ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 149

“พี่หลันหลันทำไมไม่บอกผมล่ะว่าพี่จะมาจีนน่ะ” เย่เชียนพูดพร้อมรอยยิ้มเจื่อน ๆ

“ฉันแค่มาตรวจสอบอะไรบางอย่างนิดหน่อยน่ะ อยากรู้ว่าจะเจออะไรที่มันจะทำให้คนอย่างฉันรู้สึกประหลาดใจอีกบ้างมั้ย อีกอย่าง… ฉันเองก็อยากมาจับตาดูนายด้วยว่านายมีแผนหลอกฉันรึเปล่าเวลาที่ฉันอยู่ที่อื่น ขืนบอกนายก่อนนายก็ไหวตัวทันน่ะสิ” ซ่งหลันยิ้มอย่างมีเสน่ห์ จากนั้นเธอก็ย้ายก้นอันงามงอนนั้นไปนั่งลงบนตักของเย่เชียนพร้อมกับเชยคางของเขาขึ้นมา ดวงตาที่มีเสน่ห์ทั้งคู่ของเธอนั้นจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาอันสุขุมนุ่มลึกของเขา “ว่าแต่… น้องชายที่แสนดีของพี่คนนี้จะคิดถึงพี่สาวบ้างมั้ยนะ ?”

เย่เชียนรู้สึกเขินอายอย่างมาก เขาแอบคิดในใจว่า ‘ให้ตายเถอะ! ถ้าคิดจะมายั่วยวนกันขนาดนี้ ทำไมไม่ไปทำตอนอื่นกันล่ะ ดูสิพวกพี่ ๆ น้อง ๆ มองเราตาเป็นมันแล้วเนี่ย’

“เอ่อ… พี่หลันหลัน! ทุกคนกำลังมองเราอยู่นะ!” เย่เชียนพูดด้วยความประหม่า

“ก็ปล่อยให้พวกเขามองไปสิ! ไม่เห็นจะต้องไปสนใจอะไรเลย ทำอย่างกับพวกเขาไม่รู้หยั่งงั้นแหละว่าพวกเราน่ะใกล้ชิดกันขนาดไหน” ซ่งหลันพูดเบา ๆ

ม่อหลง แจ็คและอู๋หวนเฟิงต่างพากันหัวเราะคิกคัก พวกเขาไม่กล้าหัวเราะกันออกมาดัง ๆ จึงได้แต่ฝืนข่มความสนุกเอาไว้จนใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง

“นี่… นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะว่านายคิดถึงฉันหรือเปล่าน่ะ ?” ซ่งหลันพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย

“คะ… คิดถึงก็ได้!” เย่เชียนตอบ

“แล้วนายคิดถึงฉันมากแค่ไหนงั้นเหรอ ?” ซ่งหลันถามต่ออย่างเย้ายวน

“คิดถึงม๊าก…มาก!” เย่เชียนรู้สึกว่าตัวเองนั้นแตกสลายเพราะผู้หญิงคนนี้จริง ๆ

“ฮิ ๆ ๆ ดีใจจัง แล้วนายคิดถึงฉันที่ไหน เมื่อไหร่ล่ะ ?” ซ่งหลันยิ้มอย่างมีเสน่ห์และแกล้งถามต่อ

“คิดถึงทุกที่ทุกเวลาเลย!” เย่เชียนตอบอย่างประหม่า

“ถ้างั้นที่นายมาหาฉัน ก็เป็นเพราะนายคิดถึงฉันใช่มั้ย ?” ขณะที่ซ่งหลันพูด เธอก็แอบยื่นมือออกไปลูบไล้ส่วนที่ต้องห้ามอันศักดิ์สิทธิ์ของเย่เชียนอย่างยั่วยวน

ร่างกายของเย่เชียนสั่นสะท้านไปทั้งตัว นี่ซ่งหลันกำลังฆ่าเขาทางอ้อมอย่างเลือดเย็นชัด ๆ “พี่หลันหลัน! พี่ช่วยอะไรผมหน่อยสิ!” เย่เชียนพูดด้วยสีหน้าที่ขมขื่น

ซ่งหลันจ้องเขม็งไปที่เย่เชียนแล้วพูดว่า “เฮ้อ! นายนี่มันเป็นคนที่ไม่โรแมนติกเอาเสียเลย!”

พูดเสร็จซ่งหลันก็ลุกพรวดออกจากตักของเย่เชียนไปนั่งลงบนโซฟาอย่างสุภาพเรียบร้อย เธอเป็นหญิงสาวที่ฉลาดมาก มิฉะนั้นบุคลากรทั้งหมดของน่านฟ้ากรุ๊ปคงจะไม่ยอมรับเธอขนาดนี้

ซ่งหลันนั้นรู้จักตัวตนของเย่เชียนดีกว่าใครทั้งสิ้น หากว่าสถานการณ์ทุกอย่างเป็นปกติไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เธอก็คงจะแกล้งเขาเล่นต่อ แต่ถ้ามีปัญหาอะไรเมื่อไหร่ เธอจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนและจริงจังกับงานอย่างที่สุด เธอรู้ว่าเย่เชียนรักเธอมาก แต่ถ้าขืนเธอยังคงมัวแต่แกล้งเขาท่ามกลางความตึงเครียดแบบนี้ ต่อให้เย่เชียนจะไม่โกรธเธอจริง ๆ จัง ๆ เขาก็คงจะหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย ซึ่งเธอเองก็ไม่อยากทำให้เขาต้องหงุดหงิดหรือลำบากใจ

เนื่องจากช่วงนี้เป็นฤดูร้อน เย่เชียนจึงสวมเพียงแค่เสื้อยืดแขนสั้นเท่านั้น ซึ่งมันทำให้ซ่งหลันสามารถมองเห็นแขนซ้ายที่มีผ้าพันแผลอยู่ได้อย่างชัดเจน

ในทันใดนั้น ซ่งหลันก็คว้าแขนของเย่เชียนและจ้องมองเขาอย่างดุดันแล้วพูดว่า “นี่นายบาดเจ็บได้ไง ? เจ็บมากรึเปล่าเนี่ย ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน