ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 175

“หุบปาก!”

ในที่สุดเหว่ยเฉินหลงก็ไม่สามารถอดทนกับความน่ารำคาญอาของเขาได้อีกต่อไป เขาจึงตะคอกกลับไปด้วยความเกรี้ยวกราด เพราะตอนนี้เขานั้นกำลังมีความหวาดกลัวบางอย่างอยู่ภายในใจ และเหว่ยตงฉิงก็ยังไม่วายมาพูดพล่ามจนน่ารำคาญไม่หยุดหย่อน เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วจะไม่ให้เหว่ยเฉินหลงไม่รู้สึกโกรธได้อย่างไร

แต่ทันทีที่เขาพูดคำนั้นออกไป เหว่ยเฉินหลงก็รู้สึกได้ว่าเขานั้นพูดแรงเกินไป เพราะถึงยังไงท้ายที่สุดแล้วเธอคนนี้ก็เป็นอาแท้ ๆ ของเขาเอง เขาจึงมองไปที่เหว่ยตงฉิงด้วยสีหน้าขอโทษและรู้สึกผิด จากนั้นเหว่ยเฉินหลงก็พูดว่า “ผมขอโทษครับคุณอา เดี๋ยวผมจะจัดการเรื่องนี้ให้เอง คุณอาแค่ยืนดูอยู่ข้าง ๆ นี่ก็พอแล้ว”

เมื่อเหว่ยตงฉิงได้ยินเหว่ยเฉินหลงตะคอกใส่ตัวเอง เธอก็ผงะไปชั่วขณะ ถึงแม้ว่าเธอนั้นจะรู้ตัวว่าเธอทำตัวไม่ดีและฉุนเฉียวไปหน่อย แต่ถึงยังไงเธอก็ยังคงมีศักดิ์เป็นอาแท้ ๆ ของเขาอยู่ดี เพราะฉะนั้นหลานตัวเล็ก ๆ คนนี้จะมาตะคอกตัวเองแบบนี้ไม่ได้ แต่หลังจากที่ได้ยินคำขอโทษของเหว่ยเฉินหลงแล้ว มันก็ทำให้เหว่ยตงฉิงรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย เธอจึงก้าวถอยหลังไปอย่างเชื่อฟัง

“เย่เชียน! อาของฉันไปทำอะไรให้นายขุ่นเคืองงั้นเรอะ ?” เหว่ยเฉินหลงถาม

เย่เชียนยิ้มอย่างเฉยเมยและพูดว่า “มีไม่เคยมีใครบอกนายหรือไงว่าปากของเธอน่ะพล่ามแต่เรื่องสกปรก ๆ ออกมาแทบจะตลอดเวลาเลยน่ะ ผมตบเธอแค่นี้ก็ถือว่าเบาแล้วด้วยซ้ำ”

ปากสุนัขร้าย ๆ ของเหว่ยตงฉิงนั้นมีชื่อเสียงอย่างมากในเมืองเซี่ยงไฮ้แห่งนี้ และเหว่ยเฉินหลงเองก็รู้เรื่องนี้ดีเช่นกัน เขาเองก็คิดเหมือนกันว่าสิ่งที่เย่เชียนพูดมานั้นไม่ใช่เรื่องเหลวไหลอะไร แต่ถึงแม้ว่าเหว่ยตงฉิงจะเลวร้ายยังไง แต่ความจริงที่ว่าเธอนั้นเป็นอาของเขาก็ยังคงไม่สามารถลบล้างได้

“เย่เชียน! เรื่องวันนี้น่ะ ใครจะเริ่มก่อนหรือใครจะถูกหรือผิดมัน ตอนนี้มันก็ไม่สำคัญแล้ว… เพราะการที่นายมาทำร้ายอาของฉันนั้นนายผิดเต็ม ๆ แล้วนายจะทำยังไงหา ?” เหว่ยเฉินหลงพูด

“แล้วคุณต้องการให้ผมทำอะไรล่ะ ?” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“มันง่ายมาก! นายก็แค่คุกเข่าลงและกราบเท้าคุณอาของฉันเพื่อยอมรับความผิดและขอขมาเธอ แล้วฉันจะถือว่าวันนี้มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น!” เหว่ยเฉินหลงพูดอย่างโอ่อ่าและหยิ่งผยอง

“คุณจะใช้พลังอำนาจของตงเซียนกรุ๊ปของคุณเพื่อกดดันและจัดการผมอย่างนั้นใช่มั้ย ?” ปากของเย่เชียนฉีกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายพร้อมกับคำพูดอันแสนเย็นยะเยือก

“ใช่! ฉันจะใช้พลังอำนาจของเหว่ยตงเซียนกรุ๊ปเพื่อกดดันและจัดการกับนาย ถ้านายไม่ยอมคุกเข่าขอโทษล่ะก็ วันนี้นายอย่าได้หวังที่จะได้ออกไปจากโรงพยาบาลนี้เลย” เหว่ยเฉินหลงพูดและมีใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง

“เฮ้อ! ผมเพิ่งจะกินข้าวมาอิ่ม ๆ แถมอารมณ์ก็กำลังดี ๆ อยู่แท้ ๆ … แต่พวกคุณกลับมาใช้วิธีที่อหังการและผยองเดชแบบนี้มากดดันคนอื่น ผมคงจะไม่ยอมให้ง่าย ๆ หรอกนะ” เย่เชียนพูดช้า ๆ

“ฮึ่ม! ถ้าอย่างงั้นนายก็อย่ามาโทษฉันละกัน ฉันถือว่าฉันให้โอกาสนายแล้วนะ!” หลังจากเหว่ยเฉินหลงพูดจบ เขาก็ก้าวถอยหลังไป จากนั้นก็เหลือบมองไปที่ทหารรับจ้างสี่คนจากกลุ่มเหยี่ยวดำทมิฬที่เขาพามาด้วยและพูดว่า “ไปหักแขนหักขาของเขาให้หมด แต่อย่าเพิ่มทำให้ถึงตายล่ะ!”

ขณะนั้นชายทั้งสี่คนยังไม่มีการเคลื่อนไหวเลยแม้แต่นิด แต่พวกเขากลับหันไปมองเหว่ยเฉินหลงและพูดว่า “แบบนี้ต้องจ่ายเงินเพิ่มนะ!”

“เออหน่า… เดี๋ยวฉันจัดการให้ เรื่องเงินน่ะไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” เหว่ยเฉินหลงพูด

เมื่อทั้งสี่คนได้ฟังดังนั้นก็หันหน้ากลับมาที่เย่เชียนด้วยความพึงพอใจและจ้องมองเย่เชียนอยู่พักหนึ่ง จู่ ๆ หนึ่งในสี่คนนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “รู้สึกว่าเราจะเคยพบกันที่ไหนมาก่อนนะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน