ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 163

ถึงแม้ว่าสำนักงานรักษาความปลอดภัยจะเป็นบริษัทที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่มันก็แทบจะหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยที่จะมีบุคลากรที่แฝงตัวอยู่ในเงามืดรวมอยู่ภายในองค์กรนั้นด้วย

หลี่ฮ่าวผู้ซึ่งเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี เมื่อเขาได้ยินคำถามของหวังปิง เขาก็ชะงักไปชั่วครู่จากนั้นก็ถามว่า “สำนักงานรักษาความภัยไอร่อนบลัด ? ผมไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย มันเพิ่งจะก่อตั้งอย่างนั้นใช่ไหม ?”

“ใช่แล้ว… บริษัทของเราเพิ่งจะก่อตั้งได้ไม่นาน คุณเย่เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ในบริษัทของเรา เขาทำให้บริษัทสามารถดำเนินการไปได้อย่างรวดเร็ว ต้องขอบคุณการมีส่วนร่วมของคุณเย่เลยล่ะครับ” แจ็คพูด

สิ่งที่แจ็คพูดออกไปเมื่อครู่นั้นคือสิ่งที่เย่เชียนสั่งให้เขาพูดก่อนที่จะมาถึงที่นี่ เขาไม่ต้องการให้หวังปิงรู้เรื่องของเขาเร็วจนเกินไป เขาจึงบอกกับแจ็คให้พูดแค่ว่าเขานั้นอยู่ในฐานะผู้ถือหุ้น ไม่ใช่ซีอีโอที่แท้จริงของสำนักงานรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัด

“โอ้… เยี่ยมมากเลย เพราะบริษัทรักษาความปลอดภัยอื่น ๆ ในเมืองของเราเนี่ยไม่ค่อยจะยอมปฏิบัติตามกฎหมายกันเลย นั่นเป็นสิ่งที่ฉันกังวลอยู่มากเลยล่ะตอนนี้น่ะ อันที่จริงบริษัทรักษาความปลอดภัยสามารถช่วยรักษากฎหมายและความสงบเรียบร้อยได้อย่างมากเลยทีเดียวนะ ในเมื่อเสี่ยวเย่เป็นผู้ถือหุ้นของบริษัทนี้ล่ะก็… ในอนาคตเราคงจะต้องขอความช่วยเหลือจากพวกคุณเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยในชุมชนบ้านเมืองของเรา” หวังปิงพูดอย่างยินดีด้วยรอยยิ้ม

“ท่านหวังปิง… คุณถ่อมตัวเกินไปแล้วครับ บริษัทรักษาความปลอดภัยไอร่อนบลัดเพิ่งจะก่อตั้งขึ้นมาไม่นานนี้เอง ในตอนนี้การบริหารหลายอย่างมันก็ยังไม่ครบองค์ประกอบ แต่ผมเชื่อว่าเราทุกคนจะสามารถทำงานร่วมกันเพื่อความสงบสุขของเซี่ยงไฮ้ได้อย่างแน่นอน แต่วันนี้ที่ผมพาแจ็คมาที่นี่ก็เพื่อที่จะขอความช่วยเหลือจากท่านหวังปิงสักเล็กน้อยน่ะครับ” เย่เชียนพูด

“เรื่องนั้นไว้ค่อยคุยกันทีหลัง” หวังปิงยิ้มแล้วถามว่า “เสี่ยวเย่กินข้าวมาหรือยัง ?”

เย่เชียนจ้องมองอย่างตกตะลึงและอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น หวังปิงเป็นคนฉลาดและมีไหวพริบที่ยอดเยี่ยม เขารู้ว่าเย่เชียนนั้นต้องการความช่วยเหลือจากเขา ซึ่งเขานั้นยังไม่ได้ปฏิเสธไปเสียทีเดียว ดังนั้นเย่เชียนจึงคิดว่าน่าจะเป็นการดีที่สุดถ้าเขาจะไม่ใจร้อนจนเกินไป เพราะบางครั้งการติดต่อกับเจ้าหน้าที่ระดับสูงเหล่านี้ก็ต้องใช้ความอดทนและใจเย็นมากเป็นพิเศษ เขาต้องการให้เจ้าหน้าที่รัฐระดับสูงเหล่านี้เป็นพันธมิตรกับเขาอย่างสมบูรณ์ ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เย่เชียนยิ้มพร้อมกับตอบว่า “ผมทานไปแล้วครับก่อนมาที่นี่”

“โอ้… ไม่เป็นไรหรอก กินแล้วก็กินอีกได้ ฉันมัวแต่ประชุมทั้งวันเลยไม่ได้กินอะไรเลย ตอนนี้ฉันก็เลยหิวมาก งั้นเรามาคุยกันระหว่างกินข้าวดีกว่า” หวังปิงพูดขณะที่เขาลุกขึ้นตะโกนสั่งคนรับใช้ในบ้าน “น้องเซี่ย! เอาอาหารออกมาเสิร์ฟหน่อย”

เย่เชียนคิดว่าเขาไม่ควรที่จะปฏิเสธหวังปิงในตอนนี้ เขาจึงพูดว่า “ถ้างั้นผมขอรบกวนด้วยครับ”

“เอาหน่า คนกันเองทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจหรอก แจ๊ค! ถ้าคุณไม่รังเกียจ คุณก็มากินข้าวด้วยกันสิ” หวังปิงพูดอย่างยินดี

“ขอบคุณครับ!” แจ็คพูดขณะที่เขามองไปที่เย่เชียน ซึ่งเย่เชียนก็มองเขากลับอย่างมั่นใจ

แจ็คเป็นคนจัดการหลายอย่างให้กับกลุ่มเขี้ยวหมาป่า ดังนั้นเขาจึงรู้ดีว่าเย่เชียนนั้นจะมีวิธีการในการเสวนากับเจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐอย่างไร ซึ่งมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงหากต้องเปรียบเทียบระหว่างเจ้าหน้าที่รัฐของประเทศจีนกับเจ้าหน้าที่รัฐในประเทศอื่น ๆ แจ็คไม่สามารถเข้าถึงได้ เขาจึงปล่อยให้เย่เชียนคุยกับคนจีนด้วยกันเอง

เมื่อพวกเขานั่งลงที่โต๊ะอาหารแล้ว หวังปิงก็หันไปหาคนรับใช้และถามว่า “เสี่ยวยู่อยู่ไหนน่ะ ? เธอยังไม่กลับมาบ้านอีกเหรอ ?”

“คุณหนูกลับมาแล้วค่ะ… ตอนนี้เธอกำลังพักผ่อนอยู่ที่ชั้นบน คุณหนูทานข้าวเย็นเรียบร้อยแล้วและเธอก็บอกว่าไม่ต้องเรียกเธอเมื่อคุณมาถึง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน