ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 152

152 /1358

ถึงแม้ว่าเย่เชียนกับซ่งหลันนั้นจะเคยนอนเตียงเดียวกันมาหลายครั้งหลายคราวแล้ว แต่พวกเขาทั้งสองก็ไม่เคยมีอะไรกันแม้แต่ครั้งเดียว พวกเขาแค่เคยแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำด้วยกันและหยอกล้อเล่นกันเหมือนเด็ก ๆ แล้วก็นอนด้วยกันเป็นประจำเท่านั้น ทั้งคู่ไม่เคยก้าวก่ายหรือล้ำเส้นซึ่งกันและกันเลย ถึงแม้ว่าซ่งหลันจะทำตัวเหมือนผู้หญิงที่แกร่งและเซ็กซี่จนทำให้ผู้ชายอกแตกตายได้ก็ตาม แต่เย่เชียนก็รู้ดีว่าถ้าเขาทำอะไรกับเธอไปจริง ๆ แล้วล่ะก็ เขาเชื่อว่าผู้หญิงคนนี้จะกลายเป็นผู้หญิงอ่อนโยนบอบบางและไร้เดียงสาเหมือนนางฟ้าตนหนึ่งอย่างแน่นอน

ซ่งหลันเองก็ยอมรับในตัวของเย่เชียนว่า เขาคนนี้ได้เปลี่ยนความคิดและทัศนคติของเธอที่มีต่อผู้ชายทั้งหมด เธอรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่วิเศษมากเกี่ยวกับเขา ไม่ว่ามันจะเป็นความรักแบบชายหญิงหรือความรักแบบครอบครัวแบบพี่สาวกับน้องชาย ซึ่งมีหลายครั้งที่ซ่งหลันสับสนและไม่อาจบอกได้ว่าตัวเองรักเขาหรือเอ็นดูเขากันแน่

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเย่เชียนตื่นและลุกออกจากเตียง เขาก็พบว่าซ่งหลันได้ออกไปจากห้องนอนแล้ว บางทีเธออาจจะไปจัดการเรื่องธุรกิจบางอย่างของน่านฟ้ากรุ๊ปก็เป็นได้ ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เย่เชียนรู้สึกประทับใจในตัวเธออย่างมาก เพราะถ้าไม่ได้ซ่งหลันคนนี้แล้วน่านฟ้ากรุ๊ปก็คงจะไม่ประสบความสำเร็จจนถึงทุกวันนี้ได้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ช่วยเขาเพียงเพื่อตอบแทนบุญคุณเพียงเท่านั้น แต่มันอยู่ในจิตใต้สำนึกของเธอว่าเธอนั้นรักและชื่นชมเขาอย่างแท้จริง

อู๋หวนเฟิงเองก็ไม่ได้อที่ยู่ชั้นล่างเช่นกัน เขาคงตามไปคุ้มกันเธอทุกที่ตามหน้าที่ของบอดี้การ์ด

พอเย่เชียนอาบน้ำเสร็จแต่งตัวเสร็จ เขาก็นั่งแท็กซี่ออกไปข้างนอก เมื่อรถกำลังจะผ่านหน้าร้านดอกไม้ เย่เชียนก็ขอให้แท็กซี่จอด เขารู้จักกับหลินโรโร่วมานาน แต่ไม่เคยให้ดอกไม้กับเธอเลยสักครั้ง เขาจึงลงจากรถและเดินเข้าไปในร้านดอกไม้ ครู่หนึ่งเขาก็เดินกลับออกมาพร้อมกับถือดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่มาด้วยในมือ

เมื่อเย่เชียนไปถึงโรงพยาบาล เขาก็ตรงไปที่ห้องรับรองของพยาบาลอย่างรวดเร็ว หลินโรโร่วที่นั่งอยู่ในห้องรับรองนั้นกำลังจดจ่ออยู่กับเวชระเบียนของเธอเลยไม่ได้สังเกตว่าเย่เชียนเดินเข้ามาในห้อง

ภายในห้องรับรอง มีชายหนุ่มในชุดสูทนั่งอยู่ข้างในด้วย เขามีบุคลิกที่ดูสูงส่งและสง่างามมาก เมื่อเขาเห็นเย่เชียนเดินเข้ามาเขาก็พยักหน้าและยิ้มให้กับเย่เชียนเล็กน้อย เย่เชียนเริ่มฟุ้งซ่านเมื่อเห็นชายคนนั้น เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มในชุดสูทคนนี้ไม่ใช่หมอหรืออย่างอื่น เพราะในเวลาทำงานเขาก็ควรจะสวมชุดกาวน์สีขาว เย่เชียนยิ้มตอบเขาอย่างสุภาพแล้วจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปที่ด้านหลังของหลินโรโร่วอย่างเงียบเชียบ เขายื่นดอกกุหลาบไปตรงหน้าเธอและเขย่ามันไปมา

หลินโรโร่วหยุดสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่และหันกลับไปมองว่าใครกันที่เอาดอกกุหลาบช่อใหญ่มาให้ หลังจากที่เธอเห็นว่าเป็นเย่เชียนแล้ว เธอก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอทันที

“คุณมาได้ยังไงน่ะ ?” หลินโรโร่วถาม

เย่เชียนยิ้มและมอบกุหลาบช่อนั้นให้เธอ จากนั้นก็พูดว่า “นี่สำหรับคุณ”

หลินโรโร่วเอื้อมมือไปรับช่อดอกกุหลาบและยิ้มอย่างมีความสุข “ขอบคุณนะคะ!” จากนั้นเธอก็มองไปที่บาดแผลบนแขนของเย่เชียนและถามด้วยความกังวลว่า “เป็นยังไงบ้าง แผลดีขึ้นมั้ย ?”

เย่เชียนยิ้มจาง ๆ แล้วพูดว่า “ภรรยาของผมทำแผลให้เองกับมือ มันก็ต้องดีขึ้นอยู่แล้วสิ”

หลินโรโร่วมองไปที่เย่เชียนอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “ปากหวานเชียวนะวันนี้”

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่นั้น ชายหนุ่มในชุดสูทก็ลุกขึ้นเดินมาหยุดที่ด้านข้างของเย่เชียน เขายื่นมือออกมาทักทายอย่างสุภาพแล้วพูดว่า “สวัสดีครับ คุณต้องเป็นเย่เชียนที่โรโร่วชอบพูดถึงแน่เลย ผมชื่อเฉินเซิง”

เย่เชียนมองเขาด้วยความประหลาดใจและรู้สึกสับสนเล็กน้อย เขาคิดในใจว่าชายผู้นี้อาจจะเป็นญาติของหลินโรโร่วอีกคนหนึ่งหรืออะไรทำนองนั้น จากนั้นหลินโรโร่วก็พูดอย่างประหม่าว่า “เขาคือคนที่แม่ของฉัน…”

หลินโรโร่วยังพูดไม่ทันจบ แต่เฉินเซิงก็พูดขัดจังหวะว่า “ผมเป็นคู่หมั้นของเธอที่ป้าซูแนะนำให้น่ะ ผู้หลักผู้ใหญ่เนี่ยชอบจับคู่ให้เราอย่างส่งเดชจริง ๆ ผมเห็นโรโร่วเป็นเพียงแค่น้องสาวตัวเล็ก ๆ คนนึงเท่านั้นเอง ยินดีที่ได้พบคุณนะครับ”