางเจี้ยน! อย่ามาสร้างปัญหาอะไรที่มันไร้สาระแบบนี้! ออกไปเดี๋ยวนี้นะ! ฉันบอกแล้วไงว่าที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ!” จีเมิงฉิงรีบออกมาจากห้องครัวและตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว

“เธอคิดว่าคนอย่างเธอจะสั่งฉันได้งั้นเหรอ ? ฉันขอบอกเธอเอาไว้เลยว่า ถ้าวันนี้ฉันไม่กระทืบไอ้เด็กเวรนี่ให้จมดินล่ะก็… อย่ามาเรียนฉันว่าจางเจี้ยนเลย!” จางเจี้ยนพูดอย่างเดือดดาล

เย่เชียนยิ้มอย่างอ่อนโยนและหันไปพูดกับจีเมิงฉิงว่า “ไม่เป็นไร… คุณเข้าไปข้างในก่อนเถอะ พาเบ็งเบ็งเข้าไปด้วยนะ”

“เย่เชียน… คุณอย่าไปยุ่งกับเขาเลย เขามันเป็นคนบ้า” จีเมิงฉิงพูดต่อ “จางเจี้ยน! ถ้าคุณไม่ออกไป ฉันจะโทรเรียกตำรวจ!”

“ไม่เป็นไร ๆ บางครั้งเรื่องบางอย่างมันก็ต้องได้รับการแก้ไขในทันที ในเมื่อเราพบกันแล้วในวันนี้ก็มาสะสางให้มันจบ ๆ ไปเลยดีกว่า… เขาจะได้ไม่กลับมาวุ่นวายและสร้างปัญหาให้คุณอีกในอนาคตไง” เย่เชียนพูดต่อ “คุณพาเบ็งเบ็งเข้าไปข้างในก่อน… ผมไม่เป็นไร คุณไม่ต้องกังวลนะ”

จีเมิงฉิงมั่นใจในตัวเย่เชียนมาก ไม่ว่าจะเรื่องทักษะหรืออะไรทั้งหมด เพราะเขาเคยช่วยชีวิตเธอจากพวกกองกำลังติดอาวุธมาแล้ว แต่เธอก็รู้ดีว่าจางเจี้ยนนั้นเป็นคนเลือดร้อนและบ้าบิ่นขนาดไหน เธอจึงไม่ต้องการให้เย่เชียนต้องมาลำบากและขุ่นเคืองกับจางเจี้ยนเพราะเธอ

ในที่สุดหลังจากที่จีเมิงฉิงเงียบไปสักพัก เธอก็ตัดสินใจอุ้มเบ็งเบ็งเข้าไปในห้องนอนและปิดประตู เธอเข้าใจดีว่าบางสิ่งบางอย่างมันก็ต้องได้รับการแก้ไขอย่างละเอียดและให้จบสิ้นกันไป เพราะถึงแม้ว่าเธอและจางเจี้ยนจะหย่าร้างกันไปแล้ว แต่จางเจี้ยนก็ยังคงเป็นเหมือนแมลงวันที่ตามมาตอมตามมารบกวนชีวิตของเธออยู่เสมอเรื่อยมา และถ้าหากว่าเธอยังปล่อยเขาเอาไว้แบบนี้ล่ะก็ ชีวิตของเธอก็จะไม่มีความสงบสุขไปทั้งชีวิต

เมื่อเย่เชียนเห็นจีเมิงฉิงเข้าไปข้างในห้องแล้ว เขาก็ยกนิ้วชี้ขึ้นมากระดิกนิ้วไปมาและทำท่าทางเรียกให้จางเจี้ยนเข้ามาหาเขา

จางเจี้ยนกำหมัดและง้างแขนพุ่งไปที่เย่เชียนทันที แต่มันก็เป็นเพียงหมัดธรรมดา ๆ ของนักเลงทั่วไปที่ไม่มีเทคนิคอะไรเลย ทว่าเย่เชียนกลับไม่ได้แสดงความเมตตาต่อเขาแม้แต่น้อย ทันใดนั้นเย่เชียนก็สวนหมัดของเขากระแทกเข้าไปที่จมูกของจางเจี้ยนอย่างรุนแรง เป็นผลให้เลือดสีแดงสดเริ่มไหลออกมาจากรูจมูกของจางเจี้ยน

นอกจากเลือดสดที่ไหลออกมาจากจมูกของเขาแล้ว ยังมีน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาจากดวงตาของจางเจี้ยนเช่นกัน ตอนนี้ทั้งน้ำตาแล้วเลือดไหลมารวมกันบนใบหน้าของจางเจี้ยนทำให้มันดูเหมือนลูกแตงโมเน่า ๆ ลูกหนึ่ง

จางเจี้ยนเอามือปิดจมูกเอาไว้และชี้ไปที่เย่เชียนแล้วพูดว่า “ไอ้เวรเอ้ย…! แกกล้าต่อยฉันเหรอวะ! ถ้าฉันไม่ได้ฆ่าแกในวันนี้ ฉันจะเลิกใช้แซ่นี้ซะ!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน