ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 155

หลินโรโร่วจ้องมองเย่เชียนอย่างเป็นกังวลและถามว่า “แม่ของฉันทำให้คุณลำบากใจหรือเปล่า ?”

เย่เชียนยิ้มน้อย ๆ แล้วพูดว่า “เราคุยกันไปเรื่อยเปื่อยน่ะ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมกับคุณแม่ยายในอนาคต เราจะเข้ากันได้ง่ายดายขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนว่าเขาจะชอบลูกเขยคนนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยแหละ ฮ่า ๆ ๆ เอาไว้ผมมีเวลา ผมจะไปเยี่ยมพวกเขาอย่างเป็นทางการนะ”

หลินโรโร่วรู้จักตัวตนของแม่ของเธอเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าการพบกันครั้งแรกของพวกเขาอาจจะราบรื่นดี แต่เธอก็ไม่อยากจะเชื่อว่าอะไร ๆ มันจะง่ายอย่างที่เย่เชียนพูดขนาดนั้น แต่เนื่องจากเย่เชียนไม่ต้องการที่จะพูดถึงเรื่องนี้ หลินโรโร่วจึงไม่ได้ถามต่อ เธอรู้ว่าเย่เชียนคงไม่ต้องการให้เกิดความผิดใจกันระหว่างแม่ลูก

มื้อกลางวันของทั้งสี่คนจบลงไปด้วยบรรยากาศที่ดีและทุกคนก็อิ่มหนำสำราญกันอย่างมาก เย่เชียนยิ่งรู้สึกได้มากขึ้นไปอีกว่าเฉินเซิงคนนี้เป็นคนที่ควรค่าแก่การเป็นเพื่อนและผูกมิตรด้วยจริง ๆ ทั้งบุคลิกทั้งอุปนิสัยของเขานั้นยอดเยี่ยมและเป็นมิตรมาก เขาไม่ได้มีคุณสมบัติแย่ ๆ อย่างที่ทายาทของพวกเจ้าหน้าที่รัฐระดับสูงคนอื่นมีเลย เฉินเซิงเป็นคนละเอียดอ่อนและสุภาพมาก ที่สำคัญเขายังมีไหวพริบและอารมณ์ขันอย่างสุนทรีย์อีกด้วย ถ้าหากในอนาคตกลุ่มเขี้ยวหมาป่าต้องการที่จะขยายกำลังไปยังเมืองอื่น ๆ ของประเทศจีน เฉินเซิงก็น่าจะช่วยได้อย่างมากเลยทีเดียว แม้ว่าเฉินเซิงนั้นจะมีประโยชน์กับกลุ่มเขี้ยวหมาป่าในอนาคตหรือไม่มี แต่เย่เชียนก็ยังอยากที่จะเป็นเพื่อนกับเขาจากใจจริง

ขณะที่ยี่จุนหลูยืนมองเย่เชียนและหลินโรโร่วเดินออกจากร้านอาหารไป มันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกมากขึ้นไปอีกว่าเธอเคยเห็นเย่เชียนมาก่อนที่ไหนสักแห่ง

เมื่อเฉินเซิงเห็นแฟนสาวของเขากำลังทำหน้าตาสงสัย เขาจึงถามด้วยความประหลาดใจว่า “มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ ? ทำไมคุณถึงขมวดคิ้วอย่างนั้นล่ะ”

ยี่จุนหลูเอียงหัวไปมาและพูดว่า “ฉันรู้สึกว่าฉันเคยเห็นเขามาก่อนจริง ๆ นะ แต่ฉันคิดไม่ออกว่าที่ไหน ? มันคือที่ไหน มันคือที่ไหนกันแน่นะ ?”

เฉินเซิงหัวเราะแล้วพูดว่า “ฮ่า ๆ ๆ ถ้าจำไม่ได้ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย อย่าคิดมากนะ เดี๋ยวจะปวดหัวซะเปล่า ๆ ฉันเป็นห่วง”

ยี่จุนหลูมองเฉินเซิงอย่างมีความสุข ในทันใดนั้นเองก็มีภาพแวบเข้ามาในสมองของเธอ ทำให้เธอร้องลั่นออกมาเสียงดัง “ใช่แล้ว! ฉันจำได้ ฉันจำได้แล้ว!”

“คุณจำได้แล้วเหรอ ?” เฉินเซิงรู้สึกหดหู่น้อยกับการแสดงออกที่ร้อนรนใจของเธอ

“ฉันจำได้แล้วว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน! ตอนอยู่ในงานเลี้ยงของสำนักงานใหญ่ของบริษัทฉันนั่นไง! เราเคยทักทายกันที่นั่น!” ยี่จุนหลูพูดด้วยความตื่นเต้น

“สำนักงานใหญ่ของบริษัทคุณไม่ได้อยู่ในสหรัฐอเมริกาหรอกเหรอ ? อ๋อ… ใช่แล้ว ฉันว่าฉันเคยได้ยินหลินโรโร่วบอกว่าเย่เชียนเขาเพิ่งจะกลับมาที่เซี่ยงไฮ้เมื่อเร็ว ๆ นี้เอง” เฉินเซิงพูด “แล้วงานเลี้ยงบริษัทของคุณได้เชิญบุคคลภายนอกมาเข้าร่วมด้วยหรือเปล่า ?”

“งานเลี้ยงนั่นเป็นการประชุมประจำปีบริษัทของเรา มันจึงเป็นงานสำหรับบุคลากรในองค์กรเท่านั้น นั่นสิ… ตอนนั้นฉันได้ยินบางคนพูดว่าเย่เชียนเขาเป็นซีอีโอตัวจริงของบริษัทน่ะ” ยี่จุนหลูตอบ

“นี่คุณกำลังจะบอกผมว่า เย่เชียนเป็นซีอีโอใหญ่ของบริษัทในเครือน่านฟ้ากรุ๊ป ?” เฉินเซิงถามด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่ง

“ใช่แล้วล่ะ แต่ฉันไม่เข้าใจเลย เพราะคนในบริษัทลือกันว่า เย่เชียนน่ะเขาไม่ค่อยยอมเปิดเผยตัวตนบ่อยนัก มีเพียงไม่กี่คนในตำแหน่งสูง ๆ เท่านั้นที่เคยได้เห็นเขา ขนาดเลขาของท่านประธานยังเคยเห็นเขาแค่สองสามครั้งเอง” ยี่จุนหลูพูดอย่างกระตือรือร้น

เฉินเซิงพึมพำกับตัวเองอยู่สักพักหนึ่งและคิดว่าเย่เชียนคงไม่ใช่คนธรรมดา ๆ อย่างที่เขาคิดเอาไว้ แต่เขาก็ไม่ต้องการไปก้าวก่ายหรือสอดรู้สอดเห็นเกี่ยวกับอาชีพการงานของเย่เชียนมากนัก เพราะถึงยังไงพวกเขาก็เพิ่งจะรู้จักกันและยังไม่ได้สนิทสนมกันมากพอที่จะถาม

……

หลังจากออกจากร้านอาหารแล้ว เย่เชียนและหลินโรโร่วก็ไม่ได้ขึ้นรถกลับ ทั้งคู่เลือกที่จะเดินเท้ากลับไปที่โรงพยาบาลแทน พวกเขาทั้งสองคนเดินด้วยกันอย่างช้า ๆ ในขณะที่จับมือกันไปด้วย มันช่างมีเสน่ห์และโรแมนติกเหลือเกิน

“ทำไมคุณถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ ? คุณยังกังวลเรื่องที่จางเจี้ยนพูดอยู่เหรอ ?” เย่เชียนถามเมื่อเขาเห็นหลินโรโร่วเงียบไป

หลินโรโร่วส่ายหัวและพูดว่า “ไม่แน่นอน เพราะคุณไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน