ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 153

หวังหู่ยิ้มกว้างแล้วพูดว่า “พี่สอง… พี่มาที่นี่ทำไม ผมดีขึ้นมากแล้วล่ะ โรงพยาบาลนี่มันไม่ใช่ที่สำหรับเอาไว้ให้นอนเล่นเฉย ๆ อย่างสบายใจทั้งวันนะ ผมรู้สึกเหมือนสูญเสียจิตวิญญาณแห่งความเป็นลูกผู้ชายไปหมดเลย ผมน่ะถูกพวกหมอกับพวกพยาบาลคอยควบคุมตัวทั้งวันเลย”

เย่เชียนหัวเราะและพูดว่า “เอาหน่า… พยาบาลแต่ละคนที่นี่น่ะสวยมากเลยนะ ใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ซะ ไม่แน่… พอนายออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว นายอาจจะพาน้องสะใภ้มาให้ฉันเห็นได้นะ ใครจะไปรู้!”

หวังหู่ถอนหายใจและพูดว่า “นี่พี่แค่ล้อผมเล่นใช่มั้ย ? นางพยาบาลของที่นี่แต่ละคนน่ะดุยิ่งกว่าเสือซะอีก ผมทนไม่ไหวหรอก ผมไม่ได้พูดถึงพี่สะใภ้นะ เพราะพี่สะใภ้เขาเป็นแกะน้อยที่ใจดีเพียงคนเดียวท่ามกลางพญาเสือดุร้ายพวกนี้”

เย่เชียนหัวเราะและพูดว่า “ฮ่า ๆ ๆ เออ ฉันแก้แค้นให้นายเสร็จแล้วนะ มือของซือตู้ลิเหรินถูกตัดไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนนาย… รีบ ๆ ฟื้นตัวได้แล้ว จะได้กลับไปดูแลถิ่นของนาย”

“พี่สอง! ผม…” หวังหู่รู้สึกผิดอย่างมาก “แล้วพี่บาดเจ็บหรือเปล่า ?”

“ไอ้ซือตู้ลิเหรินกระจอก ๆ นั่นมันจะทำอะไรฉันได้ ? นายไม่ต้องกังวลไป ฉันสบายดี” เย่เชียนพูดสบาย ๆ

หวังหู่ได้แต่พยักหน้าและน้ำตาคลอ เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

ทันใดนั้นนางพยาบาลคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกับถาดยาและเข็มฉีดยา เธอเดินตรงไปที่ด้านข้างของหวังหู่ เมื่อเธอไปถึงเธอก็วางถาดยาเอาไว้บนตู้ชั้นวางของเหนือเตียง เธอหยิบเข็มฉีดยาออกมาพร้อมกับพูดว่า “คุณหวังหู่! ได้เวลาฉีดยาแล้วนะคะ”

รอยยิ้มอันขมขื่นปรากฎขึ้นบนใบหน้าของหวังหู่ในทันที “น้องพยาบาลจ๊ะ… ไม่ฉีดไม่ได้เหรอ ?”

นางพยาบาลมองไปที่หวังหู่อย่างดุดันและพูดว่า “นี่นายโตเป็นหนุ่มแล้วนะ จะมากลัวเข็มเหมือนเด็ก ๆ ได้ยังไง นายไม่ละอายใจบ้างเลยเหรอ ?”

หวังหู่ยิ้มอย่างโง่เขลาและพูดว่า “ถ้างั้นเธอฉีดที่แขนของฉันแทนได้มั้ยล่ะ ?”

นางพยาบาลจ้องเขม็งไปที่หวังหู่และพูดว่า “ทำไม ? นายอายเหรอ ? เป็นผู้ชายแท้ ๆ จะอายทำไม ฉันยังไม่เห็นจะอายเลย เร็วเข้าเถอะหน่า… ฉันมีคนไข้คนอื่นที่ต้องไปดูแลอีกนะ อ้อ! อีกอย่างฉันยังไม่เห็นเลยว่าร่างกายของนายเนี่ยมันมีอะไรดี ๆ ให้น่ามองบ้าง”

หวังหู่เหงื่อแตก เขารู้สึกเสียหน้าอย่างมากและต้องการกระโดดหนีลงไปในหลุมเสียให้พ้น ๆ

ส่วนเย่เชียนนั้นไม่รู้ว่าตัวเองควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาหันไปมองหน้าหลี่ตงซึ่งกำลังมองมาที่เขาอยู่อย่างคลุมเครือ มันทำให้เย่เชียนคิดอะไรได้บางอย่าง เขาจึงมองไปที่นางพยาบาลคนนั้นกับหวังหู่สลับกันไปมาด้วยความสงสัย จากนั้นเขาโน้มตัวไปกระซิบเบ าๆ ที่หูของหวังหู่ว่า “จุ๊ ๆ ๆ แม่เสือสาวคนนี้ไม่เลวเลย ดูแลเธอให้ดีล่ะไอ้น้อง”

“พี่สอง! อย่าล้อเล่นหน่า ถ้าผมแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ล่ะก็ อนาคตชีวิตของผมจะเป็นจะอยู่ยังไง ?” หวังหู่บ่น

นางพยาบาลคนนี้หูดีมาก เธอได้ยินคำพูดเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน หลังจากที่เธอได้ยินหวังหู่พูดแล้ว เธอก็จ้องมองหวังหู่อย่างเย็นชา จากนั้นเธอก็หันไปพูดกับเย่เชียนด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวว่า “นี่คุณ! ช่วยจับเขาพลิกตัวหน่อยสิ!”

“พี่สอง! อย่า! พี่อย่าช่วยเธอสิ เธอเป็นแค่คนนอกแต่เราเป็นพี่น้องกันนะ!” หวังหู่รีบพูดอย่างร้อนรนและตื่นตระหนก

เย่เชียนหัวเราะและพูดว่า “ฮ่า ๆ ๆ ฉันไม่ได้ช่วยคนนอกซะหน่อย ไม่ช้าก็เร็วเดี๋ยวเธอก็กลายเป็นคนที่ใช่สำหรับครอบครัวของนายแล้ว ใช่มั้ยคุณพยาบาล ?”

เย่เชียนพูดพร้อมกับมองไปที่นางพยาบาล แต่เธอกับไม่พูดอะไรเพียงยิ้มจาง ๆ เท่านั้น ซึ่งบ่อยครั้งคำตอบมันก็ชัดเจนมากอยู่แล้วในความเงียบงันของผู้หญิง พวกเธอไม่จำเป็นที่จะต้องพูดอะไรให้มันมากมายเลย

“โอ๊ย!!!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน