ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 146

“หืม…? นี่แกกล้ามาท้าทายแก๊งชิงของเราขนาดนี้เลยเรอะ แกคิดว่าตัวเองเก่งสักแค่ไหนกันเชียว ?”

ซือตู้ลิเหรินชักจะเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาแล้วหลังจากที่เย่เชียนพูดจาสบประมาทแก๊งชิง เขาจึงพูดเหยียดหยามเย่เชียนต่อไปอย่างไม่ลดละ “ฉันว่าถ้าแกคิดผิด… คิดใหม่ได้นะ ลองคิดดูขำ ๆ ซิว่าคืนนี้พวกแกจะออกไปจากที่นี่ในสภาพครบสามสิบสองได้รึเปล่า ? ฮ่า ๆ ๆ ”

หลังจากที่เขาพูดแบบนี้แล้ว ซือตู้ลิเหรินก็หันไปหาลูกค้าคนอื่น ๆ ในบาร์และพูดว่า “ขอโทษทีนะทุกคน… พอดีผมมีเรื่องส่วนตัวที่จะต้องจัดการสักหน่อย… พวกคุณกรุณาออกไปข้างนอกก่อน เดี๋ยวซือตู้ลิเหรินคนนี้จะคิดบัญชีซะหน่อย”

เมื่อคนเหล่านั้นได้ยินคำพูดของซือตู้ลิเหรินแล้ว พวกเขาก็หายวับไปทันทีราวกับหมู่ควัน พูดได้ว่าไม่มีใครในเซี่ยงไฮ้ที่จะไม่รู้จักหรือไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของชิงแก๊ง และคนเหล่านี้ก็ไม่ต้องการที่จะตกลงไปในโคลนกับพวกเย่เชียนด้วย เพราะมันไม่ใช่เรื่องอะไรของพวกเขาเลย แม้ว่าจะมีพวกสอดรู้สอดเห็นบางคนที่แอบดูอยู่ไกล ๆ จากทางด้านหลังกันอย่างสนุกสนาน แต่หลังจากที่ซือตู้ลิเหรินพูดคำพวกนั้นออกมาแล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะอยู่ต่อเหมือนกัน

พริบตาเดียวลูกค้าทุกคนในบาร์ก็ออกไปกันหมด ส่วนพวกพนักงานต่างก็ถอยหลังไปหลบอยู่ทางด้านหลังของบาร์เช่นกัน

เย่เชียนค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน เขามองไปที่หวันชุนหัวและพูดว่า “พี่พักไปก่อน!” จากนั้นเย่เชียนก็กวาดสายตาไปยังซือตู้ลิเหรินและลูกน้องของเขาอีกประมาณยี่สิบคน เขาฉีกยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็นเผยให้เห็นถึงเจตนาฆ่าและนองเลือดอย่างดุดัน

“พวกคุณอยากตายกันขนาดนั้นเลยเหรอ ?” ม่อหลงยืนขึ้นและถามอย่างใจเย็น

“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก… เอาแค่แขนกับขาอย่างละข้างก็พอแล้ว” เย่เชียนตอบเรียบ ๆ

“ตามนั้น!” ม่อหลงก็ตอบกลับไปอย่างเรียบ ๆ เช่นกัน

เป็นเรื่องตลกร้ายสิ้นดีที่สองคนนี้คุยกันอย่างสบายใจเฉิบ โดยไม่แยแสซือตู้ลิเหรินและลูกน้องของเขาเลยแม้แต่น้อย

“เล่นมันให้ตาย!” ซือตู้ลิเหรินเดินถอยหลังกลับไปสองสามก้าว พร้อมกับออกคำสั่ง

ลูกน้องของซือตู้ลิเหรินกว่ายี่สิบคนต่างพยักหน้าตอบ จากนั้นพวกเขาก็หยิบอาวุธหลากหลายชนิดที่ซ่อนอยู่ตามร่างกายออกมาแล้วตะโกนอะไรบางอย่างออกมาเสียงดังเป็นการสร้างความฮึกเหิมให้กับพวกของตัวเอง แล้วพวกเขาทั้งหมดก็วิ่งกรูกันเข้าไปหาเย่เชียนและพวก

เย่เชียนเป็นผู้เปิดศึกเข้าปะทะก่อนเป็นคนแรก ขาทั้งสองข้างของเขายันไปที่พื้นอย่างมีพลัง จากนั้นก็กระโดดพุ่งตัวขึ้นไปในอากาศพร้อมกับหมุนตัวเตะอย่างสง่างามถึงสามครั้งต่อเนื่อง ทำให้ลูกน้องของซือตู้ลิเหรินสามคนแรกกระเด็นกลับไปข้างหลัง

ม่อหลงตามมาจากทางด้านหลังอย่างกระชั้นชิด เขาสไลด์ตัวลอดใต้เย่เชียนและเสยหมัดทั้งสองข้างใส่ลูกน้องอีกสองคนอย่างไร้ความปรานี จากนั้นม่อหลงก็คว้าข้อมือของลูกน้องสองคนนั้นแล้วบิดมันอย่างแรงจนได้ยินเสียงกระดูกแตกในทันที ชายผู้โชคร้ายทั้งคู่กรีดร้องอย่างเจ็บปวดแล้วทรุดตัวลงกับพื้น พวกเขาร่ำไห้กันอย่างน่าอนาถ

จ้าวไถ่จู้หัวเราะและตบไหล่ของหวันชุนหัวเบา ๆ และพูดว่า “พี่หวันไปหาที่นอนก่อนเถอะ… เดี๋ยวหัวแตกอีก”

หลังจากที่จ้าวไถจู้พูดจบ เขาก็พุ่งไปข้างหน้าด้วยเสียงจะโกนของเขาเหมือนระฆังใหญ่ ๆ ร่างกายของเขาเหมือนลูกศรที่พุ่งออกมาจากคันธนู หมัดทั้งสองปะทะเสียงดังลั่น ถ้าโลกแห่งวรรณกรรมนั้นมีไทชิ โลกแห่งการต่อสู้ก็มีปาจี๋ เห็นได้ว่าหมัดแปดทิศของจ้าวไถ่จู้นั้นมีพลังที่น่ากลัวเหลือคณานับ หมัดทั้งแปดเปิดประตูสู่ขีดจำกัดของร่างกายนั้นมีพลังดั่งการเขย่าภูผาที่เคลื่อนไหวเหมือนสายฟ้าฟาด

หวันชุนหัวจ้องมองจ้าวไถ่จู้อย่างดุดันและรีบวิ่งไปคว้ามีดทำครัวที่ตกอยู่บนพื้น เขาไปเข้าร่วมการต่อสู้อย่างไม่ลังเล ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีทักษะเหมือนกับคนอื่น ๆ ก็ตาม แต่เขายังมีจิตวิญญาณของผู้กล้าที่จะเสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อพวกพ้อง ยิ่งไปกว่านั้นไม่ว่าจะโดยบังเอิญหรืออะไรก็ตาม ทุกครั้งที่หวันชุนหัวกำลังจะตกอยู่ในอันตราย จ้าวไถ่จู้ก็จะโผล่มาข้าง ๆ เขาและช่วยจัดการกับฝ่ายตรงข้ามคนนั้นไปเสียทุกครั้ง หากดูเพียงผิวเผินแล้ว หวันชุนหัวนั้นเหมือนกับคนที่มีพรสวรรค์อีกคนหนึ่งที่ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งเขาได้

ทางด้านม่อหลง เขากำลังปฏิบัติตามคำสั่งของเย่เชียนอย่างเคร่งครัดทุกคำพูด ไม่ว่าใครก็ตามที่เขามาเผชิญหน้ากับม่อหลงแล้ว คนคนนั้นจะต้องเสียแขนและขาไปแทบจะในทันที พวกมันถูกหักอย่างไร้ความปรานี

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน