ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 139

จางเจี้ยนจ้องมองจีเมิงฉิงด้วยสีหน้าและท่าทางที่ดูถูกเหยียดหยามพร้อมกับพูดว่า “ศาลบอกว่าลูกสาวของเราจะอยู่ในความดูแลของเธอก็จริง… แต่เขาก็ไม่ได้ห้ามให้ฉันมาพบกับลูกสาวของฉันหนิ ทำไม…? ทำไมเธอถึงอยากไล่ฉันให้ออกไปจังเลยห๊ะ ? หรือว่า… เธอจะมีของเล่นใหม่เป็นเด็กผู้ชายหนุ่ม ๆ เธอเลยไม่อยากให้เขาเห็นฉันอย่างงั้นใช่มั้ยล่ะ ?”

“จางเจี้ยน! คุณมันหน้าด้าน ไร้ยางอาย!” จีเมิงฉิงตะคอกออกมาด้วยความโกรธ

“ฉันหน้าด้านไร้ยางอายงั้นเหรอ ? ฉันจะไร้ยางอายได้ยังไง ? ถ้าเทียบกับเธอแล้ว… เธอนั่นแหละที่ไร้ยางอาย! เธอคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องที่เธอทำหรือไง ? เธอมันก็แค่พวกที่ชอบหลอกล่อเด็กผู้ชายมาเพื่อสนองตัณหาเท่านั้นแหละ!” จางเจี้ยนพูดอย่างเย้ยหยัน

“นี่คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรน่ะ…? ฉันไปทำแบบนั้นตอนไหน ?” จีเมิงฉิงพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

“เมื่อกี๊นี้มันยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ ? ก่อนหน้านี้เธอเปิดประตูออกมาสีหน้าดูตื่นเต้นมาก แต่พอเธอเห็นหน้าฉันเธอก็ผิดหวังทันที พ่อหนุ่มน้อยนั่นมันยังไม่มาอีกเหรอ ? ก็ดี๊… งั้นฉันจะรออยู่นี่แหละ ฉันล่ะอยากรู้จริงจริ๊ง… ว่าไอ้เด็กนั่นมันจะยั่วยวนเมียของฉันยังไง!” จางเจี้ยนพูดอย่างไร้ยางอาย

“จางเจี้ยน! คุณต้องเข้าใจนะว่าเราหย่ากันแล้ว เพราะงั้นเลิกเรียกฉันแบบนั้นซะ! อีกอย่างฉันจะไปคบหากับใคร มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ! เพราะงั้นคุณไม่ต้องมายุ่ง!” จีเมิงฉิงโกรธเกรี้ยวและพูดต่อ “ฉันไม่ปฏิเสธนะว่าคุณน่ะเป็นพ่อของเบ็งเบ็ง และฉันก็ไม่ได้กีดกันไม่ให้คุณพบกับเธอ… แต่ที่นี่คือบ้านของฉัน และคุณก็ไม่ได้รับการต้อนรับที่นี่”

“อยากให้ฉันไปไหมล่ะ…? ใช่สิ! ในเมื่อตอนนี้เธอรวยแล้วหนิ… งั้นเอาเงินมาให้ฉันหน่อยสิ แล้วฉันจะไป!” จางเจี้ยนพูดออกมาอย่างหน้าด้าน ๆ

“เหอะ! ลืมไปซะเถอะ” จีเมิงฉิงปฏิเสธอย่างเดือดดาลและพูดต่อ “เพราะถ้าคุณยังทำตัวไร้ยางอายอยู่แบบนี้… ฉันจะเพิกถอนสิทธิ์การเยี่ยมพบลูกของคุณด้วย!”

“เพิกถอน ? เพื่ออะไรวะ ? ฉันเป็นพ่อของเบ็งเบ็งนะเว้ย… จะมาเพิกถอนสิทธิ์การเยี่ยมพบไร้สาระอะไรวะ!” จางเจี้ยนพูดอย่างเกรี้ยวกราด

“คุณยังคิดอยู่เหรอว่าคุณเป็นพ่อของเบ็งเบ็ง ? คุณเคยดูแลเบ็งเบ็งบ้างมั้ยหลังจากที่เธอเกิดมาแล้วน่ะ ? แล้วตั้งแต่หย่าร้างกันไป คุณเคยจ่ายค่าเลี้ยงดูบุตรให้ฉันสักแดงมั้ย ? อะไรกัน… ตอนนี้กลับนึกอยากจะมาทำตัวเป็นพ่อของเบ็งเบ็ง ? หึ… อย่าคิดนะว่าฉันจะไม่รู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่! ในที่สุดชีวิตของฉันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้สักที… เพราะฉะนั้นได้โปรดอย่ากลับมาสร้างปัญหา และอย่าเข้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของฉันอีกเลย!” จีเมิงฉิงพูดอย่างหมดหนทาง

“ตามคำกล่าวที่ว่า… สามีและภรรยามันของคู่กัน ถึงยังไงวันเวลามันก็จะเยียวยาในที่สุด… ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร สุดท้ายแล้วเธอก็เคยเป็นผู้หญิงของฉัน! ถ้าเธอกลับมาหาฉัน… ฉันจะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ” จางเจี้ยนพูดอย่างเฉไฉและกลับกลอก

“ไม่มีทาง!” จีเมิงฉิงตอบอย่างไม่แยแส

“อย่ากล้าที่จะปฏิเสธฉัน! ฉันขอบอกเธอเอาไว้ตรงนี้เลยว่าฉันจะพาเบ็งเบ็งกลับไปกับฉัน! แล้วเธอก็จะไม่ได้พบกับเบ็งเบ็งอีกเลย!” จางเจี้ยนพูดอย่างเกรี้ยวกราด

“อย่าแม้แต่จะคิด! ศาลตัดสินให้ลูกอยู่กับฉัน… คุณไม่สามารถพรากเธอไปจากฉันได้” จีเมิงฉิงพูด

“เธอก็รู้ว่าฉันทำอะไร! คำตัดสินของศาลมันเป็นเรื่องไร้สาระทั้งเพ! เธอก็รู้ว่าฉันสามารถทำชั่วได้ขนาดไหน! ถ้าเธอยอมทุกอย่าง มันก็จะไม่มีปัญหาอะไรเลย… แต่ถ้าเธอไม่ยอม ฉันรับประกันได้เลยว่า เธอจะไม่ได้เห็นหน้าเบ็งเบ็งอีกเลย!” จางเจี้ยนหยุดไปชั่วครู่และพูดต่อ “โอ้! ใช่แล้ว… เธอยังมีร้านอาหารอยู่ด้วยใช่มั้ย ? ดี… ฉันจะได้ไปที่นั่นบ่อย ๆ จะได้ดูแลธุรกิจแทนให้”

จีเมิงฉิงรู้สึกเสียใจและหดหู่อย่างมาก การเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวนั้นยากลำบากมากและเธอก็ต้องใช้เวลานานหลายปีในการทำงานอย่างหนักหน่วงและเหนื่อยล้าเพื่อที่จะให้ชีวิตของเธอกับลูกสาวมาถึงจุดนี้ได้ จนตอนนี้เธอกับลูกสาวของเธอก็สามารถอยู่กันได้อย่างสงบสุขแล้ว ทว่าจางเจี้ยนดันกลับมาหาเธออีกครั้ง มันจึงทำให้หญิงสาวที่อ่อนแออย่างเธอรู้สึกสิ้นหวังและเสียใจอย่างมาก

“จางเจี้ยน! ถ้าคุณกล้าพาลูกสาวของฉันไป… ฉันจะสู้กับคุณ! ต่อให้แลกด้วยชีวิตของฉัน… ฉันก็ยอม” แล้วน้ำตาแห่งความเศร้าโศกเสียใจและสิ้นหวังก็ไหลรินลงบนใบหน้าของจีเมิงฉิงอย่างท่วมท้น แต่เธอก็พูดด้วยความแน่วแน่

ในทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน