ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 154

“มันเป็นเรื่องระหว่างฉันกับแฟนของฉัน! คุณไม่เกี่ยว!” หลินโรโร่วโพล่งขึ้นหลังจากได้ยินคำพูดของจางเจี้ยน

เย่เชียนมองไปที่หลินโรโร่วอย่างมีความสุขพลางคิดว่าผู้หญิงคนนี้ช่างเข้าใจอะไรง่ายดีเสียจริง

เฉินเซิงที่ขับรถมาถึงพอดีนั้นเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น เขาจึงรีบลงจากรถและเดินเข้าไปหาหลินโรโร่วกับเย่เชียน

“เกิดอะไรขึ้น ? คนพวกนี้ต้องการอะไรเหรอ ?” เฉินเซิงถามขึ้นด้วยความประหลาดใจพร้อมกับมองไปที่จางเจี้ยนและพรรคพวก

เย่เชียนยิ้มอย่างไม่ใส่ใจและพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอก แค่พวกนักเลงกลุ่มนึงน่ะ”

เย่เชียนเหลือบมองพวกนักเลงที่ยืนอยู่ข้างหลังจางเจี้ยนและเห็นว่าพวกเขานั้นมีการแสดงออกที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แต่ละคนต่างก้มหน้าลงไปมองที่พื้นอย่างใจจดใจจ่อ เย่เชียนจำหนึ่งในคนพวกนั้นได้ เด็กคนนี้เป็นหนึ่งในลูกน้องของหวังหู่คนที่เย่เชียนเตะไปวันนั้นในห้องผู้ป่วยที่โรงพยาบาลตอนที่ไปเยี่ยมหวังหู่

“หึ ๆ ๆ งานที่พวกนายทำอยู่ มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่ แล้วทำไมพวกนายถึงต้องเปลืองแรงไปช่วยคนอื่นเขาด้วยล่ะ ?” เย่เชียนหัวเราะอย่างเยือกเย็นขณะพูด

จางเจี้ยนจ้องมองเย่เชียนอยู่ชั่วครู่ เขาสังเกตเห็นว่าเย่เชียนกำลังจ้องมองบางอย่างอยู่ เขาจึงมองไปยังทิศทางที่เย่เชียนมองไปมันทำให้เขาเห็นว่าเหล่าพี่น้องของเขานั้นต่างกำลังตัวสั่นเทาด้วยความกลัวเกรง

“ผะ… ผมขอโทษครับลูกพี่สอง ผมไม่รู้ว่าเป็นพี่” เด็กผู้ชายคนนั้นพูดด้วยความหวาดกลัว

“ลูกพี่สอง ?” จางเจี้ยนพึมพำอย่างงุนงง “เชียงจี! นายรู้จักเขาเหรอ ?”

ตอนนี้เชียงจีต้องการที่จะถลกหนังของจางเจี้ยนออกเสียให้รู้แล้วรู้รอด เห็นได้ชัดเลยว่าไอ้นักเลงกระจอกคนนี้กำลังหลอกล่อทำให้เขาต้องต่อต้านคนที่เป็นถึงลูกพี่ของหวังหู่ผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าของพวกเขาโดยตรง แล้วพวกเขาจะกล้าหือกับคนที่เป็นลูกพี่ของลูกพี่อีกทีได้อย่างไร? เชียงจีผู้ซึ่งเคยได้สัมผัสกับพลังและความแข็งแกร่งของเย่เชียนมาแล้วก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาถึงกับไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี ถ้าเรื่องนี้กระเด็นไปเข้าหูของหวังหู่เข้า พวกเขาจะต้องถูกลงโทษอย่างแน่นอน ในเมื่อทุกอย่างมันมาถึงจุดนี้แล้ว เชียงจีจึงจ้องมองจางเจี้ยนอย่างโกรธเกรี้ยวและตะโกนว่า “ไอ้บ้าเอ้ย! นี่แกอยากให้ฉันมีปัญหางั้นเหรอวะ ? แกรู้มั้ยว่าเขาคือใคร ? เขาคือพี่สองของพี่หวังเชียวนะเว้ย!”

“พี่ชายคนที่สองของพี่หวังงั้นเรอะ !?” จางเจี้ยนตื่นตระหนก เขาตัวสั่นเทาไปตั้งแต่หัวจรดเท้า

จางเจี้ยนนั้นคลุกคลีอยู่กับพวกนักเลงและอันธพาลในย่านนี้มานานหลายปีแล้ว แต่เขาก็ยังเป็นแค่นักเล็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งในย่านนี้ ซึ่งเขาเองก็รู้จักหวังหู่ผู้มีชื่อเสียงในย่านนี้เป็นอย่างดี ในยามที่เขาอยู่ต่อหน้าหวังหู่ จางเจี้ยนเป็นแค่ตั๊กแตนเพียงเท่านั้น เขาคาดไม่ถึงเลยว่าเย่เชียนคนนี้คือพี่สองของหวังหู่คนนั้น ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง นั่นก็หมายความว่าอิทธิพลและพลังของเย่เชียนจะต้องมีมากกว่าหวังหู่อย่างไม่ต้องสงสัย

เย่เชียนไม่ต้องการสร้างปัญหาวุ่นวายอะไรที่นี่ เขาเหลือบมองไปที่เชียงจีและพูดว่า “ฉันจะแสร้งทำเป็นว่าเรื่องวันนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่บอกไอ้เสือหรอก”

“ขอบคุณครับลูกพี่สอง… ขอบคุณครับ!” เชียงจีและนักเลงคนอื่น ๆ ข้างหลังเขาต่างพากันก้มหัวโค้งคำนับเย่เชียนด้วยความโล่งใจ

เย่เชียนพยักหน้าน้อย ๆ เขาเดินไปข้าง ๆ เชียงจีแล้วกระซิบเบา ๆ ที่หูของเขาว่า “นายช่วยจับไอ้บ้านี่มัดเอาไว้ให้ฉันที… เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะกลับไปจัดการต่อเอง”

“ได้ครับลูกพี่!” เชียงจีตอบอย่างเร่งรีบ

เย่เชียนยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจแล้วเดินกลับไปหาหลินโรโร่วพร้อมทั้งยิ้มให้เฉินเซิงอย่างรู้สึกผิด “ไม่มีอะไรแล้วล่ะ เราไปกินข้าวกันเถอะ”

เฉินเซิงพยักหน้าและกลับเข้าไปนั่งในรถ ส่วนเย่เชียนนั้นเอื้อมมือไปเปิดประตูรถให้หลินโรโร่วเข้าไปนั่งก่อน จากนั้นเขาขึ้นรถตามไปนั่งข้าง ๆ เธอ

เมื่อพวกเขาทั้งสามคนไปถึงศาลาเซียงเฟยแล้ว เฉินเซิงก็โทรหาแฟนของเขาเพื่อสอบถามเกี่ยวกับการสำรองที่นั่งที่เธอจัดการเอาไว้ให้เขาล่วงหน้า จากนั้นก็พาเย่เชียนและหลินโรโร่วเข้าไปข้างใน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน